Nederland: Schoenen en sokken

Zaltbommel (Op de bouwplaats), vrijdag 24 maart 2023

Na een onrustige nacht met vreemde dromen en oordoppen wordt ik op donderdagochtend om half zeven door het daglicht gewekt. Het einde is daar. Helaas is er geen internet. Het is gelukkig slechts een kwestie van de router resetten omdat ik gisteren heel veel data heb verbruikt door de hele dag muziek vanaf mijn server te spelen. De titel van dit verhaal schiet me te binnen zodra ik begin met de voorbereidingen om aan het ontbijt te gaan. Ik zit voorover gebukt op de rand van mijn bed. Mijn sandalen en teenslippers zijn gisterenavond al ingepakt en ik moet na een zeer lange tijd weer aan de “Schoenen met sokken”.
Ik eet me aan het ontbijt tot aan de rand vol zodat er een goede ondergrond ligt voor de zeer lange reis naar Amsterdam. Het is een zeer lange reis voor een zeer lage prijs. De oorspronkelijke tickets waren voor augustus 2020 geboekt. Een gelukzalig maken virus gooide roet in het eten! Worstjes, spam, roerei, geroosterde boterhammen met een dikke plak slechte kaas, alles weggespoeld met een nog slappere koffie dan gisteren.
Onze oorspronkelijke vlucht van Manilla naar Singapore is de afgelopen maanden vijf keer gewijzigd. De laatste keer is de vlucht vervroegd van 17:05 uur naar 14:05 uur. Niet dat het ons wat uitmaakt want het is geen enkel verschil om in Manilla of in Singapore te wachten. Uiteindelijk is Changi Singapore een zeer goede luchthaven waar de tijd voorbij vliegt.
De 1.000 Peso die ik bij aankomst als borg voor de elektronische sleutelkaart moest afgeven in het hotel dient als betaling voor de taxi die ons naar de “Ninoy Aquino International Airport Terminal 3” moet brengen. Het hotel heeft een heel roedel vaste taxi’s onder contract staan zodat de reis veilig en snel gaat. Alleen de drukte in Manilla valt zoals gewoonlijk tegen. Als antwoord op de vraag van de taxichauffeur of ik de tolweg wil betalen geef ik hem alle Filipijnse munten die ik nog in mijn broekzak heb. Dat is ruim voldoende voor de tol die ons een langere reistijd bespaard.
Zodra we uitstappen voor terminal 3 zakt de moed me weer een beetje in de schoenen. Dit is hoogstwaarschijnlijk de enige luchthaven in Zuidoost-Azië waar je bagage door een scanner moet èn je een kopie van je vliegbeweging moet laten zien voordat je de terminal mag betreden. Het probleem is dat er maar een ingang open is van de enorme terminal! Je kan begrijpen wat voor rij er staat te wachten om naar binnen te kunnen!
Eenmaal binnen staan we al snel in een tweede en nog veel langere rij. We zijn omgeboekt naar een Airbus A350-900 waar ruim 300 passagiers in gaan. Na een half uurtje schuifelen staan we naast de rij voor speciale passagiers en groepen. Ik heb mijn stoute schoenen ook weer eens aan en vraag aan een medewerker van de luchthaven of ik als “senior citizen” ook kwalificeer als speciale passagier. Niet veel later staan we als vierde in de rij voor speciale passagiers. Ik voel tientallen jaloerse ogen op mijn lichaam prikken en Lyka voelt zich nog veel ongemakkelijker. Het kan mij helemaal niets schelen! Brutale mensen hebben nu eenmaal de halve wereld.
De afhandelingen van de immigratie formaliteiten zijn snel geregeld. Daarna komt de brute handeling van de veiligheidsdienst, voor de tweede keer! Alles moet uit en af. Tassen en riemen, laptops en tablets uit de hoes in een plastic krat. Ook de Kobo e-reader kan een vermomde bom zijn! Ik trek met tegenzin mijn schoenen uit. Ook dat is een vreemde handeling die je alleen nog in de Filipijnen tegenkomt. We kunnen op miljarden kilometers afstand van de aarde water ontdekken maar een bom in eenvoudige handbagage is heel wat anders.
Je komt ogen te kort om je persoonlijke bezittingen in de gaten te houden. Snelle handen zijn overal en zeker in een ontwikkelingsland. Met vier ogen op de lopende band van de scanner met onze rugzakken en de handbagage gericht passeren Lyka en ik achter elkaar de elkaar de metaaldetector.
Je komt gewoonweg ogen tekort in dit soort situaties! Het is me jaren geleden op Schiphol overkomen dat mijn fotocamera plotseling van de lopende band verdwenen was! Het was een heel speciale Ricoh camera met een doorzichtige body. Er waren er slechts honderd van geproduceerd! Een oproep in het vliegtuig op weg naar Hong Kong was voldoende om mijn camera weer terug in mijn bezit te krijgen. Waarschijnlijk had de politie alle handbagage na aankomst bij het verlaten van het vliegtuig in Hong Kong gecontroleerd op de aanwezigheid van mijn camera! En in Hong Kong wil je niet achter de tralies zitten. Mijn vertrouwen in de mensheid is niet zo groot meer. In alle rust trek ik mijn schoenen weer aan en breng de rest van de bagage weer naar de plaatsen waar ik het normaal gesproken verwacht terug te vinden.
