Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 605), zaterdag 13 januari 2024
Achter het kamer hoge verduisteringsgordijn schuilt een andere wereld. Een schuifdeur naar het balkon is het eerste dat me opvalt in onze kamer voor de komende 19 nachten. Ik schrik wakker uit mijn droom en zie op mijn horloge dat het half zeven is. Het wordt langzaam licht en ik ga in het schemer op zoek naar de waterkoker. Ik breek bijna mijn nek over onze koffers die her en der in de kamer liggen en staan. Langzaam dringt de realiteit tot me door. We moeten later vandaag verhuizen naar een andere, en hopelijk, betere kamer dan deze.
Lyka spint als een kat onder het dekbed in de koelte van de airconditioning terwijl ik in het halfdonker de eerste poging waag om water te koken en de gemalen koffie in het filter te doen. Gelukkig was ik gisteren nog wakker genoeg om alles voor mijn verse bakkie klaar te zetten. Nadat ik de waterkoker eerst met kraanwater heb “schoon gekookt” gaat de volgende plas drinkwater in de waterkoker om koffie van te zetten. Tijdens dit gehele proces stoot ik me aan van alles en nog wat en er valt ook nog het een en ander om en op de grond waar Lyka dan weer wakker van lijkt te worden.
De hete koffie smaakt me prima en ik luister hoe de luidruchtige motoren/brommers onder ons balkon op de derde verdieping langsrazen. Toch maar even naar buiten! Een brommer, met een te luide uitlaat, brengt twee mensen achterop naar huis. Het is al ruim na vieren, de tijd dat de uitgaansgelegenheden officieel moesten sluiten, maar ook hier zijn er niet genoeg ambtenaren om de nieuwe wetgeving uit te voeren en te handhaven. Wetten zijn ook aan deze kant van de wereldbol papieren tijgers waar zorgvuldig gekozen mensen beter van worden en het gewone volk slechter van word. De ambtenarij is er voor zichzelf, niet voor het volk dat hun salaris en dikke pensioen betaald!
Met de koffiebeker in de hand, een souvenir uit 2011 gekocht bij de Starbucks in Toronto, kijk ik naar de mij zo bekende skyline van Pattaya. Ik ben oprecht blij dat we weer terug in Thailand zijn. Zelfs de lucht die ik inadem, de geuren en geluiden zijn anders, prettiger, dan in de Filipijnen. De Filipijnen zijn een gepasseerd station, dat is met elke dag na onze beslissing duidelijker geworden.
Zodra Lyka wakker genoeg is om van de ondertussen tweede beker vers gezette koffie te drinken ga ik voor het eerst tijdens dit verblijf op pad om ons ontbijt te halen bij de 7-11. Helaas ben ik het laatste blok Hollandse kaas vergeten uit de koelkast in Manilla te halen. Krentenbrood met kaas zit er deze reis niet meer in. Ik mijmer en besluit om in de toekomst die kaas maar in Nederland te laten. Koffie is nu veel belangrijker dan kaas! Voor elke maand die we in de toekomst op reis gaan moet ik 1,25 Kg (gemalen) koffie en een pak koffiefilters meenemen. En daar besparen we drie euro per dag mee!
Twee ham/kaas tosti’s en twee hard gekookte eieren moeten het voor ons doen op deze eerste ochtend in Thailand. We zitten nog steeds vast aan een strakke financiële begroting waar we niet aan kunnen ontsnappen. Het is voor ons geen straf, het gebrek aan voldoende, of onuitputtelijke, financiële middelen laat ons realiseren hoe mooi een eenvoudig leven buiten Nederland kan zijn.
Zodra ik de lifthal, met ons ontbijt in de hand, binnenstap wordt ik aangeschoten door de vrouw van de receptie die een heel verhaal tegen me begint over de aanstaande verhuizing naar een andere, kleinere, kamer. Haar informatie gaat bij mij het ene oor in en komt het andere oor uit. Mijn hoofd staat er nog even niet naar en mijn lichaam schreeuwt om de bloedsuiker die in ons ontbijt in het kleine bruine plastic tasje van de 7-11 zitten.
Nadat ze is stilgevallen vertel ik haar dat ik na het ontbijt ga wandelen en dat ze de sleutel voor onze nieuwe kamer maar aan mijn vrouw moet geven. Zodra ik terug ben van mijn ochtendwandeling gaan we direct verhuizen en zal ik de sleutel van onze oude kamer aan de schoonmaaksters geven zodat ze die kamer meteen weer in gereedheid voor nieuwe gasten kan worden gebracht.
