Na de rustige dag van gisteren is het vandaag opnieuw een dag van weinig inspanning. Die biertjes hadden me gisteren goed geraakt. Ik was voldaan en we lagen op tijd te slapen. Van die dagen heb je eenmaal ook nodig als je op reis bent. Ik realiseer me - onderweg naar de McDonald’s - dat ik nu alweer 18 hele dagen onderweg ben. Het voelt voor me aan als 18 weken!
Het ontbijt smaakt me weer prima en ook de koffie is hier van prima kwaliteit. We overleggen samen - tijdens het ontbijt - wat we de komende drie weken willen gaan doen. Plannen worden gemaakt en weer net zo gemakkelijk gewijzigd of van tafel geveegd.


Ze houdt de deur voor ons open zwaait ons na totdat we uit de straat zijn verdwenen. Dat is nog eens oprechte vriendelijkheid. Na een paar keer verkeerd te zijn gelopen in het ondergrondse doolhof van de metro vinden uiteindelijk het goede perron. Ik denk voor een moment weer aan Andy die altijd op het verkeerde perron terecht kwam en dan met veel pijn en moeite zijn kaartje weer kon activeren om naar het andere perron te gaan.
Vanaf het moment dat we in de metro zitten gaat alles van een leien dakje. Overstappen op het Yongsan station en onze dag kan al niet meer kapot. We zijn ruim een uur te vroeg en onze trein staat nog niet op de schermen. Dat maakt voor mij niets uit want zo heb ik voldoende tijd om het een en ander te eten en te drinken voor onderweg in te slaan. Vijf uur en zeven minuten in de trein zitten is natuurlijk niet niets. Er moet voldoende proviand worden ingeslagen hoewel ik vermoed dat er een restauratiewagon moet zijn. Maar zekerheid boven alles!
De trein is precies op tijd - we hadden ook niet anders verwacht - en eenmaal op onze plaatsen neer gezeteld zijn wij er klaar voor. De trein is opvallend leeg, maar dat veranderd bij de tweede en derde halte. De trein is nu voor meer dan 90 % gevuld.


We zijn blij en opgelucht wanneer er eindelijk een einde aan onze treinreis is gekomen. In de hal van het station is natuurlijk een “Tourist Information” die ons de standaard kaart van de stad in het engels aanbied. Mokpo blijkt veel groter dan ik had verwacht en veel van de bezienswaardigheden zijn zeker niet op loopafstand van het hotel.
Op het stationsplein kijk ik eerst een rustig om heen om een paar herkenningspunten in mijn geheugen op te slaan. Mokpo lijkt op het eerste gezicht een vriendelijk stadje. De Engelstalige reclames zijn nu bijna allemaal verdwenen. Ook de restaurants zijn moeilijker te onderscheiden. Aan de buitenkant lijken alle winkels nu op elkaar, het kan net zo goed een kapper of een restaurant zijn. Je kan vaak ook niet naar binnen kijken, dus dat wordt gewoon maar experimenteren.
Ik heb het kaartje van Agoda in mijn geheugen opgeslagen en verbluffend snel manoeuvreren we door de smalle straten naar het hotel waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Het hotel is niet goedkoop maar meteen ook erg mooi en nieuw. Het is een van de hotels die speciaal gebouwd zijn om gasten te ontvangen die de Formule 1 GP van Korea willen bezoeken.