Dan is er eindelijk een bakkie koffie bij een Filipijnse keten waarvan de naam me is ontschoten. Betaald met de “Wise bankpas” op mijn iPhone die ook een zeer welkome aanvulling is op mijn reisgereedschap. Prima bakkie overigens dat ik wegwerk met de MacBook Air voor mijn neus. Zoals gewoonlijk loop ik weer aardig wat achter met mijn verhalen. De reden daarvoor mag duidelijk zijn: Ik heb het gewoonweg veel te druk gehad in Angeles City en ik ga met grote tegenzin weer richting Nederland.
Wanneer we eindelijk aan boord zijn en naar de startbaan taxiën zien we een hele file vliegtuigen achter ons. Franske Timmermanske zou er niet van kunnen slapen over hoeveel CO2 er hier in Azië de lucht in gaat! Europa, en Nederland in het bijzonder, gaat de wereld redden? Helaas heeft geen enkele Europarlementariër in de gaten hoe groot de aardbol in werkelijkheid is! Het is gewoon de economie 3.0! Betalen totdat we al je geld hebben vermalen! We hebben prima plaatsen en tijdens de drie en een half uur durende vlucht worden we prima verzorgt.
Bij grote uitzondering drink ik een paar biertjes in het vliegtuig waarmee ik ook de macaroni met kip wegspoel. De buik kan maar vol zitten! Singapore Airlines doet haar reputatie als een van de beste luchtvaartmaatschappijen ter wereld alle eer aan. Het eten is zeer goed en vier biertjes voor een passagier op een vlucht onder de vier uur heb ik ook al heel lang niet meer gezien.
Toch is er sprake van enige opluchting zodra we de slurf verlaten op het Changi International Airport. Ook de enorme luchthaven die de thuisbasis is van Singapore Airlines staat zeer hoog aangeschreven als een van de beste luchthavens ter wereld. Ik moet even lachen wanneer ik denk aan jullie nationale trots: Schiphol. Zulke misstanden zullen hier nooit gebeuren!
We moeten minstens vijf uur wachten voordat we aan boord kunnen van onze volgende vlucht naar Zurich. Het mag duidelijk zijn dat we op zoek moeten naar een comfortabele plaats om de tijd te doden. Terwijl we op zoek gaan naar wat te eten en wat te drinken komen we bij deze groene sofa’s die wel heel strategisch staan opgesteld. De (rol)trap op en ik sta naast de 7-11 minimarkt en voor de “Subway”. Eerst enkele koude biertjes en een stevige sessie op de MacBook gevolgd door een “Foot Long Subway Tuna Sandwich” met heel veel zwarte olijven! Het is moeilijk te geloven maar we denken enkele uren niet aan het naar huis gaan. Naar het verstoorde en gefrustreerde Nederland dat op een ramkoers is met een politieke ijsberg.
Het is al vrijdag wanneer we aan boord gaan van vlucht LX 177 naar Zurich. We hebben anderhalf uur vertraging en dat zou onze aansluitende vlucht van Zurich naar Amsterdam in problemen kunnen brengen! Gelukkig weet ik me al vroeg het vliegtuig in te praten. Mijn witte haar en de vertraging helpen de medewerker ervan te overtuigen dat ik graag snel aan boord ga om rustig te kunnen zitten. Lyka volgt me gedwee en in stilte. Zij schaamt zich nog steeds een beetje wanneer ik gebruik maar van de regel: “Passagiers met kinderen en ouderen eerst.”
Het is snel duidelijk dat het geen comfortabele vlucht naar Zurich zal worden! We zijn omringt door een luidruchtige groep jongeren, die aan de lengte te beoordelen, hoogstwaarschijnlijk Franse basketballers zijn. Het begint meteen met de enorme tassen die ze als handbagage aan boord hebben mogen brengen.Een gezichtsuitdrukking tijdens het liften naar de bagagebak boven de stoelen geeft duidelijk aan dat het zeker ook meer dan zeven kilo gewicht heeft. Ook het volume van de tassen is ver boven de gebruikelijke afmetingen van een kleine rol-koffer.
Vouw een basketballer in een economie klasse vliegtuigstoel en je hebt de poppen aan het dansen! Alle knoppen, links, recht en onder de stoel, worden gebruikt om de ruimte tussen de vliegtuigstoelen tevergeefs te vergroten. De vliegtuigstoelen zitten namelijk aan de vloer vast. Dan maar de rugleuning naar achteren wat de reis voor de passagier achter de lange passagier zeer oncomfortabel maakt. Wij hebben er ook twee voor ons en ik neem me meteen voor om het maar te laten zoals het is. Een gesprek heeft toch geen nut, dat is al snel duidelijk wanneer enkele medepassagiers zich roeren bij het cabinepersoneel over hun oncomfortabele situatie.
Wanneer ik innerlijke rust heb gevonden en de deuren van het vliegtuig zijn gesloten komt de kers op de taart! Swiss Air LX 177 naar Zurich verandert in de “Zwitserse Kaas Express”. Zonder een uitzondering gaan alle schoenen maat 49 van de Franse jongeren uit waarna er zich een onaangename lucht door de cabine van de Boeing 777-300ER verspreid. Het cabinepersoneel staat machteloos tegen deze chemische ramp die zich rondom ons heen voltrekt. We zullen dertien uur moeten uitzitten in deze uiterst oncomfortabele situatie!
Nadat de kip Teriyaki is geserveerd en met een rood wijntje is weggespoeld gaan de oordoppen in en sluit ik mijn ogen. Lyka kijkt nog een stukje film maar voor mij betekend de duisternis buiten dat ik moet gaan slapen. Tijdens onze vlucht naar Zurich worden we ergens boven een woestijn door het daglicht ingehaald. Een aaneenschakeling van korte, maar diepe, hazenslaapjes zijn voldoende om de batterijen weer op te laden.
