Een combinatie van jetlag, een huiselijk misverstand en een voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal resulteerde in een som met als uitkomst een nacht zonder enige vorm van slaap. De rugzakken waren gepakt en Lyka lag op bed te ronken. In de ruim 90 minuten speeltijd zag ik een uiterst geconcentreerd Nederlands team de Roemenen vakkundig oprollen. Het WK 2014 in Brazilië ligt binnen handbereik!
Na afloop had ik nog maar twee uur de doden voordat de taxi zou verschijnen. Nog maar een bakkie koffie en wat onzinnig prutsen op de laptop. Ik was bang dat als ik ging zitten nietsdoen dat ik in slaap zou vallen. Een uur voor het vertrek maak ik Lyka wakker die het misverstand nog steeds niet is vergeten en verder gaat waar ze voor het slapen was gebleven. Geen prettig gevoel op dit uur in de nacht! Zelf blijf ik rustig en knik af en toe maar een keer als teken dat ik toch luister naar haar pleidooi.
De taxi is gelukkig bijna een kwartier te vroeg en dat scheelt me weer een hoop stress. Voor de laatste keer kijk ik goed om me heen of we écht alles hebben ingepakt en wanneer ik gerust ben draai ik de deur achter me op slot. We zijn onderweg!
Frans - onze reisgenoot voor de komende vijf dagen - staat op de afgesproken plaats langs de weg te wachten. Ook deze onzekerheid kan niet meer voor stress zorgen. We zijn op weg naar Bangkok en wel naar de oude Don Muang luchthaven die door AirAsia een nieuw leven is ingeblazen. We kletsen wat onderweg en ik probeer zo goed als het kan wakker te blijven. Een boterham tegen de slaap. Het is een ongelijke strijd tegen de slaap maar tot nu ben ik aan de winnende hand.
Eenmaal op Don Muang glijdt de slaap als een deken van me af. Inchecken is een fluitje van een cent en de hele ervaring valt me 100% mee. Achteraf is het hier helemaal zo slecht nog niet! Het is alleen jammer dat de luchthaven een kleine 35 kilometer verder van Pattaya ligt en daarmee een stuk duurder is om te bereiken. Maar in zijn geheel is het een prettige ervaring.
Na de sandwich in het vliegtuig - die ik extra besteld heb - wint de slaap van mijn wilskracht. Mijn ogen vallen dicht en ik ben een paar keer echt vertrokken. Steeds als ik weer wakker schiet moet ik me eerst weer hervinden. Maar ze noemen die dingen niet voor niets “power naps”! En daar is dan Kuala Lumpur! Wakker maar niet geheel fris maken we tocht via de bus, airport ekspress en monorail naar het hotel.
Helaas is de kamer een kleine tegenslag. Na de mooie kamer tijdens ons vorige bezoek krijgen we nu het kleinste kamertje in het hotel. De kamer is zo klein dat het bed 10 centimeter korter is dan normaal met als gevolg dat mijn benen over de rand uitsteken. Ook de koelkast kan maar een klein stukje open, net genoeg om een flesje frisdrank te pakken. Ik ben moe en heb geen trek om hierover te klagen. Laat het maar zo zijn! Je kan nu eenmaal niet altijd geluk hebben!
We maken een korte wandeling rond Bukit Bintang en Frans krijgt zijn eerste indrukken van Kuala Lumpur. Maar echt ver komen we niet. Al voor zeven uur zitten op Jalan Alor bij een Chinees restaurant aan een voorzichtig biertje. Er volgen mihoen, Peking eend, saté, kippenvleugels en nog een biertje.
Die laatste maakt me zo slaperig dat ik besluit om terug naar het hotel te gaan om te slapen. De cirkel van de jetlag lijkt doorbroken. Nu slapen en morgen ben ik weer helemaal gelijk gezet met de Aziatische tijd.
