De derde lesweek is vandaag ingegaan en we zijn op weg naar de helft van het aantal lesdagen. De motivatie is bij Lyka nog steeds aanwezig, ik hoor dat het steeds beter gaat met de uitspraak van moeilijke Nederlandse woorden. Maar het allerbelangrijkste is toch wel dat Lyka wat sociale vaardigheden heeft ontwikkeld. Ze zit niet meer alleen op een eiland tussen de Thai maar gaat nu met ze om alsof het om hartsvriendinnen gaat.
Drie en vijftig jaar alweer werd ik geboren op de Nonnenstraat in Zaltbommel. Mijn verjaardag zegt me eigenlijk weinig meer, vroeger hadden de getallen een betekenis! Met 6 naar de grote school! Met 12 naar een echte school! Met 16 een brommer! Met 18 rijlessen en een motorfiets! Met 21 was je volwassen! Tegen de 30 zou je toch wel getrouwd moeten zijn! Als vrijgezel van 40 was je of homoseksueel of hopeloos vrijgezel. Met 50 komt Abraham en nu is het een getal op een teller dat niets meer zegt. Alleen de 65 had nog wat kunnen betekenen! Vroeger was 65 de verjaardag dat je in aanmerking kwam voor je AOW. Nu - met een liberale socialistische roversbende als regering - weet ik niet eens meer wanneer ik aan de AOW toe ben, misschien bij 67 of waarschijnlijk zelfs 69 of 70. Elk ander nummer in de toekomst is onbelangrijk, alleen je leeftijd in de overlijdingsadvertentie voor diegene die achterblijven telt nog mee. Je bent nu eenmaal zo oud als je je voelt of de vrouw die naast je loopt. Natuurlijk hangt dit ook af van je gezondheid, laat ik maar hopen dat ik veel van die ziektes bespaart blijf.
Lyka springt op uit het bed en roept: ‘Happy birthday darling!’
Opvallend fris en goedgehumeurd loopt ze zingend naar de badkamer. Het geluid van lopend water en tandenpoetsen neemt de plaats van het zingen over. Een speciaal ontbijt vandaag! Croissants met kaas! Hollandser kan het toch bijna niet? Ik zou bijna wensen dat ik elke dag jarig was. Niet dat het zo’n speciale dag gaat worden want daar hebben we geen tijd voor. Alles is en moet aan de kant voor het ultieme doel. Het slagen voor het basisexamen inburgering! Deze eerste twee maanden van 2013 staan volledig in het teken van dit doel. Feesten doen we later wel!Ze wordt opgehaald en vertrekt terwijl ik de verhalen van afgelopen week nakijk en een nieuwe over het weekend schrijf. De foto’s worden gecatalogiseerd en verwerkt. Het is heerlijk om een paar uur alleen te zijn elke ochtend. Tussen het schrijven door pauzeer ik af en toe om wat te lezen in “Gangreen, de cyclus”.
Het is vreemd om te lezen hoe 53 jaar geleden een Belgische jongen - van gegoede afkomst - als reserve kapitein tegen beter weten in vocht voor het behoud van de kolonie Congo terwijl ik in een kleine wieg op Nonnenstraat 56 overgoten werd met liefde door mijn moeder en grootouders.
Nadat ik deel 1 en de helft van deel 2 uit de “Gangreen serie” heb gelezen ben ik gisteren overgegaan tot de aankoop van de complete serie, in ebook formaat. Wat zijn de tijden toch veranderd! Klik, klik, klik en klik! Je hebt besteld, betaald, gedownload en je leest. ‘Wie durft nog te zeggen dat eboeken niet de toekomst zijn?’
Hoewel ik wel verwacht dat het systeem nog enigszins zal veranderen. Een elektronische bibliotheek zou wonderen verrichten. Een vaste prijs van bijvoorbeeld € 25,-- per jaar voor alle eboeken die er te krijgen zijn.
Om twaalf uur ga ik richting de school van Lyka omdat ik mijn ideeën met Richard wil bespreken. Er is flink gebrainstormd en ik denk dat ik er uit ben voor de oplossing van het moderniseren van de audio toepassingen voor de cursus. Richard kan zich er in vinden en deze week zal ik gaan testen met de verschillende mogelijkheden. Zo heb ik ook wat te doen wanneer Lyka met haar neus in de schoolboeken zit.
Ik mag dan wel jarig zijn maar het is een gewone maandag. Een lunch uit de magnetron die een foto niet waard is. We vieren het wel komend weekend! Ondertussen ben ik aan deel 3 - Het teken van de hond - uit de Gangreen Cyclus begonnen. Herinneringen uit de jeugd van de schrijver. Een speurtocht in zijn verleden om te ontleden waarom de persoon van de schrijver is wie hij is. Over zijn angsten en zijn opvoeding. Over zijn seksuele uitspattingen die in de vrije jaren ’70 koren op de molen waren van de vrijdenkenden. Het boek zou vandaag de dag weinig opzien baren dus moet ik me in de tijd dat het voor de eerste keer is uitgegeven inleven. “Turks Fruit” van Jan Wolkers heb ik toevallig ook klaar staan op de virtuele boekenplank.
Drie en vijftig jaar, op een balkon in de buitenwijken van Bangkok. Een elektronisch boek en een koude fles bier binnen handbereik.
‘Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen?’‘Wat is voorafgaand in mijn leven allemaal gebeurt dat ik hier terecht ben gekomen?’
‘Waar heb ik dit allemaal aan verdiend?’
Ik geniet met volle teugen van het leven. Voor het eerst heb ik ook èchte innerlijke rust gevonden. Ik kan stilzitten met mijn neus in een boek terwijl in mijn hoofd plannen en ideeën rondtollen.
We verlaten de kamer alleen voor een korte wandeling. Het avondeten wordt opgepikt en voor nog geen € 4,-- zitten we met z’n tweeën te smikkelen en te smullen. Mijn verjaardag is bijna voorbij en we gaan op weg naar de 54st versie van het feest van mijn geboorte.