Het ontbijt aan boord is voldoende en van een goede kwaliteit. Helaas zijn de luide basketballers ook weer wakker geworden en in de Franse taal laten ze hun opwinding van de vliegreis aan iedereen weten. Mijn horloge staat al op de Zwitserse, Midden-Europese tijd, en ik begin me wel een beetje zorgen te maken over onze aansluiting naar Amsterdam.
Met minder dan 30 minuten tijd tussen het vliegtuig verlaten en het vertrek van onze vlucht Swiss Air LX 724 wordt het haasten. De enige serieuze hobbel zijn de immigratie formaliteiten omdat we Europa, het Schengengebied, binnenkomen. Zwitserland is ook een Schengenland en daardoor worden onze paspoorten extra goed gecontroleerd terwijl er voor ons kostbare seconden wegtikken. Ik kijk een paar keer per minuut op mijn horloge en kan haast niet anders concluderen dat wij onze aansluitende vlucht naar Amsterdam gaan missen.
Er wordt een “Final Call voor vlucht LX 724” omgeroepen en we worden links en recht ingehaald door (mede)passagiers van onze vlucht uit Singapore. Wij wandelen snel genoeg maar we gaan zeker niet rennen. Je zal struikelen en wat botten breken! Een piepkleine Airbus A220-100 van airBaltic staat op ons te wachten en het geringe aantal passagiers zal er weinig problemen mee hebben om een half uurtje later in Amsterdam te arriveren. De gate blijft dan ook een stuk langer open omdat ze weten dat er een stevig aantal passagiers, met een urenlange vertraging, uit Singapore is gearriveerd.
We zoeken onze plekjes in het erg kleine vliegtuig op en krijgen een gratis flesje drinkwater. Op deze korte vluchten binnen Europa zijn maaltijden niet verplicht dus kijken we naar een prijslijst van een Michelin Restaurant voor een broodje kaas en een blikje frisdrank. We komen die anderhalf uur nog wel door. Veel frisser dan verwacht haal ik mijn e-reader tevoorschijn en ga verder met “De onderkoning van Indië” van Tomas Ross. Dat is geschiedenis die ze op school zouden moeten onderwijzen! Over communisten en socialisten vermengd met op macht beluste onderdanen die in Nederland zijn opgeleid.
En daar is dan eindelijk Schiphol! Opgelucht en verlost verlaten we het kleine vliegtuig voor een lange wandeling die als opwarming voor de Nijmeegse vierdaagse niet zou misstaan. Omdat we op een vlucht vanuit een land binnen het Schengengebied arriveren kunnen we gelukkig de immigratie formaliteiten op Schiphol links laten liggen en kunnen we meteen door daar de bagagebanden. Het wachten begint. Het duurt toch wel heel erg lang voordat er ook maar een koffer van een passagier op onze vlucht vanuit Zurich verschijnt. Ik herken enkele mensen die met ons in het aquarium in Singapore zaten.
Daar komen de eerste koffers aan! Lichten beginnen te knipperen en een akoestisch signaal maakt iedereen weer wakker. Een gevoel van opluchting vult de bagage ruimte. Maar niet voor lang! Al snel blijkt dat niet alle koffers in Zurich op tijd zijn overgeladen. Na een lange reis zijn de meeste passagiers snel aangebrand en er vliegen redelijk wat vloeken en scheldwoorden door de lucht. Wij hebben twee koffers in de buik van het beest en er is er maar een, de kleinste, aangekomen. We zoeken een zitplaats en laten het gelaten over ons heen komen. We verbazen ons over de boosheid van enkele mensen na wat ongetwijfeld een fijne reis en/of vakantie moet zijn geweest.
Zodra de melding van onze vlucht van het beeldscherm boven de bagageband is verdwenen ga ik op zoek naar het loket om de vermiste koffer te laten registreren. De bagagehal is nu zo goed als leeg. Het kantoortje voor de aangifte van de vermiste bagage ook. Eigenlijk is het weer een geheel nieuwe ervaring voor me. Het is pas de eerste keer dat we de bagage echt kwijt zijn!
De andere keer was op de “Sjeremetjevo Luchthaven” in Moskou. Toen werd ons meteen in het vliegtuig verteld dat onze bagage door de korte overstaptijd in Moskou was achtergebleven en dat onze koffers morgen zouden meekomen naar Bangkok. De koffers zouden gratis op ons verblijfsadres worden afgeleverd. Na het opstijgen kregen we een papiertje in het Russisch dat we moesten invullen en ondertekenen. Ik schreef voor de zekerheid onze stoelnummers ook maar op het smoezelige papiertje. Het mag duidelijk zijn dat deze papiertjes al heel lang aan boord van de Boeing 777-300ER lagen. Dat waren andere tijden toen we nog goedkoop met “Aeroflot” van Amsterdam naar Bangkok konden vliegen.
Paspoorten, instapkaarten en de bagagelabels zijn deze keer voldoende om de aangifte snel en punctueel af te handelen. Ik maak een compliment aan de medewerkers en dat wordt zichtbaar op prijs gesteld. Ze hebben de afgelopen maanden veel (onterechte) kritiek op hun functioneren moeten slikken. Vriendelijkheid kost geen geld en opent vele deuren. Opgelucht, maar toch ook met een lichte kater, gaan we op zoek naar wat te eten en de eerste trein richting Zaltbommel.
