04:12 geeft mijn Casio horloge aan wanneer ik uit een vreemde droom ontwaak. De stapel kortingsbonnen in mijn hand zijn verdwenen en ik sta niet meer in de winkel voor de kassa. Welke winkel weet ik niet meer maar inplaats van de winkel zie ik de bekende kamer van het Songwontel voor me. Wat hebben we hier een goede tijd gehad!
Om niet de laatste drie kwartier - we moeten om vijf uur op - wakker te liggen met een kloppende blaas kies ik er voor om de aangename warmte van mijn vrouw in het bed te verlaten. De vloerverwarming maakt veel goed en een paar minuten later kruip ik weer naast mijn vrouw.
Enkele minuten later - voor mijn gevoel tenminste - gaat de wekker in mijn iPhone alweer af en nù is het echt tijd om op te staan. Mijn blaas is opnieuw redelijk gevuld met het gefiltreerde Koreaanse bier. Lyka kruipt weer diep onder het dekbed om het felle licht van de tl-lamp te ontwijken.
Ze moet nu echt opstaan!
Wat heb ik hier een hekel aan. Sta toch gewoon zonder gezeur op wanneer je weet dat je geen andere keus hebt en weet dat over een paar uur je vliegtuig naar Kuala Lumpur vertrekt.
Als door een wonder staat ze ineens op en begint spontaan een liedje te zingen. Ik stap aan de kant en zeg geen woord omdat ik bang ben dat ze dan weer in bed kruipt. De rugzakken worden volgepropt met de laatste bagage die we vanochtend nog nodig hebben. We zijn klaar om op pad te gaan. 05:34 staat er op mijn horloge.
Terwijl Lyka achterblijft om de kamer nog een keer goed door te lopen - een van de dingen die ik haar het eerste heb geleerd - en wat vrouwenzaken af te handelen spurt ik de trappen af naar de 7-11 om de hoek. Ik vul mijn fles met heet water en het theezakje geeft haar aroma en kleur meteen af. Ik zie de jongen achter de kassa - in de grote ronde spionspiegel aan de muur naast mij - opkijken uit zijn stripboekje. Twee pakketjes met sandwiches worden afgerekend en ik laat de student in de pubertijd weer alleen met zijn manga comics. Grof geweld doorspekt met schoolmeisjessex. Onze lieve heer heeft vreemde kostgangers! 05:45 dalen we vlak achter elkaar de trap af naar de verlaten en verwarmde galerijen van de metro.
‘De paarse lijn naar “Gongdeok”, zeg ik in het niets terwijl ik poog over mijn schouder te kijken.
Ik heb geen enkel idee of de boodschap is aangekomen en ga er maar van uit dat Lyka me nog gewoon volgt. De eerste hindernis is genomen en nu maar er vanuit gaan dat het allemaal goed komt. Het is op dit uur in de metro toch drukker dan ik had verwacht. Met 3% werkeloosheid gaan er natuurlijk ‘s morgens veel mensen naar hun werk. Ik moet er voor de duidelijkheid wel bij vermelden dat na de afgelopen vier weken in Korea hier veel banen zijn die je niet echt werk kunt noemen. Maar over dat gedeelte heb ik ook nog niet echt een uitgesproken mening. Er zitten veel banen tussen die gewoonweg een bezigheidstherapie zijn en die maar weinig uitkeringsgerechtigden zouden willen doen. Bijvoorbeeld een veiligheidsfunctionaris die met een fel oranje vlag naast werkzaamheden op de weg staat zou in Nederland al snel worden vervangen door zo’n robotpop op een accu. Hier in Zuid-Korea staat een man met het Down-syndroom voor hemzelf belangrijk en nuttig werk te doen. Hij is niet overbodig in deze maatschappij en wordt niet met een uitkering op een onzichtbare plek in de maatschappij verstopt.
Hier is hij iemand!
Zijn werk wordt gewaardeerd wat hem ook een gevoel van eigenwaarde geeft!
Op het metrostation van “Gongdeok” is de airport expres naar “Incheon Int’ Airport” snel gevonden. Deze trein is wel bijna leeg en met een goed gevoel val ik naast Lyka neer op een harde bank. Geen graffiti, geen bekraste ramen, niets vernield en heel erg schoon. En dat voor ongeveer 4000 Won (€ 2,88) per persoon, 35 Km in de trein. Op zo’n moment, in trance van het ritmisch schudden van de trein los ik vaak de problemen in de wereld op.
‘Waar zijn we in Nederland fout gegaan?’, vraag ik mezelf hardop af en meteen moet denken aan een artikel over de leegstand van kantoren in Nederland.
Er is woningnood!
Er staan veel kantoren leeg en een plus een is twee.
Waarom komt er niemand op het idee om die twee samen te smelten en een probleem op te lossen?
