Het gezegde: ‘Verandering van spijs doet eten!’, begint nu ook zijn gelijk te tonen met de sandwiches van 7-11. We krijgen genoeg van die witte boterhammen met sla, ham, kaas en veel mayonaise. We zouden bijna een moord doen voor een ontbijt van McDonalds, maar zit helaas niet in de buurt.
Lyka heeft nog geen genoeg van de rode en gele bladeren dus gaan we maar op pad naar het Mt Maisan Provincial Park, een dag testen met de camera en als het niet goed lijkt morgen naar de Nikon dealer. Ik weet het verder ook niet meer wat we moeten gaan doen nu we de oostkust van ons af hebben gezet en een volgende keer willen gaan bezoeken. Facebook is voor haar het belangrijkste moment van de dag en dat maakt me doodziek!
Gewapend met de haperende camera en een literfles met hete thee lopen we richting het busstation. De problemen met de camera worden op alle mogelijke onderwerpen die ik onderweg tegenkom getest. Helaas blijft de camera problemen geven en dat is niet goed voor mijn toch al wisselvallige humeur. Zonder noemenswaardige schermutselingen bereiken we Jinan waar we moeten overstappen voor de korte rit naar de ingang van het park. Ik graaf diep in mijn herinneringen en kan me dit busstation niet herinneren. Ik zet het maar onder de noemer “veranderingen”, het is tenslotte alweer vijf jaar geleden dat ik hier was. Ik hoef jullie niet te vertellen dat de tijd vliegt!
Overmorgen zijn we alweer twee jaar samen. Ik kan het niet geloven dat de tijd zo snel is gegaan. Ik heb vaak gehoord dat des te ouder je bent des te sneller de tijd gaat. Ik leef erg intensief en toch vliegt het voorbij. Ik kom een dag op een dag tekort zoals mijn grootmoeder altijd zei.
Niemand kan me op het perron in het busstation vertellen hoe lang het duurt voordat de bus vertrekt, dus ik verplaats me naar een altijd en overal aanwezige 7-11 voor een bakkie koffie. Deze keer is het niet zo moeilijk! Ik herken het bekertje tussen tientallen andere bekers met verschillende smaken aan de kleur en het logo. Dit is een zwarte koffie van goede kwaliteit. Lyka blijft achter op het perron om de bus niet zonder ons te laten vertrekken.Op een bankje aan de achterkant van het busstation geniet ik in het zachte opwarmende zonlicht van de opkikker terwijl ik door de foto’s van vandaag blader. Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Delete! Ik schud onbewust mijn hoofd als teken dat het echt mis is. Maar er is ook goed nieuws! Met handmatige correcties is het me gelukt de foto’s redelijk tot goed corrigeren. Maar dat blijft wel gissen en veel werk.
Een vleugje Franse taal zweeft over het perron tussen de gereedstaande bussen en ik kijk meteen op. Lyka staat naast een Koreaanse man die uit een hijskraan amusement machine een kleine teddybeer probeert te hengelen, ze vindt het zichtbaar leuk. Twee in Gore-Tex gestoken Europeanen stappen de vertrekhal uit het perron op.
‘Bonjour’, zeg ik automatisch bij wijze van grap.
‘Bonjour’, klinkt simultaan uit beide monden terug.
Ik moet er zelf om lachen en de altijd nieuwsgierige Lyka voegt zich meteen bij ons. De wat oudere vrouw begint meteen in het Frans te ratelen maar voordat ze haar zin af heeft gemaakt gebaar ik haar met een opgestoken hand dat het allemaal teveel van het goede is.
‘Niet zo snel!’ “Doucement!’
In een langzamer Frans maken we kennis en stellen we ons aan elkaar voor. Lyka staat er met grote ogen bij en verbaast zich over de voor haar onbekende taal die mijn mond verlaat.
‘Wat zeg je allemaal schat?’, roept ze verbaast in het Engels.
Waarop de vrouw meteen in het Engels overschakelt met een sterk Frans accent. Lyka is verbaast en geïntrigeerd door die vreemde taal. Twee rugzakartiesten van over de zestig maken me helemaal warm van binnen. Lyka kijkt naar de twee alsof ze van een andere planeet zijn. Diep in mijn hart hoop ik dat ik over tien jaar ook nog af en toe zo’n reis met mijn vrouw - of met een vriend - maak.
