Thailand: Op weg naar Thailand

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 314), vrijdag 12 januari 2024

Zoals gewoonlijk sta ik alweer vroeg naast mijn bed en schiet als eerste de foto die als basis dient voor de kop van dit verhaal. Ik voel opluchting en moet in mezelf lachen om de bovenstaande foto. Het zijn die lege flessen van de biertjes die we gisterenavond samen als afscheid van de Filipijnen hebben gedronken.
Ik probeer nog wat te schrijven met de nadruk op “Probeer”, want het lukt me van geen kanten. Er zijn dikke knopen doorgehakt en besluiten genomen die niet meer kunnen worden teruggedraaid. We moeten nu afwachten wat er aanspoelt op onze stranden, of we voldoende bij elkaar kunnen jutten om een nieuwe toekomst mee op te bouwen, figuurlijk natuurlijk.
Helaas is het assortiment voor het ontbijt op deze ochtend wat minder interessant en ook mogen we niet naar de lounge. We hebben gelukkig al een keer van de luxe geproefd en het zou misstaan om misbruik van de situatie te maken. Genoeg is genoeg! Eten wat de pot schaft en de volgende maaltijd zal waarschijnlijk in het vliegtuig naar Bangkok worden genuttigd.
Na het ontbijt begint het twee uur wachten. We hebben alles ingepakt en rond de twee grote koffers een flinke band duct tape gerold. Deze keer is het de zwarte tape, de volgende keer wordt het de grijze! Daar zitten we dan. Ik kijk over Manilla Bay uit en laat mijn gedachten meevoeren op de stroom verwachtingen voor de twee maanden die nog voor ons liggen terwijl ik van mijn vers gezette koffie nip. Gelukkig heb ik afgelopen nacht opvallend goed geslapen nu er een paar hoofdbrekers in Nederland zijn opgelost. Er zijn wel wat nieuwe problemen voor in de plaats gekomen maar die kan ik verdelen in drie verschillende scenario’s. Een zeer goede, een goede en een minder goede. Meer daarover later. We zijn in ieder geval op vooruit gegaan.
Tien voor elf wordt er op de deur geklopt en de bell-boy staat klaar om onze vier koffers naar beneden te brengen. We kijken nog een keer goed rond of we niets zijn vergeten en om deze bijzonder mooie kamer voor de laatste keer in mijn herinneringen op te nemen. Dat was het “Bayview Park Hotel” voor deze keer. Mochten we ooit nog in Manilla overnachten dan zal dit hotel zeker opnieuw onze keuze zijn!
In de lobby handel ik bij de balie de laatste zaken af en de 1.000 Peso borg voor de sleutelkaart is voldoende voor de taxi van het hotel naar het “Ninoy Aquino International Airport”, terminal 1 om precies te zijn. Voor enkele euro’s meer zit je in een goede taxi met een betrouwbare chauffeur die werkt voor het hotel, deze keer zelfs een mooie minibus. Dan geeft een handvol minder problemen en je hoeft niet naar zielige verhalen te luisteren over kinderen zonder schoenen met hongerige buiken! Een paar goed besteedde euro's.
Bij Terminal 1 zijn de bagagescanners voor de toegang naar de terminal uitgevallen. Er is stress omdat iedereen die naar binnen wil uitvoerig moet worden gecontroleerd. Die bagagescanners staan er maar om een reden: Het hele land is in hoogste staat van paraatheid om aanslagen door “Abu Sayyaf” te voorkomen. En jullie begrijpen het al, ook hier in de Filipijnen is een groep extremisten/terroristen in naam van de “religie van de liefde” de onschuldige lokale bevolking aan het afslachten. Zij streven een streng islamitische staat na onder de sharia en zijn daarom van plan om met 7 miljoen Islamieten de 92 miljoen Christenen van het leven te beroven. Van enige intelligentie of realistisch denken kan er bij deze baarden dus geen sprake zijn?
