Het is weekend en wij hebben het weekend gevoel!
‘Wat kun je dan beter doen dan naar de grootste weekend markt van Bangkok?’
We zijn al aardig geacclimatiseerd en voelen ons goed thuis op onze nieuwe kamer in Bangkok. Dit goede gevoel zal ongetwijfeld positief bijdragen aan het voorbereiden voor het basisexamen inburgering en laten we hopen met een goede afloop?
Lui, en heerlijk op ons gemak drinken we eerst een kopje koffie op de kamer en eten een boterham met plastic kaas. Onze kamer ligt gelukkig aan de goede kant van het gebouw, de schaduwkant dus. We hebben gisteren al gezien dat de kamers aan de andere zijde de hele dag de zon op hun ramen hebben. Wat zal het daar warm zijn! Al vroeg gaat bij ons de balkondeur open waarna er een verfrissende bries door de kamer blaast.
Voordat we op de BTS springen drinken we eerst een koffie met een begeleidende Bavarian doughnut bij Dunkin Donuts en bespreken de plannen voor vandaag. Niets hoeft en alles mag. Dus we zijn dus zo klaar met de bespreking. Lyka heeft nog een flinke waslijst van wat ze allemaal nog nodig heeft en dat verbaast me niets. Bangkok is het goedkope shopping paradijs voor de jonge vrouw.
Het is druk in de trein die hoog boven de drukke straten van Bangkok over de rails zoeft. Er stappen vandaag maar weinig mensen uit! Er stappen alleen maar meer mensen in die allemaal op weg zijn naar de enorme “Chatuchak weekendmarkt” in het noorden van Bangkok. De aanleg van de skytrain en de metro heeft het aantal bezoekers aan de markt verveelvoudigd maar het karakter van de markt ook een beetje aangetast. De romantiek van de vlooienmarkt heeft plaats gemaakt voor een goed geoliede verkoopmachine van allerlei prullaria uit alle uithoeken van Azië.
Maar dat kan voor ons de pret niet drukken. Lyka struint van oorbellen via de schoenen en de laatste trend in de kleding van kraam naar kraam. Ik volg haar langzaam in het midden van het wandelpad en kijk links of rechts of ik niet een foto kan schieten. Ze roept me een paar keer om wat te laten zien maar na een tweede blik besluit ze dan maar om verder te lopen.Met zoveel winkelend publiek is het vanzelfsprekend dat er een breed scala aan eettentjes op en rond de “Chatuchak weekendmarkt” aanwezig zijn. Mij vrouw eet nu bijna alles maar bij een nieuw gerecht wil ze nog wel eens onzeker worden. Ze blijft bang dat ze iets niet lekker vindt en dan geld te verspillen. Maar voor de prijs - tussen één en twee euro per gerecht - heeft ze niets te vrezen. De gele rijst met een stuk kip op de foto ziet er heerlijk uit maar ik moet haar toch nog wat overtuigen om het te proberen.
De zoetige gele rijst lijkt een beetje op een Indiase Biryani maar is toch anders. De bordjes zijn snel leeg en wij gaan weer verder. Slenterend langs de kramen kan Lyka toch niet precies vinden waar ze naar op zoek is. Wat we wel vinden is een enorme - misschien voor de kredietcrisis op de vlucht geslagen - Spanjaard die een nog grotere pan Paella aan het koken is. Lyka kijkt haar ogen uit en ik vindt het een beetje jammer dat we net gegeten hebben. Ik had wel zo’n bordje willen proberen!
