Vung Thau (Romeliess Hotel) 705), zondag 8 december 2024
Het waren vier intense dagen tijdens Annelyn’s bezoek aan ons in Saigon! Nu gaan we uitrusten en heel andere dingen doen in een badplaats aan de “Zuid-Chinese Zee”.
Ik had de beste bedoeling om op deze ochtend om zes uur op te staan. De vermoeidheid is nog niet helemaal uit mijn oude lichaam verdreven en ook mijn verkoudheid geeft me af en toe het koude zweet. Ik zet de wekker snel uit en ga weer terug naar bed. Ik hoor helemaal niets door mijn oordoppen en voordat ik het me realiseer ben ik alweer in dromenland.
Tien voor acht wordt ik opnieuw wakker en dat is een goede tijd om op te staan. Gisterenavond heb ik al het een en ander ingepakt zodat nu de gele koffer ook een gedeelte van onze bagage bevat. Lyka’s spullen zitten in de gele koffer en het weinige dat ik meezeul zit in de zwaardere oude zwarte koffer die ik voor tien euro op marktplaats heb gekocht.
Het is vandaag een reisdag dus hebben we een richtpunt vandaag en dat richtpunt is onze vertrektijd van de veerboot naar “Vũng Tàu”. De veerboot vertrekt om 12:00, we moeten met een taxi naar het vertrekpunt en worden om 11:30 op de aanlegsteiger verwacht. Voor de zekerheid gaan we dus om 10:30 voor het hotel op de “GRAB-taxi” staan te wachten.
Maar niet voordat we ons gebruikelijk ontbijt van een “Bánh mì”, deze keer met gegrilde kip, en een zwarte koffie hebben gedronken. De “Coconut coffee” van lyka ziet er ook goed uit en ze is er mee in haar nopjes. Na ons ontbijt bestel ik nog een extra broodje voor de kleine trek onderweg omdat we tijdens de lunch vandaag aan boord van de veerboot zitten. Ik kan maar moeilijk geloven dat ze daar wat eetbaars verkopen.
Eenmaal terug op de kamer ontdekt Lyka waarom de kleine badkamer vanochtend helemaal blank staat. De kop van de bidet-sproeier lekt en al die druppels bij elkaar hebben een flinke plas gevormd voor de wasbak. Ik hoef dat niet aan de receptie te melden want het is voor iedereen meteen duidelijk dat wij hier absoluut geen schuld aan hebben.
Alles dat we bij ons hebben gaat in de twee grote koffers en de twee kleine koffers. Na een tweede inspectie of we niets zijn vergeten in de kamer zijn we klaar voor ons tweede, en laatste, hoofdstuk in Vietnam. Ik kijk een beetje radeloos naar de vier koffers die we moeten meeslepen naar onze volgende bestemming aan de Zuid-Chinese zee.
Ik moet twee keer de rit op en neer maken in de kleine lift voordat we alle bagage beneden aan de straat hebben staan. Het meisje van de receptie besteld voor ons een GRAB-taxi en ik neem uitgebreid afscheid en bedank iedereen voor de uitstekende hulp en service die we hebben ontvangen. De tien nachten lawaai blijken achteraf niet alles verpestend te zijn geweest. We hebben ons er met de oordoppen doorheen geslagen. De les die we hebben geleerd is bij een volgende boeking, waar dan ook, goed te kijken of het hotel in een uitgaansbuurt ligt.
Na een korte rit in de GRAB-taxi voor 60.000 Dong (€ 2,40), inclusief fooi, staan we om iets voor elf uur op de pier vanwaar de veerboot naar Vũng Tàu zal vertrekken. We zijn niet de eerste passagiers! We nemen plaats aan een tafel die ons wordt toegewezen en uit beleefdheid besteld Lyka een “Passion Fruit Smoothie”. Ik sla over want ik heb nog voor ons vertrek uit het hotel een verse beker koffie gezet die ik tegenwoordig heet, lauw en koud drink. De light frisdranken zijn me ook tegen gaan staan en sinds een paar dagen nemen Lyka en ik soms een “volle” Cola omdat is gebleken dat mijn bloedsuikerspiegel soms toch wel wat te laag is geworden.
