Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 603), vrijdag 4 oktober 2024
Om 00:47 zit ik rechtop in bed en na vier uur slapen zit er geen vezel meer in mijn lichaam die aan rust toe is. Ik vraag me hardop af of het wel een goed idee is geweest om vroeg naar bed te gaan. Maar wat hadden we anders kunnen doen? Een uur of drie tegen de slaap vechten?
Ik strompel de trap af naar de begane grond en realiseer ik me dat de 7-11 na middernacht geen alcohol meer mag verkopen. De Thai kunnen zich moeilijk inhouden en dronkenschap verstoort de economie. Daarom heeft de regering heel lang geleden ingevoerd dat er alleen op bepaalde tijden alcohol in de winkels mogen worden verkocht. Het is eigenlijk een wassen neus omdat het alleen om officiële winkels gaat die een vergunning hebben. Alle papa en mama winkels in Thailand hebben geen vergunning dus valt er weinig in te trekken wanneer de regels worden overtreden.
Gelukkig hoef ik niet op zoek naar een kleine winkel omdat de nachtwaker nog druk is met het maken van rolletjes met daarin tien munten van een baht. Deze rolletjes worden dan door iedereen gebruikt zoals een muntstuk van tien baht. Hij heeft een sleutel van de koelkast en is altijd bereid om nog wat omzet te genereren. Opgelucht neem ik de lift naar de zesde verdieping met twee ijskoude flessen Beer Leo in de hand.
De relatieve koelte van de nacht is uitnodigend en niet veel later zit ik op het balkon te genieten van het uitzicht in het donker en een koud biertje. Het voelt alsof ik nooit ben weggeweest! De laptop wordt opgestart en de eerste worden van deze reis worden elektronisch in enen en nullen opgeslagen. Dit is het echte leven en de afgelopen zes maanden lijken niet te hebben plaatsgevonden. Het voelt alsof ik nooit in Nederland ben geweest.Na de twee biertjes voel ik me toch wel weer loom en probeer ik nog wat slaap te pakken. Morgen vroeg op en mezelf door de dag slepen tot een uur of tien ’s avonds. Dan zou het ritme toch wel weer op zijn plaats moeten zijn.
Het slaapmutsje heeft zijn werk gedaan en zodra de wekker om zes uur afloopt zet ik hem uit en draai me weer om. Een klein uur later zet ik voor de eerste keer koffie met mijn laatste aanwinst. Een opvouwbare roze waterkoker van 700 ml. Precies genoeg water om een beker met kokend hete overheerlijke Hollandse koffie te vullen. Mijn voordeel?Financieel is dat twee euro per dag maar het belangrijkste is dat ik ’s morgens niet voor dag en douw op pad hoef naar de 7-11 voor koffie. Alles gaat precies zoals ik heb verwacht en niet veel later zit ik te genieten van mijn eerste beker koffie terwijl Lyka nog geniet van het medium harde matras en haar hoofdkussen.
Ik probeer van alles en nog wat om mijn bioritme gelijk te zetten met Thailand maar mijn hoofd en lichaam willen niet meewerken. Het tijdsverschil speelt mij parten en hoe ouder je bent des te meer je er last van kan hebben. Schrijven lukt niet dus laat ik het maar voor wat het is. Forceren is nooit goed maar zeker niet wanneer je probeert je gevoelens en gedachten over te brengen naar anderen.
Mijn meisje is ook niet helemaal op haar gemak wanneer ze ontwaakt. Ze is met geen riek te voeren! Ze ruikt de koffie en zoekt naar de koffiebeker. Het eerste slokje gaat in ieder geval goed naar binnen. Er verschijnt zelfs een glimlach op haar mond. Na het tweede slokje veranderd die in een brede glimlach en op dat moment weet ik dat we weer met elkaar in verbinding staan. Het is alsof Thailand weer ons thuis is! Laten we hopen dat dit nog lang zo blijft.
Ons eerste ontbijt is een oude bekende die we nog vaak zullen ontmoeten. Twee tosti’s, twee hardgekookte eieren een broodje met een dubbele hamburger en een banaan. Een winnaar voor twee euro persoon! Maar het is ook een duidelijk signaal dat het in Thailand in de afgelopen zes maanden ook een stuk duurder is geworden. De tijd van “Leven als een god in Frankrijk voor een AOW’tje” zijn hier nu ook verleden tijd! Je zal toch wel aanvulling in de vorm van een pensioen of spaargeld moeten hebben. Het is in Thailand niet zo duur als in Nederland maar het is zeker ook niet meer goedkoop!Op de eerste dag in ‘den verre’ moeten we groot inkopen bij de goedkoopste supermarkt in de stad. Het is hier gelukkig niet zo dat er niets te koop is dus worden zaken als tandpasta en shampoo hier groot ingekocht. De een plus een gratis is een prima begin om een beetje op de kosten te besparen. De kar vult zich langzaam met benodigdheden voor de komen weken en zelfs maanden.
Het fruit is in ieder geval flink in prijs gestegen maar het ziet er nog steeds appetijtelijk uit, en we moeten aan de vitaminen denken. We lopen langs de afdeling met de bereide etenswaren en de gebakken vis, vlees en Thaise gerechten, ze zien er allemaal nog even heerlijk uit.