Ik weet genoeg antwoorden maar daar besteed ik later nog wel eens een heel verhaal aan. Het is in ieder geval wel zeker dat heel veel mensen in Nederland blij zouden worden gemaakt met een “Japanse twee persoons” woning van 40 vierkante meter voor een redelijke huurprijs. Maar dat zou meteen de genadeklap zijn voor de toch al stagnerende woningverkoop! En de banken zijn de baas en de Nederlandse staat bezit de banken.
Op de moderne luchthaven van Seoul zijn we al snel in het bezit van de instapkaarten en zonder problemen passeren we de immigratie en de douane. Een kleine twee uur voor het vertrek neem ik een eerste slok van mijn Coffee Americano terwijl ik de Kobo ereader opstart. We zitten veilig op de luchthaven en er ons kan weinig meer gebeuren.
Lyka begint in haar overvolle schoudertas te wroeten op een manier dat het me zelfs opvalt.‘Wat doe je?’, vraag ik geïnteresseerd.
‘Ik ruik elke keer bananen wanneer de ritssluiting van mijn schoudertas openmaak!’, antwoordt ze geïrriteerd.
Ik duik weer in mijn boek en volg met een oog haar handelingen. Een haast oneindige reeks van make-up, tube’s, plastic tasjes en meer wat er allemaal in een damestas kan zitten wordt op de tafel tussen ons in uitgestald. Ze ruikt aan elk item, kijkt voor een moment in het zwarte plastic tasje en begint hard te lachen.
‘Er zitten al god weet hoe lang deze bananen in mijn tas! Ik vroeg me van de week al een paar keer af waar die geur van de bananen toch vandaan kon komen.’
Ze vist een trosje van twee gitzwarte bananen uit het plastic tasje. We kijken elkaar verbaasd aan.
Bij wijze van grap begin ik aan een zin die ze heeft geleerd voor het basisexamen inburgering: ‘De banaan is zwart.’
‘Nee!’, antwoord ze automatisch, ‘de banaan is geel!’
‘Nou, dan ben je ook nog kleurenblind want volgens mij zijn die bananen zwart!’
We moeten er samen hard om lachen!
‘Wat kan je vertellen over een vliegreis van ruim zes uur?’
Het was een rustige vlucht die op tijd vertrok. Het - vooraf bestelde en betaalde - ontbijt en lunch werden tegelijk geserveerd en smaakte uitstekend.En een jong Koreaans stel dat de lege stoelen voor ons confiskeerde en meteen in de slaapstand wilden gaan. Nou, dat gaat mooi niet niet door! Je spichtige jongen met de zwarte hoornbril heeft niet voldoende kracht om mijn getrainde benen in beweging te brengen. Wanneer hij ook nog eens hondsbrutaal kwaad over zijn hoofdsteun naar deze doorgewinterde rugzakartiest kijkt is de maat vol. Ik aai hem met iets meer kracht dan gebruikelijk door zijn stugge zwarte haar en de boodschap komt meteen aan. Verbijsterd springen ze - zonder een woord tegen mij of tegen elkaar te zeggen - met zijn tweeën op en zoeken twee andere legen stoelen waar ze kunnen gaan slapen. Voordat de ogen dichtgaan kijken ze nog een keer om naar de grote grijsblonde Nederlander die zo brutaal is geweest om ze weg te jagen.
Mijn Kobo doet zijn werk prima en bladzijde na bladzijde van het laatste deel van de Millennium Trilogie verdwijnt uit het haast oneindige geheugen. Daar is Kuala Lumpur eindelijk en ons avontuur in Zuid-Korea zit erop. Maar onze reis is nog niet ten einde! We hebben nog veel meer te doen.
Voor de twee nachten die we in Kuala Lumpur verblijven heb ik deze keer voor een hotel vlak bij het “Sentral Stesen” naast de “Brickfields” gekozen. Het is het moderne Little India - een beetje buiten de stad en het centrum maar beter bereikbaar met het openbaar vervoer - maar voor de twee nachten dat we hier in Kuala Lumpur zijn is dit wat beter.Bij aankomst in het “Hotel Sentral” gebeurde er iets dat ik nu steeds vaker meemaak. Er worden kamers aangeboden op Agoda en na een periode in de verkoop te zijn geweest veranderd de aanbieder de kamer in de advertentie, zo krijg je een veel slechtere kamer dan je verwacht. Vanzelfsprekend zijn er genoeg toeristen die het zonder tegen te stribbelen accepteren maar bij mij zijn ze dan wel aan het verkeerde adres.
‘Het spijt me meneer, maar het is een kamer zonder raam!’
‘Het spijt mij ook want de kamer die uk heb gereserveerd had een raam, ik reserveer namelijk nooit een kamer zonder raam!’
‘Ja, het spijt ons. Maar we hebben de advertentie op Agoda al lang geleden aangepast.’
