Nang Rong (Smile Home resort) 6), woensdag 11 maart 2020Na drie nachten ondergedompeld te zijn in de gastvrijheid van Nueng en Peter in het “Smile Home Resort” in Nang Rong vertrekken we morgen naar Pattaya voor de laatste dagen in Thailand. Helaas is het niet het afscheid dat we een week geleden voor ogen hadden!
Maandag 9 maart 2020
Na de moeilijke dagen bij Prayun valt het afscheid ons zwaar. Ook Prayun had liever gezien dat we nog een paar nachtjes langer waren gebleven. Het valt haar zichtbaar zwaar zonder John. Wij kunnen de problemen voor een ander niet oplossen. Wij kunnen wel helpen de last te verlichten. Maar soms helpt dat niet!
We beginnen aan onze laatste tweehonderd kilometer van deze mooie reis op de motor. Voor de laatste keer bepakken de oude motor en laden de gps route in het oude navigatie systeem op de motor. Vanavond wacht ons het op een na laatste adres van deze mooie winterreis die misschien een vreemd einde krijgt.
De Wuhan-griep veroorzaakt meer problemen dan SARS (Severe Acute Respiratory Syndrome-virus) en MERS (Middle East Respiratory Syndrome-virus) bij elkaar opgeteld. Hier in Thailand staan de kranten dagelijks vol met cijfers en gevolgen. Landen sluiten grenzen en annuleren vluchten. In Nederland is er nog geen vuiltje aan de lucht terwijl er in Italië een Europees probleem lijkt te ontstaan.
Onder het rijden denk ik in mijn onderbewustzijn aan de gevolgen die het voor ons kan hebben. Dat onderbewustzijn blijkt meer bewust dan onderbewust te zijn wanneer ik een kleine vrachtauto niet tijdig opmerk en haar chauffeur met de toeter laat weten dat wij op zijn pad liggen. Ik besluit tot een ongeplande pauze die Lyka duidelijk verbaasd. Eerst mijn hoofd leegmaken en mijn gedachten ordenen zodat ik onszelf niet meer in gevaar breng in het toch al chaotische Thaise verkeer.
Sinds het slechte bericht uit Zaltbommel ben ik een anders mens geworden. Concentreren gaat me slecht af en van enige nachtrust komt er maar weinig. Je zou haast denken dat ze de procedure zo gepland hebben als wraak voor onze mooie reis tot nu toe! Zouden de ambtenaren van de gemeente Zaltbommel meelezen? Het zou me niets verbazen!
We rijden en rijden over het Thaise platteland en hebben geen oog meer voor de omgeving en cultuur om ons heen. We hebben het gevoel dat we het allemaal al een keer hebben gezien. Voor mijn gevoel rijden we onafgebroken rondjes op een circuit met stukken groen afgewisseld door rijstvelden, lelijke dorpen en kleurig versierde gouden tempels.
Een gebouw valt er wel meteen op! Bij het gehucht Non Faek passeren we een pas gebouwde katholieke kerk, de “St. Peter's Temple”. Het is hier verlaten en de niets vergevende zon begint meteen op onze kleding te branden. Ik heb het zeker al een keer verteld maar overal in Thailand loop je zo maar tegen katholieke kerken aan. Op het eerste gezicht wellicht vreemd in het overwegende boeddhistische Thailand bij nader inzien heel logisch.
Thailand was geheel omgeven door koloniën van de Fransen en de Britten die hun Christelijke geloof meebrachten naar zuidoost-Azië. Chinezen schoolden katholieke priesters in de Franse seminaries, eerst Ayutthaya in Siam (Thailand) en daarna in Puducherry in het toenmalige Franse deel van India en Penang in Maleisië. Door diverse oorlogen en politieke conflicten in de omgeving van Thailand hebben ook veel vluchtelingen hun katholieke, of Christelijke, geloofsovertuiging meegebracht.
Na een korte pauze en nog geen 5 minuten rijden stoppen we opnieuw om een Christelijke tempel te bekijken. Deze Nak Bun Theresa Non Kaeo kerk is een stuk ouder. De missionaris die hoogstwaarschijnlijk de Christelijke gemeenschap op deze plaats heeft gevestigd wordt tot in de eeuwigheid geëerd in de vorm van een bronzen standbeeld. Ik maak de foto vanaf de motor want ik heb geen zin meer om af te stappen. Ik ben moe, erg moe!
