Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel) 413), maandag 28 oktober 2024
Ik voel me niet honderd procent en ik ben al wakker voordat om zes uur de wekker afloopt. Ik heb kriebels in mijn keel en er staat druk op mijn voorhoofdsholtes. We gaan toch niet ziek worden? De koffie wordt gezet, ik was mijn gezicht in de hoop om de druk wat te verlichtten maar die verlichting komt pas wanneer de eerste slokken hete verse koffie door mijn slokdarm naar beneden glijden. Mijn reuk en smaak zijn nog goed en dat ik een van de eerste zintuigen die uitgeschakeld worden wanneer je verkouden of ziek wordt.
Mijn QNAP-server ligt plat en ik mis mijn eigen muziek op de vroege morgen. Ik hoop dat Michael wat voor me kan betekenen want zonder je eigen muziek is het reizen soms heel erg saai. Gelukkig heb ik nog een prima WijFij aansluiting, BiFi is een worstje, en AccuRadio is soms een prima alternatief. Met country en western zachtjes op de MacBook, ik wil Lyka niet wakker maken, maak ik eerst een gedeelte van mijn werk af en dan ga ik weer verhalen schrijven, nakijken en foto’s verwerken.
Na de gebruikelijke rituelen van koffie en brood met kaas op de kamer maken we een plan voor onze eerste rustdag van deze motortocht die geen rustdag zal zijn. We overleggen uitgebreid en stellen een agenda op voor deze maandag.
We zouden wat taken kunnen verdelen maar we houden het er op dat we alles samendoen. Een dagje communiceren in plaats van uren als doofstommen achter elkaar op de motor te zitten is ook leuk. Ons eerste doel is de was! De regenachtige dag van gisteren heeft onze kleding smeriger gemaakt dan ooit dus gaan we samen naar een wasserette om onze vuile kleding een goede wasbeurt te geven.Deze wasserettes zijn een nieuw fenomeen in Thailand. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond en treffen hun doel feilloos. Een rondje wassen kost ons nog geen vier euro, inclusief wasmiddel en wasverzachter, en de was komt kast droog tevoorschijn. Het is gemakkelijk voor te stellen dat de verkoop van wasmachines, en droogtrommels, volledig is ingestort in Thailand. De oorzaak is een eenvoudige rekensom! Wie wil voor honderd euro per jaar aan kosten voor een wasserette nog investeren in kostbare elektrische apparaten die altijd in de weg staan en water en energie vreten?
Lyka speelt wat op haar telefoon en ik ga verder met het boek “Veertien” van Dean Koontz dat nu wel wat snelheid begint te verliezen. De seconden tikken weg en elke keer wanneer ik opkijk van mijn e-reader is de klok weer tien minuten dichter bij het einde van het wasprogramma gekomen. Voor de droogtrommel geld hetzelfde en een uur later staan we samen het schone wasgoed op te vouwen en in te pakken.
Op de terugweg naar het hotel schiet ik nog bij de 7-11 binnen en gelukkig hebben ze nu wel twee krentenbollen, en een halfje bruin brood. Daar gaan wij het wel mee redden tot ons vertrek! Een stukje verder nog drie flesjes sodawater en twee flessen Leo bier en de koelkast en voorraadkast zijn weer aangevuld en op peil.
Omdat we al heel vaak bij Jan in SiSaket op bezoek zijn geweest weten we natuurlijk de weg en ons vaste restaurantje voor de lunch bestaat nog steeds. Het is grappig en ontwapenend wanneer je zo ver van huis wordt herkend en met open armen ontvangen. Wat we bestellen hoeven we niet lang over na te denken. Natuurlijk weer de Pad Krapow Moo met een gebakken ei, de Khai Dao, erboven op. Het voelt alsof we terug op het oude nest zijn.Na deze overheerlijke eenvoudige maaltijd passeren we ons hotel en gaan richting “Sun Haeng Plaza”, het oudste warenhuis van SiSaket. Ik ben vandaag een man met een missie. Afgelopen week hebben we twee keer in een kamer geslapen waar ik de Google Chromecast niet kon aansluiten op de (hotel)TV. Tja, de “Hotel-TV” is een fenomeen dat helaas nog vaak voorkomt. Een hotel-tv zit bijna altijd aan de muur bevestigd en alle poorten, inclusief de HDMI en de USB-A, zijn niet toegankelijk voor zelf meegebrachte multimedia bronnen. Ik heb ze eens goed bekeken en ben tot de conclusie gekomen dat ik met een FF-HDMI adapter de veiligheid wel eens zou kunnen omzeilen.
Op weg naar het “Sun Haeng Plaza” stop ik bij elk winkeltje waarvan ik denk dat ze misschien de FF-HDMI adapter op de plank hebben liggen. Steeds tevergeefs! Maar dan komt ook het Thaise “gezichtsverlies” natuurlijk weer om de hoek kijken. Ik kan het niet aantonen maar de symptomen zijn overduidelijk. In drie verschillende winkeltjes gaat het personeel of eigenaar op zoek naar een adapter terwijl ze honderd procent zeker weten dat ze geen adapters in huis hebben. Ze rommelen in laden en dozen, laten hun ogen over rommelige planken gaan en komen na enkele minuten terug met een verontschuldigende blik en mededeling dat ze de gevraagde adapter niet kunnen vinden. Daar wordt ik niet blij van.