Nu klappert zij op haar beurt met haar oren. Ze is niet gewend dat gasten haar vertellen wat, hoe en wanneer het gaat gebeuren. Ik zie haar nadenken, overpeinzen, relativeren en daarna ook concluderen. Ze is het na enige minuten met mij eens. Ze kent me tenslotte een beetje omdat dit bezoek alweer de vijfde keer is aan het hotel. Ik neem aan dat we gewaardeerde gasten zijn.
Na het ontbijt ga ik wandelen. In Soi Bongkot stap ik in een heel andere wereld dan waaraan ik de afgelopen acht weken gewend ben geraakt. Geen bedelaars, geen viagra verkopers en geen gemotoriseerd verkeer dat je in een rap tempo naar een andere wereld wil helpen! Ik zucht diep, ruik de knoflook en de kruidenmixen en geniet intens van Thailand. Bijna dertig procent goedkoper dan de Filipijnen en twee keer zo goed.Bij de eerste 7-11 koop ik een flesje sodawater (€ 0,30) en ga op een betonnen rand voor de deur van het kleine kruideniers winkeltje zitten. Mijn blikken dwalen over de speedboten aan de horizon terwijl een verkoelende bries door de mazen van strohoed prikt.
‘Pffff, geen bedelaars en lastige verkopers!’, zeg ik hardop tegen mezelf terwijl ik geniet van mijn koude drankje.
Nadat ik het flesje sodawater heb leeggedronken loop ik verder langs de boulevard (Beach Road) richting “Pattaya Klang” waar het volgende 7-11 winkeltje is gevestigd en waar ik het volgende flesje sodawater drink terwijl ik het verkeer op de drukke kruising bestudeer. Opnieuw denk ik na over hoeveel beter het hier in Thailand is. Ik ben diep gelukkig en kijk al uit naar onze nieuwe kamer en straks de lunch in het enorme “Big C” warenhuis.
Terug in het hotel is Lyka al in het bezit van de sleutel voor onze nieuwe kamer die de komende 19 nachten ons thuis zal zijn. Het wordt kamer 605. Ik ben wel een beetje teleurgesteld omdat de kamer aan de achterkant van het hotel ligt waar ik ’s ochtends de zon heb. Dan begint de dag met de warmte en eindigt met de koelte, ook het uitzicht is wat minder hoewel het er wel weer rustiger is. Gelukkig ligt de kamer wel op de zesde verdieping waar we een uitzicht over het achterland hebben en waar ook vaak een verkoelend briesje over het balkon streelt.We moeten drie keer op en neer met de lift van de derde naar de zesde verdieping voordat we ons hele hebben en houden hebben verplaatst. Maar dan zijn we ècht op de plaats van bestemming voor de komende drie weken! Ik kijk uit over Pattaya, ons geliefde Pattaya dat is ontwaakt. Ik ben oprecht blij met deze kamer!
Het is na de verhuizing de hoogste tijd voor onze eerste lunch in de Big C. En wat tref ik daar aan? De hoogste klas van de plaatselijke kappersschool moet examen doen en wat is een betere plaats voor een examen dan in het warenhuis? Iedereen die wil wachten, en voldoende tijd heeft, kan vandaag gratis door een leerling kapper worden geknipt. Dat hoef je tegen de Thai en de Cheap Charlie’s geen twee keer te zeggen! Het is een schitterend tafereel om te zien en ook heel goed bedacht door de examencommissie.De eerste dag na de aankomst in een nieuw land is altijd een kostbare dag omdat er van alles en nog wat moet worden ingeslagen in de lokale supermarkt. Veel dagelijkse dingen zijn hier duurder dan in Nederland. Ondertussen ben ik ook na de ochtendwandeling tot de conclusie gekomen dat de ruim een jaar oude Filipijnse sandalen niet meer voldoen. We moeten op zoek naar nieuwe sandalen en gelukkig gaan de schoenmaten in Thailand wel verder dan maat 45 in de Filipijnen. De nieuwe Kito sandalen zijn snel gevonden en ik ben voor bijna zes euro er mee in mijn nopjes.
