Gisterenochtend kwam de bevrijdende email van de Nederlandse ambassade in Kuala Lumpur!
‘Uw paspoort ligt gereed om te worden opgehaald.’
En dat is natuurlijk fantastisch nieuws nu we weten dat het na drie dagen al klaar ligt en we de reis verder naar Thailand kunnen plannen. Alleen de details werden niet vermeld maar daar komen we op de ambassade wel achter.
Om 06:00 loopt de wekker af en ik spring meteen uit bed. Het moet geen race tegen de klok worden maar een beetje op tijd vertrekken is wel belangrijk.
Lyka beantwoord mijn: ‘Opstaan, het is al over zes!’ met: ‘It’s OK, I don’t shower!’, en ze draait zichzelf nog een keer om.
Ik maak me gereed om te vertrekken en uit het bed komen alleen maar geluiden van ritselende lakens.
Om half zeven wordt het toch wel de hoogste tijd. Met iets meer overredingskracht, aangevuld met fysieke hulp, dan de eerste keer werk ik haar nu het bed uit. Pas om vier voor zeven verlaten we het hotel.
Gelukkig lopen we meteen tegen de bus aan die naar “Melaka Sentral” gaat en die ook nog eens tussen twee bushaltes stopt. In het verleden heb ik dat wel eens anders meegemaakt!
De bus van 07:30 wordt geboekt en we ontbijten nog snel bij McDonald’s. We zijn onderweg en een paar minuten te laat rijdt de bus richting Kuala Lumpur. Alles gaat volgens wens totdat we in een bijna stilstaande file terechtkomen en slechts kruipend vooruit gaan. De klok is onverbiddelijk en tikt de voor ons zo kostbare seconden weg. Lyka lijkt er nu ook niet meer gerust op en vraagt wat de openingstijden van de ambassade zijn.
‘Van negen tot twaalf’, antwoordt ik terwijl ik mijn schouders ophaal. Ik weet het ook niet zeker.
De seconden lijken minuten te duren en er komt maar heel weinig schot in de reis naar “Bandar Tasik Selatan”. Zelf begin ik nu ook te vrezen voor een gemiste afspraak. Een ambulance met pech blijkt de oorzaak te zijn van het oponthoud en zodra we die gepasseerd hebben komt er weer schot in. Maar het is al 10:46 als we in de trein van “Bandar Tasik Selatan” naar “Sentral Stesen” stappen. Een kwartier later verlaat de metro het station op weg naar “Ampang Park”. Het lijkt nu allemaal toch nog goed te komen!
En het wordt nog beter! Zodra we bovengronds komen staat er al een bus op ons te wachten. De gitzwarte Indiër roep wat richting ons waarna ik hem vraag of ze Jalan Ampang volgen. Hij knikt met een lach die zijn grote gele tanden laat zien en wij klimmen langs hem heen de deuropening van de bus in. Eenmaal binnen staat hij binnen een mum van tijd naast ons. Ik leg hem uit dat we naar de Nederlandse ambassade moeten.
‘Many embassies, two ringgit!’, zegt hij en schud met zijn hoofd.
Ik denk na en roep: ‘Next to the Thai and Saudi embassy!’
‘Ahhhh, I know!’, hij schreeuwt wat onverstaanbare woorden in het Hindi naar de chauffeur en loopt verder op zoek naar passagiers die nog niet hebben betaald.
Ik probeer onder de enorme stickers op de voorruit van de bus, die 80% van het zicht ontnemen, door te kijken of ik de bekende toren zie. Bij de Thaise ambassade wordt ik nog alerter en daar is de toren waar de Nederlandse ambassade gevestigd is, “Ampang Walk” heet de toren. Ik probeer het te onthouden voor een volgende keer maar ik hoop dat we het nooit meer nodig hebben. Het idee van het MVV-visum begint zonder dat Lyka het weet in mijn gedachten vorm te krijgen.
Het beveiligingspersoneel dat ons nu voor de derde keer binnen zes dagen ziet begroet ons alsof we oude bekenden zijn.
‘Floor 7?’, mompelt de ene terwijl de andere mijn naam op een bezoekerslijst schrijft.
‘Yes, floor 7’, antwoord ik terwijl we in de lift verdwijnen. Zijn magneetkaart geeft het signaal aan de computer dat het veilig is en wij gaan op weg naar boven.
Ik neem een flinke hap adem voordat we het kantoor van de ambassade binnen stappen. De vriendelijke medewerkster lacht ons tegemoet en staat meteen op om Lyka’s paspoort te halen. Ze overhandigt het kleine Bordeaux rode boekje. Met de adem in kijken we naar de sticker. Daar staat het zwart op wit. Een multiple entry visa dat twee jaar geldig is. We maken spontaan een high five en bedanken de vrouw voor de excellente service van de ambassade. Ze lacht vriendelijk terug terwijl we afscheid nemen. Ik ga ervan uit dat we hier nooit meer terugkomen. In de lift kijken we samen nog een keer naar de belangrijke sticker. We zijn weer een stap dichterbij ons doel.
En nu heel wat anders. Mijn camera werkt nog wel maar heeft nukken. Ik heb er lang over kunnen nadenken en uiteindelijk moet ik hem toch maar gaan vervangen. De camera is nu ruim drie jaar oud en zou in principe nog enkele jaren mee kunnen gaan, maar sinds de val heb ik er geen rust meer van. YL-Camera heeft RM 2200 geboden en dat betekend dat ik € 1000,- moet bijleggen voor een nieuwe Nikon D600. Het allerlaatste model, het neusje van de zalm in Full Frame Camera’s. En als ik eerlijk tegen mezelf moet zijn valt dat best wel mee! Minder dan een euro per dag! Minder dan vier eurocent per foto! Het wordt tijd om afscheid van mijn trouwe reisgenoot te nemen. Vanaf het “KLCC” naar “Pudu Plaza” schiet ik de laatste foto’s met de gehavende D700, mijn trouwe makker tijdens de laatste drie jaar op reis. Maar aan alles komt een eind!
De laatste officiële foto met mijn Nikon D700
Tijdens de lunch kan ik niet wachten om de instellingen te controleren en natuurlijk om foto’s te schieten. Op het kleine schermpje achterop de camera zien ze er al indrukwekkend uit maar ik wil ze het liefst op mijn MacBook Pro zien.
In de bus val ik nu eens als uitzondering van de lange en vermoeiende dag in slaap. Het lezen “Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan…” kan me ook niet langer boeien, ik ben zo vertrokken en droom over een leven met Lyka in Nederland.Terug op de kamer en achter de computer zien de foto’s er fantastisch uit maar er is een probleem bijgekomen. Lightroom3 kan de NEF files van de D600 niet lezen. Een korte zoektocht in Google brengt het onwelkome antwoord: Ik ben verplicht om Lightroom4 aan te schaffen. Nou ja, dat is dan niet anders! Wat ook een probleem dreigt te worden is de enorme omvang van de NEF files, er gaan nu nog maar 40 foto’s in een Gb. Dat betekend theoretisch dat mijn MacBook na 4000 foto’s - over zes maanden dus - vol zou zijn. Daar moet eens goed worden over nagedacht!
En waar kunnen we dat beter doen dan bij “Pak Putra Tandoori”? Onder het genot van een Tandoori Chicken en een Naan brood. Na de uitstekende maaltijd realiseer ik me dat het nu een jaar gaat duren voordat we hier weer terugkomen. Wat zal ons leven gaan veranderen wanneer Lyka eindelijk haar verblijfsvergunning heeft!
Een biertje als afsluiting van deze lange dag en de vakantie kan nu echt beginnen!
