Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 603), zaterdag 5 oktober 2024
Het was een heerlijke dag vandaag. Om zes uur liet de iPhone zich horen en fris als een hoentje verliet ik het warme bed naar de koelte van de airconditioning. Eerst naar het toilet, dan de waterkoker aan, de medicijnen innemen en niet veel later het kokende water op de gemalen koffie laten lopen. De geur van verse koffie vult de kamer en Lyka draait zich met zachte kreungeluiden nog een keer om terwijl ik plaats neem op het balkon en kijk naar de lichte bewolking waar de zon nog steeds achter schuil gaat.
Na de gebruikelijke tosti en een hardgekookt ei neem ik een andere route voor de ochtend wandeling van vandaag. Ik loop deze keer een eindje om omdat ik een kijkje wil nemen naar het hotel waar we woensdag over een week naartoe moeten verhuizen. Ik heb onze reisplannen namelijk aangepast en we verblijven nu tien dagen langer in Pattaya om onze tocht op de motor naar het noorden van Thailand beter te kunnen voorbereiden.
De eerste stappen richting het “The Corner Lodge” hotel zijn op onbekend terrein. De verwachte 500 meter blijkt bijna een kilometer te zijn en dat moet ik dan twee keer tellen wanneer we ’s avonds bij de Captain’s Bar gaan eten. Het hotel ziet er prima uit, er zijn wat restaurants en een 7-11 in de omgeving maar het is voor mijn gevoel toch wat te ver weg van de lichtjes van Pattaya. Zeker ’s avonds in het donker.
Terwijl ik langs de South Pattaya Road richting het strand loop denk ik na over mijn opties. Ik heb zoveel boekingen gemaakt voor deze reis dat ik niet meer uit mijn hoofd weet welke voorwaarden er aan de boeking van “The Corner Lodge” hotel verbonden zijn. Straks tijdens mijn eerste drinkpauze aan de boulevard maar eens kijken.
Met het onafscheidelijke flesje sodawater aan mijn zijde open ik mijn iPhone en zoek de boeking op. Deze was nog gemaakt bij booking.com en is vandaag tot middernacht gratis te annuleren. Door de inmenging van de Nederlandse overheid, die steeds meer Stalinistische trekjes begint te vertonen, is booking.com nu vaak (een stuk) duurder dan Agoda,com. Het mag duidelijk zijn dat ik om deze reden ben overgestapt naar de goedkopere van de twee.
Ik stel de zoektermen en de data in en tot mijn verbazing is het “Nakorn Siam Boutique Hotel” nu wel beschikbaar op de gezochte data en zelfs ook nog enkele dubbeltjes per nacht goedkoper dan het “The Corner Lodge” hotel. Ik hoef niet lang na te denken over deze logische beslissing. Eerst boek ik dezelfde kamer waar we nu gebruik van maken, met een beetje geluk hoeven we zelfs niet eens naar een ander kamer te verhuizen. Daarna annuleer is de kamer waar ik geen gebruik meer van wens te maken. En dat allemaal binnen enkele minuten, gewoon op mijn mobiele communicator. Mooi toch?
De wandeling langs Beach Road wordt vervolgd en ik realiseer me hoe bevoorrecht ik ben om hier te mogen wandelen in het flauwe ochtendzonnetje en genietend van het lichte zeebriesje dat een heerlijke verkoeling brengt. Hoewel het pas de tweede ochtend is dat ik hier wandel zie ik al bekende gezichten. Een voorzichtige groet die later deze week waarschijnlijk zal veranderen in een meer uitbundige begroeting.
Een tweede flesje water is gekocht bij de 7-11 en aan het einde van Beach Road, voor het “Dusit Thani” Resort neem ik plaats op een betonnen richel. Het duurt niet lang voordat er een leeftijdgenoot bij mij komt zitten en een gesprek aanknoopt. Ik wacht in eerste instantie af welke richting het gesprek opgaat, zoet of zuur.Deze eerste falang, Thais voor blanke buitenlander, blijkt een echte Henkie. Hij gaat met een gestrekt been voor het zuur en het bitter. Een klaagzang over van alles en nog wat valt me ten deel. Een waterval van woorden en klachten over zijn ervaringen en zijn verblijf in dit mooie land. Hij verteld me niets dat ik nog niet weet of reeds heb gehoord maar wat ik wel anders ervaar nu ik nog maar enkele dagen in Pattaya ben. Zijn geklaag begint bij het ontbijt ’s morgens tot aan het matras waar hij ’s avonds op slaapt. Er wordt werkelijk niets overgeslagen en er is ook helemaal niets positiefs aan Pattaya en Thailand.
Ik knik instemmend op zijn geklaag en zeg zachtjes in mezelf: ‘Waarom ben je dan nog hier?’
Zodra hij klaar is met zijn klaagzang kijkt hij mij indringend aan en verwacht van mij bijval voor zijn negatieve beelden en negatieve gedachten over Pattaya en Thailand. Hij is zichtbaar teleurgesteld dat ik er anders over denk.
‘Hoe lang ben je hier?’, is zijn laatste wapen dat hij in de strijd kan gooien.
‘Twee dagen!’, antwoord ik met een brede glimlach in de wetenschap dat nu de waarschuwing gaat komen.
‘Wacht maar! Over een paar dagen denk je wel anders!’, hij staat geagiteerd op en neemt meteen afscheid zodra hij voelt dat ik het niet met hem eens ben. Ook dat is Pattaya, klagende oude eenzame mannen.
Ik vervolg mijn wandeling naar mijn derde rustpunt en daar staat me een onaangename verrassing te wachten. De stoelen en tafeltjes zijn verdwenen. Het was hier altijd heerlijk uitrusten in de schaduw met een koud flesje sodawater en zicht op de ingang naar “Soi Bhua Khao”.
