Gelukkig heb ik de afgelopen nacht beter geslapen dan gisteren. Alleen de vuurrode zonsondergang geeft wat twijfels. “Avondrood is water in de sloot!” is een oud gezegde dat nu ook hier in België om de hoek komt kijken. Met een beker koffie in de hand neem ik weer plaats op de treeplank waar ik gisteren heb zitten filosoferen. Grijze wolken kondigen de komst van ander weer aan.
Ik krijg het probleem met de gemeente maar niet uit mijn hoofd! € 20.000,- is teveel geld om het zomaar aan de overheid cadeau te geven! Mijn koffie ontwaakt en verwarmt me terwijl de wind me afkoelt. Wat kan het leven, het eenvoudige leven, toch mooi zijn! Een mens kan met weinig toekomen! Zodra ik Lyka in het woongedeelte van de camper hoor verplaats ik me ook naar binnen en steek de kachel voor enkele minuten aan.
De oven gaat op het gas en tien minuten later verspreid de geur van vers brood zich door de camper. De foto van de croissantjes met gerookte zalm kennen jullie ondertussen wel dus laat ik die vandaag maar achterwege. Er heeft zich een nieuwe vraag de kop op gestoken!
‘Camping, of geen Camping vanavond?’, dat is de vraag.
Mijn eerste poging om dit met mijn lieve vrouw te overleggen strand is een sessie van “Clash of Clans”. Zelf heb ik ook een ochtendroutine en waarom zou mijn vrouw die dan niet mogen hebben? Bij de tweede poging heb ik haar aandacht en de beslissing wordt unaniem uitgesteld tot na de wandeling van vandaag. We zijn op deze zondagochtend lui, een beetje loom en ook nog wat moe. Vitaliteit is vandaag in ieder geval niet het toverwoord!
Na een korte stop voor een stokbroodje bij een plaatselijke supermarkt. Mensen staan een voor een achter elkaar, met een mondkapje op, om de anderhalve meter te wachten dat ze naar binnen mogen. Eenmaal binnen heeft iedereen een boodschappenlijstje dat ruimte laat voor enkele impuls aankopen maar het overgrote deel van het winkelende publiek gaat als een “Razende Roeland” door de supermarkt om ze snel als mogelijk weer plaats te maken voor een wachtende landgenoot, en in ons geval een wachtende buitenlander. Rijden we verder naar Zoutleeuw.
We hoeven vandaag maar een kleine dertig kilometer te rijden voordat we bij het startpunt van onze wandeling zijn. Een korte zoektocht heeft een wandeling van een kleine twaalf kilometer in het Provinciedomein "Het Vinne" bij Zoutleeuw opgeleverd. Onderweg zien we de eerste en ook weinig dikke druppels op de voorruit uit elkaar slaan. We kijken elkaar verbaasd en vertwijfeld aan. Regen? Hij geeft wel een buitje op maar wel aan het einde van de dag!
Nabij “Bistro Het Vinne - De Winning” is een schitterende parkeerplaats die normaal gezien ook een prima plaats zou zijn om te overnachten. Tijdens de inspectie van de parkeerplaats raak ik in gesprek met een oudere dame die ook net is gearriveerd met een nagelnieuwe camper. Ze verontschuldigd zich omdat ze maar vijftien kilometer van huis is. Ze geniet samen met haar man van fietsen en slapen in de camper. Voor hun is die vijftien kilometer het het echte “weg van thuis” gevoel. Ik kan het begrijpen. Wij hoeven ook niet naar de andere kant van Europa te reizen om een fijne weekend te hebben.
Dan stappen we de natuur in met onze goed gevulde rugzak. We zijn nog maar net onderweg wanneer we een bord tegemoet benen dat uitlegt waarom het natuurgebied in zijn geheel is omgeploegd, uitgegraven en in geen verte lijkt op wat ons op het internet is beloofd. De fascinatie van de mens om alles te behouden zoals het is fascineert me.
‘De mensheid vecht tegen de vooruitgang maar stelt dat de vooruitgang de toekomst is.’
Vroeger werd alles platgeslagen en tegenwoordig rouwen we om wat er is platgeslagen terwijl we 100% zeker weten dat veel van de natuur, cultuur en bouwwerken in de toekomst zal verdwijnen en veranderen.
We volgen de waterlijn van het denkbeeldige meer dat is leeggepompt. Het is lekker weer maar het uitzicht is nog steeds niet wat we hadden verwacht. Gelukkig is het erg rustig dus kunnen we de mondkapjes in de rugzak laten. De verhoogde paden over de houten loopplanken zijn nog het mooist.
Zodra we de waterlijn hebben verlaten komen we op paden door boomgaarden van peren en appels. Bij een wilde vlierbes overwoekerd door bramen vraagt Lyka of de kleine rode besjes eetbaar zijn. Helaas niet, maar vlierbessenwijn wordt er gemaakt en hoewel ik me niet kan herinneren dat ik de wijn ooit heb gedronken neem ik aan dat de wijn best wel zal smaken.
We zijn die paden tussen gecultiveerde bossen al snel zat en kiezen voor een kortere weg terug naar het water. Een begraafplaats met perfect onderhouden graven, deze keer voor strijders die de grote oorlog hebben overleefd en na hun leven weer samen met hun broeders worden begraven! Dat zie je niet vaak!
Terug aan het water gaan we op een verlaten houten bankje zitten en genieten van onze verfrissende drankjes en een paar mandarijntjes. Hier beginnen we ook het overleg hoe we deze dag gaan beëindigen!
De camping die ik op het oog heb kost € 19,-, dat is een flink bedrag voor twee personen om te douchen en te overnachten. We willen morgenvroeg sowieso naar huis rijden dus is het maar voor een nachtje. Het is nog geen 13:00 uur en binnen twee uur zijn we thuis. We kijken elkaar aan en zijn het al snel eens. Voor die € 19,- kunnen we morgen voor een paar dagen boodschappen doen! Dat is snel uitgespaard! En ik kan de zondagmiddag sport kijken!
Terug bij de camper maak ik nog wel even snel de lunch! We eten als wolven van de geïmproviseerde Mexicano’s speciaal.
Op de terugweg bespreken we de Covid-19 problemen en wat ons voor de komende winter te wachten staat. Voor nu blijven we een paar weken thuis. Elke dag veranderen de regels en niemand in Europa weet meer waar hij precies aan toe is! Laten we maar hopen dat deze opgeklopte gekheid snel voorbij is!
