Ho Chi Minh City (99 Bui Vien Hotel (Boutique)) 403), maandag 2 december 2024
De foto van zes mei 2004 blijft maar in mijn hoofd spelen. De lege donkere straat in het backpackers centrum van Saigon. We zijn nu in een heel ander Saigon! Het is een moderne wereldstad in transitie naar de eenentwintigste eeuw. Wanneer we volgende week in Vũng Tàu zijn zal ik eens in de serie foto’s van twintig jaar geleden duiken. Een bijna vergeten reis van vier weken.
Omdat Lyka nog wat koortsig is besluit ik om de gebruikelijk broodjes te halen en die in de kamer met een zelf gezet vers bakkie koffie te nuttigen. Gelukkig is haar moraal nog steeds goed en na een paracetamol tablet neemt de pijn in haar keel, en hoofd, af. Toch voelt haar voorhoofd nog wat warm aan. Lyka is wat opgeknapt maar ze is nog steeds niet de oude. Gelukkig heeft ze wel zin om mee te gaan wandelen ondanks dat ze hoofdpijn heeft.
We gaan opnieuw niet al te ver weg van ons hotel maar het blijft belangrijk dat Lyka wat inspanning heeft en haar luchtwegen een tijdje buiten de airconditioning verblijven. Er is namelijk een grote kans dat ze ziek is geworden van een vervuilde airconditioning. We hebben besloten om richting het plein te gaan waaraan de beroemde “Basiliek van Notre-Dame” en het “Saigon Central Post Office” liggen. Onderweg probeer ik opnieuw om herinneringen van Saigon in mijn geheugen op te diepen maar dat blijkt tevergeefs. Ik herken bijna niets meer en wat ik herken is nu in een heel nieuwe omgeving.
We lopen als eerste in de richting het oude “Stadhuis van Ho Chi Minhstad”. Een schitterend gebouw dat na de val van Saigon op 30 april 1975 door de nieuwe leiders is omgedoopt tot het Gebouw van het Volkscomité. Natuurlijk een overheidsgebouw dat niet geopend is voor het publiek. Er staat een standbeeld voor van de grote leider “Ho Chi Minh”. Zoals gebruikelijk in Communistische/Stalinistische staten is de afbeelding van de grote leider altijd en overal aanwezig. Hoewel ik wel het idee heb dat deze traditie in het nieuwe Vietnam van de jongere generaties tanende is.Het eten in Vietnam is gewoonweg goed te noemen maar mijn stoelgang is onregelmatig geworden. Wanneer ik moet, dan moet ik ook echt, dus stappen we een duur winkelcentrum binnen waar alle grote modehuizen van de wereld zijn vertegenwoordigd. Op de tweede verdieping vind ik eindelijk het toilet dat alleen maar kan worden geopend door middel van een code op het beeldschermpje in te toetsen. Dat gaat hem niet worden! De extravagant dure winkels verstrekken die code natuurlijk alleen maar aan grote rijke klanten en niet aan een Nederlandse rugzakartiest in een korte broek.
Met geknepen billen steek ik zigzaggend tussen de passerende brommers de drukke “Đ. Đồng Khở” straat over en gaan een winkelcentrum voor gewone mensen binnen. Achter de Uniqlo vindt ik gelukkig een toilet! Niet het schoonste en zelfs zonder een slot! Wast moet, dat moet! Opgelucht ga ik even later weer op zoek naar Lyka die weer een nieuw kledingstuk heeft gevonden en het heeft afgerekend met haar WISE-kaart op de iPhone.
Op weg naar buiten passeren we een winkel met koffers in alle kleuren, soorten en maten. Na het definitief afwijzen van de rode koffer in het “Saigon Centre” zijn we nog steeds van plan om een nieuwe koffer aan te schaffen. Ons oog valt op een gele koffer zonder ritssluiting en met de door ons gewenste klemmen. Ook 50% korting! Snel omgerekend komen we op een kleine € 190,- uit voor het gele monster. We knikken goedkeurend naar elkaar en weten dat we de aankoop in overweging hebben.
Deze iconische foto van de evacuatie van het personeel van de Amerikaanse ambassade in Saigon ging de hele wereld over als het gezichtsverlies van Amerika en niet als de overwinning van het communisme. De grootste straf voor het zuiden is dat de naam van hun hoofdstad “Saigon” moest worden omgedoopt naar “Ho Chi Minh City”. Dat betekend dat elke keer wanneer ze een adres moeten opschrijven eraan herinnerd worden wie de onbetwiste grote leider van Vietnam is! De ultieme wraak van de communistische noorderlingen op de vrije zuiderlingen.
We hebben ons portie tegenslag al gehad in Thailand maar ook in Vietnam staan bezienswaardigheden in de steigers. De “Basiliek van Notre-Dame” is helemaal ingepakt en voor het publiek gesloten. Wij zijn niet de enige die teleurgesteld zijn. Er loopt een enorme hoeveelheid toeristen rond en de bussen komen en gaan. Massatoerisme op zijn breedst. Wat ben ik blij dat ik hier twintig jaar geleden al ben geweest. Ik ga de foto’s van twintig jaar geleden met meer plezier bekijken en catalogiseren.