Op weg naar de Albert Heijn, voor pistolets met “Filet Americain” en twee flesjes water, maak ik nog even snel een foto van Lyka in de enorme aankomst/vertrekhal van Schiphol. Het is en blijft onvoorstelbaar hoe groot een straalturbinemotor is waarmee het enorme metalen bakbeest mee de lucht in wordt gesleurd! En bij de moderne toestellen hangen er nog maar twee, in plaats van vier, onder! Heeft Franske Timmermanske zijn hele leven onder een steen gewoond?
Met de broodjes in mijn (herbruikbare) tas gaan we snel op weg naar het perron. Daar staat de intercity met de bestemming Utrecht CS op het punt om te vertrekken. Met veel haast zoek ik naar een paal om in te checken maar die zijn als sneeuw voor de zon verdwenen!
Ik vraag aan de machinist waar die palen te vinden zijn en hij wijst naar boven en zegt: ‘In de vertrekhal.’
Naar boven betekend: Nog een half uur wachten na deze toch wel heel lange reis! Hij bespeurd enige paniek en vermoeidheid bij ons en zegt dat we maar plaats moeten nemen en dan zal de conducteur het wel voor ons oplossen. We zoeken een plaatsje op de bovenste verdieping van de dubbeldekker en genieten van onze broodjes terwijl het frisse Hollandse landschap aan ons voorbij trekt. Het valt me nu pas op hoe vol Nederland nu eigenlijk is. Geen enkel vergezicht zonder een grote witte bedrijfshal en/of windturbine!
Wanneer we Utrecht CS binnenrijden hebben we nog steeds geen conducteur gezien! Wel een kansloze jongere die gewoon in de trein een dikke pretsigaret opsteekt en een penetrante geur door de coupé verspreid. Iedere passagier denkt er het zijne van maar houd wijselijk zijn mond. De dood en de bewapende roofdieren van de maatschappij zijn tegenwoordig vaak gehuld in schaapskleren! Je mond houden en accepteren is het beste en slimste wat je in het “nieuwe Nederland” kan doen.
In de verbouwde aankomsthal boven de perrons van Utrecht CS probeer ik in gesprek te komen met een medewerker van de Nederlandse Spoorwegen. Dat is, zoals verwacht geen succes. Volgens de door de uit Amerika overgewaaide WOKE-regels geworven medewerker is het absoluut onmogelijk dat wij daar staan zonder te zijn ingecheckt. Ik haal mijn schouders op en onderneem tevergeefs een tweede poging. Hij hoort mijn betoog niet eens aan! Zijn oneindige wijsheid is troef en ons verhaal zal hem een zorg wezen. Hij lanterfantert weg zonder dat we een steek wijzer zijn geworden. Het nieuwe “gave Nederland” moet nog een beetje aan zichzelf wennen!
Dan maar naar het perron voor “de Sprinter” naar Zaltbommel. Zodra de toiletloze trein stil staat stapt er gelukkig een conducteur uit. Ik vertel Lyka dat ze met het instappen moet wachten omdat ik eerst de conducteur wil aanspreken. De beste man heeft het druk met al zijn handelingen en voorbereidingen voor het aanstaande vertrek van de trein maar hij begrijpt ons probleem meteen. Hij verzoekt me om een plaatsje in de trein te zoeken en hij zal ons voor de aankomt in Zaltbommel aanspreken.
Mijn eerste ervaringen, na onze reis in Zuidoost Azië, met Nederland razen door mijn hoofd en de drang om het piepkleine landje aan de Noordzee, dat de hele aarde gaat behoeden voor een klimaatramp, wordt steeds sterker. En dan, als een goede tovenaar uit een Walt Disney film, verschijnt de begripvolle en meer dan vriendelijke conducteur. We zijn er samen snel uit en onze oprechtheid wordt beloond. Hij kan ons opstappen op het station Amsterdam Schiphol niet meer terugdraaien maar hij zal ons absoluut geen boete geven voor het reizen zonder een geldig vervoersbewijs.
‘Het komt wel vaker voor op dit traject!’, is zijn reactie.
Hij geeft mij ook instructies zodat het poortje op het station in Zaltbommel voor ons zal openen en wij het treinstation kunnen verlaten. Ik bedank hem uitgebreid, ik geef hem een compliment en dat stelt hij zeker op prijs.
Daar is de brug over de Waal en de Bommelse toren. We zijn nu eindelijk weer thuis, hoe ver weg dat ook voelt van de voor ons bekende wereld.
Op zaterdagochtend voor ons gebruikelijke ontbijt laat ik onze reis cijfermatig de revue passeren.

• Ik heb 2132 foto’s bewaard.
• Ik heb 1275 foto’s gebruikt om 71 verhalen op dit blog te illustreren.
• We hebben ongeveer 35.000 Km afgelegd in vliegtuigen, treinen, bussen, taxi’s en op de motor.

We gaan nu weer hard sparen voor onze volgende reis. Ik hoop dat jullie net zoveel van mijn verhalen hebben genoten als wij van het reizen.
De komende weken/maanden is het zeker weer “Schoenen en sokken!”

Filipijnen: Een dag in Manilla

Manilla (Bay View Park Hotel) 820), woensdag 22 maart 2023

Vandaag is het onze laatste officiële dag in de Filipijnen. We hebben absoluut niets spannends voor vandaag op de agenda en staan. We hebben hier in Ermita en Malate al alles gezien. Het is voor mij een dag van bezinning. Een dag om na te denken over het verleden en over de toekomst. Onze financiële toekomst. Wat gaan we doen in de komende jaren die Boeddha mij nog gunt voor deze keer op onze aardkloot?
