Het is beangstigend hoe ontregeld ik kan raken door een nacht niet te slapen. Na alle perikelen met de jetlag veroorzaakt door de verplaatsing van Nederland naar Thailand - 5 uur tijdverschil - en nu een nacht niet slapen wegens een vertraging - van 4 uur plus een uur tijdverschil - kunnen we dus weer niet vroeg opstaan. Ondanks alle goede voornemens! Pas om half elf verlaten we het Songwontel om op zoek te gaan naar een ontbijt.
Dat blijkt vandaag net zo moeilijk als gisteren te zij
n! McDonald’s is al aan de burgers begonnen en ook bij de concurrent in de vorm van Burger King zijn de displays al omgedraaid. Dunking Donuts komt nog het dichtst bij met een broodje omelet aangevuld met een plat schijfje vlees of een plakje ham. Nadat ik besteld en betaald heb - 11.500 Won (€ 8,20) overhandigt het jonge meisje mij een soort mobile telefoon waarop een filmpje zich automatisch begint af te spelen. Verbaasd kijk ik haar aan en luister naar haar voor mij onbegrijpelijke Koreaanse uitleg van het apparaat. Terug aan tafel begint Lyka meteen op alle knopjes te drukken om te zien welke knop een functie heeft. Ze geeft het al snel op want er gebeurt weinig tot niets als ze alle knopjes heeft geprobeerd. Plotseling begint het apparaat te trillen op de tafel en automatisch kijk ik over mijn schouder waar onze bestelling op de counter klaar staat.Twee broodjes, een koffie en een warme chocolademelk, daar moeten we het vandaag als ontbijt mee doen. Het smaakt niet slecht maar de broodjes zijn lauw en de dranken gloeiend heet. We moeten morgen toch maar eens vroeger naar McDonald’s gaan want ik weet zeker dat ik vijf jaar geleden daar mijn gebruikelijke ontbijt nuttigde.
Ons eerste doel voor vandaag is het Tourist Information kantoor in City Hall. Maar ver komen we niet want wanneer we de “Cheonggyecheon” oversteken zien we dat er nieuwe kunst in de smalle stromende rivier wordt geplaatst. Zoals ik al eerder heb beschreven is het langs de “Cheonggyecheon” goed vertoeven. Er zijn een hele reeks kleurrijke poppen/beelden geplaatst die dagelijkse Koreaanse taferelen uit het verleden voorstellen.
We blijven de “Cheonggyecheon” volgen totdat we aan het begin zijn gekomen en recht op City Hall aflopen. In City Hall kijken ze ons achter de receptie vreemd en verschrikt aan wanneer er zo maar twee buitenlanders in het engels moeilijke vragen komen stellen. Het meisje gebaart ons met een hand om kalm te blijven. ?????? Wij zijn kalm, misschien praat ik wat luider dan normaal maar ik bedoel er niets mee. Ze grijpt de telefoon en begint onverstaanbaar in de hoorn te ratelen. Na enkele minuten overhandigt ze mij de hoorn en aan de andere kant verteld een vrouw me - in onberispelijk engels - dat er geen toeristen informatie in het stadhuis is. Ik geef het meisje de hoorn terug en vertel haar dat ik dat allang had begrepen. Maar ik zou graag willen weten waar het informatiepunt naartoe verhuist is.Antwoord: ‘Onbekend!’
Buiten besluiten we om dan maar op pad te gaan naar het “Namsangol Hanok Village”. Dat is niet al te ver weg en het is dan ook meteen mooi genoeg voor vandaag. Het loopt tenslotte alweer tegen een uur. Wanneer je laat aan de dag begint dan is die ook zo voorbij! Daar heb ik in het verleden wel eens problemen over gehad met een reisgenoot die ‘s avonds niet op tijd naar bed wilde en ‘s morgens zijn bed niet was uit te branden. Voor een dagje of twee per reis kan ik daar wel mee leven maar wij hebben ons nu plechtig voorgenomen om morgen vroeg op te staan.We zijn nog geen honderd meter verder gelopen en Lyka’s oog valt op hetzelfde moment als mijn blik op een verklede man voor een indrukwekkende poort aan de overkant van de weg. Het blijkt het Deoksugung Paleis te zijn. Binnen enkele ogenblikken zijn we het erover eens dat we dit park - bezaait met paleizen en andere bijgebouwen - ook wel kunnen gaan bezoeken.
Binnen de paleismuren is het een oase van rust en overal zitten mensen van hun koffie te genieten. Voor de entree van 1000 Won (€ 0,70) hoeven we het in ieder geval niet te laten. De beker koffie in je hand kost gemiddeld vier keer zoveel! Lyka is betoverd door de verkleurende bladeren van de loofbomen die de dennenbomen hier en daar onderbreken.
