Wetteren (naast Racing Wetteren), woensdag 15 juli 2020
Wat er ’s nachts allemaal door het hoofd van een mens raast, en wat hij dan na
enkele minuten ook weer is vergeten, roept meer vragen op dan dat er
antwoorden komen. Mijn dromen van de afgelopen nacht kunnen niet op hun plaats
worden gezet, gezichten uit een ver verleden en gezichten die ik volgens mij
nog nooit heb gezien wisselen elkaar af. Ik schud maar met mijn hoofd en neem
mijn medicijnen. Achter de gordijnen schijnt een vroeg ochtendzonnetje tegen
de spiegelgevel van het ziekenhuis van Wetteren dat op haar beurt de
zonnestralen weer richting onze camper strooit. Het weer is vandaag “een
wereld van verschil” met gisteren.
Omdat we voor de wandeling ons niet meer verplaatsen ben ik om tien over zeven
al onderweg naar “bakker Buckley”. Een boodschap van de burgemeester van
Wetteren benadrukt nog maar eens hoe serieus het Covid-19 virus is, en hoe
serieus er in België mee word omgegaan. Eigenwijs als ik ben zet ik er nog
steeds vraagtekens bij. Op dit moment horen we alleen maar hoeveel
besmettingen er zijn geregistreerd maar het aantal doden en IC-opnames zijn in
een wolk van “Overheidsmist” verdwenen. Of zijn alle zwakkere in de
samenleving al verdwenen? Met een vers stokbrood onder mijn arm slenter ik
weer terug naar de camper met de verwarmende zon recht op mijn gezicht.
NPO-radio2 vult de leefruimte met nieuws en muziek terwijl ik het kokende
water op de gemalen koffie giet. Nog niet zo lang geleden stond ik hier met
een kleine goedkope mocca-maker van de Xenos gevuld met een koffiepad aan het
gasfornuis. Dat is gelukkig veranderd nu Lyka ook koffie drinkt. Gewoon water
koken en op de gemalen koffie in het filter schenken. Gemakkelijker kan het
niet en gemak, zonder elektriciteit, is het belangrijkst in een camper. Des te
simpeler des te beter.
Na het ontbijt van roereieren met gerookte zalm pakken we de rugzak in en
beginnen we aan de wandeling voor vandaag. Het is een rondje tussen Wetteren
en Schellebelle aan beide zijden van de Schelde, de afstand is mij niet
helemaal duidelijk maar het is een stevige wandeling van meer dan tien
kilometer.
Direct aan het jaagpad treffen we de oude begraafplaats aan van een klooster
dat hier in een tijdje gelden is opgeheven, de begraafplaats is gebleven. Het
blijft goed onderhouden maar ik vind het nog steeds een vreemd idee dat ze
hier liggen te wachten op de herrijzenis.
Ons pad vervolgd zich naar een moderne stalen brug die als een nek van een
witte zwaan omhoog steekt. Het vreemde is dat de brug aansluit op een heuvel
waar een moderne betonnen trap toegang tot geeft. Bovenaan de trap kunnen we
rechtsaf naar de brug maar links van ons ligt ook op de top van de heuvel de
“Sint-Gertrudis Kerk van Wetteren”.
We denken er niet lang over na! Even later doen we de verplichte mondkapjes
voor en stappen de duisternis en koelte van het gebedshuis binnen. Het is een
grote kerk maar tegelijk ook geen oud monument. Ik weet niet genoeg van
religieuze kunst om te zien of de verschillende kunstwerken en attributen in
de kerk oud zijn maar enkele zaken zijn toch wel de moeite waard.
Het eikenhouten snijwerk van de preekstoel en een schilderij dat me doet
denken aan “De lijkwade van Turijn” steken er bovenuit. Eenmaal buiten zijn we
gelukkig weer verlost van die benauwde stukjes katoenen stof voor onze monden.
We kunnen alleen maar hopen dat dit Covid-19 gedoe zeer snel voorbij is. Want
leven met een monddoekje is voor mij maar een half leven!
Binnen tien minuten zijn we buiten de stad en lopen over het jaagpad langs de
Schelde. Het is heerlijk weer! Net fris genoeg om met een fleece aan te
wandelen. Na enkele kilometers worden we van het jaagpad afgeleid en lopen
langs een oude dichtgeslibde stroom van de Schelde. Zodra we pauzeren om een
mandarijn en een banaan te eten merken we dat de temperatuur toch wel flink is
opgelopen. Op de dijk over het jaagpad lopen we in de wind en nu in de luwte.
Groene velden belegd met klaver op de vruchtbare kleigronden. Friese bonte
koeien op het Vlaamse gras. Het is een heerlijke verfrissende, voor het
lichaam en de geest, wandeling.
Bij Schellebelle slaat de angst me op het hart! Een geprint A4'tje aan het hek
dat naar de loopplank naar het ponton leid laat weten dat het voetveer alleen
voor bewoners en woon- werkverkeer gebruikt mag worden. En dan ook nog met een
verplicht mondkapje! We doen maar net of onze neus bloed en gelukkig maakt de
kapitein van de veerboot er geen enkel probleem van.
De laatste drie kilometer gaan over zandpaden dwars door het agrarische
gebied. Niet al te spectaculair maar toch nog altijd beter dan langs de
provinciale weg die we goed kunnen horen maar niet kunnen zien. Na ruim drie
uur staan we weer naast de camper en kunnen we gaan genieten van onze
verdiende rust.
Al jaren kijk ik rond voor een nieuwe handheld van Garmin. De prijzen zijn
flink naar beneden gegaan en de oorzaak daarvoor zijn waarschijnlijk de
aanpassingen aan de mobiele telefoons en de steeds beter wordende apps voor de
telefoon. De afgelopen wandeling heb ik getest met een voor mij nieuwe app
genaamd “ViewRanger”. Een complete uitleg van mijn handelingen, voordat er een
foto op “Travels and Troubles” kan worden geplaatst, zou te ver gaan dus houd
ik het er maar bij dat de eerste indrukken heel positief zijn. De werkstroom
op mijn MacBook verloopt soepel en gevoelsmatig ben ik ook niet tegen
problemen aangelopen.
Terwijl ik de foto’s van onze wandeling verwerk staat er nog een ander
experiment op het gas! Bitterballen voor de Airfryer. Een bitterballetje in de
camper zonder een frituurpan of airfryer? Gewoon op het gas is natuurlijk een
hele vooruitgang, zeker in de camper. Vier bitterballen op een broodje met
mosterd heet natuurlijk ook gewoon een broodje kroket!
Na de verwerking van de foto’s en een eerste ruwe vorm van mijn verhaal voor
vandaag neem ik even rust en geniet van de eenvoudige lunch. Dat is ook het
leven in een camper. Een eenvoudig leven waarbij je geniet van de gewone
dingen van het leven zonder enige verspilling.
De rest van de middag brengen we ontspannen in alle rust door totdat het
avondeten op tafel komt. In kimchi gestoofd varkensvlees met sperzieboontjes
en rijst. En wat is dat lekker. Een chocolade toetje als dessert en dan nog
een kopje koffie om het af te maken.
Vier afleveringen van “Queen of the South” verder klim ik de trap op naar
boven. Morgen hebben we een relatief rustige dag. Vijfenzeventig kilometer
rijden en een ontmoeting met een van mijn eerste reisgenoten.