Het aan boord gaan van de moderne veerboot gaat snel en efficiënt. Het schip is niet zo heel erg vol waardoor er ook geen problemen ontstaan met de bagage. Wij zitten voorin aan de bakboord zijde. De omvang van de rivier verbaasd me. Ook de enorme schepen die hier en daar voor anker liggen op de “Saigon rivier”. Er wordt nog overal gebouwd aan de nieuwe infrastructuur voor Vietnam, de economische Aziatische tijger! Het is een breed verspreid misverstand onder de toeristen die denken dat de rivier die door “Ho Chi Minh City” loopt de “Mekong rivier” is! Het is de “Saigon rivier”.Aan boord wordt onze medewerking gevraagd om mee te doen met een enquête over “Toerisme en duurzaamheid” van de universiteit van Ho Chi Minh City. Natuurlijk doen we daar aan mee! De vragen zijn zeurderig en doen me meteen denken aan alle problemen die de groenen en socialisten hebben bedacht in de Verenigde Nederlandse Emiraten. “Alles van plastic is slecht en moet hoog worden belast!, is de boodschap die ik tussen de regels van de enquête door lees. De natte droom van Frans Timmermans! Hij kan hier meteen aan het werk in deze socialistische wereld om hoge belastingen op te leggen.
Na ongeveer twee uur varen doemt Vũng Tàu op uit de zeemist. Is dit iets om ons zorgen over te maken? De weersverwachting voor de komende week is niet al te best maar we hebben in Saigon geleerd dat een voorspelling van tien dagen regen slechts een enkele stevige bui kan betekenen.
Direct na aankomst in Vũng Tàu staat de optocht gewone taxi’s al klaar om de toeristen, met een brede glimlach, van hun geld af te helpen. Wij zijn voorbereid en lopen te de rij voorbij. De prijzen zijn duidelijk. Ze beginnen bij 250.000 dong en met elke stap naar de voorkant van de rij taxi’s neemt de prijs af tot 120.000 dong.Tijdens de loop heb ik al een grote zeven persoon GRAB-taxi geboekt naar ons hotel voor 49.000 dong. Aan de voorkant van de terminal staat de GRAB-taxi al op ons te wachten. De chauffeur laat ons zijn telefoon zien waarna ik kan bevestigen dat ik “Johnnie Outlaw” ben. De koffers verdwijnen achterin en we rijden door een nieuwe onbekende bestemming naar onze bestemming voor de komende tien nachten.
Er blijkt een weg opengebroken te zijn zodat we een blokje om moeten rijden. Wanneer we voor het “Romeliess Hotel” staan en de koffers zijn uitgeladen en overgedragen aan de piccolo verontschuldigd de chauffeur zich dat de prijs is opgelopen tot 53.000 dong. Het beeldscherm van zijn telefoon is duidelijk in een wereld waar twee mensen een taalbarrière ervaren.
Hij staat er beteuterd bij en dat zegt mij genoeg over zijn integriteit en het soort passagiers dat hij gebruikelijk vervoert. Ik overhandig hem 60.000 dong en maak aanstalten om Lyka en de piccolo te volgen naar de receptie. De chauffeur legt zijn hand op mijn arm en probeert mij tegen te houden terwijl hij met zijn andere hand naar het wisselgeld zoekt. Ontroert leg ik hem uit dat de rest fooi is. Hij begrijpt er helemaal niets van omdat hij de Engelse taal (nog) niet machtig is.