‘Take my picture!’, roept ze keer op keer.Deze keer maak ik met plezier foto’s want het is voor mij ook alweer een hele lange tijd geleden dat ik zelf de bomen heb zien verkleuren. De gebouwen in de paleistuin doen me vreemd aan! Het is voor mij een mix van Chinese en Japanse stijlen met zelfs hier en daar Europese invloeden.
In de Lonely Planet - van acht jaar geleden - heb ik gelezen dat om twee uur de wacht wordt gewisseld en daar moeten we dan ook meteen maar op wachten. Lyka geniet van het gratis Wifi - omdat het internet in het hotel nog steeds niet naar behoren werkt - terwijl ik wat in de souvenirwinkel rondsnuffel.Onder luid getrommel en getoeter wordt de wacht - onder grote publieke belangstelling - gewisseld. Het geheel neemt bijna een kwartier is beslag waarna de toeschouwers foto’s met de hoofdrolspelers kunnen nemen.
Pas na drie kwartier wandelen - of beter gezegd zoeken - zien we plaatjes die Lyka’s goedkeuring kunnen wegdragen. Ook de prijzen die onder de plaatjes staan zijn oké. Eenmaal aan tafel blijkt het toch nog een moeilijk verhaal te worden. Het gerecht dat Lyka heeft uitgekozen - gebakken rijst met tonijn - wordt alleen als bijgerecht geserveerd bij een menu voor twee personen. De vriendelijke ober is onvermurwbaar en blijft bij zijn punt. Uiteindelijk besluiten we dan om twee “Gimbap” - Koreaanse Sushirollen - te bestellen. Een rundvlees en een tonijn variant. Bij het serveren van de Gimbap met Kimchi gaan bij Lyka haar ogen wijd open.
‘I like this!’, zegt ze zelfverzekerd.
‘Da’s heel mooi!’, antwoord ik haar terug. ‘Want dit zullen we nog wel vaker als lunch eten.’
De schijven “Gimbap” zijn sneller verdwenen dan de kok de “Gimbap” heeft kunnen rollen en ook de vier schaaltjes met “Kimchi” zijn helemaal leeg. Met een beetje schaamte reken ik de 4000 Won (€ 2,85) af. De ober accepteert mijn verontschuldigingen en maakt nog wat grapjes dat ik niet alleen van de “Gimbap” maar ook van hem een foto moet maken. Ook Guus Hiddink wordt bij het afscheid door de ober genoemd als held van het Koreaanse Volk.We stappen zo het restaurant uit de regen in. Geen pijpenstelen maar toch voldoende hemelwater om ons te laten besluiten om een voortijdig einde aan de dag te maken. We gaan weer op het hotel aan. Onderweg hebben we nog een geluk bij een ongeluk! Op een brug over de “Cheonggyecheon” zien we plotseling een “Tourist Information” voor ons. De vrouw binnen zag ons al van verre aankomen en heeft een boekje en een kaart over Seoul voor ons klaar in haar hand. Een korte uitleg - die ik niet nodig heb maar uit beleefdheid over me heen laat komen - en we staan weer buiten. Mission Accomplished!
Het is nog vroeg - en het is weer droog - dus gaan we eerst naar ”Insadong Road” voor een koffie en een bananenijsje! Relaxed zitten we op een stenen bankje en laten de wereld aan ons voorbij gaan.
Tijdens de verplichte rustpauze aan het einde van de middag schrijf ik weer verhalen en verwerk de foto’s. Halverwege besluit ik om toch nog maar een fles bier te halen, die heb ik wel verdient en het bier smaakt me goed. Ik ben blij dat Lyka het hier in Korea ook allemaal heel erg leuk vindt.
De keuze voor het avondeten is niet al te moeilijk. Er zijn ontelbare restaurants in alle smaken in de smalle straatjes rondom ons hotel. Onze keuze valt op een klein en smal restaurant met maar vijf tafeltjes. Zoals de vorige keer is het eten van hoge kwaliteit en het smaakt ons goed. We zijn tenslotte in Azië en hier wordt niet met het eten gesjoemeld. Eten is leven in dit deel van de wereld. Lyka gaat voor het pittige varkensvlees terwijl ik me weer aan mijn favoriet - Dolsot Bibimbap - te goed doe. En ze zijn beide in orde, Lyka vindt het zelfs zo lekker dat er een tweede kom rijst aan te pas moet komen.
Vanavond staat er een sessie fotograferen met het statief op het programma. Ik heb dat ding nu eenmaal bij me en het is een goed moment om het te gaan gebruiken.En zo komt deze dag na bijna een klok rond aan haar einde. Moe en voldaan zoeken we ons kamertje weer op waar het internet nog steeds niet werkt. Het begint nu op mijn zenuwen te werken en ik meld het beneden bij de receptie. Excuses en de belofte dat er morgen naar wordt gekeken.
‘Gekeken?’, daar heb ik weinig aan, het moet worden gerepareerd!