Gelukkig is Lyka wel blij want we passeren de markt schuin tegenover het groene gebouw van de Sun Haeng Plaza. Ze snuffelt tussen de goedkope kleding op zoek naar iets dat naar haar gading is. Ik kijk mijn ogen uit! Achterin de markt is de tweedehands/gebruikte kleding afdeling en daar beginnen de prijzen op de meterslange rekken met 20 baht (€ 0,55) en dat loopt op tot 99 baht (€ 2,71)! Spijkerbroeken vanaf vijfenvijftig cent nemen gretig aftrek door de arme plattelandsbevolking van de Isaan. Lyka koopt twee nieuwe shirts en een nieuwe telefoonhoes op de markt.
Ook in het Sun Haeng Plaza is de adapter niet te vinden dus denk ik diep na over mijn mogelijkheden. Het duurt nog wel even voordat we weer in een redelijke grote stad komen en ik zou toch graag die adapter toevoegen aan mijn elektronica voor het reizen. Ik heb op Google Maps een grote elektronica winkel gevonden die met een kleine omweg op de terugweg naar ons hotel kan worden gezocht. Ook hier hebben ze helaas de gezochte adapter niet. Maar we komen wel een flinke stap verder! Een medewerken wijst ons de weg naar een grote elektronica winkel genaamd “Advice Sisaket” en hij weet zeker dat ze daar de gezochte adapter verkopen.
Terug op de kamer moet ik meteen aan het werk want de post uit Nederland heeft onaangename en tijdrovende brieven bezorgd. Ik moet diep terug in de archieven om de juiste gegevens op te diepen en dan is het uiterst onaangenaam dat mijn QNAP-server niet bereikbaar is omdat daar veel oude back-ups op staan. Verschillende zoektermen worden geprobeerd en gelukkig ben ik een nette administrateur die zijn archieven en administratie goed op orde houd.
Alles draait om een zaak uit april 2020 met een laatst contact in juni 2022 en of ik nog even alles wil nakijken en de bewijzen opsturen. En binnen zes weken anders moet ik een vordering van ruim € 750,- betalen. Makkelijker gezegd dan gedaan! Maar gelukkig bereik in mijn doel en breng mijn eerste opdracht voor deze drie rustdagen tot een goed einde.
“Advice Sisaket” speelt nog steeds in mijn hoofd en ik heb even een flinke wandeling nodig om mijn hoofd weer leeg te maken. Ik weet ondertussen de weg wel in SiSaket en loop linea recta naar de enorme elektronica winkel. De foto op mijn iPhone vermijd een verwarring aan de taalbarrière en enkele tellen later overhandigd de medewerker mij de gezochte adapter. Voor 20 baht zijn onze problemen weer opgelost. Ik kan mijn blijdschap niet op maar ik weet dat Lyka nog veel Blijer zal zijn. Zij kijkt nu eenmaal graag enkele episodes van Chinese of Koreaanse soap-opera’s aan het einde van de middag als ontspanning.
Bij terugkomst in het hotel moet ik drie keer op de deur kloppen voordat er beweging aan de andere kant van de deur op gang komt. Lyka ligt te slapen. Ze voelt zich nog steeds niet lekker en heeft een halve Paracetamol 500mg genomen. Slaperig zoekt ze de weg naar de badkamer terwijl ik snel en onopvallend de Google Chromecast op de TV aansluit. En het werkt! Precies zoals ik had verwacht! Ik laat het beginscherm van Google op de TV staan en vol verwachting en onopvallend wacht ik tot Lyka weer in de kamer verschijnt. Zodra ze het beginscherm in het oog krijgt begint ze te kraaien van geluk. Niet veel later zit ze op de rand van het bed te genieten van een Chinese TV-serie.
Zelf ga ik met mijn Kobo e-reader op het balkon zitten met een flesje sodawater. Het is nog geen half vijf dus is het nog iets te vroeg voor een biertje. De zon zakt langzaam onder de horizon en na een gesprek met mijn broer in Nederland is het tijd voor een koude rakker. Het boek “Veertien” begint me nu echt te vervelen en ik beloof mezelf morgen nog een poging en twee hoofdstukken te wagen. Daarna besluit ik of ik doorlees of dat het einde oefening is!
Gefascineerd kijk ik hoe een kleine gekko op het glas onze kamer probeert insect vrij te houden. Hij nuttigt zeker een dozijn of twee insecten voordat het tijd is om aan te kleden en naar de markt te gaan voor een belangrijke ontmoeting. Deze ontmoeting is de reden waarom we in SiSaket zijn.
Op weg naar de markt valt het ons meteen op hoe rustig het op straat is, ook hier diep in de Isaan heeft de Covid-19 samenzwering en de inval van Rusland in de Oekraïne diepe sporen achtergelaten. Eenmaal onder de dekzeilen van de avondmarkt valt het op dat er veel kramen al leeg zijn en dat onze favoriete kraam het afgelopen jaar gesloten of verhuisd is. Dat wijzigt ons avondeten tot een eenvoudige gebakken rijst met een gebakken ei er bovenop.Het is goed om na een jaar onze vriend Jan weer te zien. Hij is zichtbaar verblijd met het stuk oude kaas dat ik de halve planeet heb meegesleurd om het in de Isaan aan Jan cadeau te doen. Het is ouderwets gezellig en hoewel we het ook even over de eindigheid van het leven hebben blijven we positief. Pluk de dag, geniet van het leven, elke dag, vandaag kan zo maar de laatste zijn! We nemen na een paar biertjes afscheid en spreken af om elkaar woensdag nog een keer te ontmoeten. Op dezelfde plaats en dezelfde tijd.