Het wachten op het vertrek van de bus duurde langer dan de busrit naar het park maar het was ook de ruzie over de wandeling niet waard. Tijdens het uitstappen na de korte rit laat ik het probleem van de gevallen camera achter in de bus. Zo, nu ben ik er van af! Genoeg getreurd en nu is het tijd om verder te gaan. Ik kan er niets meer aan veranderen dus de schouders eronder en het probleem zo snel en goed mogelijk oplossen. Helaas zie ik aan de eerste foto’s dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan.
Als ik Lyka verteld had over de klim en de trappen naar de top dan was ze waarschijnlijk tegen dit uitstapje geweest. Op de parkeerplaats kijkt ze naar de twee vreemde bergtoppen die als oren van een paard uit het landschap omhoog steken. Trappen, een eindeloos lijkende reeks van treden omhoog die tussen de oren van het paard doorgaan. De herfstkleuren zijn ook hier indrukwekkend maar eigenlijk ook nog mooier dan gisteren. Het is hier veel rustige ondanks de kleine groepjes dronken Koreanen in kleurige outdoor kleding.
Aan het einde van de klim - net over de top - doemt de eerste tempel voor ons op. Mijn vrouw is nog steeds opgewekt en verbaasd zie ik het aan hoe ze zonder ook maar een keer te zeuren de klim heeft volbracht. De belichting lijk ik nu onder controle te hebben! Meer dan 70% van de foto’s lijkt in een keer goed. Dat is een enorme verbetering, maar wel veel meer werk. Ik zal vanavond nog maar eens naar die Nikon D600 kijken. Zelf denk ik dat het wel meerwaarde zal hebben maar ik heb mijn twijfels of Lyka het met me eens zal zijn.
Na een klim komt een afdaling! Langzaam gaan we naar beneden de kloof in waar een monnik in de vorige eeuw een tempel en vreemde steenformaties heeft gebouwd. Vanzelfsprekend heeft de bevolking meer en meer beelden toegevoegd zodat het nu een levende beeldentuin onder een verkleurd bladerdak is. Heel erg mooi!
Naast een restaurant drinken we een bekertje koffie uit een automaat en nemen de omgeving goed in ons op. Ik heb er wel eens over nagedacht dat het niet goed is om plaatsen voor een tweede keer te bezoeken. De romantiek van, en de warme herinneringen kunnen zomaar verdwijnen. Aan de andere kant denk ik nu dat het juist goed is om een plaats twee - of meerdere - malen te bezoeken. Zeker wanneer het om verschillende jaargetijden gaat. Elk jaargetijde heeft toch zijn eigen invloed op de omgeving en de mensen. Ook streekgerechten zijn vaak aan seizoenen gebonden. Ik geniet van die frisse droge koude. Bijna net als in Nederland, alleen is het weer hier beter! Mooie plaatjes overal om ons heen!
De Franse reisgenoten passeren ons enkele malen en ook Lyka oefent haar: ‘Bonjour!’, gevolgd door een rollende lach van Lyka en de oudere Franse vrouw. Het is een mooie en leuke dag die me bijna alle problemen van de afgelopen dagen doet vergeten.Aan het einde van de zuidelijke toegangsweg moet nog een tempel zijn en we gaan op weg om ook die met een bezoekje te vereren. We komen niet zo ver als we verwacht hadden. Op een klein - door mensenhanden gemaakt - meertje liggen een dozijn trapbootjes in de vorm van zwanen. Misschien mooi als je een verliefde Koreaan bent maar voor mij is het als een koude douche. Poppenkast in een spirituele wereld! We worden hardhandig uit onze droomwereld weer naar de realiteit getrokken. Zonder een woord te zeggen kijken we elkaar aan en knikken. Intergalactische communicatie dat we meteen ommekeer maken en weer op het hotel aan gaan.
