Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 506), zondag 6 oktober 2024
Ik weet niet of het door mijn leeftijd komt maar ik hou steeds meer van regelmaat in mijn leven. Die regelmaat begint ’s morgens wanneer, ook op reis in den verre, om zes uur het alarm afgaat. Eerst naar het toilet, dan de stekker van de gisteren al gevulde waterkoker in het stopcontact, mijn medicijnen voor de diabetes met enkele slokken water naar binnen, mijn MacBook opstarten, kokend water opschenken, mijn email bekijken en eventueel reageren, een tweede keer kokend water opschenken, Facebook bekijken, een ijsklont in de kokend hete koffie en de dop op mijn Japanse Starbucks drinkbeker draaien, de eerste slok koffie van de dag, mijn financiën bekijken, een verhaal dat ik schrijf controleren en verbeteren, de dag is weer begonnen.
Het zijn de dagelijkse rituelen die mij regelmaat in mijn leven geven. Waarom ik het zo doe is voor mij ook een groot raadsel maar ik hou er nu eenmaal van om op gepaste tijden dezelfde handelingen te verrichten. Het geeft me zekerheid en ook innerlijke rust. Lyka ligt nog achter me op het bed heerlijk te slapen. Ook zij heeft haar eigen regelmaat die niet altijd met mijn regelmaat gelijk in de pas loopt. Het is voor mij de regelmaat dat wij samen niet regelmatig hetzelfde doen en willen.
Na het eten van de tosti’s, de hardgekookte eieren en wat happen van de dubbele varkensburger is het voor mij tijd voor mijn ochtendwandeling. Ik vind het heerlijk om te wandelen in de relatieve koelte van de ochtend maar belangrijker is de rust van de vroege ochtend in de stad die tot de kleine uurtjes feest heeft gevierd.
In “Soi Bongkhot” zijn er nog enkele openlucht restaurants open waar afterparty's bezig zijn. De bas dreunt onafgebroken en voelt als lichte stompen in mijn maag. Tafel naast tafel omringt door jongeren die zo blauw als een tientje ’s morgens om negen uur Thaise whisky zitten te drinken of hun leven ervan af hangt. Zonder zorgen en geen wolkje aan de lucht.
Ik stap rustig verder richting “Pattaya Thai” en verbaas me over de verdwaalde eenzame blanke buitenlanders die op dit vroege tijdstip al in een lege bar achter grote flessen bier zitten, al dan niet vergezeld van een bierpul gevuld met ijsklonten. Zelf drink ik ook graag bier maar het gebeurt maar heel zelden dat ik voor drie uur ’s middags achter een koude klets zit.
Een stukje verder staat een oude vrouw Thaise ontbijtjes te bakken in een van sloophout opgetrokken keet. Ze gooit de ingrediënten in de enorme wok die tot ongekende hitte is opgestookt. De gasbrander blaast de helder blauwe vlammen die de buitenkant van de wok likken. Voor haar stalletje staan enkele motorfietsen van GRAB bestuurders op de bestellingen te wachten. Mijn adem wordt afgesneden door de dampen van de chilipepers en knoflook. Dit werkt net zo goed als de traangas granaten van de Mobiele Eenheid.
We slaan rechts af richting “Beach Road” en het eerste dat opvalt is het toch wel erg drukke verkeer op dit vroege tijdstip. Het is verkeer dat centraal Pattaya verlaat, dat is ook opvallend. Het verkeer in Pattaya is sowieso verschrikkelijk. Dat is dan ook de reden dat ik mijn motor bijna nooit meer gebruik in Pattaya. En wanneer wij over een tijdje vertrekken voor onze tocht op de motor naar het noorden dan verlaten we al voor zeven uur ’s morgens de drukte van deze stad om de drukte voor te zijn.
Het oversteken van “Second Road” is altijd een linke bezigheid! Het verkeer komt van drie kanten en zeer weinig tot geen motorrijder houdt zich aan de verkeersregels en/of de verkeerslichten. Daarnaast hebben de Thaise automobilisten hun eigen interpretatie van het gele verkeerslicht. In Thailand betekend een geel verkeerslicht: “Snel gas geven dan hoeven we niet zo lang in de zon te wachten voor het rode licht!” Tenzij er een politieagent met zijn bonnenblok op wacht staat. Een klein stukje verder begroet ik een paar motorbike-taxi’s die na enkele dagen gewend zijn aan mijn vroege verschijning.
