Aranyaprathet (Indochinahotel) 218), zondag 1 maart 2020
Na de gezellige avond voelde ik me op deze ochtend niet helemaal goed. Toch
nog iets teveel bier gedronken! Koffie is om zes uur snel gezet met het
kokende water dat klaarstond voor het ontbijtbuffet. Er is nog niemand
aanwezig in het enorme restaurant. Van het eerste dampende kopje koffie knap
ik gelijk aardig op. Mijn gedachten gaan direct weer naar de problemen in
Zaltbommel en die problemen zorgen ervoor dat ik zeer moeilijk verhalen kan
schrijven. Mijn gedachten zijn gewoon ergens anders! Er moet vandaag weer een
brief worden geschreven om een poging te wagen om die ambtenaren met een dikke
plaat voor hun kop te doorboren!
Met de Nederlandse internet radio stilletjes op de achtergrond klik ik wat
door de nieuwspagina’s. Geen woord meer over het klimaat! Het nieuwe gevaar is
de natuur die in de vorm van een virus heeft teruggeslagen tegen het CO2
beleid en al het plastic in de oceanen. Het virus is gestuurd voor een
bloedoffer van de hoogontwikkelde apen die de aarde vernielen uit pure
hebzucht.
Nu gaat het om het COVID-19-virus en hoeveel slachtoffers het in de toekomst
zal eisen. Alsof dat belangrijk is? In Thailand komen per dag 50 mensen in het
verkeer om het leven. In India sterven dagelijks een paar duizend mensen onder
de meest erbarmelijke omstandigheden die armoede en het kastenstelsel met zich
meebrengen . En dan heb ik het nog niet over de dagelijkse doden door tabak,
alcohol, suiker en slecht eten. Met andere woorden, het nieuws is niet meer
wat het is geweest. Een konijn dat door kinderen wordt verbrand in een ver
vreemd land verschijnt op de voorpagina van de krant!
Na de gebruikelijke tosti’s en tankbeurt gaan we mooi op tijd weer op pad, het
is maar 160 kilometer vandaag met het begin langs de lelijke weg met nummer
317. Na zestig lelijke en gevaarlijke kilometers zijn we eindelijk weer op
rustiger terrein. Ik neem de tijd om enkele geestenhuisjes op de foto te
zetten. Ik heb wat met die kleine gekleurde huisjes. Bij deze staan ook een
hele verzameling dieren die op een of andere manier bovenaardse krachten
aanspreken om je leven beter en veiliger te maken.
Dit zijn de laatste bergen van deze motortrip! Nog een stukje verder komen de
heuvels en dan het platte land van de Isaan hoogvlakte. We hebben tijdens deze
reis heel wat mooie landschappen mogen zien. Elk gebied van Thailand heeft zo
zijn eigen karakter.
Binnen drie uurtjes arriveren we enkele minuten na twaalf uur ons hotel. Het
Indochinahotel is functioneel en heeft ook een vleugje van luxe dat we tijdens
de afgelopen reis niet vaak hebben gezien. Onze kamer is nog niet schoon en we
moeten in de lobby een kwartiertje wachten. Maar dan kunnen we in de
airconditioning van onze kamer voor de nacht kwartier maken. Ik maak een begin
aan de brief naar de burgermeester en de gemeenteraad van Zaltbommel, zoek in
de enorme digitale stapel naar onderbouwende documenten, en op het moment dat
mijn maag voor de eerste keer knort kleden we ons aan om bij de plaatselijke
7-11 enkele magnetron maaltijden op te halen. Tijdens de twee kilometer naar
de winkel zien we geen enkel restaurant, en dat is wel heel bijzonder in
Thailand!
Zodra de zon onder de horizon is verdwenen komt de omgeving rond het hotel tot
leven. Helaas hebben we vandaag geen balkon waar ik aan een ijskoud biertje
kan sippen. Dat we geen restaurants hebben gezien geeft me toch wel wat
zorgen. Ik zie niet al te best meer in het donker waardoor ik altijd probeer
te vermijden na zonsondergang te gaan rijden. Zeker op twee wielen! Voor de
zekerheid stappen we op de motor maar dat was helemaal niet nodig geweest. Op
een steenworp afstand schuiven we aan tafel voor de beproefde gerechten in
weer een andere, persoonlijke uitvoering, maar nooit is het eten slecht of
heel duur. Behalve op Phuket dan!
We zijn precies op tijd terug zodat ik naar de topper PSV - Feyenoord op de
laptop kan kijken. Helaas is het internet niet van die snelheid dus ben ik
aangewezen op de laatste aflevering van de Italiaanse serie die wat wat van
haar snelheid begint te verliezen.
Om half tien hou ik het niet meer en kruip onder de dekens. Lyka kijkt nog wat
Koreaanse series op de iPad terwijl de doordringende bas van een band een paar
honderd meter verderop mij in de schemerzone tussen slaap en wakker zijn houd.
Nee, dit hotel is zeker niet voor herhaling vatbaar.
