Filippijnen: Het zwembad voor mezelf

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), donderdag 17 november 2022

Op deze eerste ochtend in de bewoonde wereld gaat om half zeven de wekker af. Fris klim ik uit bed en kleed me aan voor de honderd meter op en neer naar de McDonald’s voor een grote beker vers gezette koffie en mijn broodje met een gebakken ei. Ruim voor zeven uur zit ik aan mijn tafel met een muziekje op de achtergrond aan het zwembad van de rust en relatieve koelte van de ochtend te genieten. Ons eerste, en zeker niet laatste, McDo ontbijtje. Lekker aan het zwembad waar ze speciaal voor ons alweer een grote hoge tafel hebben geplaatst.
Op de eerste dag in Angeles, Balibago, hebben we het heel erg druk. Zoals altijd op de eerste dag zijn er voldoende zaken die we gelijk moeten afhandelen om ons verblijf op de nieuwe locatie aangenamer te maken! Eerst het bezoek aan de tandarts en daarna op pad voor de lunch en een tas vol met boodschappen.
Bij de tandarts loopt het anders dan verwacht en Lyka krijgt naast de schoonmaakbeurt ook nog twee vullingen. Die moeten uitharden dus moet ze nog een uur wachten voordat we aan tafel kunnen. Mijn schoonmaakbeurt is uitgesteld tot volgende week. Lyka heeft nog twee afspraken om haar gebit in orde te laten maken. Ik maak van dat uur wachttijd gebruik om op zoek te gaan naar nieuwe Teva-sandalen in het enorme winkelcentrum genaamd “SM Clark”. De laatste Teva-sandalen die ik gekocht heb zijn absoluut de slechtste Teva’s van de afgelopen 20 jaar. Een ontwerpfout kan altijd maar een levensduur van slechts zeven maanden is wel heel erg weinig voor een paar sandalen van € 90,-! Ik heb dan ook nog ernstige twijfels of ik geen ander merk zal proberen.
In het warenhuis ontdekt Lyka “Sandugo” sandalen en om eerlijk te zijn zien ze er
niet eens zo slecht uit! De kwaliteit van mijn Sandugo teenslippers is uitstekend dus daar zou ik mij geen zorgen over moeten maken. Ik pas een sandaal en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ze minder comfortabel zijn dan de Teva’s. Daar staat tegenover dat de prijs van € 11,- natuurlijk een lachertje is, zelfs wanneer ze maar een maand of zeven meegaan. De keuze is snel gemaakt en ik besluit om de sandalen te proberen. Ze komen alleen in twee varianten en ik heb niet veel tijd om een keuze te maken. Ik kies voor de traditionele variant en niet in de teen ondersteunde variant. Mocht het achteraf de verkeerde beslissing zijn dan koop ik voor elf euro gewoon een tweede paar.
In de grote Supermarkt in het winkelcentrum kopen we een groot vierkant melamine bord, wat bestek, shampoo, deodorant, Milo, mayonaise en roomboter. Allemaal broodnodig! De nieuwe vullingen in Lyka’s gebit zijn ondertussen voldoende uitgehard en wij gaan op pad naar een van onze favoriete restaurants om te lunchen. We schrikken van de rij voor de counter van “Seoul Bibimbop”! Op dit, wat later dan gewoonlijk voor ons, tijdstip staat er een rij van minstens twintig klanten te wachten om te bestellen.
Wij kijken elkaar aan en Lyka zegt wat ik denk: ‘Chowking?’
Met een Lauriat en een Pork Sweet and Sour gaan we aan tafel. Wat kost dat geintje? Voor zes euro hebben we samen lekker gegeten.
Het is al redelijk laat dus besluiten we terug te gaan naar het hotel waar ik nog kan genieten van een paar duiken in het zwembad. Het is moeilijk in te schatten hoeveel gasten er in het hotel verblijven. Aan het zwembad zijn alle kamers bezet maar in het hoofdgebouw lijken er maar weinig kamers bezet. Aan het zwembad zit er helemaal niemand, in de bar is er ook niemand en in het restaurant aan de voorkant zitten twee klanten. Ik heb het hele zwembad voor mezelf!
De Koreaanse eigenaar, die ik schertsend “mister Samsung” noem, houd er heel andere ideeën op na dan de succesvolle vorige eigenaar Bill. Ik miss Bill nog steeds, het Australische ontbijt en de varkenskarbonade met friet en groente waren regelrechte winnaars. Nu staat er niets meer naar onze gading op de menukaart.
De drie jaar Covid-19 hebben hier in Angeles City diepe wonden achter gelaten. Het is hier heel erg veranderd en zeker niet verbeterd. “Walking Street” is leger dan ooit en het aantal verkopers van Cialis en Viagra overtreft ruimschoots het aantal toeristen dat potentie verhogende middelen wil slikken. De twee grootste hotels aan “Fields Avenue”, Galaxy en Royal Amsterdam, staan leeg. Grote spandoeken vertonen de tekst dat ze te koop of te huur zijn. Wie durft er aan de vooravond van een mogelijke diepe wereldwijde recessie te investeren? Het zal zeker nog wel een paar jaar duren voordat het hier weer is zoals voor de Corona-crisis, die achteraf helemaal geen crisis bleek te zijn.
Ook over het diner zijn Lyka en ik het snel eens! we gaan naar Yi San, het Koreaanse restaurant tegenover het hotel. Het eten is overheerlijk en het bier ijskoud. Een waar feestmaal voor iets minder dan twaalf euro! En zo is onze eerste dan aan een einde gekomen. Het voelt goed om terug te zijn in de bewoonde wereld. Mijn twijfels of het wel de juiste beslissing was om hier zo lang te verblijven zijn helemaal weg. Morgenvroeg ga ik voor het eerst verse broodjes halen bij de Duitse bakker!