Het verkeer op de Roxas Boulevard was de hele nacht rumoerig en toch heb ik nog redelijk geslapen. Een ding is in ieder geval zeker, onze tweede, en laatste nacht in het Bay View Park Hotel, zal ik mijn oordoppen dragen.
Het ontbijt is precies wat ik ervan heb verwacht. Een mix van Filipijnse en Amerikaanse gerechten. De koffie is in ieder geval redelijk sterk en dat maakt, na mijn twee bekers Maleisische koffie op de kamer, het ontbijt voor mij dragelijk. Lyka kiest voor de Filipijnse gebakken rijst terwijl ik het bij de gebakken aardappelen met worstjes en roerei hou. Niet veel later ontdek ik dat er op een verstopte plaats ook geroosterd brood is te krijgen met een paar plakjes vreemde kaas. Nadat ik het bovenstaande bordje heb geleegd vinden ook nog twee geroosterde boterhammen met drie worstjes en twee plakken kaas hun weg naar mijn spijsverteringskanaal. Het ontbijt valt in ieder geval niet tegen en we weten nu dat we morgen niet met lege magen op pad hoeven te gaan.
Terwijl Lyka zich dompelt in de luxe van een sterrenhotel breng ik mijn tijd door achter mijn MacBook Air. De groep dode pixels in het midden van het scherm begint me steeds meer te irriteren. Ik kan alleen maar hopen dat Apple in Nederland snel de MacBook of eventueel het beeldscherm zal vervangen. Wat voor veel van jullie je smartphone is is voor mij mijn MacBook Air. Mijn verbinding met de rest van de wereld.
Ik hou me ook bezig met de mysteries van het leven.
Zoals de onvermijdelijke vraag: ‘Waarom gaan neusharen sneller en langer groeien wanneer je oude wordt?’
IK hoor Lyka zingen en giechelen in bad. Ze heeft het ongetwijfeld goed naar haar zin maar denkt ze ook na over wat ons weer in Nederland te wachten staat?
Ik denk voor een moment aan Star Trek, Captain Kirk en Doctor Spock, en weet dat Frans Timmermans absoluut gelijk heeft gehad. In de 23ste eeuw heeft niemand het meer over het CO2 en het stikstof probleem. Nederland heeft het milieu, het klimaat en alle mensen en dieren op aarde zijn gered! Ik begrijp alleen niet dat ze ergens in de toekomst de veiligheidsgordels hebben afgeschaft.
Het is tijd voor de lunch en we gaan op weg naar een Robinson Department Store genaamd “Robinsons Place Manila” in Malate. Onderweg zien we de wanhoop en het dagelijkse gevecht om te overleven van de lagere klassen van de Filipijnse samenleving. Het is er voor mijn gevoel gelukkig wel veiliger dan toen we hier de laatste keer waren.
Eenmaal binnen in het enorme winkelcentrum wordt je met je neus op het schrille contrast tussen arm en rijk in de hoofdstad gedrukt. Wat wij hier voor twee Japanse maaltijden betalen moet een gezin aan de onderkant van de samenleving in de hoofdstad een week van eten.
Voor een moment denk ik aan de openstaande poorten in Nederland waar elk jaar een handjevol Christenen zonder een paspoort of andere papieren passeren. Deze mensen langs de straat hier in Manilla zitten al hun hele leven in een gewapende strijd, de strijd om te overleven tegen de corruptie en het natuurgeweld in de Filipijnen. Maar ja, dat is niet voldoende voor de randstedelijke linkse elites die van Nederland een multiculturele Utopia willen maken!
Op weg naar de uitgang van het winkelcentrum kopen we in een supermarkt nog wat kruidenmixen voor enkele oosterse en lokale gerechten. Dat zijn mijn souvenirs na een lange reis. Dan kunnen we thuis aan tafel herinneringen ophalen boven een dampend bord goedkoop Aziatisch eten.
Nadat we de koffers hebben gepakt, we reizen niet alleen met rugzakken, gaan we voor een biertje en een hapje weer naar de “Slouch Hat”. Het is er gezellig, het is happy hour en het eten is er uitstekend.
De praatgrage Amerikaan is er ook weer en deze keer gaat hij me alles vertellen over het fantastische land Thailand. Ook nu komen weer de goede kanten en de valkuilen voorbij. Er worden er tientallen open deuren ingetrapt en er is een hoog TV informatie gehalte. Ik hoor het allemaal gelaten aan en knik af en toe begrijpend met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht.
De “Mongolian Chicken” komt voor mij speciaal met friet en warme groente terwijl Lyka zichtbaar geniet van een goed gevulde Filipijnse soep met rijst. Ik koop nog een bierkoeler met de naam van de bar er op en neem uitgebreid afscheid. Ik weet het haast zeker dat we hier volgend jaar weer aan de bar zitten te drinken en de tafel zitten te eten.
Onze laatste dag van deze lange reis zit er voor ons op en ik leeg de laatste blikken bier die nog in de koelkast staan met het uitzicht op Manilla Bay. Een laatste blik in het donker op Manila Bay en op de gereedstaande koffers. Een laatste gang naar het toilet, de oordoppen in en dan naar bed. Morgen is het allemaal weer geschiedenis!

Filippijnen: Het begin van het einde

Manilla (Bay View Park Hotel) 820), dinsdag 21 maart 2023

Aan elke reis komt een einde zo ook aan dit verblijf in het verre oosten. Er is wel een uitzondering voor dit einde. We hebben geen zin om tot de laatste dag in Balibago te wachten voordat we naar Manilla vertrekken voor onze terugvlucht naar Amsterdam. Er is natuurlijk een alternatief en wij hebben gekozen om de laatste twee dagen in Manilla door te brengen. We kennen er tenslotte de weg en voor die paar tientjes extra hoeven we het aan het einde van deze mooie plezierige reis ook niet te laten. We zijn gelukkig binnen ons budget gebleven en we hebben een goed beeld over hoeveel de kosten in het verre oosten na Covid-19 zijn gestegen.
