Filipijnen: Een geslaagd experiment?

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), dinsdag 9 januari 2024

Na bijna acht weken in de Filipijnen is het (eindelijk) tijd om de balans op te maken. Terwijl de zon op dit vroege uur langzaam over de muur van mijn kamer dichterbij kruipt ben ik oprecht blij dat het vandaag de laatste dag van ons verblijf in Angeles city is. We hebben samen besloten om Angeles City en het Walk About Hotel in ieder geval in 2024 niet meer te bezoeken.
Er ligt een heel scala van redenen ten grondslag aan deze beslissing maar de belangrijkste is wel dat het in de Filipijnen veel te duur is geworden. Het is hier 15% duurder dan in Thailand voor 60% van de kwaliteit in Thailand!
Dit was mijn stekje voor de afgelopen acht weken. Hier aan het zwembad heb ik de meeste tijd doorgebracht met lezen, schrijven en nadenken. Diep nadenken over het ellendige jaar met het nummer 2023. Het is niet helemaal gelopen zoals we gehoopt hadden. De onafgebroken stroom problemen in 2023 stapelde zich langzaam op tot een piramide van ellende die we in 2024 voor eens en altijd slopen en achter ons laten. In het verleden heb ik een verhaal gepubliceerd over de edele kunst van het niets doen.
‘Gewoon helemaal niets doen?’
Dat is voor de een veel gemakkelijker dan voor de ander. 56 dagen in een oninteressante omgeving met je e-boeken, muziek en tv-series. Het is als in een gevangenis omringt door hoge muren en prikkeldraad zitten. Een open gevangenis in dit geval. Het is daarom niet verwonderlijk dat wanneer je de meer toeristische wijken in de Filipijnen verlaat meteen omringt bent door hoge stalen afrasteringen met prikkeldraad, heel veel prikkeldraad. Overal loeren er ogen, harde ogen, wanhopige ogen, criminele ogen. In een flits kan je vakantie hier omslaan in een nachtmerrie.
Tijdens de eerste dagen van je verblijf valt het allemaal nog wel mee maar dan verandert de dagelijkse wandeling om 07:30 in de ochtend naar de warme bakker plotseling ook in een marteling. Het begint zodra je het hotel verlaat. Roedels bedelaars van drie tot drieënnegentig jaar oud staan in de karakteristieke houding met hun zieligste gezichtsmasker en hun opgehouden hand, een mobiele telefoon in de andere hand achter de rug, voor je neus zonder ook maar aanstalten te maken om aan de kant te te gaan. Wanneer Mozes de rode zee kon openen dan kan een bezoeker van Angeles City de zee van bedelaars opensplijten! Even (per ongeluk) op de tenen gaan staan helpt.
Zodra je de eerste hindernis hebt genomen komen de wanhopige bestuurders van de “Tricycles”, brommers met zijspan, tevoorschijn. Die zelf geknutselde voertuigen zijn levensgevaarlijk om in te rijden maar bovendien levensgevaarlijk om door te worden aangereden. Ze zijn eigenlijk voor bezoekers alleen aantrekkelijk wanneer ze zich in het donker, of door gevaarlijke buurten, moeten verplaatsen. De bestuurders berekenen voor buitenlandse toeristen tarieven die de kosten van het openbaar vervoer in het thuisland overstijgen. Ze geven enig gevoel van veiligheid maar het is niet geheel ondenkbaar dat ze je aan het einde van een doodlopende straat in de armen van een groep overvallers afleveren.
De twee kilometer heen en terug over een hele slechte weg, met gaten in de trottoirs waar zonder probleem een volwassen man in kan verdwijnen, zijn een beproeving van een Bijbelse proportie. Noem het een hindernisbaan? Je komt ogen en benen te kort. Elke stap moet zijn afgewogen terwijl het verkeer van alle kanten op je af komt. De verkopers van erectie bevorderende middelen zijn dan ook al op pad want het is tenslotte voor een toerist in Angeles City nooit te vroeg voor een “Short Time” met een van de schepselen van de nacht die (nog) niet bevrucht zijn.
Met de gewoonlijke drie kaiserbroodjes, een vacuüm pakje ham en een pakje salami, 585 peso (€ 9,60), loop ik aan de andere kant van de weg terug naar het hotel. Het is aan deze kant van de weg veiliger en rustiger omdat ik in de volle zon loop en daar houd de lokale bevolking niet zo van!
Ik zie jullie denken: ‘Waarom loop je niet aan die andere kant van de straat op de heenweg?’
Eenvoudig, in Angeles City, en ook in de rest van de Filipijnen en ZO-Azië, komt het grootste gevaar van het gemotoriseerd verkeer op de weg altijd van achteren naar je toe. Loop altijd aan de juiste kant van de weg/straat zodat het levensgevaarlijke verkeer je tegemoet komt. Je wil niet weten hoeveel toeristen er in geheel Azië van achteren worden aangereden met alle noodlottige gevolgen van dien.
