Toen ik vanochtend wakker werd en naar de ingepakte rugzakken keek voelde ik meteen dat er een einde aan een tijdperk was gekomen. Mijn eens zo geliefde Pattaya wordt verwisseld voor Bangkok. Niet zo maar voor tijdelijk! Nee, het is vandaag het begin van een lange moeilijke weg die uiteindelijk naar een Nederlands paspoort voor mijn vrouw Lyka moet leiden. Pattaya zal nooit worden vergeten - daar heb ik er teveel tijd doorgebracht en teveel meegemaakt - maar ik zal Pattaya niet zo vaak meer bezoeken. Af en toe een paar dagen om mijn oude vrienden te bezoeken en onder het genot van een koud biertje oude verhalen op te halen, maar meer zal het niet zijn. Een snel ontbijt van de 7-11 en we gaan met de motortaxi richting het busstation van Pattaya.
De Russen, Indiërs en Chinezen hebben het toerisme voor altijd veranderd! Precies zoals Kris en ik ruim tien jaar geleden hebben voorspeld. Je plaats zoeken in de bus van Pattaya naar Bangkok is voor de buitenlandse passagiers nog net zo moeilijk als twintig jaar geleden. De stoelnummers staan achter op de stoel! Voor de eerste rij is dat logisch maar voor alle volgende rijen is het zoals gewoonlijk een stoelendans.
Een stevig uit de kluiten gewassen Rus - die spieren zijn waarschijnlijk uit een chemisch preparaat gekomen - laat iedereen in zijn moedertaal weten dat hij het er het niet mee eens is dat hij voor de tweede keer van plaats moet wisselen. Hij is groot en hij is luid! Hij spreekt geen woord engels dus is er niemand in de bus die hem de helpende hand zal toesteken.
Een Thais meisje met een kilo of tien overgewicht - het grootste probleem in de opkomende economieën van Azië - komt met een sjacherijnig gezicht op het kabaal af en trekt zonder een woord te zeggen de kaartjes uit de hand van de razende Rus. Er valt een stilte in de bus want de twee zijn nu het leidend voorwerp en de medepassagiers willen graag weten hoe dit afloopt. Een dikke bruine vinger gaat naar het papieren kaartje en wijst het stoelnummer aan. De rus brengt zijn grote kop dichter naar het buskaartje terwijl zijn hoofd rood van woede kleurt. Vervolgens gaat dezelfde dikke bruine vinger naar een nummer achterop de stoel die zich direct naast de twee kemphanen bevind.
Ze kijkt hem recht in de ogen met een blik van: ‘Wat zijn jullie toch ongelofelijke domme imbecielen!’
Een minderwaardige blik naar het paar volgt en zonder een woord te zeggen draait ze zich weer om en verlaat de bus. Het Russische echtpaar zoekt in alle stilte hun stoelen op en kijken elkaar onbegrijpend aan.
Zodra de stoelendans over is worden de koppen geteld en als alle stoelen gevuld zijn gaan we op weg naar Bangkok. Een nieuw avontuur tegemoet. Er raast van alles door mijn hoofd terwijl de bus over de snelweg naar het noorden raast. Zeven weken Bangkok, 49 dagen in een wereldstad die ik altijd lief heb gehad. Nieuwe ervaringen maar ook veel veranderde ervaringen sinds ik hier 14 jaar geleden voor de eerste keer arriveerde. Weinig is gelijk gebleven. Dat is de tand des tijds in de naam van vooruitgang.
In de kan ik mijn ogen niet openhouden. Ik sluit het boek op mijn Kobo-ereader af en kijk naast me. Lyka ligt met haar ogen dicht naar de muziek op haar iPhone te luisteren. Vandaag - als hoge uitzondering - vecht ik niet tegen de slaap en sluit voor een moment mijn ogen. Dan gaat de reis ook sneller! Met een grote bocht zwaait de bus Sukhomvit Road op als teken dat we nu dichtbij onze bestemming zijn gekomen. Ik hou mijn ogen open om zoveel mogelijk informatie te verzamelen over de buurt waar we nu terecht zijn gekomen.
Daar is de “Tesco Lotus” naast het “On Nut” BTS station! Hier moeten we eruit. Het is warm in Bangkok, warmer dan in Pattaya dat aan zee ligt. We gooien de zakken op onze ruggen en gaan op weg naar Soi 93. Het is een stevige wandeling en ik merk aan Lyka dat er een vleug van enthousiasme in haar opkomt als ze de Soi (zijstraat) ziet waar haar school is gevestigd. Linksaf en de verte zien we het witte gebouw liggen dat voor bijna twee maanden ons thuis zal zijn.