Met twee plastic tasjes vol - een spijkerjasje voor Lyka en voor ons ieder een paar sandalen voor in Nederland - gaan we eerst nog even terug naar de kamer. Ik heb geen zin om de hele avond met die spullen te gaan lopen zeulen. Het is koel in de metro. Nu het openbaar vervoer zo goed is in Bangkok maakt het eigenlijk maar weinig uit dat we in soi 93 van Sukhumvit zitten. De skytrain en bushalte zijn aan het einde van de soi en dat is een groot pluspunt van onze lokatie.Waar we donderdag verzaakt hebben om de shoarma bij Shoshanna te gaan eten moet het er vanavond natuurlijk wel van komen. Het drukke weekendverkeer in Bangkok maakt dat de rit met buslijn 2 meer dan anderhalf uur duurt. De rit is gratis vandaag en ik heb geen idee waarom dat eigenlijk zo is. Het nadeel is wel dat we een flinke dorst hebben als we eindelijk bij het “Democracy Monument” uit de bus stappen.
Bij de eerste de beste 7-11 kopen we wat te drinken en op de rand van een betonnen bloembak genieten we van de koele drank en het voorbij razende verkeer.
‘Hoe vaak heb ik hier wel niet gezeten?’, raast er door mijn hoofd.Het is bijna 14 jaar geleden dat ik hier voor de eerste keer arriveerde. Groen als gras en met Jan en Marieke als mijn reisleiders. Nu is het wel anders! Maar Ratchadamnoen is geen steek veranderd. Nog steeds omlijnd met twee rijen troosteloze leegstaande gebouwen die een fortuin waard moeten zijn. Mensen haasten zich naar huis of naar een afspraak. Een verdwaalde toerist vraagt aan een Tuk Tuk chauffeur de weg. Bangkok op zijn mooist. Een tweede biertje en een paar knakworstjes om de hartige trek te stillen volgen.
Een derde biertje gebruiken we in de Thanon Rambuttri - de straat achter Khao San Road - omdat de prijzen daar nog wat gemoedelijker zijn. Een leuk terras bied een grote San Miguel aan voor 75 baht. Dat kan ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Een tweede fles volgt en we gaan dan op pad voor de shoarma.
Het is een drukte van jewelste in het kleine shoarma restaurant. Ook buiten worden er steeds meer tafels onder het afdak geplaatst. Ik wil zelf graag binnen zitten, ik zit daar wat gezelliger. Je moet tegenwoordig wel gewoon aanschuiven want een tafel voor jezelf is zeldzaam geworden. Tegenover ons zit een Thais echtpaar - de man heeft opvallend slechte tanden - die ons verteld dat ze in dit restaurant terecht zijn gekomen omdat ze het op de tv hebben gezien. Dit verklaard meteen waarom er tegenwoordig zoveel Thaise klanten op de heerlijke shoarma afkomen.
Het heeft ons goed gesmaakt en het zal zeker niet de laatste keer zijn dat we tijdens ons verblijf in Bangkok hier eten. Een laatste biertje op de Khao San Road en we gaan weer op huis aan. We hebben een klein misverstand uit de weg geruimd over het winkelen van vandaag. Ik heb namelijk nog een paar sarongs gekocht die op de kamer en rond het appartement goed van pas zullen komen. We hoeven ons dan niet de hele tijd aan te kleden of op zoek naar badhanddoeken te gaan! De mensen van de kleine buurtwinkel zijn bijna familie van me. Met weemoed denk ik aan het moment dat steeds dichterbij komt dat ze de zaak zullen verkopen. De kleine winkel aan de Khao San Road is miljoenen baht waard en wordt met de dag nog meer waard. Er komt een moment dat ze voor het aanbod zullen bezwijken en voor altijd zullen verdwijnen.
De rit terug naar soi 93 is een martelgang. De airconbus 511 kwam als eerste en gaat met een slakkengang door het verkeer. Na ruim een uur kan ik het echt niet meer houden en ik moet de bus uit op zoek naar een toilet. Een winkelcentrum vol uithangborden met Arabische tekens geeft verlichting! Het moet een vreemd gezicht zijn geweest: Een dronken westerling omringt door dikke Arabieren omringt door hun in zwarte burka’s gestoken vrouwen!Morgen doen we in ieder geval rustig aan want maandag gaat het ècht beginnen!
