Het bier heeft me prima geraakt gisteren en met een goed gevoel zet ik om 07:00 de wekker uit. We blijven nog maar een uurtje liggen! Lyka heeft van het geheel niets gemerkt en ze slaapt gewoon door totdat om 08:00 de wekker voor de tweede keer gaat. Ons verblijf in Malacca zit er alweer op en het wordt tijd voor de verplaatsing naar Johor Bahru. Een vreemde verplaatsing! In totaal ben ik misschien wel 20 keer door deze stad heen gekomen maar ik heb er nooit een keer overnacht. JB - zoals het afgekort wordt genoemd door zowel de Maleisiërs als Singaporezen - is een stad die je op weg naar óf vanuit Singapore doorkruist. Deze keer blijven we er drie nachten en gaan de stad eens bekijken.
Even voor negen stappen we het hotel voor de laatste keer uit en wandelen naar Hang Tua om de bus te nemen naar het intercity busstation van Malacca. Het loopt gesmeerd en bij aankomst koop ik meteen de kaartjes voor de bus. 10:00 vertrekken, geplande aankomsttijd onbekend.
‘Een uurtje of drie’, wordt er optimistisch geopperd.
Ik weet wel beter - vier en een half uur zou al erg mooi zijn - en zeg maar niets.
Delima is deze keer de gelukkige busmaatschappij en helaas voor ons gaat het deze keer mis. Wegens familieomstandigheden moet de buschauffeur omkeren en alle passagiers moeten overstappen op een andere bus die bij een wegrestaurant op ons staat te wachten. Voor ons maakt het weinig uit maar voor de twee andere witgezichten achter ons wordt het allemaal teveel. Ze klagen dat ze nu niet naar Singapore gaan maar in JB worden gedropt. We zijn allemaal in het duister over waar de bus zal stoppen. In Larkin of het nieuwe JB-Sentral? Het blijkt uiteindelijk de eerste te zijn en dat maakt voor ons weinig uit. Er gaan voldoende bussen naar de stad.
Een stadsbus dus, maar welke? Even navragen en we worden op weg gewezen naar een hypermoderne bus die bij het nieuwe gecombineerde bus/trein station annex immigratiecomplex stopt, dat is niet al te ver van ons hotel. Vanaf het nieuwe station slingeren we door een enorm winkelcentrum dat weer via een loopbrug met het geheel verbonden is. Kerstmis is ook hier aan de orde van de dag. De moslim bevolking bekoord het feest van de geboorte van het speciale jodenkind. Het grote geld is ook hier belangrijker dan de principes van de moslims!
Het T-Hotel is snel gevonden en we hebben een kamer zonder ramen! Dat was me bekend en vragen voor een kamer met een raam helpt niets. 90% van de kamers in het hotel zijn zonder ramen. Wil je echt een raam dan betaal je zeven euro meer per nacht. Het is maar voor drie nachten dus het maakt ons heel weinig uit. Het is alleen van groot belang om meteen op te staan wanneer de wekker afloopt. Doorslapen in een totaal donkere kamer betekend meteen een jetlag zonder te vliegen! De kamer voldoet aan alle eisen die je aan een hotelkamer kan stellen voor deze prijs. Het wordt een regel dat veel hotels in Maleisië onevenredig duurder worden. Het aanbod groeit maar vooral de kamers in en dichtbij de centra van de steden worden stevig duurder.
Het belangrijkste wat ons nog rest is om nu snel de verlate lunch te gaan nuttigen - het is al bijna half drie - en Lyka wil natuurlijk graag terug naar dat winkelcentrum. Het eten tegenover het hotel is prima en smaakt me goed. Het is alleen jammer dat er meer botten dan vlees in de kip met honingsaus op mijn bordje zijn beland. Maar ja, voor deze kleine prijzen kun je ook niet echt klagen!In het enorme nieuwe winkelcentrum - ze er ook nog volop binnen aan het bouwen en verbouwen - is er veel van hetzelfde dat we ook in Malacca hebben gezien. Lyka kijkt daar gewoon langsheen en wordt verzwolgen door de winkelende menigte van hoofddoeken en moslimhoedjes terwijl ik aan mijn grote koffie sip en de eerste hap van mijn kaneel/rozijnenrol neem! Ik denk na over wat er hier gaan doen. We hebben hier tenslotte maar twee hele dagen die we optimaal moeten gebruiken.