De taxi, die ik vorige week bij het reisbureau naast de receptie boekte, is aan de vroege kant en het afscheid van het personeel en de manager is warm. We hebben in het “Walk Around Hotel” in totaal ruim tien weken in kamer “Poolside 1” doorgebracht. Met enige pijn in mijn hart verlaat ik deze heerlijke locatie. Het eerste stuk van de rit naar Manilla door verschillende wijken van Angeles City brengt gemengde gevoelens in me op. Ook bij Lyka. Elke keer weer zijn we helemaal klaar met de Filipijnen. Het eten, de bedelaars en de slechte infrastructuur gaan je allemaal enorm tegenstaan. Toch doet het elke keer weer een beetje pijn om te vertrekken en veel van wat we liefhebben achter te laten.
Er komt een vraag in ons op: ‘Wat brengt ons dan nog hier?’
Het eenvoudige en gratis jaarvisum is natuurlijk een winnaar. Maar Lyka wil ook haar familie, en natuurlijk haar moeder, weer graag zien. Op de snelweg zie ik weer een heel ander Filipijnen aan ons voorbij trekken. Het landschap ademt armoede en vernieling uit. Hoe lang zal het duren voordat er weer een tyfoon over dit land trekt en een spoor van dood en vernieling achterlaat? Er is gewoonweg te weinig tijd en geld om tussen de twintig tyfoons per jaar het land weer op te bouwen.
We hebben samen al gesprekken gevoerd over de volgende reis naar het verre oosten en de plannen die we hebben. Het verkrijgen van de juiste visa voor de verschillende landen loopt als een rode draad door die plannen. Gelukkig hebben we de hele zomer om de ruime lijnen te trekken en de tickets te kopen. Pas als de tickets betaald, en bevestigd, zijn bestaat er zekerheid over de data en onze plannen. Over een ding zijn we het gelukkig helemaal eens! Het bezoeken van meerdere landen tijdens onze komende winterreis heeft onze voorkeur. Met het kerstmis en nieuwjaar in de Filipijnen.
De taxichauffeur kiest een route naar de Roxas Boulevard die geheel onbekend voor mij is. Langs de uitgebreide havens van Manilla. Zodra we de tolweg verlaten zijn we op bekend terrein. Nou ja bekend, het zijn de bekende beelden van de armoede en krottenwijken van een grote stad in het nog onontwikkelde Zuidoost-Azië.
Hier wordt alles hergebruikt, hier is al het afval geld, en eten, waard. Van kartonnen dozen via plastic flessen tot aluminium jaloezieën. Het is de natte droom van een Europese milieuminister of staatssecretaris! Hier in het verre oosten is het de harde werkelijkheid van de strijd van een mens om aan het einde van een dag schuimen door de stad een kilo rijst en wat groente en vis voor zijn gezin te kunnen kopen. Idealisme verdedigen is mooi wanneer de dis elke avond tot rand gevuld is en de tafel vol staat.
We komen plotseling weer op bekend terrein en niet veel later sta ik in een fikse rij aan de receptie van het “Bay View Park Hotel”. Het blijkt dus een populair hotel te zijn met gasten uit alle uithoeken van de wereld. Nadat ik heb ingeboekt moeten we een uur wachten totdat onze kamer in gereedheid is gebracht. Lyka brengt de tijd door met haar telefoon maar voor mij duurt het allemaal een beetje te lang. Ik maak een letterlijk ommetje rond het blok om met mijn eigen ogen te zien wat er zo allemaal is veranderd. De eerste schok is dat het oude monument “The Swagman” is helemaal verdwenen en opgegaan in een Filipijns-Chinese hotelketen. Covid-19 heeft ook hier in Manilla diepe wonden achtergelaten. Het “Southern Cross” is gesloopt en het gat in de bebouwing oogt als een mond met een glimlach met een missende voortand. Gelukkig zit de “Slouch Hat” nog steeds goed in de verf en staat er buiten een bord met de tijden van het happy hour en het dagmenu.
Zodra ik binnenstap in he lobby van het hotel wenkt het meisje achter de receptie naar me dat de kamer gereed is. Met een glimlach van oor tot oor verteld ze me dat we een kleine upgrade hebben gekregen. Een kamer met het uitzicht waar ik vriendelijk om had gevraagd. Waarschijnlijk heeft ze ondertussen al mijn blog bezocht en een beetje gratis reclame voor het hotel kan natuurlijk geen kwaad!
Het is een fantastische kamer met uitzicht op Manilla Bay. Het is ook een zeer veilig hotel, daarom is het zo populair denk ik. We kijken recht op de Amerikaanse ambassade en dat is een van de best beveiligde gebouwen in de Filipijnen. Het internet is goed genoeg en wij voelen ons meteen thuis in het gebouw dat zelfs de slag om Manilla tijdens de tweede wereldoorlog heeft overleefd.
Na een middag van ontspannen en ook enkele spanningen is het eindelijk tijd om wat te gaan drinken en natuurlijk wat te eten. We kunnen natuurlijk niet langs deze fotogenieke plaats op de begane grond net buiten de lift in ons hotel lopen zonder een plaatje van Lyka te schieten!
