Wanneer om zeven uur de zon nog net niet over de top van de gebouwen tegenover ons appartement is geklommen is de kamer toch al overstroomd met een zee van licht. De wekker gaat af en ik sta meteen op. Naast me op het bed ligt Lyka nog te slapen als een os. Toch hoor je me niet klagen want tot nu toe staat ze nog steeds zonder problemen om acht uur op.
Mijn verhaal over onze belevenissen van gisteren vordert al aardig wanneer ze opstaat en wat te eten voor zichzelf klaarmaakt. Een derde beker koffie voor mij en het wordt tijd voor de douche. Ze plaagt me terwijl ik serieus bezig ben op mijn MacBook. Hoe het precies gebeurde weet ik echt niet. In slow motion zie ik de hele mok koffie over het toetsenbord golven. Een luide schreeuw. Lyka staat verstijft. De laptop schakelt uit, twee mensen vol ongeloof staan muisstil in de kamer.
Ik grijp vol ongeloof de eerste handdoek die ik zie hangen om zoveel mogelijk koffie te absorberen. Maar het ondenkbare is al geschied. Er stroomt koffie uit de spleet waar normaal een CD tevoorschijn zou moeten komen. Ik hou de laptop schuin en Lyka helpt me om de koffie die nog steeds uit de computer stroomt in de handdoek op te vangen. Er heerst een stilte. Een dreigende stilte. Alleen verkeersgeluiden dringen door tot in de kamer. Lyka kijkt me met een wit verstijfd gezicht aan.
'Het is niet jouw schuld!', hakkel ik.
'Ongelukken gebeuren nu eenmaal!', stel ik haar gerust.
Ze douchet in alle stilte en vertrekt zonder een woord te zeggen - maar wel met een kus op mijn voorhoofd - naar school. Ik hoop dat ze zich vandaag een beetje kan concentreren.
Na het douchen kleed ik me aan en ga op pad om te zien of mijn MacBook misschien weer tot leven kan worden gewekt. Tegen beter weten in. Computers en vloeistoffen gaan nu eenmaal niet zo goed samen! In de skytrain loop ik door mijn mogelijkheden. Ik kan twee dingen doen. Ik kan naar Pan Thip Plaza - een enorme computermarkt in Bangkok - of ik ga naar het Apple Service Center in Siam Tower. In die laatste ben ik al wel eens geweest met mijn zwarte MacBook een hele lange tijd geleden. Ik kies voor optie twee.
Het service center is nog dicht wanneer ik arriveer. Da's een tegenvaller. Op de glazen wand staat nergens te lezen wat de openingstijden zouden moeten zijn. Ik hoor achter me een sleutelbos ritselen, draai me om en kijk een medewerker recht in de ogen. Mijn ogen moeten wanhopig hebben gestaan want de man neemt meteen de tijd om mij aan te horen.
'Vloeistof binnen gedrongen', dat is de officiële term.
Na een kort gesprek ga ik weer verder op pad. Een velletje papier in mijn hand geklemd met daarop het adres van een ander service center aan de rand van Bangkok. Ook hier ben ik in een ver verleden wel eens geweest. Tijd om een bus die die richting op gaat te zoeken heb ik niet, of beter gezegd wil ik niet nemen. Ik hou een taxi aan en stap voorin naast de chauffeur. Hij weet waar ik heen wil en binnen twintig minuten (100 baht) sta ik binnen bij het Apple Service Center. Het is er druk! Weinig computers maar hele stapels iPhones worden er ingeleverd om nagekeken te worden.
Wanneer ik eindelijk aan de beurt ben zeg ik tegen de dame achter haar bureau: 'Vloeistof binnen gedrongen!'
Ik hoor haar vingers - op een voor mij onzichtbaar toetsenbord - neerkomen. Ik prima engels stelt ze enkele vragen en wanneer het papier ondertekend moet worden staat er met grote dikke zwarte letters boven aan het formulier dat ze geen verantwoording nemen voor de data op de harde schijf. En daar wringt nu juist de schoen! Die data is wel belangrijk voor mij, heel belangrijk zelfs!
'Zal ik vragen of ze de harde schijf voor u willen verwijderen?', vraagt ze meedenkend op een niveau dat ik in Thailand niet gewend ben.
'Dat zou heel mooi zijn!', antwoord ik opgelucht.
Vijf minuten later staat ze met de 1 TB WD Scorpio Blue voor me.
'Zou het misschien mogelijk zijn dat de HD wordt getest?', vraag ik brutaal met met een ontwapenende glimlach.
Weer vijf minuten later zit ik achter een oude witte MacBook met mijn HD aangekoppeld als opstartschijf. Het opstarten duurt lang, tergend lang. Het draaiende wieltje stopt en het beeldscherm verspringt van kleur. Da's een goed teken! Mijn ogen zijn nu op de linker bovenhoek van het beeldscherm gefixeerd. Zodra daar de aanwijspijl verschijnt slaak ik een kreet van vreugde en opluchting. De vrouw aan de andere kant van het bureau kijkt op terwijl ik verontschuldigend over de rand van mijn bril kijk. Het verschoten raam uit Maleisië met mijn kleine pasfoto ervoor verschijnt op het scherm en eigenlijk is dat al het teken dat mijn harde schijf de tsunami van zwarte koffie heeft overleeft.
Het volgende halfuur gebruik ik voor het opstarten en afsluiten van mijn meest gebruikte programma's. De harde schijf draait aan een stuk, dat is het teken dat de data die plotseling werd verstoord door OSX wordt gerepareerd. Toch nog een klein lichtpuntje! Ik bedank uitgebreid iedereen in het kantoor en ga op zoek naar vervoer richting ons appartement. Na wat navragen blijkt bus 519 naar Thanon On Nut te gaan. Dat is dichtbij genoeg, het laatste stukje kan ik wel lopen.
In de bus denk ik na over de tegenslagen van de afgelopen tijd. Mijn Nikon D700 die een val niet overleefde en nu dit met mijn computer. Ondanks dat het nog onbekend is wat het zal gaan kosten is mijn data tenminste ongeschonden. Ik krijg nu ook trek om wat te eten want het ontbijt is er vanochtend bij ingeschoten. Lyka zal al op de kamer zijn wanneer ik terugkom. Twee magnetron maaltijden - iets van eend met noedels - staan op het kleine aanrecht in de kamer op ons te wachten.
Ze smaken prima en het is zeker een goede lunch. Deze CP maaltijden - geleverd door fastfood ketens - zijn haast hetzelfde als die geserveerd worden in de restaurants.
En dan slapen en lezen. De rust is wedergekeerd en het noodlot is aanvaard. We kunnen er toch niets meer aan veranderen en er zit niets anders op dan af te wachten. Laten we maar hopen dat ik aan het einde van de week mijn MacBook weer terug heb.
We verlaten de kamer alleen nog om Thais eten te halen. Op de markt kiezen we voor een visje, Massaman kerrie en groenten.
Rijst en een halve ananas maken het feestmaal weer compleet. Deze onverwacht noodlottige dag zit er gelukkig alweer op. Met een lichte pijn in mijn buik lees ik nog een handvol bladzijden uit "Black Venus", het blijft een vreemd maar toch herkenbaar verhaal.
Geschreven met BlogPress op mijn iPad, foto's worden zo snel mogelijk toegevoegd.