Na een kort gesprek aan de receptie krijgen we een kamer op de bovenste verdieping. Zo hoog mogelijk weg van het verkeerslawaai. Als bonus blijkt ook nog eens dat we inclusief ontbijt hebben geboekt. Om eerlijk te zijn denk ik dat dat een administratieve fout is of mijn visitekaartje van “travelsandtroubles.com" heeft zoveel indruk gemaakt dat ze het ons cadeau doen. Wanneer we de receptie verlaten zit de baliemedewerker mijn blog nog steeds te bestuderen.
Zodra we de deur van kamer 705 openen zijn we blij. De kamer is niet al te groot, en veel te vol, maar wij gaan het hier de komende tien nachten wel volhouden!
De grote schuifdeur gaat open en het rustgevende geruis van de brekende golven op het strand komt ons tegemoet. Na 10 dagen met oordoppen in te hebben slapen is het eindelijk zover dat de gehoorgangen rust krijgen. Het is een heerlijk hotel met een mooi uitzicht. We kunnen nu heerlijk gaan uitrusten.Terwijl Lyka even gaat liggen maak ik gebruik van het moment om de eerste dagelijkse boodschappen van een reiziger te gaan doen in de kleine supermarkt naast het hotel.
4 blikjes sodawater
1 flesje halve liter cola zonder suiker
1 fles van anderhalve liter drinkwater
3 halve liter blikjes Beck’s bier
1 halve liter blikje Red Horse bier
Op de kamer krijg ik een eerste schok te verwerken. De kleine koelkast wordt niet koud! Ik draai wat aan de knoppen en de compressor komt schokkend en stotend als een oude locomotief op gang. De dranken verdwijnen in de koelkast, samen met de kilo Hollandse kaas die ik nog steeds sinds ons vertrek uit Zaltbommel meezeul, maar ik ben er toch niet gerust op.
Aan de receptie wordt houskeeping op de hoogte gebracht van het probleem met de koelkast en ik ga weer met de lift naar de zevende verdieping. Niet veel later staat er wel een heel klein vrouwtje in onze kamer aan de knop in de koelkast te draaien. We voelen om de beurt aan de koelplaat van het vriesvak die nu wel koud is geworden. Probleem opgelost en ik bedank haar uitgebreid voor haar attente optreden. Laten we hopen dat de koelkast blijft werken. Een kamer zonder koelkast is voor ons ondenkbaar.
De avond begint te vallen en dat dompelt de boulevard in een sprookjesachtige en romantische verlichting. Het is opmerkelijk rustig op de boulevard maar dat zal best een reden hebben. De reis was goed en het hotel ziet er prima uit. We maken ons op voor de eerste avondmaaltijd in Vũng Tàu. Nog voor ons vertrek start er om half zeven een luide muziekshow onder ons balkon voor het hotel. De moed zakt me in de schoenen en ik weet echt niet meer hoeveel tegenslagen ik nog kan verwerken tijdens ons verblijf in Vietnam. Wat is in hemelsnaam hun fascinatie met karaoke en lawaai?
Stiekem had ik al naar de mogelijkheden gekeken om op onze eerste avond in Vũng Tàu westers te eten. De combinatie van de Pizza Company en en zondag is natuurlijk toeval. Ook Lyka heeft goed gekeken op het internet en zo komen we op deze mooie avond tot een medium Pizza in Vũng Tàu. Het smaakt ons uitstekend ondanks dat er geen gedroogd blaadje oregano in Vũng Tàu te vinden is.
Op de terugweg naar het hotel komen we via een omweg op de boulevard terecht waar veel Vietnamezen een extraatje proberen bij te verdienen. Je verkleden als een Japanse Pop is een van die manieren. Lyka wil dolgraag met LaBubu op de foto en dat levert de jongen, of meisje, in de pop 20 eurocent op. Het mag een klein bedrag lijken in Europa maar het is een serieus bedrag in Vietnam. Onze verplaatsing zit er op en morgen gaan we een nieuwe omgeving ontdekken.