Check-In balies 45-51 in Terminal 1 zijn al open voor onze vlucht naar Bangkok. In de lange rij wachtende voor ons staan de hersenloze zombies in stilte geconcentreerd met hun telefoon te spelen. Een wachtende man wordt er zo ziek van dat het de gezette dame voor hem een flinke duw geeft als teken dat ze moet opletten en doorlopen. Het kamerolifantje wiebelt heen en weer als een kermisattractie en heeft duidelijk moeite om haar evenwicht te bewaren. Een stevig verbaal geschil in het Tagalog ontwikkeld zich waarbij de hele rij wachtende passagiers keihard om de tragedie begint te lachen. De dikke dame in kwestie is “Not Amused” en zou het liefst onder de granieten vloer van de vertrekhal kruipen.
Gisterenmiddag heb ik al op het internet ingecheckt dus onze stoelen zijn bekend. De koffers wegen 17 en 19 kilogram en zijn dus ruim beneden de toegestane 30 kilo! De immigratie is maar een formaliteit en het scannen van de cabine bagage een futiliteit. Elke scanner met haar bemanning lijkt op deze luchthaven andere regels te hanteren. Ik zie al snel dat we de meest linkse scanner moeten hebben omdat we daar de schoenen niet uit hoeven te doen. Ik maak mijn zakken leeg in een kleine plastic tas die ik in mijn schoudertas stop. De MacBook uit de kleine koffer en gewoon doorlopen.
Het rode ledlicht om het poortje licht op een een zoemer gaat af. Ik haal mijn amuletten onder mijn overhemd vandaan en laat ze zien aan de beambte. Een handscanner gaat achter en voor me langs op zoek naar metaal. Alles is groen, de beambte knikt bevestigend en ik sla de rand van mijn hoed aan als dank. Het open pak koffie in mijn koffer is verdacht maar zodra ik de koffer open rits om mijn MacBook er weer in te doen komt de geur van de gemalen koffie je al tegemoet. De veiligheidsofficier knikt vriendelijk als teken dat het in orde is en wij gaan richting Gate 2.
Natuurlijk zijn we ruim op tijd aan de gate aanwezig en zodra het eerste personeel zich aanbied vraag ik beschaafd en haast fluisterend of ik in het vak voor ouderen en hulpbehoevenden mag plaatsnemen. Dat is voor het vriendelijke meisje vanzelfsprekend en we krijgen een zitplaats toegewezen vooraan bij de laatste incheck controle.
Mijn e-reader, met deze keer het boek “De Stad” van “Dean Koontz”, sleept me door de wachttijd. Zodra de passagiers met kinderen, de ouderen en hulpbehoevenden worden geroepen om aan boord te gaan verschijnt er ook een groep mannen met baarden in lange witte jurken. Zij worden terecht teruggewezen maar daar zijn de baarden het niet mee eens. Terug worden gewezen is nog daaraan toe, maar terug worden gewezen door een vrouw kan een echte baard nooit accepteren! Zij zijn van een begenadigde groep die ten alle tijde voorrang heeft voor de rest van de bevolking van deze aardkloot aan de beurt is! Er verschijnt nog meer cabine personeel en een portofoon voor de mond van een oudere dame in een keurig uniform van Philippines Airlines brengt de boel tot bedaren, zei het met enige verbale tegenzin van de baarden. Waarom zouden de mensen toch steeds meer hekel krijgen aan die baarden?
Wij gaan als een van eersten aan boord en de Airbus A321 stroomt langzaam vol. 168 passagiers zoeken hun plaats en proberen hun cabine bagage boven hun hoofden kwijt te raken. Er is teveel cabine bagage of te weinig bagageruimte? Alles loopt op rolletjes en we vertrekken precies op tijd. Dat is dan weer een van de voordelen van een kleinere internationale luchthaven.
We hebben rustige en beschaafde passagiers om ons heen en we zitten ook met de rug tegen het toilet. Dat is op een korte vlucht een enorm voordeel omdat je dan niet de knieën van een twee meter lange man in je rug voelt prikken. Dat is een van die zaken die ze nog zouden kunnen veranderen om een lange vlucht voor iedere passagier in economie-class comfortabel te maken.
De maaltijd is een keuze tussen runderrollade met pasta of kip met rijst. Wij nemen ze beiden, ieder een van de beschikbare variatie, dan kunnen we altijd nog ruilen wanneer Lyka haar maaltijd niet lekker vind. Ze smaken beiden goed alleen de kleine broodjes zijn zo hard dat ze eigenlijk binnen de wapenwet zouden moeten vallen.
