Het gaat vanochtend wat stroever dan de eerste twee dagen. Gisterenavond was het eigenlijk te laat geworden. De tv staat maar weinig aan want we hebben toch voldoende andere bezigheden. Vol interesse volgde ik onopgemerkt Lyka’s handelingen met het fotoboek. De foto’s worden vergezeld van een vraag.
Ik zet vraagtekens bij de vraag: ‘Welk land is groter? Nederland of Marokko?’
Ik weet haast zeker dat deze informatie voor Lyka net zo belangrijk voor haar is als de postcode van Timboektoe voor mij. Maar ja, Nederland is zo’n slecht land nog niet. Het heeft alleen vreemde bestuurders!
Kleine huishoudelijke klusjes, een kop koffie, een verhaal nakijken, een boterham, even lezen en meer van die dagelijkse bezigheden. Ik voel me thuis in Bangkok. De plezierige omgeving van onze kamer draagt daar zeker aan bij. Daarover hoeven jullie je niet te verbazen want ik voel me na al die jaren zwerven bijna overal thuis. Na enkele dagen in soi 93 wordt ik een bekende verschijning op straat en mensen beginnen me spontaan te begroeten wanneer ik wat boodschappen bij de 7-11 ga doen. Op mijn flip-flops natuurlijk, die moeten worden ingelopen! Een paar flesjes cola, een paar flesjes sodawater en een halve ananas. Voor 10 baht (€ 0,25) kan je dat stuk vers fruit niet laten liggen!
De tijd vliegt! Zeker wanneer ik een fout maak in mijn fotoprogramma - Lightroom3 - en in paniek raak dat ik geen foto’s kwijt ben geraakt. Gelukkig valt het mee, het kost alleen veel tijd om de oude situatie weer te herstellen.
Net voor één uur klopt Lyka op de deur van onze kamer en heeft weer een heel verhaal over de les van vandaag. Ze gloeit van trots!
‘Vandaag hebben we de kleuren gedaan, en ik was de beste!’, lacht ze terwijl ze in de koelkast naar wat te eten zoekt.
‘Ik wist alle kleuren en had er geen één fout!’
‘Goed zo meisje, je komt zeker bij de top drie van de klas!’
Na drie dagen school is haar interesse alleen maar gegroeid. Een goed teken en een compliment voor de leraar die de interesse van zijn leerlingen goed moet vasthouden. De lunch bij Subway wordt geschrapt en we gaan naar Tesco Lotus om wat boodschappen te doen. McDonald’s valt de eer toe voor de westerse lunch van deze week. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat na ongeveer twee maanden de Big Mac weer voortreffelijk smaakt.
De middag is lui en de drukkende warmte van Bangkok dwingt een kort slaapje af. Lekker, effe liggen! En zo kabbelen we met de Kobo-ereader in de hand richting het avondeten. Een koud biertje als aperitief en dan - als verrassing voor Lyka - gaan we Koreaans eten. Er is een Koreaans restaurant aan het begin van soi 93 en dat moeten we vanavond maar eens proberen.
Het restaurant is stijlvol ingericht en de prijslijst - op de gevel van het pand - is ook uitnodigend. Wij kunnen de menukaart wel dromen maar uit beleefdheid nemen we een kijkje. Ik wist het al voordat we binnenstapten! “Dolsot bibimbap”, mijn favoriete klassieker uit de Koreaanse keuken. Direct na mijn bestelling laat ik de serveerster - de eigenaresse die getrouwd is met een Koreaan - weten dat de kimchi best overvloedig mag worden aangevoerd. Ze lacht me toe en neemt de bestelling van Lyka op. Om ons heen zijn veel tafels bezet en bijna iedereen ziet te BBQ-en. Het ziet er goed uit en nog voordat de eigenaresse wegloopt bestel ik een varkensvlees BBQ schotel. Lyka kijkt me verbaast aan!‘Lekker eten war kul!’
Ze begrijpt nog steeds niet waarom ik wel bereid ben om geld aan eten uit te geven. Kleding en al die andere luxe ballast zal ik mijn geld niet snel aan besteden! Maar goed eten en een lekker koud biertje zijn wel prioriteiten. Het eten komt op tafel en het ziet er allemaal prachtig uit. We krijgen Koreaanse schortjes aangereikt en Lyka zit te gloeien van plezier.
Voor mij is het eten allemaal wat minder. Er is de in de keuken wat mis gegaan en er zit nog zand tussen de groenten van mijn gerecht. Voor een moment twijfel ik of ik het zal melden.
Na een moment van wikken en wegen weet ik het: ‘Voor deze keer laat ik het erbij zitten.’ We komen hier zeker wel één keer per week eten en zo van start te gaan lijkt me geen goed idee.
Als een tandloze vis wrijf ik de rijst tegen de bovenkant van mijn verhemelte fijn, gevolgd door een slok koude Koreaanse thee zonder suiker. De handeling kan niet voorkomen dat er af en toe toch nog wat zand in mijn mond achterblijft. Het zand knarst zachtjes tussen mijn kiezen wanneer ik een pakkettje ijsbergsla met varkensvlees eet.
Ik laat aardig wat van de bibimbap achter in de zwarte kom maar het roept geen vragen op. Voor 280 baht (€ 7,--) hoeven we ook niet te klagen. Iedereen verdient een herkansing en dit restaurant verdient die volgende week weer.Terug op de kamer duikt Lyka weer voor een tijdje in haar fotoboek. Ik hoor de antwoorden en probeer de vragen erbij te verzinnen. Ze ligt met de iPod op naar de vragen te luisteren terwijl ze in haar geheugen naar de antwoorden zoekt. Ik heb er nog steeds een goed gevoel bij en ga ervan uit dat ze op 19 februari met vlag en wimpel slaagt.
