Thailand: Eindelijk weer op pad

In het vliegtuig (18A/26E), woensdag 2 oktober 2024

Met gemengde gevoelens stap ik in Zaltbommel op de trein naar ’s-Hertogenbosch. Ik kijk om heen op het perron en zie duidelijke sporen van het verval waarin zich onze beschaving en met name de Nederlandse samenleving zich in bevind. Het Nederland dat we achter ons laten is smerig, zonder enige moraal, en ernstig vervuild.
In de trein is het niet anders. Brutale jeugd die zich niets aantrekt van de regels en waar fatsoen en opvoeding geheel ontbreekt. Graffiti op de wanden en de ramen, kapotte kussen en aangekoekt vuil en zand in de hoeken. Praat alsjeblieft niet over de toestand van de toiletten in de trein?
Meer dan negentig procent van de jeugd zit geheel hersendood naar hun telefoon te staren en maakt zich zo te zien geen enkele zorgen over de toekomst van de verzorgingsstaat. En of die nog wel bestaat over enkele tientallen jaren. Kan ik nog wel over een beschaving spreken? Of is het een beschaving in verval?
De overstap in Den Bosch verloopt snel en zonder problemen. Zo zitten we al snel in een sneltrein die ons rechtstreeks naar Schiphol zal brengen. Al is dit tegenwoordig in Nederland niet meer vanzelfsprekend omdat er nog wel eens een trein kan uitvallen en Schiphol onbereikbaar wordt. Het voelt alsof ik een grote emotionele last in Zaltbommel heb achter gelaten maar niet alle lasten. Die laatste lasten zullen ongetwijfeld de komende tijd ook wel weer van me afglijden. Stress is nu eenmaal heel slecht voor een mens.
Een half uur eerder dan gepland stappen we de enorme hal van de Amsterdamse luchthaven binnen. Als mieren krioelen mensen van alle kleuren en nationaliteiten zonder problemen door elkaar heen. Een vredig tafereel in een wereld vol met geschillen en oorlog.
Natuurlijk weet ik mijn weg op Schiphol en in vertrekhal 3 is de plaats waar we onze koffers moeten achter laten al snel gevonden. We moeten nog wel anderhalf uur wachten. Het reizen met een vliegtuig is nu eenmaal een keten van wachten, meestal heel erg lang wachten. Het wachten is op zichzelf een verdienmodel.
We nemen plaats op een klein terras waar Lyka zich tegoed doet aan een ouderwets saucijzenbroodje met een medium Cappuccino. € 7,51 met de korting er af omdat ik een set heb besteld. Op zo’n moment vraag ik me altijd af waar dit naartoe gaat leiden. Als een oude rekenaar zet ik tegenwoordig alles wat ik koop af tegen het minimum uurloon dat in Nederland wettelijk verplicht is en de leidraad is voor de maandelijkse uitbetaalde bijstand en toeslagen. Hoeveel van die € 7,51 is belasting om de onstilbare honger van de overheid te verlichten?
Ik zet me er snel overheen want ik ga niet meer tegen windmolens vechten. Een blik naar mijn paspoort stemt me ook weer somber. Overal in de vertrekhallen staan terminals waar je snel en economisch je instapkaarten kan uitprinten. Wij hebben dat ook gedaan met als resultaat dat we drie instapkaarten, een te weinig, uit de terminal hebben gekregen. Verbazing alom. Is er een oplossing voor ons, en misschien voor het probleem van duizenden andere reizigers, zodat we wel de juiste instapkaarten krijgen?
Die oplossing, dat is juist het probleem! Het zakenmodel waar ik naar kijk is het creëren van een probleem waardoor er een organisatie moet worden opgezet om die problemen weer op te lossen. Het eindresultaat is een hele grote groep mensen die dagelijks naar hun werk gaan, niets produceren, maar wel betaald worden voor iets dat niet aantoonbaar helpt maar wel veel geld kost. Een soort van ondergrondse werkverschaffing terwijl de mannetjesputter die elke dag peest voor het minimum uurloon de klos is! Het is me nu wel duidelijk waarom er zoveel vacatures openstaan terwijl het aantal werkelozen ongeveer gelijk is. Haal die terminals gewoon weg? Dan is het probleem opgelost en kunnen er een paar handen extra naar de bagage afhandeling.
