Seoul (Songwontel (301)
Het was een lange zit de afgelopen nacht! Het meest vreemde was nog dat te toiletten in de vertrekruimte wegens schoonmaakwerkzaamheden waren gesloten en dat er bijna nergens iets te drinken of te eten was te krijgen. Voor mij maakt het weinig uit want ik had toch nog genoeg te doen. Voor Lyka was het allemaal wat moeilijker. Ze bleef maar klagen en ik bleef maar uitleggen dat dat toch niet helpt.
Na ruim vier hele lange uren konden we eindelijk aan boord. Het was aan de passagiers te zien dat het een lange nacht was geweest. Binnen een kwartier lag meer dan 80% van de passagiers te slapen. Het was voor de stewardessen dan ook een roemloze zaak om nog wat eten aan de man te brengen.Na bijna zes uur en een eindeloze reeks pogingen om toch nog wat te slapen - in de meest ongemakkelijke posities - landen we eindelijk in Korea. Je kan het aan de passagiers aflezen dat het geen gemakkelijke reis is geweest. Maar eerlijk is eerlijk, zodra je op de plaats van bestemming bent ben je ook de problemen om er te komen meteen weer vergeten. Er is geen enkel probleem met de immigratie en de douane, binnen twintig minuten nadat we het vliegtuig hebben verlaten staan we in de aankomsthal met Koreaans geld in de portemonnee en een T-money kaart - voor het openbaar vervoer - in de hand.
De trein is de goedkoopste - en achteraf gezien misschien ook wel de meest comfortabele - manier om in de stad te komen. Geloof het of niet maar ik voel me als een vis in het water, het is net of ik hier nooit ben weggeweest. Voor een moment denk ik aan Andrew en onze avonturen van alweer ruim vijf jaar geleden. Ik heb hier ook mijn vriend Al Banby ontmoet waar ik ook nu nog steeds contact mee heb. Seoul is een magische plaats voor me. Maar de keerzijde is dat ik me in geen ander land zo eenzaam heb gevoeld dan in Korea wanneer ik alleen op reis was. Ik kom daar later nog wel op terug.Het op bookings.com geboekte hotel is snel gevonden en het lijkt ook verbijsterend veel op het hotel waar ik vijf jaar geleden heb geslapen. Het is dus echt Koreaans. De kamer is klein en de badkamer ruikt muf. Maar voor deze prijs in het centrum van de stad zal je echt niets beters vinden. Helaas werkt het internet niet optimaal.
Zodra we aan een wat bredere straat komen treed mijn lange termijn geheugen in werking! Het klopt allemaal? Die kale houten palen met koperen koppen! Hier danste die verklede man op het koord! Dan is daar dat kleine winkeltje waar ik flessen koud bier kocht! En dan is dat het pad naar mijn oude hotel!Met Lyka in mijn kielzog slinger ik door de smalle straatjes van Insadong op zoek naar het hotel. Maar tevergeefs, het hotel wordt niet gevonden. Een nieuwe smalle licht grijze hoge toren van appartementen lijkt op de plaats van het hotel te staan. We lopen wat verder en ik krijg nieuwe aanknopingspunten. Het “Banana Hostel”, het kleine restaurant in de kelder waar ik mijn eerste Koreaanse maaltijd at. Dan hierheen lopen en de eerste rechtsaf! Opnieuw sta ik voor de smalle licht grijze hoge toren van appartementen. Het oude “Jongnowon Hotel” lijkt nu ook een herinnering.
Een beetje teleurgesteld gaan we verder. Ik zie aanknopingspunten in overvloed. En ergens langs de bekende Insadong winkelstraat lopen we een restaurant binnen waar ze plaatjes met prijzen hebben. Eén ding heb ik tijdens mijn vorige bezoek aan Korea wel geleerd: ‘Vraag altijd eerst naar de prijs of eet alleen met plaatjes en prijzen!’ Soms zijn bepaalde gerechten voor meer dan een persoon en daar is de prijs dan ook naar. Je kan dus alleen voor bijvoorbeeld drie personen bestellen en daar wordt absoluut niet van afgeweken! En dat geld trouwens ook voor andere landen met een afwijkend schrift.Ik raak al opgewonden als de Kimchi wordt geserveerd terwijl Lyka zich nog steeds ongemakkelijk voelt en uit het raam naar beneden op de straat kijkt. En daar zijn ze dan! Mijn eerste schaal Dolsot Bibimbap en voor Lyka een gloeiend heet gietijzeren bord met rundvlees en rijst.
Onze magen zijn gevuld en de zon begint langzaam onder te gaan. We voelen vlagen van warmte en koude wanneer we voor een moment door een slagschaduw lopen en voor een moment de zonnestralen niet meer kunnen opvangen. Het is hier echt lekker herfstweer! Het lijkt wel Nederland op een mooie herfstdag. We lopen het “Tapgol Park” in en Lyka krijgt haar eerste portie Koreaanse cultuur. Maar ze heeft alleen oog voor de verkleurende bladeren aan de bomen. Sinds ze de foto’s van de rode en gele bossen in de herfst van Korea heeft gezien kan ze daar alleen nog maar over praten. In de tropen zijn de bomen altijd groen en jaargetijden zijn voor deze mensen moeilijk te bevatten.
We slaan wegens de vermoeidheid het avondeten maar over en grijpen nog een kleinigheidje te eten in de 7-11. We ons hebben voorgenomen om vroeg naar bed te gaan. Morgen begint het allemaal echt!