Het is de “Slouch Hat” precies zoals ik me herinner toen ik hier in 2009 voor de eerste keer was. Daarna ben ik hier nog vaak geweest en we hebben er ook vaak geslapen. Ik heb oude bekenden hier naartoe gebracht die me nu niet meer willen zien en alleen maar slecht over ons spreekt. Zo is het leven nu eenmaal, “Stank voor Dank”, is niet voor niets een stokoud gezegde!
Het koude bier smaakt me goed en er is een gemixt gezelschap aanwezig. Helaas klampt een Amerikaan aan die me alles wil leren over de goede kanten en de valkuilen in de Filipijnen. En laat ik daar nu net geen zin in hebben. Dus ik speel het spelletje mee in de rol van het onnozele slachtoffer. Hij wordt nog enthousiaster en ik drink rustig mijn ijskoude biertje voor nog geen € 1,40 per flesje. Alles wat hij zegt gaat het ene oor in en het andere oor weer uit. Totdat ik er genoeg van heb!
Het is tijd om wat te eten en op de kaart staat voor mij niet zoveel maar Lyka kiest voor het Filipijnse gerecht “Bangus”. Het is een visgerecht met een plaatselijke vis die ook wel bekend is als de “Milkfish”. Ik ga voor een alternatieve versie van de “Bangers & Mash”. De aardappelpuree wordt vervangen door friet en om het compleet te maken vraag ik er wat warme groente bij. Na overleg met de kok is het geen enkel probleem want we zitten goed te verteren en dat opent nu eenmaal een gesloten deur. Het smaakt heel erg goed en na nog een biertje zoeken we onze kamer op. Ons laatste hotel welteverstaan, dit is het “begin van het einde”.

Filipijnen: Plezier met mijn iPhone

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), donderdag 16 maart 2023

Nog een week te gaan en deze reis zit er dan ook weer op. Terug naar de koude jungle van het reddeloos verloren Nederland onder het juk van de Europese Unie. Bestuurt door een groep niet democratisch gekozen dictators die ook nog aanmerkingen hebben op het beleid van hun collega dictators! Willen ze het Rusland van na President Putin ook bij de Europese Unie voegen? Hun honger naar macht is in ieder geval onstilbaar! Een Europa grenzend aan de “Grote Oceaan” is hun (natte) droom?
Terugkijkend stel ik mezelf de vraag: Heb je nog wat geleerd of opgestoken van je ervaringen van de afgelopen maanden?
Mijn antwoordt is een absoluut ‘Ja’!
Na vier maanden in de Filipijnen ben ik nog steeds niet overtuigd dat ik hier een langere tijd zou willen doorbrengen, of zelfs wonen, maar de kans dat we hier steeds langer gaan verblijven is wel aanzienlijk gegroeid.
Over het eten in de Filipijnen heb ik steeds minder klachten. Zelf koken in het hotel is geen optie dus we zijn altijd aangewezen op restaurants op loopafstand van onze verblijfplaats. Hierboven een voorbeeld van twee bordjes fastfood van een keten genaamd “Chowking”, voor ongeveer negen euro heb je samen gegeten maar het is budgettair voor ons toch wel wat aan de hoge kant. Gelukkig liggen er wel wat groenten op je bord.
Koreaans voedsel is natuurlijk veel gezonder en daarom worden de lunches van een fastfood restaurant altijd afgewisseld met de Koreaanse “Chamchi Gimbap”, een soort sushi rol met tonijn. Voor vier euro vijftig zit je samen, aan de rand van het zwembad, te eten.
Dan zijn er ook nog de verschillende restaurants in het grote winkelcentrum zoals deze Japanse gerechten voor de lunch. Deze zitten samen zo rond de acht euro. Het is voldoende voor ons en het smaakt uitstekend. Toch ga ik liever niet vaak naar het winkelcentrum omdat de bijkomende kosten te hoog zijn of er relationele problemen uit voort vloeien. De passage langs de ontelbare winkels in het winkelcentrum wakkert bij sommige mensen een onweerstaanbare drang aan om bij de winkels naar binnen te gaan en iets te kopen dat ze zonder enige twijfel niet nodig hebben. En die uitgaven passen jammer genoeg niet binnen ons budget. Tel daarbij op het probleem van het gewicht van de bagage die in het vliegtuig moet! Dat is een explosief mengsel voor elke relatie.
Voor ons avondeten, na een dagelijks gezellig samenzijn en bier drinken met mijn Australische vrienden, heeft een bijna strikt schema. Zo is zondagavond bijna altijd pizza avond. We hebben verschillende leveranciers geprobeerd maar uiteindelijk zijn we “Greenwich Pizza” blijven hangen. Drie verschillende pizza’s voor elf euro en wat overblijft is de volgende ochtend ons hartige ontbijt.
Over het ontbijt gesproken. Heel af en toe nemen we het ontbijt van de gouden bogen maar normaal gesproken haal ik elke ochtend rond half acht verse broodjes, en een appeltaartje, bij “Angels Bakery”. Een heerlijke wandeling in de vroege koele ochtend.
De elektrische eierkoker draait overuren omdat een vers broodje met boerenham, een likje mayonaise en een gekookt eitje nu eenmaal een heerlijke start van de dag is. Een van mijn experimenten was een omelet/roerei met kaas uit de eierkoker. Het gerecht was goed gelukt en smaakte uitstekend, alleen was het moeilijk uit het kopje te krijgen dus ik heb de volgende reis nog wel wat werk om dit te perfectioneren.
