Filipijnen: Zekerheid boven alles!

Manilla (Bayview Park Hotel) 931), woensdag 10 januari 2024

Vandaag hebben we een korte verplaatsing met slechts een doel. Zekerheid boven alles!
We willen er absoluut zeker van zijn dat we onze vlucht komende vrijdag, 12 januari 2024, rond 15:00 niet missen. In het verleden heb ik wel eens een uur stil gestaan op de NLEX-tolweg met pijn in mijn buik of ik mijn vlucht wel zou halen. Sindsdien verblijf ik altijd minimaal een, maar bij voorkeur twee, nachten in Manilla voor ons vertrek.
Het is een zeer vreemde gewaarwording dat ons verblijf in Angeles City aan haar einde is gekomen. Ik heb in een ander verhaal verteld wat mijn gevoelens over dit verblijf zijn en het mag duidelijk zijn dat we hier waarschijnlijk nog wel een keer terug komen maar niet meer voor zo’n lange tijd en zeker ook met een veel goedkoper ticket rechtstreeks naar Clark International Airport.
Afscheid nemen blijft voor mij altijd moeilijk zelfs nu er maar erg weinig hotelpersoneel aanwezig is. En daar gaan we dan weer met de vier koffers in een minibus richting Manila. 4.000 peso voor een ritje van ruim 90 kilometer is stevig te noemen. Maar het is een van die directe gevolgen van het reizen met een paar koffers.
Onderweg drijven mijn gedachten terug in de tijd en af en toe naar de zeventig dagen die nog voor ons liggen. Ik kijk goed om ons heen en kan maar weinig vooruitgang ontdekken in het Filipijnse landschap om ons heen. Het ziet er voor mij nog steeds zo uit als tien jaar geleden. En het zal me ook niet verbazen wanneer het er over tien jaar nog precies zo uitziet als vandaag. Komt er nog wel vooruitgang? De Filipijnse politiek werkt in ieder geval niet mee.
Wanneer de skyline van Manilla zich laat zien weet je dat je nooit ver meer verwijdert kan zijn van het hotel voor de komende twee nachten. Ik heb geen hekel aan twee nachten in Manilla. De vorige keer was dit hotel een schot in de roos en ik kan nu gerust stellen dat het “Bayview Park Hotel” ook in een onzekere toekomst ons hotel zal blijven. Zelfs voor die kleine vijftig euro per nacht, inclusief een redelijk ontbijt, is het een prima prima hotel voor die prijs.
Het “Bayview Park Hotel” is nog precies zoals ik me van de vorige keer herinner. Het is er rond dit tijdstip, kwart over een in de middag, druk aan de receptie met mensen die in, en uit, willen checken. Gelukkig wordt ik snel geholpen en mijn verzoek om een kamer op een hoge verdieping kan worden gehonoreerd maar dan moeten wel een klein uurtje wachten tot de kamer gereed is. Op mijn horloge is het tien voor half twee dus dat moet wel lukken.
Ik maak gelijk van de mogelijkheid gebruik om voor vrijdagochtend de taxi naar de luchthaven te boeken. Het is namelijk 1.000 peso borg voor de sleutelkaart en die 1.000 peso zijn ook precies genoeg voor de taxi vanaf het hotel naar Terminal 1 van het “Ninoy Aquino International Airport”.
‘Ik heb honger!’, zegt het stemmetje naast me.
‘Nog even wachten!’, antwoord ik op mijn beurt.
Dat kleine uurtje wordt uiteindelijk maar vijfentwintig minuten.
De jonge vrouw achter de receptie roept, en wenkt, me dat er een kamer voor ons beschikbaar is. En we hebben geluk! Ik heb mijn visitekaartje van “Travels and Troubles” op de balie van de receptie achtergelaten en nu hebben we een upgrade, in de vorm van een extra grote Deluxe hoekkamer, gekregen. We kijken onze ogen uit wanneer we de deur hebben geopend en kunnen ons geluk voor vandaag niet op.
Vanaf de negende verdieping kijken we over de Amerikaanse ambassade over Manilla Bay uit. Wat een heerlijk uitzicht! Het verkeer op de Roxas Boulevard gromt onder ons door. Wat een heerlijke kamer met een fantastisch uitzicht.
De prijzen op de kaart van de roomservice zijn ook meer dan redelijk. We kiezen er voor om gelijk maar twee tonijn sandwiches te bestellen. Twee borden vol voor 340 peso inclusief de fooi. Dat is iets meer de € 5,50! Het smaakt zelfs beter dan het eruit ziet. We genieten van elke hap en spoelen het weg met een slokje Coke Zero die ik net bij de 7-11 heb gehaald. Samen met een grote fles water zodat ik morgen in ieder geval kan genieten van een lekker vers gezet bakkie koffie.
Er is weer de bekende innerlijke rust in me gekropen waarna ik meteen weer het gevoel krijg dat ik mijn gedachten en gevoelens moet vastleggen. Met Manilla Bay op de achtergrond ratel ik als voorheen op mijn toetsenbord. Achter me hoor ik Lyka lachen terwijl ze een Koreaanse Comedy op de iPad ligt te kijken. Een gevoel van verlossing hangt in de kamer. We zijn het samen ook deze keer weer helemaal met elkaar eens. Die acht weken in Angeles City waren geen geslaagd experiment. Zelfs mijn Filipijnse vrouw is liever in een ander land, bijvoorbeeld Thailand!
Na een kort overleg besluiten we om maar meteen ook de laatste periode van deze reis in Pattaya door te brengen. Even op het internet kijken, boeken, en voor € 14,20 per nacht hebben we weer ons vertrouwde hotel geboekt voor ons verblijf in maart. Dat zijn prijzen waar we mee kunnen leven!
Plotseling horen we dikke regendruppels tegen de spiegelramen van onze kamer slaan en onze plannen worden een beetje in de war gebracht. We stonden op het punt om wat te gaan drinken maar de regen is zo sterk dat we besluiten om een biertje op de kamer te drinken. We delen slokje na slokje uit het kleine flesje terwijl het buiten stortregent. Even plotseling als de regen is gekomen klaart het ook weer op. Tijd om op stap te gaan! De lucht klaart op en de zon verdwijnt in een vuurrode gloed achter de horizon.
Nadat de regen is neergedaald en de duisternis gevallen maken we onze weg naar de “The New Aussie Slouch Hat”. Al sinds 1990 een monument in Ermita! Het is er niet zo druk op deze woensdagavond maar dat neemt niet weg dat het er goed vertoeven is en het ijskoude bier goed smaakt.
Na een paar biertjes besluiten we om voor de “Mongolian Pork met rijst” te kiezen en voor mij natuurlijk een bordje friet ernaast. Het smaakt als vanouds en het dagmenu komt met een gratis flesje bier waar Lyka dankbaar gebruik van maakt.
We zijn maar ruim negentig kilometer verwijderd van de plaats waar we de laatste weken hebben doorgebracht maar het voelt alsof we in een hele nieuwe wereld zijn beland. Er ligt een andere sfeer en verandering van spijs doet eten. Morgen een dagje naar het winkelcentrum en rondkijken of Manilla is verandert.