We staan om tien voor half drie vooraan in de rij die de “Drop Off” balie moet verwerken. Ook dit is een vreemde ervaring. Bij deze incheck-balie voeren ze precies dezelfde handelingen uit als bij de twee balies voor de economie klasse. De koffers worden gewogen en ze zijn ruim binnen het gewicht van de 30 kilo die is toegestaan voor deze vluchten naar Bangkok. Het is alweer een tijdje geleden maar de cabine bagage moet ook worden gewogen voordat we het label krijgen dat we de kleine koffertjes mee naar het vliegtuig mogen nemen.
Die van mij weegt 9,5 kilo en daarmee anderhalve kilo te zwaar. Ik kijk zo onschuldig mogelijk de vrouw aan die het gewicht van mijn grote koffer nog eens nakijkt en controleert. Samen zitten ze ruim onder de toegestane 38 kilo en alleen een kleine verwijzing is terecht dat ik de volgende keer meer in de grote koffer moet doen. In knik onderdanig en toestemmend. Daarna gaat de kleine koffer van Lyka op de band. Die is in orde dus binnen vijf minuten kunnen we naar de immigratie.
De paspoorten worden tegenwoordig op Schiphol ook door scanners gelezen omdat het moeilijk is om personeel voor de Marechaussee te vinden die deze zware werkzaamheden moeten uitvoeren. Lyka’s nieuwe paspoort wil maar niet worden goedgekeurd en achter mij in de rij hoor ik gemor en geklaag. Iedereen heeft sinds de Covid-19 samenzwering haast en is het middelpunt van het universum.
Ik buig wat naar voren om haar aanwijzingen te geven en binnen een fractie van een seconde staat er een naar armzweet ruikende twee meter lange man naast me die met de precisie van een VAR heeft geconstateerd dat ik wel zeker minimaal twee en een halve centimeter met mijn voet over de zwarte lijn op de vloer sta.
‘Back behind the black line!’, blaft hij als een ouderwetse Poolse kampbewaker. Ik kijk hem minachtend aan en hij verblikt of verbloost niet. De onbeschoftheid van het personeel op Schiphol druipt er vanaf! Ook zo’n onzinnige en zware baan zonder enige voldoening! Ook met prepensioen zeker?
Binnen een half uur hebben we de eerste twee hordes genomen en gaan we op weg naar de gate. Waarom? Een halve liter blik bier voor € 7,- een een pistolet kaas voor € 8,25 is ons te gortig in de belastingvrije zone! Het lijkt er in ieder geval op dat ons vliegtuig naar Istanboel al aan de gate staat dus wordt op tijd vertrekken gelukkig geen probleem. En weer wordt het wachten en deze keer ook een beetje prakkiseren over de problemen die we achter gaan laten.
Zodra de dames van Turkish Airlines verschijnen neem ik mijn kans en vraag over het met voorrang aan boord gaan voor ouderen. Ze knikken instemmend en hiermee is voor mij ook meteen de laatste hindernis genomen.
Turkish Airlines blijkt aan het einde van de middag drie vluchten naar Istanboel te verzorgen binnen twee uur! Het is dus niet verrassend dat ons vliegtuig voor de verandering niet tot aan de rand is gevuld. We hebben voor de eerste drie en een half uur in het vliegtuig voldoende ruimte en daarmee voldoende comfort.
Er komt een jonge blonde vrouw aan de andere kant van het gangpad naast ons zitten die onder begeleiding van het cabine personeel naar de drie vrije stoelen wordt begeleid. Het ziet er allemaal een beetje vreemd uit maar het is tegelijkertijd ook niet meteen zorgwekkend. We kijken elkaar nieuwsgierig aan en knikken begroetend.
Tijdens het wachten tot we worden terug geduwd van de gate tikt je jonge vrouw mij op mijn arm en begint een gesprek.
‘Het spijt me, maar mag ik u wat vragen?’
In knik instemmend als goedkeuring.
‘Mag ik straks bij het opstijgen uw hand vasthouden en misschien wat in uw arm knijpen? Ik ben niet zo sterk hoor dus u houdt er geen blauwe plekken aan over. Ik heb last van een enorme vliegangst en ik ben heel erg bang tijdens het opstijgen en het dalen.’
Ik kijk haar verbaasd aan en ook naar Lyka die het korte gesprek heeft gevolgd.
‘Geen probleem!’, antwoord ik op het moment dat er weer iemand van het cabine personeel komt vragen of alles in orde is met de jonge vrouw.
