De laatste dag - tevens de laatste lesdag - van de week! We stappen op hetzelfde moment de kamer uit. Lyka gaat naar school en ik ga naar de luchthaven. Door alle veranderingen in onze plannen moet ik eerst gaan kijken wat de mogelijkheden zijn met onze tickets van Bangkok naar Amsterdam.
Ik weet al uit een ver verleden dat een van de best bewaarde geheimen van Bangkok de openbare bussen naar de luchthaven zijn. Daar zijn veel mensen bij gebaat als dat ook niet aan de grote klok wordt gehangen. Na een paar keer googlen ben ik wat verder gekomen en ga op zoek naar bus 552 die van On Nut BTS naar Suvarnabhumi Airport rijdt.
Ik zoek een plaatsje op de bank bij de bushalte tegenover de Tesco Lotus. Een kleine blauwe sticker met een vliegtuig en wat Thaise tekens verteld dat ik goed zit. En het wachten begint. Hoe lang kun je wachten voordat je plan B - met de skytrain naar de luchthaven - in werking laat treden? De minuten tikken langzaam weg en bus na bus scheurt met veel kabaal voorbij. Bij veel van de passerende bussen is de zware zwarte dieselrook verleden tijd. Jaren geleden zijn ze begonnen om de bussen om te bouwen naar aardgas. En dat maakt het verkeer in Bangkok een stuk aangenamer.
Een oude vrouw - die me onopvallend in de gaten heeft gehouden - springt plotseling op en maant een minibusje met haar op en neer gaande hand te stoppen. Ze kijkt me aan en wijst naar het busje. Verward spring ik op en zonder na te denken loop ik op het witte busje af. In het klein staat op de zijkant het verlossende nummer 552 te lezen. Ik neem plaats op de voorbank naast de chauffeur. Met een wuifgebaar neem ik afscheid van haar en een knik van mijn hoofd als dank. Ze zwaait terug terwijl de minibus zijn plaats in het drukke verkeer op Sukhumvit Road inneemt.
De bus maakt een flinke ronde door de buitenwijken van Bangkok. De buschauffeur is de engelse taal niet machtig.
Een medepassagier - die een rood overhemd draagt met grote letters “AVIS” op de rug - tikt me op de schouder en zegt: ‘35 baht’.
Ik haal mijn geld tevoorschijn en de chauffeur kijkt me voor een moment verontschuldigend en verlegen aan. Met zijn ogen op de weg vist hij op de tast een muntje van vijf baht uit het kleine rieten mandje dat tussen ons in op de zitting staat. De rit duurt niet langer dan drie kwartier. Het is zeker een betere optie dan de langere en duurdere tocht met de skytrain. Er schijnt een hele vloot van die busjes door Bangkok te rijden dus het loont om even na te kijken of er een busje bij jouw in de buurt langs rijdt!
Op de luchthaven gaat het even wat minder! Om de een of andere onduidelijke reden zijn er enkele roltrappen alleen toegestaan voor houders van een airport-pas. Het gevolg is dat ik door een doolhof van roltrappen - die allemaal de verkeerde richting lijken te hebben - de weg naar boven moet zien te vinden. Enkele welgemeende vloeken verlaten mijn mond en luchtten me een beetje op.
Wanneer ik eindelijk boven ben en voor de informatiebalie sta wordt ik weer naar het beginpunt van mijn lijdensweg gestuurd. Vandaar moet ik de tuin oversteken om bij Concourse G (Room G2-085) te komen. Een heel leger van bewakers omringt me zodra ik te dicht bij de deur kom. Ze ontzeggen me de toegang omdat zij niet weten waar het kantoor van Aeroflot is. Meerdere malen moet ik uitleggen dat Concourse G en Room G2-085 in het gebouw voor me moeten liggen. Een wijsneus wijst naar enkele stickers op de glazen deur en zwaait met zijn hand als teken dat Aeroflot hier niet in het gebouw gevestigd is. Ook mijn poging met een grapje en een lach - dat normaal gesproken deuren opent in Thailand - blijft vruchteloos.
Een medewerkster van EVA air lost het taalprobleem op en fungeert als sleutel tot de deur van Concourse G. Ik ben in ieder geval binnen! De begane grond blijkt kamers met de aanduiding G1 te hebben. Dan maar de trap op! En ja, Room G2-085 is snel gevonden. Helaas voor mij is dat de administratie en niet de ticketing van Aeroflot. Ik moet weer terug naar dezelfde verdieping waar ik net vandaan ben gekomen, deze keer tegenover incheckbalie P. Ik moet er zelf om lachen! Beneden staan de bewakers in de schaduw hun sigaretten te roken. Verbaasd kijken ze me aan wanneer ik hard lachend voorbij wandel.
Bij de ticketing balie van Aeroflot krijg ik een van de beste staaltjes Thaise onwetendheid - en het voorkomen van gezichtsverlies - voorgeschoteld! Twee weken geleden over de telefoon was het mogelijk om mijn tickets - met extra kosten - naar Nederland te annuleren . Nu is dat niet meer mogelijk. Mijn opmerking dat me dat twee weken geleden telefonisch is verteld komt niet eens aan. De medewerkster achter de balie begint ongeïnteresseerd een gesprek met een andere medewerkster.
Zodra ik klaar ben met mijn betoog kijkt ze me weer aan met een blik van: ‘Wat heb je nog meer te vertellen?’
Het is alsof ze zelf weten dat het lijkt dat ze volledig ongeïnteresseerd zijn in problemen van de klanten aan de andere zijde van de balie. Voor $ 100,- per ticket kan ik wel de datum veranderen mits er stoelen van die klasse vrij zijn. Dat kan tot 24 uur voor het vertrek! Met die informatie ga ik weer terug naar ons appartement.
De busreis gaat zelfs nog beter dan heen. De chauffeur dropt me bij het “Bang Chak BTS station” af. Het is tien over twaalf, het is te vroeg om op Lyka te wachten dus slof ik rustig door soi 93 naar ons appartement.
Wanneer Lyka thuis komt ben ik al bijna klaar met pakken. Ze heeft zelf ook niet lang nodig en zodra we klaar zijn controleren we de deuren en ramen en gaan op weg naar Pattaya. Net voordat we de bus op het Ekkemai busstation naar Pattaya nemen gaan we eerst nog lunchen bij “Yuujou Ramen”. Dat was de vorige keer zo goed bevallen dat we dit een traditie willen maken.
Dan is het toch nog snel later dan je denkt. Het is al half drie wanneer de bus het “Ekkamai Busstation” verlaat. Het eten maakt me rozig en na een paar bladzijden lezen vallen mijn ogen dicht. Voor een moment vecht ik nog tegen de slaap maar wordt het me teveel. Een flits later zijn we in Pattaya voor twee dagen genieten.