Een ruime tweehonderd meter verder kom ik bij het eerste rustpunt van mijn ochtendwandeling. Op een rand van de stoep voor de 7-11 geniet ik van de stilte om mij heen en mijn eerste flesje sodawater. Ik controleer mijn email nog een keer en ook de financiën aan het thuisfront worden gecontroleerd. Dan ben ik klaar met mijn communicator. Het is sinds onze aankomst in Thailand geen telefoon meer omdat ik er niet meer mee kan bellen. Op reis koop ik alleen simkaarten met data omdat ik geen behoefte heb aan telefoongesprekken in het buitenland. Alle communicatie gaat per email of Whatsapp! Vandaar dat het sinds enkele dagen de communicator is geworden.
Mijn flesje water is leeg en ik knijp mijn handen tot een stevige vuist. De weerstand in de gewrichten en weefsels van mijn hand geeft aan of de waterhuishouding in mijn lichaam goed is. De drie koppen koffie die ik ’s morgens drink zijn erg lekker maar niet zo goed voor de waterhuishouding. Koffie is namelijk volgens hele volksstammen vochtafdrijvend en daarom drink ik vaak ook een flesje water wanneer ik ’s morgens koffie drink. Mijn gewrichten en weefsel voelen wat stroef en stijf aan dus moet ik vandaag een extra flesje water tot me nemen.
Ik steek de zo goed als verlaten “Beach Road” over en verbaas me over de leegte van het voetpad waarover ik naar het begin van “Beach Road” ga wandelen. Het is pas zes oktober en het zo naar uitgekeken “High Season” moet nog beginnen maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het maar zelden zo rustig heb gezien in Pattaya, in welk seizoen dan ook. Het begint er op te lijken dat zelfs de vaste bewoners deze stad na de Covid-19 samenzwering voorgoed hebben verlaten. Dat het ook hier in Pattaya steeds duurder wordt ik zeker een van de oorzaken. Je pensioen is ergens anders in Thailand soms wel anderhalf keer zoveel waard. Dan maar zonder zee en strand.
Op het punt waar “South Pattaya Road” zich aan de “Beach Road” verbind maak ik een selfie met het lege strand op de achtergrond. Ook zo’n vreemde regel van de ambtenaren op het gemeentehuis? Er mogen geen parasols en strandstoelen meer dichtbij de branding staan. Die ruimte is nu voor toeristen vrijgehouden zodat de toeristen die zich levendig willen verbranden in de felle tropenzon genoeg plaats hebben. Het zal zeker zijn ingesteld met de beste bedoelingen maar uiteindelijk zijn er alleen maar slachtoffers. De toeristen èn de strandstoel verhuurders zijn er allemaal niet zo heel blij mee.Ik slenter door naar het einde, of beter gezegd het begin, van Beach Road en begroet andere wandelaars die ik na enkele ochtendwandelingen herken. Ook zij zijn mensen van regelmaat omdat ik ze elke ochtend ontmoet en begroet. Snel nog een flesje water gekocht bij de 7-11 naast “Gullivers Restaurant” en dan weer even zitten.
Het duurt nooit lang totdat er iemand naast je komt zitten en een gesprek met je aanknoopt. Vaak is het politiek, waar ik niets meer mee heb, of over religie, waar ik nog minder mee heb. Vaak luchtten ze hun hart over vriendinnen en andere onmogelijke zaken die ze zelf hebben meegemaakt. Ik hoor maar zelden verhalen die ik nog niet gehoord of zelf ervaren heb. Na zo’n klaagzang komt er altijd ongeloof in me boven. Wanneer je het hier niet naar je zin hebt, of je haat je leefomgeving, dan vertrek je toch? Ook zijn er mensen die gewoon over van alles en nog wat praten, zoals George, een aardige kerel die ook voor langere tijd op reis is en veel plaatsen wil bezoeken. De kunst is om niet in details te treden en elkaar uit te horen. Hoe oppervlakkiger het gesprek is des te beter is de verstandhouding.
Een warm afscheid van George en terug richting het hotel. Nu de tafels en stoelen voor mijn favoriete 7-11 zijn verdwenen blijf ik op de boulevard lopen waar ik naast “Central” een andere 7-11 heb gevonden waar ik mijn derde flesje sodawater drink. Vanaf hier heb ik drie opties om bij het hotel te komen. De afstanden van de omwegen zullen niet veel van elkaar verschillen maar het zijn wel drie totaal verschillende omgevingen. Het hangt een beetje van de tijd af voor welke optie ik kies. Ruim drie uur na mijn vertrek klop ik op de deur van onze kamer. Ik heb er weer ruim tien kilometer opzitten. Het was een heerlijke ochtendwandeling.