Ik denk ook nog eens diep na over het eerste voorzichtige gesprek dat ik met Lyka in de bus heb gevoerd over het volgen van de inburgeringscursus in Bangkok. Ze ziet het helemaal niet zitten! Ze begrijpt de noodzaak maar haar onzekerheid en de mogelijkheid dat ze niet zal slagen drukken als een zware last op haar schouders. Maar dat ze niet meteen een resoluut nee heeft gezegd geeft me hoop.Ik heb al voorzichtig op het internet naar scholen gezocht die de cursus inburgering in het buitenland geven. Ik heb er een paar gevonden waar ik me eens in zal gaan verdiepen. Ik zal dit plan langzaam moeten brengen en haar zelfvertrouwen beetje bij beetje aan te sterken. Dat vakantievisum voor twee jaar is toch nooit weg, het is een goed vangnet!
Na de gebruikelijke pauze op de kamer aan het einde van de middag gaan we op weg om te gaan eten en dat valt helaas tegen. Er zijn maar heel weinig restaurants in de buurt van het hotel te vinden en opnieuw naar de eetschuur tegenover het hotel vinden we beiden geen goed idee. Op goed geluk struinen we door de lege straten van Johor Bahru. Een Chinees hier, een Chinees daar, de klassieke Maleisische gerechten maar de verandering van spijs waar we naar op zoek zijn komt niet in zicht. En die blijft ook uit het zicht! Uiteindelijk vallen we maar bij een tandoori restaurant neer omdat we niet verder willen zoeken.
Na “Pak Putra Tandoori” in Malacca valt elk ander tandoori restaurant zwaar tegen. Zo ook dit restaurant. Het eten is er niet slecht maar ik zal het niet snel aanraden om de volgende reden.
Nadat ik mijn handen heb gewassen vraag ik om de rekening die wat lang op zich laat wachten. Er is wat gesmoes tussen de obers en een van hen komt uiteindelijk met een groezelig onleesbaar briefje naar de tafel en legt het triomfantelijk voor me neer. Ik kan alleen RM 42 ontcijferen! De ober is ondertussen weggelopen en ik voel dat er veel ogen naar ons kijken wat er vervolgens gaat gebeuren.
Gepokt en gemazeld na de vele jaren onderweg doorzie ik meteen wat er hier aan de hand is. Een onverwachte reactie brengt de tegenstander meteen van zijn stuk, de tegenaanval is de beste verdediging! Zonder een woord tegen Lyka te zeggen sta ik op en loop met schrede passen naar de baas van de ober die ik het briefje heb zien schrijven terwijl Lyka me verbaasd nakijkt. De man met de pen en het kladblokje is zichtbaar geschrokken en krimpt ineen wanneer hij mij met het briefje in de hand op zich af ziet komen.
Ik wijs met mijn vinger naar het kladje en zeg luid: ‘Wat betekend dit? Ik kan hier niets van lezen’
Ik kijk voor een tweede keer naar de prijslijst op de muur en weet uit persoonlijke ervaring dat het nooit zoveel kan zijn! Stotterend zegt hij het lijstje op dat hij voor me heeft opgeschreven.
Zodra de aantallen niet kloppen of we hebben dat gerecht niet gehad schrapt hij zonder tegen te stribbelen het van het lijstje. De overwinning is nabij en de vernedering haast compleet!
‘RM 22’, zegt hij haast fluisterend.
‘Terima Kasih (Dank je wel in het Maleis), bij ons in Nederland melden we zulke vergissingen direct bij de politie!’, de man krimpt ineen en voelt zich betrapt.
Ik druk hem een visitekaartje van Travels and Troubles in zijn handen met de mededeling: ‘Volgende week op de website, de recensie van uw restaurant! Slechts één ster! Slecht eten en slechte bediening!’
Ik schud hem de hand en laat de oplichter in de knop met zijn misere alleen. Helaas gebeurt dit ook in mijn geliefde Maleisië.
