Thailand: Een andere route

Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel) 413), woensdag 30 oktober 2024

Het is onze laatste dag is Sisaket en opnieuw ga ik lekker wandelen, opnieuw alleen omdat Lyka andere vrouwen dingen te doen heeft. Ik kies een volledige andere, maar geen onbekende route, wel weer richting het “Huai Nam Kham” reservoir.
Ik wandel linksaf en weer rechtsaf en loop over het tempelterrein van “Wat Maha Puttharam”. Hier ben ik ook al vaker geweest maar het blijft toch altijd weer mooi en je weet van tevoren nooit of je wat nieuws gaat zien.
Mijn sandalen gaan uit en op blote voeten betreed ik de tempel. Dat is de gewoonte in Thailand. Vaak wordt je ook verzocht om je schoeisel uit te doen wanneer je een woning van een vreemde, kennis of vriend betreed. Er zitten twee oude monniken mensen te helpen met hun problemen en die krijgen dan op hun beurt tegen betaling, een gift, een goddelijke zegening. Daar mag ik natuurlijk geen foto’s van maken!
De grote gouden Boeddha staat in de steigers en krijgt onderhoud. Ook de kleinere beelden achter de Boeddha worden opnieuw verguld. Mijn oog valt op een kast met acht kleine Boeddha beeldjes in verschillende houdingen. Een voor elke dag van de week.
Ik zie jullie denken: ‘acht beeldjes? Er zitten toch maar zeven dagen in een week?’
Dat klopt, de woensdag heeft twee beeldjes! Waarom dat is is mij ook niet duidelijk.
Ik bekijk de vitrine nauwkeurig en zie dat de kast acht gleuven heeft, onder elk beeldje een, waar je geld ik kan gooien om waarschijnlijk zonden af te kopen. Ik haal een muntje van vijf baht uit mijn zak en gooi het in de gleuf onder de liggende Boeddha. Zomaar, die liggende Boeddha vind ik altijd de mooiste. Ik schrik me een hoedje! Er klinkt een luide stem van een monnik die begint te praten en zingen in het Thais. Ik heb geen idee waar het over gaat en voordat ik Google Translate heb opgestart zwijgt de stem alweer. Een religieuze Jukebox? Hoe krijg je het verzonnen?
Op de rotonde naast de tempel passeer ik het beeld van het Thaise meisje dat haar haren wast. Dat beeld in die houding is niet lokaal. Dit beeld zie je overal in Thailand en ik weet nog steeds niet wie dat meisje is. Is het een goede geest die geluk brengt, een prinses uit vervlogen tijden of gewoon een commercieel verzinsel? Het antwoord zal ik waarschijnlijk best wel een keer te horen krijgen.
Na de heel vernuftig verbouwde pick-up truck van gisteren stuit ik nu op een vrachtwagen met een opbouw als een bus. Het is gewoon de overtreffende trap van gisteren! Je krijgt met de dag meer respect voor deze vakmensen die met heel veel fantasie, en waarschijnlijk verouderd gereedschap en werktuigen, altijd weer iets moois kunnen maken.
Vanaf hier is het een bekende weg naar het “Huai Nam Kham” reservoir. Ik slenter langs het park waar onze vriend Jan woont. Er is nog maar een vermeldenswaardig moment uit de stad en dat is het “Hotel Prompiman”, het heeft volgens Agoda vier sterren, twee meer dan het hotel waar we nu slapen maar het is ook twee keer zo duur. Mijn gevoel zegt dat dit het niet gaat worden. De enorme bar en iets dat lijkt op een discotheek naast het hotel kan nooit positief zijn.
Net zoals gisteren loop ik weer langs het reservoir, deze keer wel aan de andere oever, en door het park. Drink een soda op de stoeprand voor de bekende 7-11 aan de snelweg en stuur Lyka een bericht dat ik haar zal bellen wanneer ik in de buurt van het hotel ben om voor een keer te gaan lunchen in ons favoriete kleine restaurant.
Het restaurant is authentiek en het voedsel is er fantastisch! Hier eten we samen gewoon inclusief water voor 100 baht (€ 2,73). Dat is voor westerse begrippen toch niet meer te bevatten? Wat kost een flesje water op het treinstation?He t gebrek aan belasting houdt de prijzen in Thailand in de hand!
De rest van de middag bestaat uit voorbereidingen voor de komende (reis)dagen treffen, een video gesprek met mijn broer en schoonzuster en een korte woordenwisseling met mijn vriend Danny op Whatsapp, die binnenkort deze kant op komt. Wat lezen, schrijven, filosoferen en bier drinken. Ik zie de zon weer onder de horizon zakken en we maken ons klaar voor het moeilijkste moment van ons verblijf in Sisaket. We moeten weer afscheid nemen van onze speciale en goede vriend Jan.
Er is een enorme tegenslag voordat we op de markt komen om te eten! We hebben de hele dag, en ook gisterenavond, ernaar uitgekeken om vanavond die heerlijk stokjes saté te eten met gebakken rijst. En wat denk je? Vanavond zijn ze niet aanwezig op de bekende plek maast de spoorwegovergang. Dus vanavond geen saté, volgend jaar dan maar weer!
Wij passen ons snel aan de onverwachte situatie aan en ik introduceer Lyka in een voor haar nieuwe Thaise snack genaamd “Naem”. Gedroogd en gefermenteerd varkensvlees op een stokje dat boven een smeulend houtskoolvuurtje wordt opgewarmd. Ze vind het heerlijk en we hebben weer een nieuwe Thaise snack die we in de toekomst langs de weg kunnen eten.
We doen niet moeilijk en kiezen opnieuw voor het beproefde en goedgekeurde recept van gebakken rijst met een visje van de grill. Dat kan gewoon niet fout gaan!
Het is weer gezellig met Jan en het ongewenste moment van afscheid komt met elke seconde die weg tikt dichterbij.
Het bier vloeit rijkelijk en wanneer ik terug kom van het toilet in het treinstation kan ik het niet laten om de pootjes van de kikkers nog een keer op de foto te zetten. Lyka en ik vinden ze lekker maar we begrijpen ook dat het niet voor iedere toerist is. Kikkers eten zit tussen je oren!
En dan is het helaas zo ver. Adieu Jan, hou je sterk. We houden contact en we gaan ervan uit om je volgend jaar weer hier op dezelfde plaats te ontmoeten. Het gaat je goed vriend, tot volgend jaar!

Op de terugweg naar het hotel scoor ik nog een laatste fles bier bij de “Mini Big C” en ik verbaas me over het nieuwe biermerk in de koelkast van de kleine supermarkt. “Carabao” is een Thaise rockband die ondertussen een enorme lijn van franchisen heeft opgebouwd. Het zijn inkomsten voor je bekende naam waar je helemaal niets voor hoeft te doen! Ik heb vroeger in Pattaya wel eens een biertje met Lek gedronken. Nu hebben ze een donker bier op de markt gebracht dat ik in de toekomst zeker eens moet proberen. Niet vanavond, morgen hebben we 165 kilometer voor de wielen en dan moet ik wel fit zijn.