Na het eten vraag ik nog om een extra biertje en dat is geen probleem! Er is ook een derde en een vierde biertje waarbij de stewardessen hard moeten lachen! ‘Is het al Happy Hour’, giert een van de gewiekste stewardessen. ‘Ik heb gewoon dorst!’, lach ik terug.
Met een koud blikje “Asahi Extra Dry Beer” in de hand loop ik weg van het giechelende cabine personeel. We zijn al boven land dus het kan nooit lang meer duren voordat we de landing inzetten.
Er wordt van achteren op mijn schouder getikt en een vrouwenstem fluistert in mijn oor: ‘Excuseert u mij meneer? Zou u zo vriendelijk willen zijn om een email naar onze werkgever te sturen?’
Ik kijk om en staar recht in het gezicht van de gewiekste stewardess, ‘Natuurlijk!’, zeg ik. ‘Jullie hebben aan mij een uitstekende service verleend tijdens deze vlucht!’
‘Een momentje’, en ze beent weg.
Even later komt ze terug met een handgeschreven briefje met daarop alle namen van het cabine personeel vergezeld van drie chocolaatjes en twee zakjes gezouten cashewnoten die alleen in de business class worden geserveerd. Ze bedankt me uitgebreid en de kapitein deelt ons via de intercom mee dat de landing is ingezet en dat het toestel in gereedheid moet worden gebracht voor de landing.

Na een prima landing komt het moment dat voor iedere vliegtuigpassagier het meeste stress tijdens de vliegreis oplevert!
‘Komen onze koffers op de bagageband of niet?’, staat iedereen om ons heen zichzelf in stilte af te vragen.
Daar staan we dan bij bagageband 11 te kijken of onze halfvolle koffers tevoorschijn komen of niet. Gelukkig duurt het niet al te lang voordat we ze omhoog zien komen en wij zijn erg blij dat we bij de douane zo kunnen doorlopen. Het kan aan mij liggen maar ik heb niet echt het idee dat de douane in Bangkok nog veel toeristen controleert.
De mensen van de geboekte taxi van “Instyle Travel and Service” naar Pattaya staan op de afgesproken plaats met een kaart met onze naam erop te wachten. Binnen tien minuten zitten we in de luxe Toyota SUV. Bij het servicestation langs de tolweg haal ik nog 20.000 baht uit een ATM zodat ik voldoende geld op zak heb om de hotelkamer te betalen. Ik heb een onderbuik gevoel dat ons nog een probleem te wachten staat.
En ja hoor, we staan om kwart over acht aan de balie en er is geen kamer voor ons beschikbaar. Het maakt niets uit hoe lang van tevoren je hebt geboekt en/of betaald in Thailand de beschikbaarheid van je kamer is afhankelijk van het moment dat je in het hotel arriveert, of dat er iemand onverwacht een extra nacht heeft geboekt. Daar staan we dan met vier koffers om ons heen!
Ik dwing mezelf om rustig te blijven omdat we een kleine drie weken in dit hotel verblijven en dat ik later dit jaar ook al voor drie weken heb geboekt en betaald! Nu ruzie maken zou niet slim zijn omdat zij de macht hebben je verblijf zo aangenaam als mogelijk te maken. Dan komt de aap uit de mouw. Er is nog wel een kamer beschikbaar maar dan moet ik 200 baht extra betalen voor deze nacht. Voor die vijf en een halve euro ga ik absoluut geen problemen maken. Ik reken af, betaal de borg, en wij gaan snel naar de derde verdieping. Ik ben moe, ik heb honger en dorst. De kamer is groter dan we gewend zijn en heeft zelfs een eigen zitgedeelte. Dat kan leuk zijn maar het voegt voor ons niets extra’s toe.
Na twee Thaise magnetron maaltijden en een koude grote fles Leo bier zoeken we het bed op. De hoofdkussens ruiken naar mensen en het matras heeft zijn beste tijd gehad. Morgenvroeg verhuizen naar een andere en hopelijk betere kamer.