De Fransen hebben dezelfde ingeving gehad want tijdens de korte klim naar de kloof tussen de paardenoren komen we ze opnieuw tegen. Het is een prettig gesprek - half in het engels en de andere helft in het Frans - dat af en toe alleen wordt onderbroken door het nemen van een foto. Lyka is niet als enige verbaasd over mijn Frans. Zelf ben ik ook verbaasd hoe simpel het is om de woorden uit mijn geheugen - die ik 40 jaar geleden van Mevrouw Hennekam heb geleerd - tot hele zinnen te rijgen.‘Zullen we wachten op de bus of zullen we gaan lopen?’
Mijn GPS geeft aan dat het maar een kleine drie kilometer is dus het wachten zou langer kunnen duren dan de wandeling. Er is weinig overleg voor nodig en uit de luidsprekers op de parkeerplaats klinkt de wereldhit “Gangnam Style”. Na twee weken te zijn blootgesteld aan het deuntje begint het nu wel te vervelen en zelfs een beetje op een psychische marteling te lijken. De lenige en jeugdige Franse vrouw begint spontaan op de parkeerplaats te dansen en Lyka weet niet wat ze ziet. Een halfdronken Koreaan ziet zijn kans waar en begint meteen met de vrouw te dansen. Een schitterend gezicht op de grote lege parkeerplaats.
We hebben wel trek gekregen van die wandeling in de koude buitenlucht en een supermarkt langs de weg brengt verlichting. Heerlijke pizza broodjes voor een euro per stuk. De verkoopster spreekt geen enkel woord maar dat zijn we ondertussen wel gewend. Dat is niet omdat ze niet vriendelijk zijn maar gewoon omdat ze geen Engels spreken. Het broodje is nog niet in onze magen verdwenen of ze staat met een dienblad vol dampende gratis bekertjes koffie voor ons.‘Service van de zaak!’, knikt ze met een glimlach.
Helaas is die van mij ook met suiker en melk, veel suiker, heel veel suiker. Ze kijkt me verbaasd aan terwijl ik de beker van vanochtend uit mijn tas tevoorschijn haal en aan haar laat zien. Ze begrijpt onmiddellijk dat ik mijn koffie helemaal zwart drink. Een minuut later staan we met z’n vijven in het portaal van de supermarkt met elkaar te lachen. Er is een bekertje zwarte koffie bijgekomen.
Ja, Zuid-Korea is een mooie en heel bijzondere bestemming!
In de bus terug naar Jeonju controleer ik de foto’s en ik ben niet geheel ontevreden over het resultaat van vandaag. Natuurlijk moet ik ze eerst op mijn MacBook zien voordat ik een definitieve conclusie kan trekken. In de kamer onder het genot van een fles bier kom ik tot dezelfde conclusie. Er is een probleem maar na een dag kan ik er al redelijk omheen werken. Een kort bezoek aan de website leert me dat een nieuwe Nikon D600 € 1.500,- gaat kosten en dat is veel geld. Hardop vraag ik me af wat ze voor mijn D700 zouden geven. Dit alles gaat aan Lyka voorbij die met de oordoppen in op bed spelletjes op de iPad ligt te spelen.
Lotte Department Store voor de avondmaaltijd en vandaag een keer geen rijst maar noedels. De plastic voorbeelden glijden aan ons voorbij totdat we een keuze hebben gemaakt - of beter gezegd - tot Lyka een keuze heeft gemaakt. De noedels met mosselen en inktvis zijn pittig, heel pittig! Maar wel lekker.
Zonder Sinterklaas is er geen enkele hindernis om al vroeg aan kerstmis te beginnen. Vandaag of gisteren zijn hier de eerste kerstversiering opgehangen een aangebracht. Bijna zeven weken voordat het werkelijk kerstmis is. Nu het buiten zo koud is voelt het ook écht alsof de kerst in aan tocht is.
Op de kamer drink ik nog een laatste biertje en besteed veel tijd aan het opzoeken van informatie over het probleem met de camera. Ik kan op het internet niet veel vinden en dat stemt me treurig. Dat betekend waarschijnlijk dat het een zeldzaam probleem is met zeldzaam hoge kosten om het te repareren. De foto’s en verhalen blijven voor even op de plank liggen. Ik loop nu al enkele dagen achter en ik neem me voor om ze zo snel mogelijk in te halen. Lyka slaapt al, vermoeid van de wandeling in de buitenlucht. De weersverwachting is regen dus morgen een rustige dag met een bezoek aan de Nikon Dealer in de stad.
