Als is vanochtend voor het opstaan had geweten hoe deze dag zou verlopen dan was ik in bed blijven liggen! We waren al vroeg op en alle signalen stonden op groen. Het zou een mooie dag gaan worden!
Johor Bahru is niet de meest opwindendste en interessantste stad van Maleisië, eigenlijk is het een saaie stad die zijn bestaan en groei dankt aan Singapore dat aan de overkant van het zoute water ligt. Johor is gegroeid door de vestiging van productiebedrijven uit Singapore om goedkope arbeidskrachten te leveren. Later zijn er ook veel Singaporezen in Johor gaan wonen omdat het veel goedkoper was dan in de stadstaat. Veel van die zaken zijn nu ook alweer ingehaald in de zich snel ontwikkelende economie van Maleisië.
We hebben een tussendag te besteden want morgen, de zaterdag, is het eigenlijke doel van ons bezoek aan Johor Bahru. En waar kunnen we dan beter heen gaan dan naar Singapore? Mijn geliefde Singapore!
‘Het is een publiekelijk geheim: Als ik ooit eens een stevige prijs in de loterij win dan verhuis ik meteen naar dit paradijselijke eiland!’
Singapore heeft net zoveel liefhebbers als haters, maar de meesten die niets met Singapore ophebben zijn er òf nooit geweest òf hebben enkele dagen op Orchard Road doorgebracht. Domme antwoorden als: ‘Het is er heel erg duur!’, slaan nergens op. Ook in Amsterdam kun je een patatje, eenvoudig Chinees op de wallen of in het Okura Hotel gaan eten. Dat zegt toch niets over een heel land! Twee flesjes bier op een zonovergoten terras in Geylang voor SGD 5,60 (€ 3,50) vindt ik persoonlijk nog wel meevallen.
Maar terug naar onze dagtocht! We nemen de bus naar Queenstreet Busterminal in Singapore om zo centraal als mogelijk aan te komen in de stad. De metro is een kort stukje lopen. Het eerste korte ritje brengt ons over de causeway link van de immigratie van Maleisië naar die van Singapore.
We zijn bijna als eersten uit de bus. In de verte zie ik de douanebeambten al staan. Zij halen steekproefsgewijs enkele mensen uit elke lading. Wij reizen zonder enige vorm van bagage dus sigaretten en alcoholhoudende dranken zullen ze bij ons niet aantreffen. Singapore heeft sinds een tijd een 0% politiek. Je mag absoluut geen enkele sigaret of ook maar één druppel alcohol het land mee innemen! Het is opmaken òf weggooien!
Jammer genoeg heb ik het aan het foute eind! Achter de douane staan er ook nog twee immigratieofficieren verdekt opgesteld. Ze stappen meteen op ons af en we moeten meekomen. Persoonlijk vindt ik het heel jammer want we hebben vandaag al niet al teveel tijd. Maar ik kan moeilijk gaan klagen, meewerken is hier de snelste oplossing.
Ik beantwoord wat simpele vragen en wordt daarna in een enorme doorzichtige plastic buis geplaatst. Ik neem plaats op de twee rode voetstappen en breng mijn armen omhoog zoals de beambte me vraagt. De beambte knikt goedkeurend en zegt wat in het Chinees tegen zijn collega die achter een counter met een schakelbord plaats heeft genomen. De halfronde deuren schuiven langzaam dicht terwijl een knippend rood de cabine verlicht en een zacht geluid van een sirene te horen is. Voor een korte tijd hoor ik en voel ik de stralen lucht die op me af worden geschoten. De deuren gaan weer open en dan is Lyka aan de beurt.
Nadat we goed zijn gekeurd worden er nog enkele vragen gesteld:
‘Was de test onaangenaam?’ ‘Nee.’
‘Weet u waar we op getest hebben?’ ‘Ja.’
‘Vindt u het oponthoud wegens de test aanvaardbaar?’ ‘Ja’
‘Dan wens ik u een prettig verblijf in Singapore.’