We beginnen een kort informeel gesprek om het ijs te breken en op het moment dat het vliegtuig met een schokje in beweging komt zie ik de angst in haar ogen verschijnen. Tja vliegangst, een bekend fenomeen waar niemand over durft te praten terwijl je je er echt niet voor hoeft te schamen. In een aluminium pijp samen met drie honderd andere mensen op ruim tien kilometer hoogte de zeespiegel is geen natuurlijke situatie voor eens mens. De ouderen onder ons zijn nog opgegroeid met de lotgevallen van Icarus.
Een eerste voorzichtige kneep wanneer het vliegtuig begint te taxiën naar de toegewezen startbaan. We kijken elkaar aan en glimlachen voorzichtig om elkaar op ons gemak te laten voelen. Vanaf hier praat ik haar door de hele procedure van het starten, opstijgen en vliegen. Bij elk vreemd geluid verkrampt ze en krijg ik kneepjes in mijn hand en mijn arm.
‘Dit geluid is de hydraulische pomp die de flappen bediend’, vertel ik haar.
Ik kan alleen maar hopen dat het haar enigszins op haar gemak stelt. Het lijkt wel te werken. Zodra we de 15.000 voet, ongeveer 5.000 meter, zijn gepasseerd, en in relatieve rustige luchtstromingen terecht zijn gekomen, laat ze me los en knopen een gesprek aan over koetjes en kalfjes. Ze komt uit Enschede en is op weg naar Zuid-Afrika en gaat een enkele maanden vrijwilligerswerk doen. Ze blijkt ook al heel wat reizen naar het verre oosten te hebben gemaakt. Dat op zich heel bijzonder is in de wetenschap dat ze voor elke reis met haar angsten wordt geconfronteerd en de demonen die ze dient te overwinnen voordat ze op de plaats van bestemming is.
De maaltijd wordt geserveerd en voor de verandering drink ik voor een keer geen rode wijn maar kies voor Turks Efes biertje. De vegetarische pasta is niet van restaurant kwaliteit maar het smaakt en het vult de maag. Ik kijk vol verwondering naar het Turkse Efes biertje in mijn hand. Het is alweer bijna een jaar geleden dat kwaadaardige Islamitische terroristen onschuldige Joodse mensen vermoordden, verkrachtten en ontvoerden.
En nu drink ik een lokaal bier in een vliegtuig van een Islamitische natie die de aanval niet afkeurde, sterker nog, ze steunen openlijk de terroristen en keuren de verdediging van de aangevallen vrije wereld af. Zo tegenstrijdig kan de Islam zijn! Daarom moeten wij ons niet laten verleiden om alle islamieten over een kam te scheren. Maar we moeten de misdaden uit naam van de Islam niet bagatelliseren.
De aankomst in Turkije op de nieuwe "Istanbul International Airport” opent onze ogen in deze nieuwe wereld. Het is totaal anders dan de oude luchthaven aan de Bosporus. De enorme afmetingen springen als eerste in het oog al snel gevolgd door de absurd hoge prijzen voor eten en drinken. Hier kost een blik bier van een halve liter € 15,- en een soort KFC-menu met een broodje gefrituurde kip van een lokale fastfood keten € 18,50. Het verbaasd me niets dat er geen hond zit in een van de restaurants die we tijdens onze lange wandeling door de terminal passeren.
Er is nog geen gate beschikbaar of bekend voor onze volgende vlucht naar Bangkok. We worden door het weinige personeel op dit tijdstip van hot naar her gestuurd en niemand lijkt ook maar een idee te hebben, of geïnteresseerd, wat er aan de hand is. Het is nog vreemder dat onze vlucht helemaal niet wordt vermeld op de borden met de vertrektijden. Ik raak niet snel in paniek maar er bekruipt me wel een onaangenaam gevoel.

Met het gratis internet is ook nog eens haast onmogelijk te verbinden totdat ik een rij mensen zie bij een terminal van Türk Telekom. Je haalt je paspoort door een scanner en niet veel later verschijnt er een code op het beeldscherm die je het beste maar snel kan fotograferen omdat de code sneller verdwijnt dan dat ze verschijnt! Het gratis internet helpt de tijd wat sneller te gaan maar inclusief ruim een half uur vertraging was het al met al een stevige tijd wachten op onze tweede vlucht.
Ook hier gaan we weer als een van de eerste aan boord om snel onze stoelen in te nemen. Om iets voor half vier locale tijd wordt er nog een maaltijd geserveerd. Ik sla die maaltijd maar over en met de oordoppen in ben ik snel in dromenland. Niets meer drinken gewoon slapen, morgen zijn we in Thailand…