De aanvulling van het ontbijt met die gebakken eieren is een enorme vooruitgang! Zeker wanneer er ook een bak met lauwwarme witte bonen in tomatensaus op de buffettafel staat. Met veel smaak werk ik het ontbijt naar binnen. Het oprechte vakantie gevoel overvalt me in afwachting van het visum voor Lyka.
Vandaag is het een gemakkelijke dag voor ons met slechts een opdracht. We hebben besloten om onze rugzakken eens flink te legen en alle winterkleding naar Nederland te versturen. De koude maand in Zuid-Korea, in combinatie met Lyka’s natuurlijke drang naar de laatste wintermode, heeft de inhoud van onze rugzakken flink aangevuld. Een standaard doos met de boot van Maleisië naar Zaltbommel kost niet al teveel! RM 58,10 (€ 14,50) is nog te betalen en we hoeven dan gelukkig tien kilo minder mee rond te slepen.Lyka is duidelijk niet op haar gemak want voor haar gevoel zijn de twee plastic tassen veel zwaarder en lijken ze ook veel groter dan de doos die we zaterdag in het postkantoor gezien hebben. Helaas hebben de meeste vrouwen daar geen kijk op en moeten ze dat maar aan de mannen overlaten en het gewoon, zonder tegen te stribbelen, van ons aannemen. Met een voldaan gevoel gaan we na het ontbijt weer terug naar de kamer om onze spullen, die we naar Nederland gaan verzenden, op te halen. In de korte tijd die we op de kamer zijn gaat natuurlijk meteen de iPad weer aan om te zien of er belangrijke berichten uit de Filippijnen zijn gekomen. Dat is belangrijker dan de spullen bij elkaar te zoeken die met de boot naar Nederland gaan!
Ze is met geen paard van het elektronische kleinnood af te halen en omdat we toch de hele dag de tijd hebben open ik ook maar mijn MacBook.
‘Captain, incoming message!’, galmt er door de kamer.
Ik kijk mijn email na en tot grote blijdschap is er een bericht van Mrs. Peters van de “Embassy Of The Kingdom Of The Netherlands”.
‘Visa is ready for collection!’
Ik kijk op van mijn beeldscherm en Lyka voelt mijn ogen op haar lichaam prikken, ‘Wat?’, zegt ze licht geïrriteerd.
‘Het visum is klaar, we kunnen het komen ophalen!’
Er verschijnt blijdschap en verlossing op haar gezicht en ik ben zelf ook opgelucht en zeer verwonderd dat het deze keer zo snel is gegaan. Drie werkdagen nadat we de formulieren, documenten en pasfoto’s hebben ingeleverd ligt het paspoort alweer klaar.
‘Gaan we vandaag nog naar Kuala Lumpur?’, vraagt ze ongeduldig.
‘Nee, we gaan morgen. Het is al te laat, dat halen we nooit meer op tijd!’
Maar de echte reden is nog steeds de tweestrijd die in me gaande is over de kreupele camera. Ik ben er bijna uit en heb nog maar een klein zetje in de goede richting nodig om een nieuwe Nikon D600 te kopen.
Met twee grote plastic tassen vol met winterkleding gaan we door de brandende zon met temperaturen van boven de 30 graden Celsius richting het postkantoor. Lyka schuilt onder haar parasol om niet als te zwart te worden, zoals ze dat zelf noemt. Het zweet gutst over mijn rug en bevestigt dat het een goed idee is om de winterkleding naar Nederland te versturen.
Naast het dilemma van de aanschaf van de nieuwe camera raast er iets nieuws door mijn brein. Wanneer er na drie dagen al een meerjarig visum met meerdere binnenkomsten voor de Schengenlanden wordt afgegeven, hoe moeilijk zou het dan zijn om het MVV-visum aan te vragen? Lyka voelt dat er iets in me broeit want ik ben opvallend stil.
‘Something wrong?’, vraagt ze bezorgt.
‘Nee, alles is oké, ik denk alleen over iets na!’, en we lopen snel door om zo snel mogelijk uit die brandende zon te komen.
In het postkantoor blijken mijn timmermansogen en handen met ingebouwde weegschaal perfect te hebben gewerkt. De doos is precies vol, er had nog wel wat bij gekund, en het totaalgewicht is net boven de negen en een halve kilo. Ik vul de documenten voor de douane in en neem een afscheidsfoto van de doos in het geval dat het mis zou gaan.
Het idee voor het aanvragen van het MVV-visum krijgt steeds duidelijkere vormen in mijn hoofd en ik denk over het juiste moment om Lyka’s ideeën daarover eens te polsen.‘Waar wil je eten?’, vraag ik aan haar.
‘Chicken Rice Ball’, zegt ze zonder twijfel.
Een goed idee! Het is vandaag maandag en de grote hordes weekendtoeristen zijn weer uit Malacca verdwenen. Er zijn wel wat toeristen maar het is veel rustiger dan in het weekend. Ik heb het “Formosa Chicken Rice Ball” restaurant door de jaren van een goed en goedkoop restaurant naar een toeristenval zien afglijden. De groei in bekendheid, de juiste locatie aan de “Jonker Walk”, de krantenartikelen en tv programma’s hebben het restaurant geen windeieren gelegd maar aan de andere kant zeker ook geen goed gedaan. De ruime porties hebben plaats gemaakt voor bordjes met afgetelde hoeveelheden. Voor mijn gevoel is de kwaliteit van het eten en het personeel ook met stappen achteruit gegaan. Maar het restaurant is niet al te ver om op weg naar het hotel dus vallen we in het angstig lege restaurant neer.BBQ chicken, Taugé, geroosterd varkensvlees en rijstballetjes. Die laatste zijn de specialiteit van het restaurant. Ze smaken ook heel bijzonder! Ik heb dit gerecht nog nooit ergens anders gezien. Een cola light en we genieten van het eten dat voor ons op tafel staat. Dat kan ik niet zeggen van het personeel dat ons heel opvallend, met een blik alsof we eigenlijk niet welkom zijn, bekijkt.
