Postel (Bij de Abdij), vrijdag 31 juli 2020
Het is voor mijn gevoel een vreemd vertrek op deze vrijdag. De dagen thuis
zijn omgevlogen door de drukte in de afgelopen dagen en het vernieuwen van
mijn rijbewijs. Dat laatste toont nog maar eens aan hoe verzand de
bureaucratie in Nederland is. Tientallen minuten lang wachten op telefoon
gesprekken die niets opleveren behalve dat ze aantonen dat niemand bij het CBR
weet wat ze aan het doen zijn of wat ze zouden moeten doen. Stapels papier
schuiven voor een vorstelijk salaris terwijl je niet op je beperkingen wordt
aangesproken of afgerekend. Wie zou er niet zo’n baantje bij het rijk willen?
En als klap op de vuurpijl komt er op TV ook nog een spotje voorbij dat onze
ambtenaren elke dag voor ons hard aan het werk zijn! Laat uw onderdanen niet
lachen!
“De truck”, zoals onze dertig jaar oude camper wel eens respectloos wordt
genoemd, is snel ingeladen omdat we veel minder hoeven te verplaatsen. Er gaat
vooral veel etenswaren richting “ons huisje op wielen”. Veel sauzen en basis
ingrediënten hebben we nu al “dubbel” omdat we van plan zijn om de komende
tijd zoveel mogelijk op pad te gaan. De APK is bijna in orde voor twee jaar en
technisch gezien is de camper veilig om de weg op te gaan. Ik wacht op een
nieuwe uitlaat en dan wordt de zaak beklonken. Nu nog het rijbewijs nog even
snel vernieuwen en niets staat ons een fijne winterreis naar het mooie zuiden
van Europa in de weg. No ja, Covid-19 misschien maar daar zijn geen pijlen
meer op te trekken. Wij zijn sowieso met zijn tweeën altijd in quarantaine in
de camper!
De eerste halte is slechts 71 kilometer van huis. Bij de Abdij van Postel is
een mooie ruime parkeerplaats waar je ook in het verleden rustig kon
overnachten. Na een korte stop bij de Aldi maken we de eerste 42 kilometer
gebruik van de autosnelweg tot aan Tilburg. Dan gaan we binnendoor en rijden
over opvallend drukke binnenwegen. Overal zijn fietsers en campers. Maar dat
kan ook niet anders want we zitten midden in de Nederlandse vakantie met
Nederlanders die in verband met Covid-19 in Nederland zijn gebleven.
Acht kilometer over de grens parkeer ik de camper op de parkeerplaats van de
“Abdij van Postel”. We gaan nog niet op onze definitieve overnachtingsplaats
staan omdat de schaduw op deze warme zomerse dag belangrijker is dan zonlicht
voor elektriciteit. Het is nog geen middag en na een uurtje ontspannen warm ik
de zelf thuis gemaakte tomatensoep op voor de lunch. Helaas geen foto omdat we
tot de conclusie zijn gekomen dat we maar eens moeten gaan uitkijken naar
kunststof soepkommen.
We laten de soep en het volkorenbrood wat zakken en dan gaan we op pad voor de
kleine tien kilometer door de bossen rond de “Abdij van Postel”. Ook deze keer
volgens het “ViewRanger” principe. Het eerste bord dat we vanaf de
parkeerplaats zien is de melding dat het dragen van mondmaskers tijdens een
recreatieve wandeling of fietstocht verplicht is. Nou, we zijn dan wel in de
provincie Antwerpen maar de Schelde met haar oplaaiende Corona besmettingen is
zeker 65 kilometer van hier. Dus wij vinden, als opstandige Nederlanders, deze
mondkapjesplicht een beetje te ver gezocht!
Meer bossen en andere landschappen waar ik weinig meer over kan vertellen dan
de overgangen tussen de stukken brandende zon en schaduwrijke paden gekoeld
door een warme bries. Niemand die we onderweg tegenkomen, wandelaars of
fietsers, draagt een mondkapje. De weinigen die een poging ondernemen om aan
de regels te voldoen draagt een mondkapje om hun nek. Deze Covid-19 (Corona)
gekte neemt steeds grotere kolderieke gedaanten aan! De burgers om ons heen
zijn het zat en geloven het niet meer wat de regering hun verteld!
Ongeveer op twee derde van de wandeling zijgen we op een bankje in de schaduw
neer om wat water te drinken en een koele sinaasappel te eten. Aan het “Kanaal
Antwerpen-Turnhout-Dessel” onder het toezient oog van een heilige en een
stalen man zo weggelopen uit de “Wizard of Oz”.
We kunnen onze benen al voelen en de huid van mijn handen is hard en stijf.
Uitdroging ligt op de loer maar mijn water is op. Nog een paar kilometer en we
kunnen ontspannen in de camper en de lichaamsvloeistoffen aanvullen!
De zon is aan de hemel van plaats veranderd en onze camper staat bij
terugkomst pal in de zon. Het enige voordeel is dat de huishoudaccu weer aan
het opladen is. Binnen is het warm, onaangenaam warm. Ik heb medelijden met de
mensen die alleen in de zomer van hun camper gebruik kunnen maken. Deze warmte
is ongezond en de verschillende apparatuur in de camper vecht tegen de warmte.
De zijkant van de koelkast is zo heet dat ik er een ei op zou kunnen bakken.
Ik kan niet wachten dat het buiten koud is in binnen de kleine gaskachel
snort. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de warmte, maar dan wel in de
tropische landen rond de zuid-Chinese zee!
Eerst de camper verplaatsen en dan ontspannen. Dat laatste gaat voor mij met
de oogjes dicht op de lange bank terwijl Lyka probeert tv te kijken op de
iPad. Dat is een van de weinige nadelen van deze mooie plaats. De ontvangst
van een 3G/4G signaal is ronduit slecht. Na een half uurtje schrik ik wakker
en heb dorst als een leeuw. Eerst nog een halve liter koel water want mijn
handen zijn nog steeds stijf.
Terwijl ik naar de patatkraam ga voor “Belgische Frieten” zorgt Lyka voor de
salade en de zalm. Zo hebben we op deze vrijdagavond een mooi avondmaal op een
rustige parkeerplaats naast de abdij van Postel onder “Onder God's vleugels”.
Want wees nu eens eerlijk? Wanneer God de monniken van de abdij beschermt
tegen Covid-19 dan zijn die twee ‘Ollanders op de parkeerplaats van de abdij
toch geen extra werk?
De avond brengen we door met de USB-ventilator die we bij Aliexpress hebben
gekocht. Op de powerbank draait hij perfect en zorgt voor aangename verkoeling
in de hete camper. Gelukkig gaat de temperatuur morgen weer omlaag. Later we
hopen dat de weermannen deze keer gelijk hebben!