Het is te vroeg voor de lunch dus ga ik eerst nog maar een wandeling maken. Erg ver kom ik niet want nog voordat ik op de begane grond kom openen de sluizen van de hemel zich. Vette druppels kletteren op het plaatstalen dak van het restaurant naast het hotel.
‘Nog even wachten?’, dat heeft geen nut, dan maar weer naar boven.
Een halfuurtje later is het zo goed als droog. Tijd om te gaan wandelen. Ik kijk er naar uit om over een paar weken samen met Louise mijn ochtendwandeling te gaan doen. Samen is toch weer anders dan alleen. Het valt meteen op dat de ondernemingsdrang en bouwzucht op de vooravond van het “high season” op ongekende hoogte is aangekomen. Pattaya veranderd zo snel dat je soms de volgende dag het restaurant waar je gisteren hebt gegeten niet meer kan vinden.
Mijn eerste halte is de oude vertrouwde 7-11 aan de “Beach Road” waar ik geniet van mijn koude sodawater en uitkijk over de baai met daarachter de golf van Thailand. De straat is nog nat en het verkeer is opvallend stil. Er liggen voor mijn gevoel opvallend veel werkeloze speedboten die geen toeristen kunnen vinden om ze naar het koraaleiland “Koh Larn” te brengen. Het zal de komende weken en maanden wel weer wat drukker worden.De klok tikt en het is voor mijn gevoel al te laat om mijn gebruikelijke wandeling af te maken. De gebruikelijke route wordt ingekort en ik kies ervoor om door “Mike Shopping Mall” te lopen om mijn rondje een stevig stuk in te korten. In “Soi Diana” valt het meteen op dat het een eenrichtingsverkeer straat is geworden. Het is een stuk veiliger omdat je als wandelaar niet meer van alle kanten door motorfietsen wordt aangevallen.
Bij “Nikom Court” werp ik een blik naar binnen en zie geen enkele bekende tussen de weinige klanten. Een kort telefoontje met Lyka en de lunch voor vandaag staat ook vast. We halen een stokbrood met tonijnsalade bij de Subway, met sla, rode ui en veel zwarte olijven. We laten het ons goed smaken met een ijskoud flesje Coke Zero erbij. De gevulde magen maken slaperig en onze lichamen geven zich zonder tegenstand over aan de slaap. Een middagdutje in een warm land is een ingebakken gewoonte.
Met het slaapzand nog in de ogen neem ik plaats op het balkon. De regen hangt nog in de lucht. Iedereen praat over het regenseizoen dat dit jaar wel heel erg lang duurt. Onderweg hoor ik de Thai klagen dat er zo weinig toeristen zijn omdat het maar blijft regenen. Geen enkele Thai begrijpt dat je een vakantie weken en maanden vooruit plant. Het is moeilijk om na een paar uur een voorstelling te maken over de hoeveelheid toeristen die in Pattaya zijn. Voor nu heb ik wel andere dingen aan mijn hoofd.Een van die dingen is een koude fles “Beer Leo” in de kleine koelkast op de kamer. Die koelkast goed gevuld houden is een van de prioriteiten voor de eerste dagen in Thailand. Mijn MacBook komt tevoorschijn en er verschijnen weer woorden op het scherm. Mijn hoofd voelt als een zolder die langzaam wordt leeg geruimd. Als een huis dat wordt ontruimd wanneer de laatste bewoner voorgoed is vertrokken.
Ik denk heel af en toe nog wel eens aan Nederland maar ik ben geestelijk niet meer in Nederland. Zodra ik geen behoefte meer heb aan het schrijven geef ik me over aan de novelle “De Vlinderkus” van Cees van Ede. Een heerlijk boekje over jeugdliefde en de onschuldigheid van een jeugdliefde. Het verhaal brengt me terug naar een van mijn eigen vakantieliefdes op het strand van Noordwijk. Paula Spaargaren was haar naam en ik ben haar nooit vergeten.
Na drie grote flessen bij Nikom Court gaan we voor de eerste avondmaaltijd van deze reis naar Piet van de “Hungry Gorilla”. Piet is zoals altijd uitbundig en meer dan vriendelijk. Malee is er ook en het is een gezellig weerzien. De karbonade met patat smaakt ons goed. Wat ook hier opvalt is de leegte in het restaurant. Waar is iedereen? Zijn ze nog onderweg? Vragen die de komende dagen, of beter gezegd weken, zullen worden beantwoord.
Met deze reis is er een nieuw tijdperk ingegaan met de elektronica voor onderweg. Op de valreep heb ik nog een tweede Google Chromecast HD kunnen kopen die we komende dagen gaan opstarten om gewoon tv te kunnen kijken in de hotelkamers. We hebben het dan wel regelmatig te druk om alle ervaringen en indrukken te verwerken maar af en toe ontspannen met een film of een tv-serie is ook lekker.Om half elf kruipen we onder de dekens. De airconditioning op 27 graden en de oogjes dicht. Ik heb het gelukzalige gevoel dat ik morgen om zes uur weer fris opsta.
Aan het einde van dit verhaal zie ik dat ik in 2024 alweer meer dan duizend foto’s heb gepubliceerd in mijn verhalen. Ik moet er zelf om lachen want ik weet dat ik het met veel plezier doe en dat het delen van mijn gevoelens en gedachten met de lezers van mijn weblog op prijs wordt gesteld.
