Hoei (Aan de Maas), woensdag 22 juli 2020 Vandaag is alweer de laatste dag aangebroken van deze korte reis naar onze zuiderburen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat het Covid-19 virus, waar ik zelf niet zo in geloof, de wereld voorgoed lijkt te hebben veranderd. Cultuur is onbereikbaar geworden en het voelt alsof we zijn terug geworpen in de donkere middeleeuwen. De “WOKE-beweging” heeft moordenaars tot helden verheven en helden die al honderden jaren dood zijn tot moordenaars. Ik heb medelijden met de jeugd van vandaag die een onzekere toekomst vol tegenslagen tegemoet gaat. Financieel zal het allemaal ook niet beter worden. Huizenprijzen die onbereikbaar worden voor de jongeren en alleenstaanden. Huizenprijzen die een fictieve waarde hebben voor de oudere generaties want bakstenen kun je nu eenmaal niet eten! En dan de pensioenen? 1.600 miljard in kas en er kan niet worden geïndexeerd? Wie houd wie nu voor de gek? En er is ook al een nieuw pensioenplan voor de werkende jeugd opgetuigd. Twintig jaar geleden had ik al een alternatief pensioenplan maar dat idee zal pas over enkele jaren door de uitvoerenden in Den Haag worden opgepikt. Buiten kabbelt zachtjes de beek en de dauwdruppels op het gras schitteren als edelstenen in de vroege ochtendzon. De lucht is staalblauw en het beloofd een heel mooie dag te worden. Wij gaan vanaf hier richting het noorden met nog een overnachting vlakbij de wandeling voor vandaag.
We beginnen de dag met een stevig ontbijt! Ik ben een vervend aanhanger van de witte bonen in tomatensaus aangevuld met eieren en een vette worst of Luncheon meat. een stuk opgebakken stokbrood van gisteren maakt het ontbijt compleet. We bespreken de wandeling van vandaag en of we nog genoeg eten in de koelkast hebben voor de avondmaaltijd. We hebben genoeg en we komen de dag wel door.
Nadat we alles hebben opgeruimd rollen we in de eerste versnelling de camping af. De oude dame trilt en gromt. Ik weet het niet zeker maar ik voel de ogen van iemand in mijn rug vanachter een gordijntje om zo snel mogelijks ons vrijgekomen plaatsje aan de beek in te nemen. Didier staat voor zijn huis en zwaait ons de weg op die naar het noorden leid. ‘Tot ziens Didier!’, roep ik terwijl ik ook niet weet wanneer we weer zullen terugkeren naar deze heerlijke camping. Ik raak in een trance door het brommen van de oude dieselmotor en begin te mijmeren over ons leven in de oude camper. Het meest vreemde gevoel wanneer de neus van de camper richting het noorden wijst is de drang om linea recta, in een dag, naar huis te rijden! Thuis ligt binnen handbereik maar toch slapen we nog een nacht op een onbekende plaats langs de weg. Laat ik het proberen uit te leggen. Wanneer we naar het zuiden rijden is de eerste halte na zo’n honderd kilometer een heerlijk punt om de eerste nacht door te brengen. Maar op weg naar het noorden is de tweehonderd dertig kilometer zeer aanlokkelijk om in een keer door naar Zaltbommel te rijden. Ik moet dat gevoel dus ècht onderdrukken! Ik heb een wandeling opgezocht die vlakbij het mooie plaatsje voor de komende nacht aan de Maas ligt.
Op de parkeerplaats van een van de plaatselijke Jeu de Boules Clubs in Hoei parkeren we voor de wandeling en genieten van de eenvoudige lunch. De grote knakworsten op de verse stokbroodjes smaken ons prima. Ruim tien kilometer ligt er voor ons, op de hellingen die door de rivier de Maas zijn uitgeslepen, te wachten. Water en wat mandarijntjes gaan in de rugzak, de navigatie wordt gecontroleerd, en dan stappen we het heerlijke weer in. Ik kijk nog een keer over mijn schouder, de camper zou hier normaal gesproken toch veilig moeten staan!
Aan het begin van de geplande wandeling gaat het al meteen fout. Wij willen de tegen de klok in lopen terwijl de wandeling op de iPhone met de klok mee de richting wijst. We kunnen het begin van de beklimming niet vinden! Er lijken minstens drie overgroeide paden de hoogte in te lopen! Twee grote blaffende honden, achter een niet al te hoog hek, maken de situatie ook nog eens zo dat we weinig zin hebben om uitgebreid te gaan zoeken. Blind op de Garmin loop ik de bos zoom in en na een meter of vijf en twintig lopen we op iets dat toch wel op een pad lijkt. Niet veel verder vinden we houten palen met gekleurde koppen en nummers als teken dat we dus wel goed zitten.
Het is een flinke klim naar de top van de vallei. Meer dan honderd meter hoogteverschil en het landschap veranderd steeds. Bossen afgewisseld met open velden. De laatste vijf kilometer gaan door een heerlijk koel en rustig bos met verschillende aanplant van gemengd- en naaldbos. We ontmoeten onverwacht andere wandelaars en zelfs twee mannen op mountainbikes. We zijn ondertussen alweer in het dal vlakbij de autoweg. We horen het verkeer maar we kunnen het niet zien. We vervolgen onze weg langs een bijna stilstaande beek die af en toe het wandelpad heeft ingenomen. Het is nat en een beetje modderig maar toch prima te begaan op onze wandelschoenen.
In de verte blaffen de honden het einde van de wandeling aan. Na het laatste stuk over het asfalt langs een verzorgingshuis voor bejaarden komen we weer bij de camper die rustig op ons staat te wachten. De jerrycan met drinkwater is bijna leeg dus maak ik nog even gebruik van de kraan op de aangrenzende begraafplaats om die voor de laatste avond te vullen. 10.8 Kilometer in zeg maar drie uur inclusief twee keer een pauze. Er zijn weer aardig wat calorieën verbrand!
Een kilometer verder nemen we het plaatsje in waar we nu voor de derde keer slapen, en laten we hopen dat we hier nog vaker kunnen terugkomen! Het is heerlijk rustig hier. Ik trek een blikje bier open en masseer zittend op de treeplank met een ontspannend muziekje op de achtergrond mijn vermoeide kuiten. Een binnenvaartschip glijd haast geruisloos voorbij op weg naar Nederland. Morgen nog een uurtje of twee en deze korte trip naar België zit er ook weer op. Op de radio blijven ze ondertussen maar zeuren over dat Corona gebeuren terwijl het nu echt wel lijkt dat het einde nabij is.
Na enkele biertjes duik ik in de koel- en voorraadkast en kom met de volgende creatie op de proppen. De diepvries kebab van de Aldi is altijd een winnaar, zeker in combinatie met pasta en een restje broccoli. Na een uurtje TV zoeken we om half elf ons bed op.
Om iets voor vijf ben ik klaarwakker! Ik hoor buiten praten en vreemde geluiden die ik niet kan plaatsen. Zo stil als een muis sluip ik de trap af en kijk door een smalle kier tussen de gordijnen wat er aan de hand is. Het zijn twee vissers die voor dag en dauw met een bootje de Maas op gaan. Ik ben klaarwakker en Lyka slaapt nog steeds als een roosje. Ik schuif de gordijnen aan de rivierkant open en geniet van de zon die langzaam opkomt. Een bakje koffie en een foto van de kerncentrale van Tihange. Daar ligt de toekomst van de aarde! Minder mensen en meer kernenergie.