Alle officiële zaken worden aan de balie afgehandeld en met een extra sleutelkaart op zak gaan we naar de kamer die al op ons ligt te wachten. Ik kan me de plaats van de kamer in het gebouw nog goed herinneren maar het interieur is toch weer een verrassing. Voor de 5000 Baht per maand excl. elektriciteit is het meer dan zijn geld waard! Deze kamer is completer dan vele kamers waar ik in de afgelopen 15 jaar heb geslapen.
We pakken onze rugzakken een beetje uit om de eerste plaatsen voor onze spullen te vinden. Handdoeken hier, medicijnen daar, instant koffie op de magnetron enz. enz. Het valt wel meteen op dat er niet al teveel stopcontacten zijn dus een verdeeldoos moeten we zeker niet vergeten te kopen!Bij het eerste de beste restaurant waar er wordt gebakken - er zijn hel veel restaurants met noedelsoep en gewoon rijst met een lauw bijgerecht - vallen we neer en bestellen de Thaise klassieker “Pad Krapow Moo, Kai Dao”. Vol onbegrip kijkt de vrouw me aan waarna er een man verschijnt die - nadat ik het nog een keer tegen hem heb herhaald - bijna hetzelfde tegen de vrouw zegt. Maar toch klinkt het anders en ik vermoed dat ze van buiten Bangkok zijn en hier zijn neergestreken om hun geluk te beproeven. Het eten smaakt er niet minder om hoewel het wel een beetje pittiger is dan we gewend zijn.
‘Laten we onze eerste dag in Bangkok vanavond maar meteen vieren!’, stel ik voor en Lyka stemt er zonder probleem mee in.Bus nummer 511 - met airconditioning - brengt ons samen voor 38 Baht naar Banglampoo waar de wereldberoemde “Khao San Road” ligt. Een paradijs voor Backpackers die de tand des tijds heeft doorstaan en waar ik veel vrienden heb. Shoarma van Shoshanna staat er vanavond op het menu, het is nog te vroeg voor het eten dus gaan we eerst maar een biertje drinken.
In een zijstraatje achter de tempel vallen we neer en bestellen een grote bier Leo. Er is al een groot gedeelte van de spanning van ons afgevallen. Lyka is ontspannen en nipt van haar ijskoude biertje met een klontje ijs. We kijken samen naar de optocht van mensen die aan het terras voorbij trekt. Het lijkt wel een circusoptocht! Mensen uit alle uithoeken van de planeet gestoken in bonte kledij trekt aan ons voorbij. Maar zij kijken ook naar ons en af en toe zie ik er een over zijn schouder kijken.
‘Een oudere man met zo’n jong meisje! Het zou niet mogen!’
Van een biertje komt een tweede en wie mij kent weet dat de serie biertjes gewoon verder gaat totdat ik er genoeg op heb. Dus er zit niets anders op dan hier te eten! Zonder het menu te raadplegen bestel ik een salade van glasnoedels met zeevruchten en Lyka zoekt een vis uit die op de BBQ gaat. Nog een biertje voor tijdens het wachten en de avond kan voor ons niet meer stuk.
De salade heb ik wel eens lekkerder op - ik denk dat hij niet op het menu voorkomt en dat een geïmproviseerde salade is geserveerd - maar de vis voldoet aan alle eisen die je aan een vis op je bord kan stellen. We hebben een flinke trek dus het eten is zo verdwenen.
Het wordt tijd om verder te gaan en een paar mensen hallo te gaan zeggen op “Khao San Road”.
Ik ken Nok al 14 jaar. Altijd op dezelfde plaats bezig met dezelfde jongleer ballen. Haar assortiment wisselt wel van jaar tot jaar en van de opbrengst kan ze er nog steeds komen. We gaan samen op de foto en ze fluistert in mijn oor: ‘Happy New Year for Kris, Hennie (Loch), Tettje en Henk (de Vries)!’
Warme momenten in de zwoele avondlucht van Bangkok.
Na een biertje vertrekken we weer want het is anderhalf uur met de bus naar ons hotel. Terwijl we staan te wachten aan de brede straat komt er voor een moment de twijfel in me op om toch maar een taxi te nemen. Maar gelukkig brengt Lyka me op andere gedachten. Even later razen we in bus 2 door de verlaten straten van Bangkok.
Sneller dan verwacht stappen we uit net voor Soi 91 en lopen samen voldaan naar ons hotel. De verplaatsing is geslaagd en we hebben beiden een goed gevoel over ons nestje voor de komende zeven weken. Welterusten.