Thailand is hoofdzakelijk rijst, soms rijst noedels of instant noedels en gelukkig ook spaghetti. Ook voor de lunch heb ik een regelmaat waarbij ik de rijst, noedels en spaghetti afwissel, net als de vis, kip en varkensvlees. De gebakken spaghetti met knakworst samen met de gegrilde kipfilet en de pittige dipsaus zijn winnaars. Het lunchen in het Big C warenhuis is altijd goed en eerlijk geprijsd. Een mooie lunch voor € 2,29.Met een verpakking “Som Oh”, de grote Aziatische Pomelo, keren we huiswaarts. Dat klinkt vreemd maar ons hotel en de omgeving voelen ècht als een thuis. We zijn heel erg blij dat we in de toekomst hier weer veel tijd kunnen doorbrengen. De middag verloopt rustig en langzaam. Ik snoep van het licht bittere maar toch ook zoete vruchtvlees van de “Som Oh”. Beschrijf mijn gedachten en filosofeer over het verleden en onze toekomst.
Mijn boek komt tevoorschijn en ik lees totdat mijn oogleden zwaar beginnen te worden. Ik knijp mijn ogen een uurtje dicht en geniet van de koele bries uit de airconditioning die zoals altijd op 27 graden staat.
Vijf uur is een richttijd in Thailand omdat vijf uur het tijdstip is dat de 7-11 weer alcohol mag verkopen. Het is vandaag zondag, onze eerste zondag van deze reis, en dat betekend dat we niet uit eten gaan. We blijven heerlijk op de kamer om samen wat bier te drinken en te eten. De vijf grote flessen bier zijn snel gehaald en ze smaken me uitstekend op het balkon in de schaduw en uit de wind. De twee pizza’s van “The Pizza Company” zijn besteld en worden om zeven uur in het hotel bezorgd.
Het weerbericht heeft regen voorspelt maar er is vandaag nog geen druppel gevallen. Gaat dat nog veranderen? Ik denk het wel! De lucht kleurt donker grijs en in de verte zie ik de eerste bliksem de wolken oplichten. Het is nog zo ver weg dat je de donder nog niet kan horen maar dat gaat zeker veranderen. Ik neem mijn kans waar en loop nog een keer naar de 7-11 voor drie grote flessen Beer Leo zodat we vanavond zeker niet te kort hebben.
Ik voel op de terugweg naar het hotel de eerste druppels regen op mijn gezicht en nu is er ook de donder te horen. Het onweer, en het noodweer, komt rap dichterbij. Dat is de regelmaat en de kracht van de natuur die zich niet laat temmen door de Timmermansen van deze tijd met hun belastingen!
De sluizen van de hemel openen zich met een brute kracht die je alleen maar in de tropen kan ervaren. Je kan door de regen niet verder dan een honderd meter van je af kijken. Het is de letterlijke muur van water die op je afkomt en die je omsluit. In de rest van de wereld wordt er gesproken over millimeters neerslag maar in de tropen gaat het over centimeters en decimeters, voor de jongeren onder jullie: een decimeter is tien centimeter. De straten van Pattaya veranderen in wild-water rivieren waar het prima kajakken zou zijn. Maar niet voor de pizza bezorgers! Om half zeven krijg ik een bericht op mijn telefoon dat onze bestelling is geannuleerd wegens het slechte weer en een gebrek aan pizza bezorgers. Da’s niet zo mooi!
Ik ben niet voor een gat te vangen en bestel meteen online dezelfde pizza’s om om acht uur te worden bezorgd. Het gaat prima en binnen enkele seconden heb ik de bevestiging van mijn bestelling weer op het beeldscherm van mijn communicator staan. Buiten heeft het personeel van ons hotel de taak op zich genomen om het verkeer om te leiden want een eindje verderop in Soi Bongkhot staat het water, volgens zeggen, een meter hoog en dat is niet bevorderlijk voor de brommers en personenauto’s.
Om tien voor acht sta ik netjes beneden te wachten op de pizza bezorger wanneer ik op mijn telefoon opnieuw een annulering ontvang voor mijn bestelling. Ik ben meer dan teleurgesteld en ben zelfs een beetje boos over de slechte service. Het is nu weer droog en ook de lucht klaart weer op. Ik snel naar boven en bestel nu voor de derde keer vandaag de twee pizza’s voor de prijs van een. Opnieuw ontvang ik een snelle bevestiging maar deze keer heb ik niet echt de verwachting dat de pizza’s ook daadwerkelijk zullen worden bezorgd.
Dat laatste blijkt een onnodige negatieve gedachte. Om iets voor negen uur verschijnt de pizza bezorger onder aan de lift en wij kunnen eindelijk eten. Zoals elke zondag in Thailand zijn de pizza’s overheerlijk en zeker met een ijskoude fles bier erbij. Waar we ook zijn in Thailand, we proberen de zondag altijd als pizzadag in ere te houden. Ook dat is regelmaat! Net als morgenvroeg de koude pizza punten voor het ontbijt.