In een kort officieus onderonsje vertel ik de beambte dat ik dit al eens in Toronto heb gezien. Dat vindt hij wel interessant want hij behoort tot een kleine exclusieve groep die dit ultramoderne apparaat mag bedienen.
Nee, ik mag geen foto maken!
Maar hij verteld me wel dat deze snuffelaar alles opspoort. Van drugs tot en met speciale springstoffen, zelfs wanneer het dagen of zelfs weken geleden is dat ik met die stoffen in aanraking ben geweest. Nee, niet tabak of alcohol, die halen ze boven bij de röntgenafdeling wel uit je bagage!
Deze keer duurde het bij de immigratie minder lang om de stadstaat binnen te komen. Singapore is een paradijs voor prostituees en daarom wordt elke jonge vrouw met een Filippijns of Thais paspoort extra goed gecontroleerd! De jonge vrouwelijke beambte kijkt op van Lyka’s paspoort en staart me aan.
In gedachten hoor ik Lyka zeggen: ‘Dat is mijn man daar achter me!’
Ik knik vriendelijk terug naar de beambte en forceer een glimlach op mijn mond. Met een klap komt de stempel op Lyka’s neer en het doorzichtige polycarbonaat poortje zwaait open. Ik loop zonder bagage op de beambte af. Ze kijkt me recht in de ogen en even later kijkt ze of Lyka wel is doorgelopen. Het is namelijk ten strengste verboden om op een ander te wachten.
Toch wel heel wat later dan we veracht hebben arriveren we bij Singapura Plaza. Al meer dan een uur kijk ik uit naar de heerlijke Sushi die ik daar tientallen malen in de Carrefour heb gekocht. Maar de supermarkt blijkt helemaal te zijn verdwenen! Geen Sushi, en dat maakt me prikkelbaar. Lyka klaagt dat ze honger heeft en we de hele afstand voor niets afgelegd.
‘Dat kon ik toch ook niet weten!’, verdedig ik me.
De stilte is moeilijker te verkroppen dan een verbale ruzie. Een snel broodje bij de SubWay en dan lopen we Orchard Road af richting ION shopping Mall. Waarom we die richting op gaan weet ik niet. Ik volg mijn vrouw in alle stilte terwijl ik nog steeds aan die sushi denk. Dat komt dus echt nooit meer terug! Achteraf blijkt dat Lyka het ook niet weet waarom we die kant op zijn gegaan! We proberen het elkaar naar de zin te maken met als gevolg dat we beiden dingen doen die we liever niet zouden willen doen. Zo zijn er twee hele uren van deze dag verloren gegaan!
Totdat Lyka op het idee komt om de “Gardens by the Bay” te gaan bezoeken. Een goed plan!
De ondergrondse brengt ons tot aan het Marina Bay Sands Casino. Een lange - rijkelijk gedecoreerde tunnel - brengt ons naar de rand van het park, of beter gezegd, de tuinen. Eenmaal weer boven de grond is het uitzicht adembenemend! Dat kunnen ze wel in Singapore! Opnieuw een attractie van wereldklasse, en gratis. Nou ja gratis? Je hoeft alleen voor de toegang van de paviljoens te betalen. Helaas hebben we daar te weinig tijd voor en de SGD 56,- (€ 34,55) is me een beetje te gortig om een half uurtje rond te lopen in de enorme broeikas. Dus kiezen we maar om door de tuinen te slenteren en lekker relaxed een kopje koffie te drinken.
Het is al donker wanneer we weer de terugreis naar Maleisië aangaan. Maar niet voordat we onderweg een heerlijke “wonton noodle with duck” hebben verschalkt. Die ervaring gisteren met de domme Indiase oplichters in Johor Bahru heeft ons wel een les geleerd! En van dat fastfood in het nagelnieuwe winkelcentrum hou ik niet echt. Waarschijnlijk zullen de meeste restaurants ook wel dicht zijn tegen de tijd dat we in Johor aankomen! Ondanks het enorme misverstand kunnen we toch terugkijken op een geslaagde dag in Singapore.
Marina Bay Sands Casino
