Wanneer we om half tien uit bed komen denk ik voor een moment aan Frans: ‘Zou hij wel in de bus zitten?’
Zonder me er ook maar enigszins druk over te maken zet ik de elektrische ketel met water aan voor de eerste kop koffie van de dag. Het wordt een vreemde dag! Een dag in transit, een dag wachten, een dag die in het teken staat van het nachtelijke vertrek naar Zuid-Korea.
Vanzelfsprekend heb ik de hotelkamer maar voor een extra nacht geboekt want twaalf uur rondhangen met je volle bepakking is ook geen pretje en voor de prijs hoef je het niet te laten. Gelukkig kunnen we zo nog de hele dag gebruik maken van het internet, ook al is dit niet al te snel.
Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de schade die de regen gisteren heeft aangericht. Mijn enige paar schoenen voor deze reis zijn nog net zo doorweekt als ik ze gisteren heb uitgetrokken. Ook mijn wollen sokken hebben geen enkele gram water afgestaan aan de vochtige lucht in de tropen. Er zit niets anders op dan ze gewoon weer aan te trekken! Mijn gedachten gaan voor een moment aan de jongens die hier zeventig jaar geleden tegen de Jappen vochten. Voetschimmel was je grootste vijand. Tijdens de eerste wereldoorlog noemden ze het loopgraaf voeten. Gelukkig bevinden we ons in een vreedzame en veel betere positie.
Ik probeer mijn sokken nog wat extra te drogen door ze in mijn gebruikte handdoek te rollen en er overheen te lopen. Ik weet niet of het helpt, of het misschien een illusie is. Ze lijken toch weer wat droger wanneer ik ze weer uit de handdoek haal.
Nat, warm en zweterig voelt het geheel aan mijn voeten aan. Maar er zit niets anders op en klagen heeft geen zin. Het is tijd voor de lunch en ik kan Lyka er van overtuigen om te gaan eten bij Berjaya Times Square. In de kelder in prima foodcourt waar je voor spotprijzen gerechten van hoge kwaliteit kunt eten. Lyka gaat voor de noedelsoep met kip en ik kies bij mijn favoriete stalletje de verse noedels met champignons en kip.
De donkere lucht dreigt en het ziet er niet naar uit dat we onze schoenen ergens in de zon kunnen drogen. We kunnen dus niets anders doen dan terug naar het hotel en proberen onze schoenen zo droog als mogelijk te krijgen. Ik heb in de afgelopen vijf dagen maar weinig kunnen schrijven en ook mijn foto’s zijn blijven liggen. Een stevige sessie op de MacBook is een rustgevend en ook een nuttig tijdverblijf voor me.Regel na regel verschijnt op het scherm, mijn herinneringen zijn dan misschien wat minder scherp en afgerond maar zeker niet minder goed. Wanneer ik omhoog kijk zie ik het rooster van de airconditioning. Airconditioning? Het duurt niet lang en de thermostaat staat op 30 graden en de ventilator op maximum. Twee paar sokken in een ultieme poging om geforceerd gedroogd te worden.
Terwijl ik op bed lig mijn verhalen te schrijven maakt een verontrustende email van AirAsia alle gemaakte plannen onbruikbaar. Het vertrek van de vlucht naar Incheon International Airport - Seoul - is vertraagt van 01:00 naar 05:10. Dus dat betekend dat we nog langer op de kamer blijven. Maar we moeten plotseling wel gaan uitzoeken hoe we een gepeperde rekening van een corrupte Maleisische taxichauffeur kunnen ontlopen. De laatste vertrektijden van de bus en trein naar de LCCT zijn snel gevonden. 23:33 is de op een na laatste trein, om 00:03 is het dus echt allemaal voorbij!
Na een laatste maaltijd op de hoek bij de Indiërs - een prima chicken masala met naan en tandoori kippenpoot - gaan we weer terug naar de kamer. Een kop koffie en met een oog op de klok in de bovenbalk op de computer kruipen de minuten voorbij. Wanneer ik het echt niet meer kan houden ga ik mijn rugzak maar inpakken. De sokken worden uit het rooster van de airconditioning geplukt en de wol ruikt alsof er een explosie van fungaal leven heeft plaatsgevonden. Toch zullen ze nog een paar uur aan mijn voeten moeten zitten omdat ik niet een tweede paar sokken kan verspelen aan vochtige schoenen.Wachten is en blijft moeilijk voor me. Dus nog voor tien uur verlaten we het hotel. We zijn het er voor de verandering een keer over eens dat we maar beter op pad kunnen gaan. Tijdens de wandeling naar het Masjid Jamek station voelen mijn schoenen droog aan. Misschien zijn ze nog niet helemaal droog maar ze zijn over het kantelpunt. Een paar uur in de brandende zon zou ze zeker goed doen!
In de trein naar Salak Tinggi drink ik het laatste biertje - wat er nog in de koelkast stond - op en om eerlijk te zijn smaakte het me van geen kanten. Lyka zit net als ik te mijmeren en in het donkere niets te staren. De reis met de trein gaat snel en efficiënt. Er wordt direct aan een computerterminal ingecheckt en we worden er bij de paspoortcontrole op gewezen dat we nog wat vouchers voor een maaltijd te goed hebben. RM 40 (€ 10,50) voor twee maaltijden bij de gouden bogen. Het moet dus maar! We eten de helft van de burger en snoepen wat van het ijs. De koffie is vers en lekker! Maar ik moet straks ook nog slapen dus kan ik niet al te veel koffie drinken.
We lopen zonder problemen door de immigratie en rond 00:30 nemen we plaats in de verlaten vertrekruimte bij de gates. Internet en games. Een cola light en een oppervlakkig gesprek met een Thais stel dat reizen naar Thailand in Korea moet gaan verkopen. Ze blijken ook nog eens in hetzelfde hotel als wij te verblijven. De tijd kruipt voorbij terwijl de oogleden steeds zwaarder worden.