De Thaise lekkerbekken, met een bescheiden salade, zijn in de supermarkt op de eerste verdieping in de aanbieding, “de tweede gratis” spreekt iedereen aan! Samen met een bord gebakken rijst en een koud blikje cola zitten we voor 150 baht (€ 3,95) heerlijk te lunchen.We moeten samen hard lachen wanneer ik de oude sandalen onder de tafel in het foodcourt achterlaat en op mijn nieuwe Kito sandalen op weg naar het hotel ga. Ze lopen prima en de zool van deze sandalen werkt als een schokbreker waardoor mijn knieën niet bij elke stap een schok krijgen en pijn doen. Mijn leeftijd gaat nu ook meetellen! We brengen de middag in de koelte van de airconditioning door.
Wanneer het mij het juiste moment lijkt haal ik beneden de rode plastic stoel op zodat ik lekker op het balkon kan gaan zitten lezen. “De Stad” van “Dean Koontz” is een bijzonder en intrigerend verhaal. Het is geen thriller over karakter schetsen van de moordenaar en de persoon die hemt probeert te ontmaskeren en te vangen. Het is wel een thriller maar dan heel anders. Het boek is in ieder geval een aanrader.
Iets later dan in de Filipijnen maar ook iets vroeger dan gewoonlijk in Thailand opent Lyka mijn eerste grote fles Leo beer van deze mooie dag. Het nectar van de goden uit het oude Mesopotamië, het huidige Iran en Irak, smaakt me uitstekend. De ayatollah’s vinden het zeker niet prettig dat er op hun grondgebied de drank is ontstaan die Mohammed en de Koran nadrukkelijk verbied! Ik kijk op van mijn Kobo e-reader en laat mijn ogen over Pattaya gaan. Een zeebriesje speelt met mijn haar en uit mijn rode “JBL Go3” klinkt zachte muziek. Kan het leven nog mooier worden?
Om een uur of zes ga ik richting het “Nikom Court” ook wel bekend als de “Cheap Charlie Bar” omdat daar een van goedkoopste flessen bier in Pattaya wordt verkocht. 70 baht voor een grote ijskoude fles bier is een koopje en daarom is het er ook altijd druk. Kwantiteit bepaalt hier de winst! Er is tegenwoordig ook hier een hoog “Henkies” gehalte onder de clientèle die dan ook nog eens onafgebroken met hun telefoon zitten te spelen.Bij mij komen herinneringen boven wanneer ik hier zit. Mijn gedachten gaan meer dan drieëntwintig jaar terug en de bezoekers van die tijd. In die tijd staarde ik naar hoog “Olifanten gras”. Er was helemaal niets aan de overkant van de Soi Bhua Khao! We hebben alle gebouwen aan de overkant zien verrijzen. En nog later kwamen de eerste winkels, massage salons en hotels/restaurants. De meisjes uit de provincie op zoek naar een slaapplaats die ik oppikte op de stoep van de 7-11 tegenover en de “Family Mart” die nu verdwenen is. Heel oude mensen denken nog wel eens terug aan de tijd dat de Nederlandse binnensteden niet verzadigd waren met auto’s, oude mensen denken nu met weemoed terug aan de tijd dat we biertjes met elkaar dronken zonder dat de meesten de hele tijd naar hun telefoon zaten te staren. De tijden veranderen nu eenmaal en zullen dat ook blijven doen!
De eerste echte avond in Thailand gaan we natuurlijk Thais eten. Wat heb ik de Thaise keuken de afgelopen weken gemist! Eenvoud in het kwadraat maar wel van een bijna niet te evenaren smaak en kwaliteit. We eten graag Thais in de “Captain’s Bar” in “Soi Honey Inn”. De “Pad Krapow Moo”, “Kai Thiau Moo” en Sweet & Sour Chicken met witte rijst is een feestmaal. We worden overspoeld door gevoelens van geluk en dankbaarheid dat we weer in Thailand mogen zijn.
‘Hé Zaltbommel!’, wordt er geroepen en wij kijken verbaasd om ons heen. Het is een Nederlandse man die Lyka en haar vriendinnen bij de opening van het Thaise restaurant “Kim’s Kitchen” in Zaltbommel heeft ontmoet. Hij was op dat moment werkzaam bij de gemeente Zaltbommel. Jullie weten hoe ik denk over ambtenaren van de gemeente Zaltbommel! Ik heb weinig trek in een gesprek. Wegens de toxische werkomgeving op het gemeentekantoor is hij jaren geleden alweer vertrokken en werkt nu bij een andere gemeente. Hij is in ieder geval Lyka en haar vriendinnen niet vergeten.Hij was een mooie eerste dag van ons verblijf in Thailand. Laten we hopen dat de komende dagen net zo mooi en aangenaam zijn.
