Ho Chi Minh City (99 Bui Vien Hotel (Boutique)) 403), dinsdag 3 december 2024
Terwijl Lyka langzaam opknapt van haar verkoudheid gaat het voor mij de andere kant op. Met z’n tweeën slapen in een bed terwijl een virus rondwaart in het lichaam is een recept voor een ramp. Mijn keel voelt met de dag slechter aan. Het hoesten is al begonnen en ook mijn lichaamstemperatuur begint langzaam op te lopen.
De reclame voor Black Friday in Saigon zorgt voor een fraai staaltje “Vienglish”! Even opletten? Hier is het Black Fire-Day” geworden. We mogen dan wel in 2024 leven maar er zijn nog genoeg landen, en kleine gemeenschappen, in de wereld waar ze hun eigen taal of dialect spreken. Soms worden de toeristen kwaad dat ze zich niet kunnen uiten in het Engels, Frans of Duits en noemen de lokale bevolking dan dom omdat ze geen andere taal spreken dan hun eigen taal. Die minachting wordt gevoeld door de lokale bevolking met alle gevolgen van dien. Voor mij zijn taalfouten humor en geen uiting van onvermogen!Na het gebruikelijke ontbijt van de “Bánh mì Omelet” gaan we direct weer terug naar de kamer. De paracetamol- en Vietnamese zuigtabletten tegen het hoesten en de keelontsteking helpen Lyka in ieder geval om de dag door te komen. Zelf ben ik nog niet aan medicatie toe. Ik laat de virussen en bacteriën in mijn luchtwegen hun gang gaan totdat ik er ècht last van krijg.
Enkele dagen geleden hebben we voor de deur van een Japans Restaurant een lunch aanbieding gezien die alleen op dinsdag geld. Het “Saba Fish” menu voor 89 K (K is de afkorting voor Kilo = 1.000) kunnen we niet aan ons voorbij laten gaan. Hoewel we een betere kwaliteit Japans eten gewend zijn kunnen we niet klagen voor deze prijs. Het smaakt ons uitstekend maar helaas ontbreekt de Miso-soep. Die staat toch echt op de voorbeeld foto dus besluit ik om er maar naar te vragen. De Miso-soep is een essentieel onderdeel van de Japanse maaltijd! Niet veel later worden de twee kommetjes Miso-soep met veel excuses geserveerd.De rest van de dag brengen we op de kamer door. Een beetje liggen, slapen, thee drinken, lezen, schrijven en ziek liggen zijn. We zijn er slecht aan toe en vanavond komt onze vriendin uit Singapore op bezoek.
We begroeten elkaar uitbundig maar houden toch enige en gepaste afstand. We willen het virus niet laten overspringen en Annelyn ziek naar huis sturen over enkele dagen. Lyka heeft al een restaurant in gedachten en we volgen haar door de drukke smalle straatjes van het “Eerste District van Saigon”.
Annelyn heeft haar huiswerk over de Vietnamese keuken gedaan en kiest voor de drie verse Vietnamese loempia’s die we met elkaar delen. Over de noedelsoep met rundvlees is ze na het serveren minder enthousiast omdat de plakjes rundvlees nog rood en roze zijn. Ik stel haar gerust en vertel haar dat ze het vlees onder de hete bouillon moet roeren. Niet veel later zijn de plakjes rundvlees grijs gekleurd maar Annelyn lijkt nog steeds niet op haar gemak te zijn. Filippina's hebben allemaal een afschuw van rauw vlees omdat dat in hun thuisland niet te vertrouwen is.Tijdens de maaltijd is de voertaal “Tagalog” en ik zit er maar een beetje bij. Ik probeer me in het gesprek van de twee vriendinnen te mengen met enkele woorden in het Engels maar er is geen speld tussen te krijgen. Ik kan alleen maar blij zijn met zoveel vreugde aan de etenstafel!
De meiden gaan samen op stap voor een beetje “Sista Bonding”. Daar heb ik geen enkel probleem mee omdat ik ook wel wat tijd voor mezelf wil en de omgeving in Saigon waar we ons bevinden is veilig genoeg voor twee vrouwen die zelfs een beetje Vietnamees lijken.
Ze hebben elkaar heel wat te vertellen en deze foto’s zeggen genoeg. Cocktails en hapjes!
Vanavond slaapt Lyka bij Annelyn dus heb ik het grote bed voor mezelf. Morgen gaan ze na het ontbijt met z’n tweeën op stap in Saigon. Als man ben je dan gewoonweg overbodig.