‘Nou, dat is dan jammer voor jullie want ik heb een hele tijd geleden al geboekt en betaald!’
‘Het spijt me meneer, maar het is en blijft een kamer zonder raam!’
‘Oké, geen probleem. Geen me maar mijn betaalde geld terug en ik ga op zoek naar een ander hotel. Het moet gek zijn dat ik Kuala Lumpur geen kamer met een raam kan vinden.’
‘Excuseer mij?’
‘Ja, geen probleem. Geen me maar mijn betaalde geld terug en ik ga op zoek naar een ander hotel.’
‘Maar, maar ik ben bang dat dat niet mogelijk is!’
‘Ik heb een kamer met een raam gereserveerd en betaald, dus wens ik een kamer met een raam.’
Het wordt stil achter de receptie en de mensen kijken elkaar verbaasd aan. Ze hebben er nu eentje voor hun staan die niet zo gemakkelijk toegeeft. Een vrouw in een lange grijze jurk verschijnt en wordt in het Maleis geïnformeerd wat er aan de hand is. Ik kan enkele woorden verstaan uit de stroom Maleis die tussen het personeel achter de receptie en de manager wordt gewisseld. Zodra de enige mannelijk medewerker van het hotel klaar is kijkt ze voor een moment op om me te peilen. Een gemaakte vriendelijke verontschuldigde glimlach valt me ten deel. Het toetsenbord aan de andere kant van de marmeren balie ratelt en gedurende een korte stilte kijkt ze weer op.
‘Het spijt me meneer, maar de kamer die u heeft geboekt is onderhevig aan beschikbaarheid. Op dit moment hebben we geen kamer met een raam vrij voor u. Het spijt me verschrikkelijk.’
Het ingestudeerde toneelstukje maakt geen enkele indruk op me en Lyka volgt stil de gebeurtenissen aan beide zijden van de balie. Gelukkig begint ze niet te klagen en aan mijn overhemd te trekken dat het zo wel goed is.
‘Oke, een tussentijdse verandering in de politiek van het hotel is niet mijn probleem!’
‘Ik heb een kamer met een raam gereserveerd en betaald, dus wens ik een kamer met een raam. Wanneer u mij niet de beloofde kamer met raam kan geven dan bellen we nu Agoda en zal ik ze uitleggen dat u tussentijds de aangeboden kamers heeft gewijzigd en dat ik mijn reservering wil annuleren en 100% van de betaalde som terug eis! Zou u zo vriendelijk willen zijn dit nummer voor me bellen zodat ik kan uitleggen aan Agoda wat er hier aan de hand is?’
En als door een wonder vindt de vriendelijke vrouw plotsklaps een kamer die voor ons geschikt is. Ik bedank haar zeer overdreven en met de sleutelkaart in de hand zoeken we de lift op. Het is de laatste keer dat ik in dit hotel slaap, dat is 100% zeker. De kamer is acceptabel voor twee dagen - zeker na het gevecht dat ik heb moeten leveren - en we gaan meteen weer op pad om de camera en de lens te laten controleren.
Bij YL-Camera is er goed en slecht nieuws! De lens blijkt in orde te zijn. De problemen met de camera kunnen misschien worden opgelost door een update van de firmware. Helaas willen ze dat niet voor me doen en ik wordt verwezen naar het Nikon service center in “Times Square”. Ook de prijs die ze bieden voor mijn drie jaar oude Nikon D700 is aan de lage kant. Misschien moet ik nog maar even wachten met de aanschaf van een nieuwe D600?Gelukkig heb ik in het Nikon service center een meevaller! Het updaten van de firmware is gratis als je lid bent - of wordt - van de Nikon Club Malaysia. En laat is nu eens lid zijn, een tijdje geleden al geworden. Dat is nog eens een service die ondertussen in Nederland ver te zoeken is. Daar vragen ze al € 95,- alleen voor een inspectie, en dat is geen onderzoek. Een inspectie is om te kijken of de camera niet meer werkt! Ik neem afscheid van mijn camera en wij gaan op weg voor het eten.
Helaas is de tandoori oven van ons favoriete restaurant niet opgestookt want de kok heeft een dagje vrij. En dat is erg jammer want wij hebben erg naar een kip tandoori met naan en een lekkere kerrie uitgekeken. Het eten was heerlijk in Zuid-Korea maar nu is het weer tijd voor wat anders.
Gelukkig weet ik verderop richting China Town nog wel zo’n tentje. En daar vinden we precies waar we op hebben gehoopt. Het voelt vreemd zonder die dikke camera aan mijn zijde! Ik schiet de plaatjes met mijn iPhone maar dat is toch niet hetzelfde.
Na het eten drinken we nog een biertje in China Town waarna we snel ons bed gaan opzoeken. Morgen moeten we weer vroeg op! We gaan een visum voor Nederland aanvragen zodat Lyka weer mee mag komen van de Nederlandse regering.
