Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel) 413), dinsdag 29 oktober 2024
Na de moeilijke, maar toch nog bevredigende dag van gisteren, hebben we vandaag een echte rustdag. Voor mij begint die net als alle andere dagen. Nog voordat de wekker om zes uur geluid maakt hebben de vogels mij wakker gemaakt zodra het daglicht aanbreekt. Lyka slaapt overal doorheen! Even mijn diabetesmedicatie en dan de koffie opgieten, het water is op temperatuur. Even wat aan mijn verhaal schrijven en verder met mijn werk van gisteren. Het concept voor de antwoordbrief is bijna klaar en dan moet ik de scherpe randjes er vanaf vijlen. Zorgen dat de afhandelende ambtenaar er zijn handen vol aan krijgt en wordt afgeschrikt door het werk dat moet verrichten om mij opnieuw te beantwoorden. Dat is het ultieme doel! Luie ambtenaren uitlokken.
Nadat we (krenten)brood met kaas, Thaise boterhamworst en knakworsten hebben gegeten als ontbijt ga ik alleen op pad. Lyka houd het nog even bij rusten. Ze heeft nog steeds lichte symptomen van de natte tocht van afgelopen zondag en haar maandelijkse ongemak is ook gearriveerd. Dan heb je geen zin om tien kilometer onder een brandende tropenzon te gaan wandelen.
Het weer is weer wat beter dan gisteren en op mijn iPhone stond vanochtend dat er de komende tien dagen geen neerslag wordt verwacht. Wat dat waard is is onbekend maar het is in ieder geval hoopgevend. Ik kan de weg van deze ochtendwandeling wel dromen en bij de “Wat Chiang Ei Si Mongkol Wararam” zie ik dat de bouw van het laatste monument nog niet klaar is maar ze zijn wel flink opgeschoten. Het blijft heel kunstig hoe ze met betonijzer, cement, beton en duizenden kleine gekleurde spiegeltjes zulke mooie dingen kunnen maken.
Een stukje verder passeer ik een van die kleurrijke bussen die je tientallen per dag tegenkomt in Thailand. Ik slenter rustig verder maar er smeult iets in mijn onderbewustzijn. Ik loop terug om de bus nog eens goed te bekijken en het ongemakkelijk gevoel weg te nemen. En het klopt, mijn geest is niet voor de gek gehouden! Het is helemaal geen bus! Het is een pick-up truck met een opbouw. Kijk maar eens goed? Ik moest ook een paar keer kijken om de pick-up truc onder de opbouw te ontdekken.
Aan het einde van de straat de snelweg oversteken, snel het park door en dan langzaam over de brug naar het eiland dat in het “Huai Nam Kham” reservoir ligt. Hoe vaak hebben Lyka en ik de “Sisaket Tower” en het “Sisaket Aquarium” bezocht? Vaak, heel vaak! Deze keer ben ik alleen aan het wandelen en ik maak het rondje om het eiland om over de brug en door het park weer terug te keren bij de snelweg. Voor de 7-11 op de stoeprand geniet van mijn ijskoude flesje sodawater. Bij aankomst in het hotel staat de teller op bijna negen kilometer voor deze wandeling. Het was goed, ik voel me fit en daar doe ik het voor.
We hebben afgesproken om de lunch te nuttigen in het warenhuis “Lotus”. Lyka heeft in het warenhuis, een andere vestiging weliswaar, vorig jaar ondergoed gekocht en ze wil kijken of ze dat nog steeds verkopen. Het is haar bijzonder goed bevallen dus proberen we om het opnieuw te bemachtigen. Voor mij is de rit naar het warenhuis ook interessant omdat ik wat benzine wil innemen, niet de hele tank vullen, zodat ik donderdagochtend niet een enorme omweg hoef te maken om eerst te tanken. De bordjes “Pad Krapow” zien er anders uit dan gewoonlijk maar smaken nog steeds uitstekend. Ook het ondergoed is nog op voorraad dus mijn vrouw kan weer een jaar vooruit.Om vier uur schiet ik wakker op bed met mijn e-book op mijn borst en mijn leesbril naast het kussen! Ik zal de slaap wel nodig hebben gehad. Ik ben na 28% klaar met het boek “Veertien” van Dean Koontz. Dit is al het tweede boek van de schrijver dat ik niet helemaal uitlees. Zal ik nog een ander boek een kans geven? Ik kies nu voor “Corpus Delicti” van Patricia D. Cornwell, een detective die een vreemde moord moet gaan oplossen.
Nadat ik op mijn bekende plaatsje op het balkon heb zitten genieten van mijn biertje en de zon heb zien ondergaan is het tijd om weer te gaan eten op de markt. We moeten even wachten op de passerende nachttrein naar Bangkok voordat we het enkelspoor kunnen oversteken. Er wordt al jaren gesproken over de aanleg van een nieuw dubbelspoor naar “Ubon Ratchatani” maar dit is zo’n onbelangrijke uithoek van het koninkrijk dat het waarschijnlijk altijd bij plannen zal blijven. Of er moet een spoorverbinding komen door Laos met een aansluiting in Vietnam.
Gelukkig liggen er vanavond nog wel vissen op de barbecue te roosteren en dan is de keuze door ons snel gemaakt. Samen met een tas vol Chinese kool en zakje pittige saus is het een complete maaltijd. Een bord gebakken rijst met een ijskoude fles Leo bier voor ons samen is voldoende. Het is vanavond zo druk dat we bij anderen aan tafel moeten gaan zitten. Maar dat is in Thailand nooit een probleem.
Je kan onmogelijk ontkomen aan de verse en gezonde producten die Thailand te bieden heeft. Overal wordt gezond eten aangeboden en het ziet er allemaal even lekker uit. Daarom is het zo treurig dat je elke ochtend dikke kinderen bij de 7-11 ziet met plastic tasjes vol zakken chips, snoep en mierzoete frisdrank als ontbijt voordat ze naar school gaan. De voedsel industrie vergiftigd de mensheid en onze leiders laten het gebeuren uit puur winstbejag. Een suikerbelasting brengt nu eenmaal meer geld op voor de overheid dan een suikerverbod! Ook hier in Thailand tikt de gezondheidsbom langzaam totdat de samenleving implodeert onder de zorgkosten van de ongezonde levensstijl.
