Maleisië: Batu Caves

Kuala Lumpur (My Hotel @ Bukit Bintang (908)

Vandaag is het dus de eerste échte dag met een nieuwe gast in Kuala Lumpur. Het is na al die nieuwe bezoekers die ik hiernaar toe heb meegebracht erg voorspelbaar wat we zo gaan doen! Kuala Lumpur is een erg vriendelijke stad maar de echte bezienswaardigheden zijn op een hand te tellen. Voor mij persoonlijk bestaan de hoogtepunten van Kuala Lumpur uit drie heerlijke maaltijden per dag.
Frans had van te voren al een paar keer aangegeven dat hij problemen heeft met het lopen en dat we dus zoveel mogelijk met het openbaar vervoer zouden moeten reizen. Dat is op zich geen probleem maar er zijn ook wel een paar gebieden die minder goed zijn te bereiken.
De eerste wandeling gaat richting de Petronas Torens. Voor ons allemaal doodgewoon maar als je de eerste keer in Kuala Lumpur bent kijk je toch wel je ogen uit. Zelf probeer ik ook altijd de wereld weer met nieuwe ogen te zien. Net doen of je zelf weer voor de eerste keer op een plaats bent. Dat klinkt veel gemakkelijker dan het is!
De wandelbruggen van het Pavilion Shopping Center naar het KL Convention Centre zijn echt een uitkomst. In plaats van dat je in de hitte door het verkeer in smalle straten slingert loop je nu door de koelte van de airconditioning hoog boven het stinkende verkeer. Frans heeft het toch nog een beetje moeilijk en in een lager tempo dat we gewend zijn komen we toch in het park achter het KLCC. Natuurlijk zijn de torens indrukwekkend als je die voor de eerste keer in het echt ziet maar ook voor ons na die tientallen keren.

Na een korte pauze met een bakkie koffie in het foodcourt van het KLCC gaan we via KL Sentral met de trein richting Batu Caves. We hebben de nieuwe kaart voor het openbaar vervoer aangeschaft en dat scheelt veel tijd. Geen lange rijen wachtende mensen meer voor je voordat je een kaartje voor de metro hebt bemachtigd. Eindelijk zijn de twee metrolijnen en de monorail met elkaar verbonden. Volgend jaar worden de bussen daar ook nog eens aan gekoppeld. De “MyRapid” kaart heeft nu ook geen uiterste houdbaarheidsdatum meer waardoor het echt een aanwinst is wanneer je regelmatig Kuala Lumpur bezoekt.
Maar de KTM is een groter probleem! Er zijn fikse vertragingen maar we zitten nu eenmaal in de trein en we kunnen geen kant meer op. Na een reis van bijna twee uur stappen we op het station van Batu Caves uit. Mijn gedachten gaan even terug in de tijd toen ik samen met Kris deze trip altijd met de bus deed. Het duurde wel iets langer maar de bussen reden altijd op tijd.

Net binnen de poort van het tempelcomplex bekijken we eerst de tempel van de apengod Hanoeman. Ik heb wel eens vaker geprobeerd het verhaal achter deze god op te schrijven maar het verhaal is erg ingewikkeld. Het heeft te maken met een ontvoering en een bevrijding. In het Hindoeïsme is het symbool van de devotie. Dat maakt de tempel niet minder interessant nu ze van een nieuw laagje verf is voorzien.
Frans schiet zijn plaatjes en we gaan op weg naar de eigenlijke grot. Batu Caves is een levende attractie! Het maakt niet uit hoe vaak je deze plaats bezoekt want de volgende is het altijd weer anders. Deze keer zien we de oude vrouw met het ongelofelijke lange haar. We schatten dat het haar ongeveer 350 centimeter lang is. Na een korte berekening komen we tot de conclusie dat ze waarschijnlijk in geen dertig jaar de schaar voor haar hoofd heeft gebruikt.
Het wordt nu weertijd voor de traditionele 272 treden naar de ingang van de grot. 272 treden die ik in een keer wil nemen. In een ver verleden heb ik me wel eens voorgenomen om te stoppen met reizen wanneer het me niet meer lukt om in een keer naar boven te lopen. Frans zweet als hij de enorme trap voor hem ziet opdoemen. Voordat we naar boven gaan wordt er eerst getoiletteerd. Die kilo hoef je in ieder geval niet meer mee naar boven te slepen!
Terwijl we staan te wachten komt er een bruidspaar voorbij dat zo uit een sprookje van 1001 nacht is gestapt. Je kan de liefde die het bruidspaar uitstraalt goed zien.
Lyka neemt op de trap een kleine voorsprong. Frans huppelt overmoedig de eerste treden op en ik zelf ga als een oude stoomlocomotief langzaam maar gestaag naar boven. De uitslag van 18 oktober 2012: 1e Jielus, 2e Lyka en het brons gaat naar Frans. Ik moet eerlijk toegeven dat Frans het sneller heeft gedaan dan ik had verwacht. Eenmaal boven neemt Frans zich ter plekke voor om wat meer te gaan lopen.

Boven in de grotten hangen we wat rond en rusten wat uit. Die 272 treden worden er nog wat meer als je de hele grot wil ontdekken.
Op de terugweg slaat het noodlot opnieuw toe wanneer we in een trein zitten die zonder een opgaaf van reden in het midden van niets stil komt te staan. Er wordt wel wat omgeroepen in het Maleis maar daar kunnen we niets wijs uit worden. Op de LCD schermen in de coupés verschijnen tekenfilms om de kinderen zoet te houden en de volwassenen nemen het gelaten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Gelukkig duurt het deze keer niet zo lang als op de heenweg.
De trein rijdt langzaam over het overgebleven begaanbare spoor. Mijn ervaring in de spoorbouw - alweer meer dan 25 jaar geleden - maakt dat ik ook de reden van het oponthoud kan ontdekken. Een stopmachine heeft over een afstand van ongeveer 500 meter bijna alle betonnen dwarsliggers onthoofd. Grote ploegen arbeiders zijn met man en macht aan de gang om houten nood-dwarsliggers te plaatsen. Om de drie kapotte betonnen dwarsliggers wordt er een uitgegraven en vervangen door een houten dwarsligger. Wanneer dat klaar is kan er weer gereden met lage snelheid op dat spoor worden gereden. Het is geen prettig werk bij deze temperaturen!
De twee vertragingen bij elkaar opgeteld hebben deze dag sneller tot een einde gebracht dan ik had gepland. Frans heeft genoeg gelopen en wil morgen een dagje rustig aan doen. Dat wordt dus een gemakkelijk dagje! We moeten toch ook nog de kaartjes voor de MotoGP kopen.
De avond brengt regen en wij brengen die door op hetzelfde terras als gisteren. Alleen wordt alles wat groter. Meer saté, meer mihoen en meer koude Tiger biertjes.