De rest van de dag brengen we op de kamer door. Het is heerlijk in de koelte en er is niets aan de hand totdat er een knal als een pistoolschot door de kamer vliegt en we plotsklaps in het donker zitten. We zitten samen voor een moment in het donker en wachten totdat de het gezoem van de airconditioning weer begint. Onaangekondigde stroomonderbrekingen zijn niet ongewoon in Azië! Maar deze duurt toch wel erg lang en ik ga met de handdoek om mijn heupen geknoopt maar eens op onderzoek uit.Op de gang brandt er nog licht en een groep Indonesiërs is bezig met nieuwe vloerbedekking te leggen. Ik zeg goedemiddag in hun moederstaal en ga terug de kamer in waar ik de receptie bel dat we zonder stroom zitten. Binnen een minuut staan er drie jonge jongens voor de kamerdeur waarvan ik de oudste niet eens achttien jaar oud schat. Nadat ik heb uitgelegd wat er aan de hand is laat ik er eentje binnen.
Hij probeert alle schakelaars in de kamer en komt tot de verbazingwekkende conclusie: ‘No power!’
Ja, daar was ik zelf ook al achter gekomen! Wat nu? Ik volg hem naar de gang waar hij met zijn twee wachtende collega’s in een rappe Maleisische conversatie tot een oplossing voor het probleem probeert te komen. Ik kan een half woord volgen en verbaasd kijk ik de jongste na die er als een haas vandoor gaat. De rollen nieuwe vloerbedekking voor zijn voeten zijn als hindernissen waar hij als een springpaard tijdens een Concours Hippique gracieus overheen vliegt.
Enkele minuten later komt hij terug met een schroevendraaier en een aluminium keukentrap. Nu stromen de drie achter me aan onze kamer in en zo te zien hebben ze meer oog voor Lyka op het bed dan voor de problemen met de elektriciteit. Ik laat ze maar voor een tijdje begaan en wacht totdat ze hun lusten en nieuwsgierigheid hebben gevoed. Er wijst er een naar een klein luikje achter de kamerdeur en een tweede zet de trap klaar terwijl een derde de trap gewapend met de schroevendraaier beklimt. Uit het gat in het plafond komt er een los plankje met een paar thermische zekeringen tevoorschijn.
‘Stop!’, roep ik luid voordat de jongen op de trap met de zekeringen begint te spelen.
Lyka en ik verwijderen alle stekkers van onze apparatuur uit de contactdozen zodat ze veilig zijn en geen schade kunnen oplopen.
‘Oké!’, roep ik en de leerling elektriciën gaat aan de slag.
Hij morrelt wat aan de draden, hij drukt wat schakelaars is, het licht gaan aan en uit en hij krabt zich eens op zijn hoofd. Hij kan dit niet oplossen! Maar hij twijfelt ook, dat zie ik in zijn ogen wanneer hij me teleurgesteld aankijkt. Ik steek mijn vinger op als teken dat hij nog even op de trap moet blijven staan. Ik trek nu alle stekkers van de lampen en de koelkast uit de stopcontacten en schakel de verlichting en de airconditioning uit.
‘Oké!’, roep ik hem toe als teken dat het weer veilig is om de hoofdschakelaar om te zetten.
Met een sierlijke zwaai zet hij de hoofdschakelaar weer om. De flits en de knal als een pistoolschot blijven uit. Zes Maleisische ogen volgen me in de wetenschap dat ze wat van me kunnen leren dat ze die wijsheid een volgende keer kunnen gebruiken. “Kennis is macht!”, en dat geld ook in Maleisië! Een voor een schakel is de verlichting aan en verdrijf de duisternis uit onze kamer. De koelkast begint te rustig te brommen wanneer ik de stekker in het stopcontact steek en ook de airconditioning blaast een straal koele lucht door de inmiddels flink opgewarmde kamer.
Blij, maar ook verbaasd kijken ze me aan dat er niets gebeurd. Zelf moet ik ook nog eens even goed nadenken of ik niets vergeten ben of dat het niet aan een van onze apparaten kan liggen. Ik ga op bed zitten en steek de stekker van de schemerlamp op het nachtkastje in het stopcontact waarna we meteen weer na de flits en de knal in het donker zitten. Het probleem is gevonden en wordt onschadelijk gemaakt.
De jongen zet de hoofdschakelaar weer om en ik bekijk de schemerlamp die met drie grote schroeven op het nachtkastje is vastgemaakt. Die blijft dus staan! We gebruiken hem gewoon niet meer. Een poging van de jongen met de schroevendraaier om hem toch te verwijderen smoor ik beleefd in de kiem en als een kudde schapen jaag ik ze met mijn armen zo breed als mogelijk weer naar de uitgang van onze kamer. Die laatste dagen komen we zonder schemerlamp ook wel door!
In de wetenschap dat we vroeg gaan slapen omdat we morgen vroeg opstaan besluiten we om niet al te ver van het hotel weg te gaan voor het avondeten. Gewoon tegenover op de hoek is een Chinees restaurant waar de vis, en de rest van het eten, er goed uitziet en ze grote flessen koud bier serveren. Lyka is blij en ik ben blij! De vis en de taugé zullen geen prijzen winnen maar het is niet onverdienstelijk. Een paar biertjes en we gaan weer terug naar de kamer. Lekker slapen want morgen is het de grote dag om het visum op te gaan halen.