Zonder enige twijfel is het eten bij het Koreaanse restaurant “Yi San” het wekelijkse hoogtepunt. Meestal zelfs twee keer per week omdat het tegenover het hotel is en het eten er fantastisch smaakt. Voor die vijftien euro, inclusief een paar flesjes bier, heb je in ieder geval wel het idee dat je uit eten bent geweest.
Hoewel de hele menukaart goed is blijven we meestal steken op de twee vertrouwde gerechten. Bibimbap en pittig varkensvlees, omringt door een arsenaal van bijgerechten, blijken elke keer een winnaar.
Dan blijven er nog vier avonden over die we naar believen invullen. ‘Mé friet is alles lékker!’ geld ook in de Filipijnen dus gaan we vaak ook twee keer per week bij het “Margarita Station” eten. Soms een zitplaats aan de voorkant zodat we door het gaas naar het voorbij razende verkeer kunnen kijken. Op vrijdag is de Fish and Chips een winnaar en de andere avond kiezen voor een gekruide kipfilet of de varkenskarbonade, met een stevige rand vet er aan.
Overal in de Filipijnen, eigenlijk in Zuidoost-Azië, staan ze langs de openbare weg, in de dieselrook en het stof, boven houtskool vuurtjes hele kippen, of stukjes kip te grillen. Ook deze gegrilde kip is een budgettaire winnaar want samen met een bak heerlijke lokale bami, Pan Chit, vol met verse groenten is het voor acht euro een grote goede en gezonde maaltijd. De kip die overblijft vindt altijd haar weg naar de broodjes die we de volgende dag als lunch eten. Maar het leukste van die geroosterde kip met bami is dat we gezellig aan het zwembad voor onze kamer kunnen eten. In alle rust genieten met een muziekje op de achtergrond.
Maar er zijn ook genoeg momenten dat Lyka haar eigen weg zoekt en bij, of samen met, haar zus Roxanne gaat eten. Dat zijn momenten die ik oversla. Ik heb niets met de Filipijnse keuken en zal dat waarschijnlijk ook nooit krijgen. Denk maar eens diep na? Heb je ooit wel eens van een Filipijns restaurant gehoord?
Dat ik graag bier drink, en bij voorkeur niet teveel, is algemeen bekend. Een foto van mij en mijn Australische maat Dave op een van onze dagelijkse “Pub Crawls”. Elke middag zo rond een uur of half twee komt de uitnodiging op mijn iPhone binnen. De helft van de groep drinkebroers zijn echte “Angeles City” veteranen die zelf ook verschillende bars en restaurants in hun bezit hebben gehad en/of beheerd. Het is elke middag weer een verrassing waar ik terecht zal komen. Plezier is altijd verzekerd. We komen in alle uithoeken van de “Sin-City” en ik maak veel nieuwe vrienden. Voor een biertje van gemiddeld € 1,10 hoef je ook niet thuis te blijven!
Meestal loop ik terug naar het hotel maar af en toe ben ik haast verplicht een “Jeepney” te nemen. We leggen soms stevige afstanden af tijdens onze Pub Crawl. Voor dertig cent brengt de Jeepney me weer terug naar “bekend en veilig terrein”. Hoewel het in de Jeepney ook niet helemaal veilig is met hele roedels zakkenrollers die het openbaar vervoer frequenteren. De chauffeur en zijn bijrijder zijn nooit ver weg om je de helpende hand toe te steken. Dus het is relatief veilig om in de Filipijnen met een Jeepney te reizen.

Dan kom ik aan het einde van dit schrijven bij de titel van dit verhaal terecht. Wat heb ik deze reis van mijn iPhone 13 Pro Max genoten. Met elke iPhone die Apple op de markt brengt komen ze dichter bij de perfecte reistelefoon. Wat me het meeste opzien en plezier baarde deze keer was de camera in de telefoon. Mijn vertrouwde Nikon D600 met de 24-70mm f.2,8, bijna twee kilo, is deze keer in Nederland achter gebleven. En hebben jullie er wat van gemerkt aan de foto’s op deze weblog? Ik zelf ook niet! De kwaliteit van de foto’s is over het algemeen goed te noemen. Er zijn nog wel enkele foto’s waar ik enige bedenkingen bij had maar dat waren er niet genoeg om in de toekomst weer met een zware camera te gaan slepen. Om eerlijk te zijn was het ook een hele openbaring en opluchting om mijn iPhone draadloos te laten communiceren met Lyka’s iPhone en mijn nieuwe MacBook Air. De Nikon, met alle objectieven en toebehoren, gaat in het voorjaar op Marktplaats en mocht een van jullie geïnteresseerd zijn dan hoor ik dat graag.
Twee andere kleinigheden die het reizen deze keer hebben veraangenaamd en het vermeldden waard zijn: De “Marcel's Green Soap Shampoo Bar 90gr” en de “Vergulde Hand Scheerstaaf”.
De eerste spreekt voor zich, shampoo in een blok. Een blok per twee maanden wanneer je elke dag je haren wast. De tweede is een ander verhaal. Ik snij de stick in tweeën, onder de douche wrijf ik de droge stick over mijn natte wangen en kin totdat er een dun laagje, de baardstoppels schuren de zeep los van de stick en het water op de huid mixed er schuim van, op de huid zit, Het scheren gaat dan vanzelf. Geen grote plastic flessen en spuitbussen meer die je op elke luchthaven in de vuilnisbak moet gooien! Wel een extra zeepbakje waar je de harde zeepproducten veilig in kan vervoeren. Een plastic zakje is natuurlijk ook mogelijk maar dat heeft mijn voorkeur nu weer niet.
Nog een weekje te gaan en dan zit het er alweer op, de tijd vliegt wanneer je plezier hebt!