Ik weet niet wie er vanochtend zenuwachtiger is! Lyka of ik? Al voor half zeven ben ik klaar wakker en neem mijn plaats achter de computer in om het laatste nieuws uit Nederland te lezen. De eerste koffie is nog niet uit mijn oude roze babybeker verdwenen of mijn wekker op de iPhone loopt af. Zonder een spier te vertrekken blijft Lyka liggen en slaapt verder. In mijn gedachten zie ik de donkere onweerswolken al aan de horizon verschijnen. Een tweede koffie en een boterham met plastic kaas. De klok tikt langzaam verder terwijl ik het verhaal van gisteren nog een keer nakijk en hier en daar verander.
Om half acht gaat de andere iPhone af, die van Lyka. Er is opnieuw geen beweging! Oh, wacht eens even? Ze draait zich om en een oog gaat zelfs voor een moment open. Ik grijp haar telefoon en zet het geluid harder, over negen minuten zal hij weer laten horen dat het tijd is om op te staan. De telefoon schreeuwt het nu uit en een verwarde Lyka kijkt om zich heen. Ze heeft enkele seconden nodig om zich te realiseren waar ze is en wat er aan de hand is. Ze glimlacht naar me en zet de telefoon uit. Ze blijft tien minuten met haar ogen open roerloos op het bed liggen terwijl ze naar het ritmische klikken van de toetsen op het toetsenbord van mijn MacBook luistert.
Iedereen heeft zijn eigen ritueel van wakker worden en opstaan! Dit gaat niet over goed of slecht maar over hoe lang een persoon nodig heeft om gereed te zijn voor het begin van de dag. Als getroffen door de bliksem springt ze plotseling op en verdwijnt in de douche. Enkele minuten later klinken de tonen - met het geluid van vallend water op de achtergrond - van top 40 liedje uit de badkamer. Ik ben erg verbaasd en gelukkig met wat er tot nu toe gebeurd. Een boterham met Nutella wordt gesmeerd, een kop Milo gemaakt en ze is klaar voor haar eerste Facebook sessie van de dag.
Ik hoef haar op geen enkele manier te motiveren of te haasten! Om kwart over negen stappen we deur uit voor haar eerste schooldag.
‘Zijn we niet te vroeg?’, vraagt ze onwennig.
Voor een moment hou ik mijn hart vast en ben ik bang dat het net voor de start mis gaat. Maar nee, in harmonie lopen we samen naar de school waar de cursus voor het basisexamen inburgering wordt gegeven. Ik heb gekozen voor “Nederlands leren in Bangkok”, een school waar in kleine overzichtelijke klassen les wordt gegeven. Het eerste contact met de leraar per email was heel zakelijk en zeer plezierig. Nadat ik de docent persoonlijk had gesproken wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt.
Richard zit al in het klaslokaal als we arriveren. Het is goed om hem weer na ruim een maand de hand te schudden. Een kort gesprek en we spreken af dat ik hem vrijdag na afloop van de les even spreek over de vooruitgang van Lyka. Er is nog een Nederlandse jongen met zijn vriendin aanwezig. Tom is een vriendelijke jongen uit Heerlen, maar dan zonder een zachte géé. We drinken samen een koffie bij McCafé - het antwoord van McDonald’s op de Starbucks koffieketen - en ik laat hem onze kamer zien. De ochtend is zo om en we gaan onze meiden op school ophalen.Lyka is heel uitbundig na de eerste lesdag en loopt en aan een stuk te zingen en hele Nederlandse zinnen op te zeggen. Als dit de norm is voor onze zeven weken in Bangkok dan zit het wel snor! Bij de gouden bogen gaan we nu eens niet een burger maar een rijst mét eten! Kip met een pittige saus en witte rijst. Het portie is niet groot naar westerse normen maar het is genoeg voor mij. Misschien kan ik wat gewicht verliezen in Bangkok! Hahaha! Ik moet hier zelf om lachen. Veel en lekker eten is hier overal te vinden, dus dat afvallen zal wel meevallen!
Na het eten volgt de middagrust op de kamer. Lyka neemt haar tekst van vandaag in de hand en begint hardop voor te lezen. Ik luister goed en verbeter haar waar nodig. Ik leer haar om lange woorden in tweeën te knippen om zo de uitspraak beter te maken. Ze heeft het spelletje meteen door! Maar ze wil niet de betekenis van de Nederlandse woorden in het engels op het papier schrijven.‘Ik moet dat eerst aan de leraar vragen!’, zegt ze serieus.
Mijn opmerking dat dat niets uitmaakt wordt resoluut van tafel geveegd. Morgen weet ik dus meer.
Twee overgebleven magnetron maaltijden zijn het avondeten op deze maandag. Ik heb nu eenmaal een hekel aan eten weggooien. Het is pittig op zijn Thais! Een koud pilsje ddoft bij mij de vlammen en Lyka rent naar de koelkast voor een flesje cola. Pittig in Thailand is Nederlandse sambal in het kwadraat! Dus voor de meesten van jullie niet geschikt.
‘We gaan later nog wel wat buiten eten!’, zeg ik tegen Lyka terwijl ik in de ene hand mijn Kobo-ereader heb en in de andere hand een vork.
Ik heb het hier in Bangkok prima naar mijn zin, een goed boek en een koud biertje. Straks nog even op pad om wat te eten en een vrouw die blij is dat ze op school zit. Het is in ieder geval een goed begin van de cursus.Van dat avondeten buiten de deur komt in ieder geval niets meer terecht. Een korte wandeling in de zwoele avondlucht van Bangkok. Overal hangt de geur van eten en zwarte dieselrook. Het is een surrealistische wereld. De laatste halve kip in een stalletje langs de weg kunnen we niet laten liggen, een zakje rijst erbij voor Lyka en de snack voor later op de avond zit in de tas.
Het was een prima eerste schooldag voor Lyka en ik heb er alle vertrouwen in dat ze volgende maand haar diploma met vlag en wimpel zal halen.