Ontbijt aan het zwembad omdat er geen fatsoenlijk westers ontbijt, voor een fatsoenlijke prijs, in dit gehucht meer is te vinden! Twee gebakken eieren, twee sneetjes geroosterd brood en een plakje of twee spek, en een beker slappe thee, kan zo maar 295 peso (€ 4,90) kosten. Dan doe ik het gewoon zelf op de tafel voor mijn raam. Gebakken eieren, knak- en braadworsten, allemaal op een kleine elektrisch koekenpan die ik op Lazada heb gekocht voor nog geen vijf euro. Broodjes, een paar plakjes ham met een gebakken eitje kost een fractie van een ontbijt in een restaurant.
Na enkele weken gaat echt alles je tegenstaan! Ik weet dat het klinkt alsof ik depressief ben geworden maar zo voel ik me in ieder geval niet. Ik laat het allemaal gelaten over me heen komen en ik spendeer geen energie meer om het te ontlopen of er tegen te vechten. Ik heb voor dit experiment gekozen dus ga ik het ook tot een einde brengen. Ik neem het zoals het komt en denk aan de vele mooie dagen van 2024 die nog voor ons liggen.
Daar waar we vorig jaar op deze tijd nog de keuze hadden uit zes verschillende restaurants en een pizzabezorger voor de avondmaaltijd was het aantal beschikbare restaurants tijdens dit verblijf terug gelopen naar drie verschillende restaurants. Twee gebaseerd op de Amerikaanse smaakpapillen en gelukkig nog het door ons zeer gewaardeerde “Yi-San Korean Restaurant”.
Het Islamitisch restaurant viel af omdat ze de kaart helemaal hadden veranderd en onze geliefde gerechten niet meer serveerden.
Het Amerikaans sport-restaurant “Phillies” viel af omdat het eigendom in andere handen was overgegaan en de kwaliteit om te janken was. Ooit een varkenshaasje met een bot er in gegeten?
En het laatste restaurant “Margarita Station” moest na een ruzie over de nieuwe, en veel hogere huur, na ruim dertig jaar verhuizen. Drie kilometer heen en terug wandelen over een gevaarlijke, en soms zeer slecht verlichtte, weg ging het dus ook niet worden.
Als laatste de pizzabezorger van de “Greenwich” keten, de prijs met 20% omhoog en de kwaliteit/service met 20% omlaag. Koude pizza voor de hoofdprijs.
Het is nu veelal een hoog patat met vlees van een snackbar gehalte in Angeles City!
Gelukkig kunnen we nog wel fatsoenlijk lunchen. Ik wil nog net niet zover gaan dat ik de lunch tot de beste maaltijd van de dag verklaar maar de kwaliteit ligt over het algemeen wel veel hoger dan die van de avondmaaltijd.
En hoe komt dat? Er zijn hele hordes studenten uit de betere kringen die elke middag in het enorme winkelcentrum naast hun school gaan eten. De omzet voor de tiental restaurants van de bekende Aziatische/Filipijnse ketens is een zekerheid dus zijn de ingekochte ingrediënten ook vaak beter en verser dan die van de kleinere restaurants buiten het winkelcentrum.
Wanneer ik dit zo schrijf realiseer ik me dat de afgelopen acht weken een aaneenschakeling waren van ontbijten, zwemmen, wandeling op de buiten etage van het winkelcentrum, lunchen, zwemmen, bier drinken, avondeten, tv kijken en slapen. Een doodgewone routine waarmee ik overal op de wereld de dag mee door zou kunnen komen. Maar zeker niet hier in Angeles City.
Het mooiste van al deze dagen waren nog de middagen met mijn vrienden. Gelukkig heb ik vrienden overal op de wereld en alle landen die ik bezoek. Mooi en gezellig eten en drinken maken deze dagen draagbaar. Wij drinken dan ook bijna nooit in de uitgaansgebieden maar spreken af aan de veilige grenzen van het toeristengebied waar de prijzen lager liggen en de “Gekke Henkies” niet in grote aantallen hun levensverhaal kwijt willen.
Allemaal mannen van mijn leeftijd veelal uit de Engelstalige landen. We wisselen dagelijks van de drinkgelegenheden zodat iedere ondernemer zijn deel krijgt en wij niet onafgebroken naar dezelfde verhalen hoeven te luisteren. Een goede vriendenkring maakt het verblijf in de Filipijnen dragelijk.

Nog een paar foto’s.

Kun je dit geloven?

Zelf de was doen in een opengesneden zes liter drinkwaterfles.

Regen….

Hollandse kaas en koffie….

Na het experiment van zesenvijftig dagen in Angeles City moet ik natuurlijk alles nog eens goed evalueren. Dat is gebeurt en ik ben tot de volgende conclusie gekomen:

Dit gaan we dus nooit meer doen! Angeles City en/of de Filipijnen is mooi voor een paar dagen of een week of twee. Het is natuurlijk mijn persoonlijke mening. Maar ik weet dat wanneer het eten ergens anders beter en lekkerder is de stranden ook witter en mooier zijn wanneer je aan tafel zit te genieten.

Nog twee nachten in Manilla en dan terug naar ons geliefde Thailand. We weten al waar we zaterdagmiddag en zaterdagavond gaan eten!