We kunnen het maar niet opbrengen om vroeg op te staan. Er is wat veranderd in ons! Lyka is vanzelfsprekend nooit snel met het opstaan ‘s ochtends maar nu ik zelf ook wat meer tijd neem ‘s morgens krijgt deze reis een meer relaxed karakter. Misschien zelfs wel zonder dat ik dat zelf wil. Onder de druk van meer foto’s en meer verhalen wil ik zoveel als mogelijk in de tijd persen dat we onderweg zijn. En dat is misschien niet zo heel goed proces. De boog kan niet altijd gespannen staan!
Zoals we gisteren in de bus hebben besloten gaan we vol goede moed weer op weg naar het lokale busstation van Seogwipo City. We weten nu welke bus we moeten hebben en waarvandaan die bus vertrekt. Zodra ik een plaatje van onze bestemming achterop de toeristische kaart van Jeju eiland heb laten zien komt het hoofd van de buskaartjes-verkoper weer in beeld. De prijs 6000 Won voor twee personen is dezelfde als die van gisteren.
In de bus breng ik voorzichtig het plan naar voren om wat eerder - een kilometer of twee - uit de bus te stappen zodat ik ook wat overzichtsfoto’s van de rots kan maken. Lyka geeft me morrend gelijk maar het gaat niet van harte. Het landschap met eindeloze boomgaarden vol met mandarijnen is niet meer zo avontuurlijk als gisteren en voor een moment denk ik terug aan het voorval met de vrouw en de politie van gisteren.
Zodra we het dorp voor de weg naar de “Seongsan Ilchulbong Peak” in het verzier krijgen maak ik me klaar om de bus te verlaten. Lyka is het er nog niet helemaal mee eens maar wanneer ik haar zeg dat ik haar wel bij de ingang van het park naar de berg zie geeft ze mokkend toe.
Dat veranderd meteen wanneer ze ook inziet dat het een prettige wandeling in de frisse wind is. “Seongsan Ilchulbong Peak” doet me meteen denken aan “The Nut” op Tasmanië die ik jaren geleden bezocht heb. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ook de kern van deze oude vulkaan een schitterend gezicht is. Het zand is hier vulkanisch en loopt erg zwaar. Helaas is de Oost-Chinese Zee een druk bevaren en druk beviste plas met water. Het strand ligt vol met aangespoeld afval van de boten.
Voordat we aan de klim gaan beginnen is het eerst tijd voor een koffie en wat te eten. De 7-11’s die je overal tegenkomt zijn de ideale plaats voor een hapje en een - verwarmend - drankje. Een sandwich, wat koekjes en twee koffie. De jongen met de dikke brillenglazen kijkt ons maar vreemd aan. Zonder een sprankje twijfel op zijn gezicht blijft hij maar onverstaanbare Koreaanse woorden en zinnen over ons uitstrooien. Wij kunnen er in ieder geval niets van maken maar de koffie smaakt er niet minder om.Onder aan het pad naar de top van de rots is het veel drukker dan ik had verwacht. Beklimmers van uiteenlopende pluimage willen de top beklimmen. De een is uitgedost in de duurste buitensport kleding terwijl een groep jongens op gympen en gekleed in t-shirts de weg naar de top zoekt.
Na een korte wandeling die steeds steiler wordt komen we bij de trappen en hier krijg ik de eerste twijfels of Lyka wel echt naar boven wil. Als het hier niet lukt dan kan ik Halla Mountain (Mt Hallasan) meteen wel op mijn buik schrijven. Zonder noemenswaardige problemen of klachten bereiken we na een langzame klim de rand van de oude krater. Op een tribune uit de wind laten we de zonnestralen onze vochtig geworden kleding weer drogen. Het is heerlijk vertoeven hier, de thee en chocoladekoekjes smaken prima.
Aan de voet van de rots ligt de “Dong Am Sa Temple”, ondanks de klachten van Lyka kan ik het niet laten om even rond het hoofdgebouw te snuffelen. Wij zijn de enige twee bezoekers op het hele tempelterrein! De tempel is er niet minder mooi om. Lyka heeft het prima naar haar zin dus de vooruitzichten voor de trek van morgen zijn goed.
Op de terugweg naar het hotel pakken de gebruikelijke Kimbap mee voor de vroege trek. Het voelt een beetje vreemd aan in het restaurant want we hebben gisteren besloten om het een keertje ergens anders te gaan proberen. Lyka heeft alles wat ze wilde proberen van het menu gegeten en ze heeft een ander restaurant gezien dat haar ook wel wat lijkt.
Dat nieuwe restaurant is ‘s avonds zo gevonden en op het eerste oog lijkt het mij ook wel wat! Een chef staat - met behulp van een vrouw - in het restaurant verse kimchi dumplings te maken. En die zien er prima uit! Ook de plaatjes van het menu zijn niet mis.
Helaas zijn de geserveerde gerechten van een discutabele kwaliteit. Het is koud of maar half lauw. Ook de manier waarop het voor ons neer wordt gesmeten hebben we tot nu toe nog niet meegemaakt in Korea. Alleen de dumplings met varkensvlees stijgen boven de middenmoot uit. Dit is dan ook meteen de laatste keer dat we in dit restaurant zijn geweest!
Onze dag zit er alweer op en we gaan vroeg naar bed. Vandaag was de generale voor de beklimming van de hoogste berg van Zuid-Korea die morgen op de agenda staat. Tijdens het eten heb ik Lyka ervan kunnen overtuigen dat het leuk en sportief is. In gedachten zie ik in de spiegel mijn neus groeien. Zo’n wandeling met een klim van ruim 600 meter is niet voor iedereen weggelegd!
