Het is lang geleden dat ik om half zeven euforisch naast mijn bed stond zonder dat ik een echte reden had. Het leven in Bangkok bevalt me prima! Een mok koffie, de deur naar het balkon open. Met de frisse ochtendlucht van Bangkok stroomt het gezang van de bedelende monniken vermengd met de drukke ochtendspits naar binnen. Mannen in oranje gewaden die aalmoezen vragen in ruil voor een zegening van de gulle gever. Een straatbeeld dat nog steeds kan worden bewonderd in het in sneltreinvaart veranderende Thailand.
Ik hoop dat ik vandaag bericht krijg dat mijn MacBook kan worden opgehaald. Een email met een verzoek is al verstuurd. De iPad kan de MacBook vervangen maar het is wel wennen. Nu - na een paar dagen alleen met de iPad - weet ik dat het goed mogelijk is om de verhalen voor mijn weblog en de foto's met de alleen de iPad in een verhaal te kneden. Voor korte reizen - ik denk maximaal veertien dagen - kan ik goed alleen met de iPad uit de voeten. Het enige nadeel is waarschijnlijk dat ik een tweede supersnelle SD kaart voor mijn Nikon D600 moet aanschaffen.
Maar terug naar het heden! De laatste schooldag van de tweede week alweer en daarna ons heerlijk ontspannen in Bangkok. Volgend weekend gaan we weer naar Pattaya. Maar voor deze vrijdag heb ik een afspraak gemaakt met Tom, de jongen die ik vorige week heb ontmoet. Zijn vriendin zit op dezelfde school als Lyka en de paar uur samen waren geen verloren tijd. Richard luisterde naar het probleem van de cd's en wij hebben nagedacht over een oplossing die voor iedereen aanvaardbaar is.
De ochtend - onder het genot van een paar koppen koffie en een goed gesprek - was dus zo om waarna ik nog even een paar foto's maakte van de klas. Een lunch van spaghetti met tomatensaus, varkens sho mai en de bekende ananas. Eenvoudig, goedkoop en heerlijk!
Na de spaghetti kan in het op deze vrijdag niet meer houden. Ik moet en zal bellen hoe het er met mijn MacBook voor staat. De telefoon gaat over en er wordt meteen opgenomen. Een stem in het Thais, ik wacht een moment voordat ik verder ga in het engels. Gelukkig is hij de engelse taal machtig en na het noemen van mijn service/reparatienummer wordt het aan de andere kant angstig stil.Na een tiental seconden die voor mij als een half uur duren klinkt het: ‘One moment?’
De zenuwen gieren me door de keel, de tijd vertraagd nog verder en Lyka zit weer onzinnig op Facebook zonder enige interesse of bijval bij dit voor mij zo moeilijke moment.
‘MacBook is ready for pick up!’, en het wordt weer stil aan de andere kant.
Ik kan het bijna niet bevatten dat mijn MacBook na drie dagen alweer klaar is. Zou het dan toch meevallen?
Met een brok in mijn keel vraag ik met een abnormaal hoge stem: ‘How much?’
‘1.605 baht!’, klinkt er monotoon vanaf de andere kant van de lijn.
Er schieten tranen van geluk in mijn ogen en ik ben blij dat het allemaal toch zo is meegevallen. Zelf had ik op honderden euros gerekend. Ik raak in een trance en weet niet meer wat ik doe, alles gaat automatisch. Terwijl ik me aankleed zit Lyka gefascineerd op het bed al mijn bewegingen te volgen. Het aantrekken van mijn sokken en schoenen lukt maar niet. Ik weet zelf niet meer waar ik mee bezig ben terwijl ik sneller en sneller op pad wil gaan om mijn MacBook op te halen. Lyka gaat met me mee!
Eenmaal op weg gaat het moeizaam, eerst met de skytrain om tijd te winnen. Dat loopt meteen al mis wanneer de trein veel te ver rijdt om op de bus te springen. Dan maar terug lopen en tijdens de korte speedmars begint ze te klagen. Bij een splitsing moet ik een keuze maken, rechtsaf of rechtdoor? Er is geen bushalte te bespeuren dus rechtdoor is de keuze, altijd een slechte. Weer driehonderd meter verder staan we bij de bushalte terwijl onze bus - de 519 - wegrijdt op het moment dat wij aankomen. Ongeduldig kijk ik om de minuut op mijn horloge. Tijdens de lange minuten die we staan te wachten kom ik tot de ontdekking dat ik de documenten van de reparatie niet bij me heb. Die moeten dus nog in de kamer liggen of ik ben ze onderweg verloren. Welke van de twee het ook is, we hebben geen tijd om weer terug naar de kamer te gaan. Dat betekend zeker een heel weekend zonder computer!Eenmaal in de bus kom ik tot rust en mijn hart klopt steeds rustiger, we zijn ruim op tijd. Lyka valt - zoals bijna alle Aziaten - meteen in slaap. Niet een diepe slaap, want het vreemdste is eigenlijk dat ze allemaal net voor hun bestemming weer ontwaken.
Bij het service center zitten ze al op me te wachten. Ik ben zo druk als menselijk mogelijk om ze maar niet op het idee te laten komen om naar het papier van de reparatie te vragen.
Een oudere man komt van achter het houten scherm en vraagt om de harde schijf - die ik gelukkig wel bij me heb - zodat die weer kan worden geplaatst. Enkele minuten later komt hij weer terug en bestudeert de kopieën die in het service center zijn achtergebleven. Er wordt alleen maar Thai gesproken en het is net of ik er niet bij zit! De zenuwen gieren door mijn keel. Zodra de man weer verdwenen is begrijp ik plotseling dat hij kwam vragen naar het wachtwoord van de laptop.
Na enkele minuten wachten overhandigd de man - met een vriendelijke glimlach en een koninklijke buiging - mijn aluminium stuk gereedschap. Ik kan niet wachten om haar op te starten. Het opstartgeluid klinkt me als muziek in de oren. Het vertrouwde beeld verschijnt en met z’n drieën volgen ze al mijn handelingen op het toetsenbord. Alles werkt en alles lijkt zoals het was. Ik reken de 1.605 baht af en doe een briefje van honderd baht in de fooienpot. Dat wordt gewaardeerd en de enkele vragen die ik nog heb worden netjes beantwoord.
Zo blij als een kind op sinterklaasavond zit ik met de laptop onder de arm in de bus op weg terug naar onze kamer. Wat maakt toch dat een mens bij een tegenslag bijna altijd meteen het ergste denkt? Het is dus allemaal meegevallen, mijn MacBook zal alleen nog een tijdje naar koffie ruiken.
Aan het begin van Soi 93 kopen we meteen maar het avondeten want vanavond blijven we - ondanks dat dit een speciaal weekend is - toch op de kamer. Er ligt nog genoeg werk te wachten. De enkele dagen met de iPad waren wel door te komen maar niets kan de 13” MacBook vervangen als je zo serieus als ik bezig bent.
We kopen minder eten dan normaal. We gooien na het eten steeds teveel weg en dat is zonde, weggegooid geld, we kunnen het tijdens deze dure maanden wel beter besteden. Gebakken groenten met garnalen, een paar stukken kip en een vispastei. Een Thaise delicatesse die ik pas een paar jaar geleden heb ontdekt. De koele flessen bier smaken prima bij de maaltijd.Wat TV en natuurlijk snel aan mijn weblog werken. Wat zijn we blij dat het achteraf toch nog zo is meegevallen.