De weg blijft saai en ik herken punten die we ruim vijf weken op de eerste dag van deze mooie reis op de motor ook passeerden. De eindeloze rij lachende olifantjes in alle pasteltinten van de regenboog. Een klein winkeltje waar we een ijsje aten. Lyka wijst naar de plaats waar we een pauze hadden gehouden en Lyka haar horloge was verloren!
Hier een kaart van Thailand op de kaart van Europa. Dan hebben jullie een idee hoe groot Thailand in vergelijking met Europa is! Wij zijn in de afgelopen vijf weken ongeveer vanaf München naar het zuidelijkste punt en weer terug gereden. 6.500 mooie, maar ook vermoeiende, kilometers.
En dan zijn we eindelijk in Nang Rong waar Nueng en Peter al op ons wachten. We krijgen opnieuw bungalow 6 waar we om gevraagd hadden. Eerst een grote koude Beer Leo op de goede afloop van deze monstertocht. We hebben enkele hachelijke momenten gehad en zijn twee keer door het oog van de naald gekropen. De natuur heeft ons niet tegen gezeten helaas de lokale overheden wel. Dat doe ik dan maar af als Karma. Nu hebben we andere dingen gezien dan wanneer we wel de grens over waren gestoken. Ik kan niet verklaren dat we het niet meer zullen proberen. Maar dat zal dan net voor mijn AOW zijn en wanneer onze oude Honda Phantom deze lange periode goed doorkomt.
Na een kleine snelle hap van de 7-11 zitten we alweer twee uur later in “de Schuur” zoals we het uitmuntende Thaise restaurant een beetje oneerbiedig noemen. We zijn op de motor dus een biertje bij het eten is voldoende.
Nog een biertje voor de bungalow en een beetje kletsen met Peter en deze zware dag zit er op. Op bed lig ik in de duisternis naar het onzichtbare plafond te staren. Piekeren, piekeren en nog eens piekeren. Morgen moet ik met Nederland gaan bellen om er zorg voor te dragen dat we volgende week bij thuiskomst nog wel een woning hebben. De gemeente Zaltbommel heeft al het zware geschut tevoorschijn gehaald om deze kleine lastige inwoner te beschieten. Alles wijst in de richting dat ze weten dat ze fout zitten maar dat dit conflict nooit in de openbaarheid mag komen. De opmerking dat ik maar naar de rechter moet gaan is een duidelijk zwaktebod, ik heb geen enkel onderbouwend document van ze gezien! Ik twijfel of het nog wel de moeite waard is om terug te vechten! Een handvol dikbetaalde ambtenaren tegen een persoon die alles in zijn eigen tijd moet doen en zelf alle kosten moet betalen.
Woensdag 11 maart 2020
De afgelopen twee dagen heb ik meer getelefoneerd dan de afgelopen twee jaar bij elkaar. Alles lijkt nu onder controle maar er is nog veel werk aan de winkel wanneer we thuis zijn. Onze woning loopt geen gevaar! Mijn boosheid jegens de ambtenaren van de gemeente Zaltbommel is omgeslagen naar medelijden. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat dit conflict nu voor veel ambtenaren persoonlijk is geworden. Ze zijn op hun tenen getrapt dat ik onomstotelijk heb aangetoond dat ze meerdere keren fouten hebben gemaakt. Onze bijzondere levensstijl is natuurlijk helemaal een doorn in het oog! De vrijheid die wij vaak kunnen ervaren is als een doorn in het geweten voor diegene die vastgeroest zitten in hun vaste levenspatronen zonder een mogelijkheid om te ontsnappen tot aan hun pensioen. En dan is het vaak te laat! Dan is het leven aan je voorbij gegaan terwijl je hebt geïnvesteerd in de materiële zaken die er eigenlijk helemaal niet aan toe doen.
We vulden onze magen met magnetron maaltijden van de 7-11 en ’s Avonds brachten we nog een bezoek aan “de Schuur”, nu wat uitgebreider. Met een lange busreis voor de boeg eet ik altijd graag een pizza. Heerlijk neutraal en wat over is kan dienen als ontbijt of als snack tijdens de lange rit.
We drinken nog een biertje met Nueng en Peter waarna we vroeger dan gewoonlijk naar bed gaan. Ook de voorlaatste etappe zit er nu op! Morgen met de VIP airconbus naar Pattaya voor de laatste dagen.
