De eerste dag van de vakantie voelt onwennig aan. Om zeven uur pis ik me voor het eerst leeg, het bier van gisteren heeft zich in mijn blaas verzameld en meld me dat het mijn lichaam wil verlaten. Ik kruip snel weer terug in bed terwijl ik me inbeeld dat het erg koud in de kamer is.
Om acht uur gaat het alarm voor de tweede keer af en deze keer is de lading die mijn lichaam verlaat maar de helft van die van zeven uur. Ik ben klaarwakker en zet de waterkoker voor een bakkie koffie aan. Lyka slaapt nog als doornroosje terwijl ik het verhaal van 10 november uit mijn toetsenbord pers. Ik loop écht veel achter en heb voor mijn gevoel mijn vaste lezers in de steek gelaten. De verantwoordelijkheid drukt als een molensteen op mijn schouders en ik neem me voor om elke dag twee verhalen te schrijven. Bij het signaal van negen uur neem ik mijn medicatie en maak Lyka voorzichtig wakker. Het is een heerlijk bed en we hebben lekker geslapen.
Wanneer we eindelijk zover zijn om aan het verrassende ontbijt te beginnen gaan we naar beneden en treffen een buffet aan dat een cijfer onder de vijf zou krijgen in Europa. Maar hier aan de andere kant van de wereld kun je niet klagen. Nasi Goreng, Bami Goreng, knakworsten en geroosterd brood zijn er in overvloed. De Maleise koffie is zoals ik hem al jaren ken, niet te sterk en stroperig, maar toch super laxerend.De eerste opdracht voor vandaag is de was verzorgen en we nemen een enorme plastic zak gedragen en ruikende kleding mee naar de “Heeren Inn” waar we worden ontvangen door een onbekende Indische heer die de taak van Meneer Aw heeft overgenomen. Het gezin is ook verhuisd en ik stel me netjes voor en vertel dat we morgen in de middag de was weer komen ophalen. Het is hier veranderd en het is niet meer het kleine familiehotel dat ik jaren geleden bezocht. Laat de herinneringen blijven wat ze zijn en de verandering van hotel blijkt de juiste beslissing te zijn geweest.
En dan is er voor ons de vakantie! Een koffie bij Starbucks, een goed boek op de Kobo reader en Lyka die het Dataran Palahwan winkelcentrum afstroopt naar koopjes. Lekker relaxen met de laatste bladzijden van een serie goede boeken.
Zodra ze terug komt luister ik naar de verhalen over de koopjes die ze heeft gezien. Gelukkig voor mijn portemonnee kan ze maar de helft van de winkels terugvinden en de tweede mening over de mode is ook vaak tegenovergesteld van de eerste.
‘Laten we maar gaan eten?’
In het voor ons bekende restaurant zijn de kleine wokjes vervangen door borden en dat is geen goede zet! De porties lijken nu wel heel erg klein geworden! Toch is het voldoende om ons te verzadigen en we gaan op weg naar het “Discovery Café” om te kijken of mijn oude vriend Joe er misschien een biertje zit te drinken.
De regen gooit roet in het eten en we moeten wachten totdat de lucht weer is opgeklaard en de wolken een andere plaats hebben gevonden om zich te legen. Het duurt helaas langer dan we denken en een nieuwe paraplu moet hulp bieden.Het is rustig in het cafe en lange tijd zitten we samen om ons heen te kijken of er bekenden naar het cafe komen. Zodra de regen stopt stroomt het cafe vol met onbekende en bekende vrienden. We worden voorgesteld aan nieuwe mensen en Bob en Joe verschijnen. Het wordt een gezellige weerzien.
Sneller dan verwacht moeten we weer vertrekken want we gaan vanavond echt een visje eten! Dat heb ik Lyka nadrukkelijk belooft!
Malacca heeft heel veel restaurants in alle smaken en prijsklassen, maar de betere restaurants zijn toch aan de buitenkant van de stad te vinden. Een van die plaatsen die op een steenworp afstand ligt van de oude stad is het “Jonker Street Hawker Centre”. Een verzameling van kleine keukentjes, die er misschien in de ogen van een westerling “niet uitzien!”, maar wel het beste van het beste Chinese/Maleisische straatvoedsel van Malacca serveren. Buiten voor het foodcourt is een groot terras opgesteld waar iedere klant zo kan neervallen en het maakt niets uit bij wie je je eten besteld.
Zelf begin ik met een door mezelf veel beproefde klassieker van het varkensvlees op droge noedels terwijl Lyka haar favoriet ook al snel heeft gevonden. Een vis die wordt gaar gesudderd in een saus van chilipepers. Nu klinkt dat minder pittig als jullie denken. Sambal en sambalsaus worden allebei gemaakt van dezelfde pepers maar het verschil zit ‘m in het bakken van de sambal en het ontbreken van de pitten en de velletjes in de sambalsaus.
Mijn noedels zijn al verdwenen voordat de vis voor Lyka op tafel verschijnt. De bieren smaken me uitstekend, ik prik een vorkje met Lyka mee en mijn oog valt op een ander vreemd maar overheerlijk gerecht. De otak-otak! Een mengsel van gemalen vis met kruiden en specerijen gewikkeld in een pandanblad en boven een houtskool vuurtje geroosterd. Het is een explosie van smaken in je mond en een prima combinatie met een koud biertje op een tropische avond in Malacca.
We sluiten de avond af in “Ringo Classic” zoals op zoveel vrijdag en zaterdagavonden die ik hier heb doorgebracht. Eén ding er wel anders op deze avond. Het is zo rustig dat ik me niet op mijn gemak voel. Het kleine café dat normaal gesproken afgeladen vol is is nu een leegte die je bij de opening van haar deuren aantreft. Na een kort gesprek met Ringo, de eigenaar en zanger, weet ik dat het soms gewoon zo is. Soms regent het klanten en soms is het een weekend droog.
Het maakt voor ons in ieder geval weinig uit! Een laatste biertje en een verzoeknummer aan Ringo, en dan naar bed. We hebben nu écht vakantie en de vermoeidheid van de laatste vijf weken kunnen we goed voelen.Onderweg kopen we voor de zekerheid toch maar wat brood en een blikje tonijn. We kunnen er tenslotte niet blind op varen dat we morgen weer een gratis ontbijt aangeboden krijgen.
Er is geen ziel in de receptie en de nachtwaker kijkt ons met een oog slaperig aan wanneer we binnenkomen. Ik voel instinctief, als een roofdier, dat dat hij kwetsbaar is. Ik laat hem de sleutelkaart zien met de mededeling dat we nog geen coupons voor het ontbijt hebben gekregen.
‘Kamernummer?’, vraagt hij slaperig.
‘320!’, antwoord ik terwijl Lyka aan mijn arm begint te trekken.
De man volgt onze bewegingen nauwlettend en voor een moment denk ik dat ik hem heb onderschat. Zijn blikken gaan een paar keer tussen mij en Lyka heen en weer waarna hij mij breed grijnzend aankijkt. Maleisië, een moslim wereld waar de man kan worden afgerekend op de leeftijd van zijn vrouw.
Hij schuifelt wat met papieren heen en weer zonder ook maar een idee te hebben waar hij naar op zoek is. Zodra zijn gevoel is bevredigt schrijft hij zonder enige twijfel, en met een onduidelijk handschrift, de twee coupons uit voor het ontbijt van 24/11/2012. En dat is het enige wat ik kan lezen. Lyka slaapt al half wanneer we de kamer binnenstappen, en ik kan me verder ook niets meer herinneren van deze mooie dag.