Navraag in de 7-11 maakt het probleem onmiddellijk zichtbaar. De stoelen werden steeds vaker voor langere periodes ingenomen door Thai, waarschijnlijk zwervers, en toeristen die niets in de winkel kochten en zelfs zo brutaal waren om hun elders gekochte flesje water hier op te drinken. De eigenaar van de 7-11 heeft er dus een einde aangemaakt en zoals altijd moeten de goede onder de kwaden lijden.
De lucht veranderd langzaam van kleur en wordt met de minuut donkerder. Het lijkt er nu echt op dat de regen elk moment kan komen. Het is tijd om snel richting het hotel te gaan. Ik bel met Lyka of ze genoegen neemt met een verse magnetron maaltijd van de 7-11.
‘Anything!’, is haar antwoord.
Met een rijst en een rode kerrie voor Lyka en voor mij een spaghetti pad krapow ben ik net voor de regen binnen. Vanaf het bed zien we de regen op Pattaya neerdalen. Het eten smaakt ons goed en de suikervrije cola smaakt zoet. Dit is ook Thailand op haar best!
In mijn hoofd heb ik een lijst met taken die ik in de eerste week in Thailand moet afhandelen. Niet noodzakelijk maar wel stellig moet afhandelen.
Hoog op die lijst staat: “Ophalen van de rugzakken.”
Hoe zit dat? Eenvoudig, wanneer je net als wij vaak naar dezelfde bestemming vliegt en ook nog eens in dezelfde stad, en deze keer ook hetzelfde hotel, verblijft is het onzinnig, en met het oog op het milieu onverantwoord, om elke keer dezelfde dingen mee heen en weer te nemen. Onze rugzakken staan bij een vriendin in de opslag, tegen een kleine vergoeding natuurlijk, en zijn gevuld met spullen die wij in Nederland absoluut niet nodig hebben maar in Thailand zeker weer gebruiken. Denk aan de motorhelmen en sommige kleding die we alleen op de motor in Thailand dragen. Ook wat elektronica en opladers en dergelijke.
Ik ben al bij de kapster geweest voor de gebruikelijke knipbeurt en ze weet dat ik een dezer dagen de twee rugzakken kom ophalen. De planning is dat we in het begin van deze reis nog een korte motortocht gaan maken door Thailand om vrienden te bezoeken en het èchte Thailand te ervaren. Van het oude Thailand, dat ik ken van vijf en twintig jaar geleden, is niet heel veel meer over maar plaatsen bezoeken die met het openbaar vervoer moeilijk zijn te bereiken geeft nog enige voldoening. Een ontmoeting met gelijk denkende is nooit ver weg. Meestal zijn het fietsers die een lange tocht maken. Totaal anders dan wij op de motor maar vaak ook veel jonger dan ik.
Voor het ophalen van de rugzakken is er maar een hindernis en dat is de jaloerse Schotse vriend van de kapster. Hij kan het maar moeilijk verkroppen dat wij al 23 jaar bevriend zijn en zo gemakkelijk met elkaar omgaan. Elke keer wanneer ik de kapsalon betreed, of het nu is voor een knipbeurt of wat anders, wordt hij korzelig wat mij dan weer een onaangenaam gevoel geeft. Ik vindt het ook een beetje zielig voor de kapster die zich dan weer gaat verontschuldigen voor het gedrag van haar vriendje.
Dus vanmiddag is het zo ver. Op een afstand kan ik al zien dat het Schotse vriendje niet op de bank voor de kapsalon zit te lezen. Eenmaal binnen is het al snel duidelijk dat hij niet thuis is en ik als een wervelwind de trappen op vlieg naar de zolder om de twee rugzakken te halen. Weer terug in de kapsalon is de opluchting ook van het gezicht van de kapster af te lezen. We zijn beide opgelucht dat hij niet thuis is. Een vreemde en ongemakkelijke situatie.
Ze vraagt ook meteen maar wanneer de koffers komen. Tja, een of twee dagen voor ons vertrek komen de vier, twee grote en twee kleine, koffers deze kant op. Die worden weer opgehaald wanneer we ons gaan voorbereiden op onze volgende bestemming buiten Thailand. Dan gaan de koffers weer mee op reis.
We moeten samen om deze hachelijke situatie lachen. Hoe moeilijk kan het zijn om te accepteren dat een oude huisvriend van je vriendin tegen betaling een beetje van zijn bagage bij je op zolder zet? Voor sommigen jaloerse mensen is dat dus heel moeilijk.
De rugzakken gaan op de hotelkamer open, er zitten kleine cijfer-hangsloten op, en ik leg de inhoud op het bed. We zijn allerminst verbaasd over wat er zo allemaal tevoorschijn komt maar we zijn wel verblijd dat we de twee kaasschaven eindelijk in ons bezit hebben. Morgen hebben we Hollandse oude kaas op brood!
Later deze week, of in de komende dagen, ga ik onze rugzakken inpakken met de spullen die ik verwacht de komende 29 dagen nodig te hebben. Na de omzwervingen op de motor, met de bus en trein naar Bangkok en Ayuthaya, schakelen we weer over op de koffers voor de twee volgende bestemmingen buiten Thailand.
Na deze heerlijke rustige zaterdag gaan we, na een paar biertjes bij Nikom Court, eten bij de Captain’s Bar en het blijft vanavond bij een kleinigheidje. Ik bestel de altijd lekkere kip met cashewnoten en Lyka een gebakken rijst met garnalen. Na het eten geef ik me weer volledig over aan de serie “The Tunnel”. Een van de betere Brits/Franse detectives over de avonturen van twee recherche teams aan beide zijden van het kanaal.Wat is het reizen toch een heerlijk aangename bezigheid!
