We weten de weg naar de ambassade nu geblinddoekt te vinden dus we hebben vanochtend geen haast. Pas om acht uur ‘s ochtends verlaten we het hotel om via een omweg naar de Nederlandse Ambassade te gaan. Die omweg betekend het McDonald’s ontbijt in het Sentral Stesen van Kuala Lumpur. Er heerst in het fastfood restaurant een drukte van jewelste. Zo druk heb ik het nog nooit gezien hier in het station. De oorzaak wordt me al snel uitgelegd door een jongen die voor me in de rij staat. McDonald’s heeft een coupon actie deze week. Elke dag van deze week staat er een advertentie in de lokale kranten met een coupon waarmee je een gratis broodje kan halen. En gratis is natuurlijk altijd leuk, ook hier in Maleisië.
We halen onze chipkaarten voor de trein in Kuala Lumpur voor de dag en gaan op weg naar “Ampang Park”. We hebben nu al van deze openbaar vervoer kaarten voor Singapore, Bangkok, Kuala Lumpur, Seoul, Hong Kong, Kaohsiung en Taipei.
Het vreemde is dat deze kaarten overal perfect werken behalve in Nederland! Daar is nog steeds een strijd gaande of dat papieren kaartje nu wel of niet moet blijven. Papieren kaartjes zien we hier al lang niet meer! In het verre oosten krijg je een token - een felgekleurd plastic muntje - met een chip er in. Op deze chip staan je reisgegevens dus je kan het station alleen maar verlaten op je bestemming of een station ervoor. Conducteurs zijn hier niet meer nodig. Alle controle geschied voordat je het perron betreed.
Als die bollebozen van het openbaar vervoer nu eens een keer - voor een weekje of zo - met me mee zouden gaan dan zou ik ze het perfect kunnen laten zien hoe het allemaal wel werkt!
Op weg naar de Nederlandse Ambassade loop ik in mijn gedachte nog een keer door de stapel documenten, die in de grote bruine envelop in Lyka’s tas zitten, die we nodig hebben voor het aanvragen van het visum.
De twee slome luie Maleisiërs van de bewaking zijn in het afgelopen jaar vervangen door goedkopere en veel efficiëntere Nepalezen. Opvallend veel bewaking in Kuala Lumpur is nu bemant door Nepalezen. Ze spreken ook prima engels, en dat is een groot voordeel wanneer het ècht mis zou gaan.
We zijn direct aan de beurt en het aanvraagformulier dat ik van het internet heb gedownload en geprint is niet het juiste.
‘Hoe kan dat in hemelsnaam?’
Dat overkomt me meerdere keren per jaar! Is het dan zo moeilijk om een document op het internet actueel te houden? Er zijn gelukkig geen mensen overboord en samen vullen we het nieuwe formulier in. Ik kan overigens op de twee documenten geen verschillen ontdekken, of het moet de tweezijdige print op het paper zijn.
De medewerkster van de ambassade loopt nog een keer door alle papieren heen en verteld ons dat ze het niet kan aannemen want de verzekering is nog niet betaald. Ik kan aandringen en uitleggen wat ik wil maar zonder een betaalde bevestiging van de verzekeringspolis mag ze de aanvraag niet aannemen.
Weer wat geleerd! Straks op de kamer die verzekering maar regelen en alles is in orde. Dus morgen voordat we naar Malacca gaan nog maar een keertje terug naar de ambassade.
Mijn gedachten gaan meteen weer naar mijn Nikon D700 die sinds de val nukken heeft. Het vraagstuk is of hij gerepareerd kan worden of dat ik een nieuwe D600 moet kopen.
De firmware is aangepast en de camera is gelijk wat schoongemaakt. Ik kan haast niet wachten om het resultaat te zien. Met trillende handen schroef ik mijn 28-300 mm er op en schiet de eerste foto’s in het Nikon service center. Helaas, het is niet zoals ik had gehoopt, het is zoals ik nuchter had geredeneerd.
‘Mijn D700 is en blijft vreemd doen!’‘Maar wat nu?’
‘Dan nog maar een keertje naar YL-Camera en kijken wat ik daar kan regelen!’
Onderweg speel ik wat met de camera en kom tot de ontdekking dat een slecht functionerend contact die zwarte foto’s oplevert. Dat is in ieder geval één probleem opgelost! We zijn onderweg naar YL-Camera waar ik hoop dat ze me hiermee kunnen helpen. Het contact wordt hersteld maar het andere probleem blijft heel vreemd, ook voor de gediplomeerde Nikon monteur.
Wanneer we langs de winkel van YL-Camera komen kan ik het niet laten om naar binnen te gaan. De prijs voor de nieuwe Nikon D600 is RM 6000. Veel geld! Op mijn vraag wat ze voor mijn D700 geven begint iedereen achter de toonbank hard te lachen. Ik blijf een beetje aandringen en na een kort telefoongesprek van een van de verkopers krijg ik RM 2000 te horen. Opnieuw wordt er hard gelachen. Maar ik lach stilletjes in mijn vuist, dat zou een goede prijs zijn als de camera niet te repareren is!
Met de - nog steeds niet goed werkende - camera over de schouder gaan we op weg om wat te eten. In de kelder van het “Times Square” zit een prima foodcourt waar ik ook nog zo’n pasje van heb! En ook hier werkt zo’n pasje zonder de Nederlandse achterdocht en samenzweringstheorieën over persoonsgegevens en achtervolgingswaanzin door de staat en de geheime politie. Een visje met rijst voor Lyka en ik duik in een Udon in kerriesoep. Niet slecht maar het is wel voor de laatste keer.Ook in het islamitische Maleisië is het kerstfeest kassa! Dus geen verbod maar gewoon meedoen om de kassa te laten rinkelen. De crisis is hier nog niet gearriveerd want Maleisië heeft grote aardolievoorraden waarvan de opbrengsten de levensstijl van de arbeiders subsidieert. Er zijn maar weinig goederen uit het dagelijks gebruik waar geen of weinig subsidie op zit. Ook de benzine die je tankt is in dit land gesubsidieerd en dat is toch wel heel wat anders dan het dure aardgas is Nederland.
Tijdens de namiddagrust regel ik de verzekering en betaal met iDeal. Als ik zo terug denk naar ruim tien jaar geleden. Wat is het dan toch allemaal veranderd en gemakkelijker geworden. Credit card en telebankieren zijn toch een zegen voor de reiziger. Ik herinner me nog dat ik met 2000 dollar aan traveller cheques samen met Kris door China trok. Altijd maar weer op zoek naar een plaats waar je die dingen kon inwisselen. Nu toets je je PIN in en het geld stroomt uit de ATM.
Voor het avondeten kunnen we geen geschikt restaurant in de omgeving van het hotel vinden. Het is maar goed dat we hier maar voor twee nachten zijn, ik zal het “Hotel Sentral” niet snel aanraden voor een verblijf in Kuala Lumpur. Na een heerlijke wandeling vallen we op een terras op een steenworp afstand van het hotel neer. Een koud biertje voor mij en een black pepper pork voor Lyka. Onze dag zit er op en morgen gaan we eerst naar de ambassade en dan verder naar mijn geliefde Malacca.