Het “Saigon Central Post Office” is in de verstreken jaren getransformeerd in een winkelcentrum met alle souvenir rotzooi die je je maar kan voorstellen. Er zal best wel een markt voor zijn gezien de grote aantallen toeristen die hier dagelijks passeren. Wij proberen enkele tactische foto’s te maken met zo weinig mogelijk toeristen op de achtergrond. Ik kan stellen dat ons plannetje goed is gelukt.Op de terugweg naar het hotel bespreken we de grote gele koffer. Er is geen enkele haast geboden maar het is uitverkoop en “weg is weg” natuurlijk. Zodra we weer bij het winkelcentrum voor het gewone volk zijn aanbeland gaan we naar binnen. De verkoopster is zichtbaar verbaasd dat we zo snel alweer terug zijn. We bekijken de koffer van alle kanten en het zeer lage lege gewicht door de slimme constructie en de honingraat plastic schelpen. Ik kan met ApplePay betalen en dat geeft me ook nog eens extra korting door de uitstekende wisselkoers van WISE.
De koffer wordt gekocht en met de WISE-kaart afgerekend. Voor € 188,16 is Lyka de nieuwe trotse eigenaar van de nieuwe gele koffer. We krijgen een zwarte beschermhoes gratis, die hoogstwaarschijnlijk bij de eerste reis in de buik van een vliegtuig verloren zal gaan, en niet veel later rolt ze de koffer over het gladde asfalt voor de “Opera van Ho Chi Minhstad”.
Er worden foto’s gemaakt van een bruidspaar die zijn gearriveerd in een oude Franse cabriolet. De mooie oude auto komt me bekend voor maar ik kan het merk en model niet plaatsen en het is ook niet (meer) vermeld op het voertuig. Het blijft een mooie oude cabriolet. Later ontdek ik dat het waarschijnlijk gaat om een “Renault Floride”.
De koffer gaat naar de kamer en wij gaan opnieuw lunchen onder het park in de kelder. Lyka’s noedelsoep met garnalen dumplings ziet er heerlijk uit en ook mijn noedelsoep met gestoofd varkensvlees geurt heerlijk, het laat me een beetje aan “five-spice” denken, en doet mij het water in de mond lopen.Na de lunch gaat mijn meisje slapen nadat ze een derde paracetamol tablet heeft genomen. Zelf werp ik me op de enorme hoeveelheid foto’s die ik nog moet bekijken en catalogiseren. Het catalogiseren van de foto’s heeft nu de voorrang voordat ik aan het schrijven begin. Dat is ook meteen de reden waarom ik steeds vaker een stuk achter kom te liggen met het schrijven. Voor het publiceren maakt het weinig uit. Beide moeten klaar zijn, de foto’s en het verhaal, voordat ik ze beiden naadloos in elkaar schuif.
Tegen de tijd dat ik op pad ga om een paar biertjes te drinken ontwaak ik Lyka uit haar slaap want ze moet de komende nacht ook nog kunnen slapen. Morgen komt onze vriendin Annelyn uit Singapore en dan gaan het een paar zeer drukken dagen worden.
Ik ben geschokt! Er zit een westerse zwerver met een vreemde haardracht, smerige kleding en een zure oksellucht op mijn plaatsje voor de GS25 minimarkt. Ik kan niet anders doen dan een ander plaatsje te zoeken en te hopen dat de viezerik straks ook verkast.Ik strijk neer voor een andere supermarkt, de “COOP FOOD”. De bewaker is in zijn nopjes met mij en praat me de oren van de kop in een onverstaanbaar Engels terwijl ik me verbaas over de grote aantallen brommers die over de voetpaden rijden. Ze rijden als bezetenen zonder ook maar enige rekening te houden met de voetgangers!
En dan komt de regen! De al heel erg lang voorspelde regen. Het regent niet regelmatig maar het zijn zware buien afgewisseld door een lichte motregen. Het verkeer op de straat neemt niet af maar het aantal voetgangers daalt heel erg snel. Mijn derde blik is leeg en door de lichte regen ga ik weer naar de GS25 voor een laatste blik San Miguel voor het avondeten.
De vreemde vogel is door de regen gevlogen en ik kan mijn vertrouwde plaatsje weer innemen. Het schouwspel van het dagelijkse leven in Azië verveelt nooit! Zeker met een koude rakker binnen handbereik.Voor een moment zit ik aan de mensen van mijn leeftijd te denken. De groep mensen, de vijfenzestig plussers, die net zo oud zijn als ik en die elke avond naar het nieuws, de linkse propaganda, van de NPO zitten te kijken. En naar tv-programma’s waar niemand beter van wordt behalve de programma makers van de NPO zelf. Dan is het zitten op de stoeprand ergens in Azië en je vergapen aan het dagelijkse leven toch wel heel veel mooier?
Lyka stuurt me een bericht dat ze het hotel op dat moment verlaat en dat ik me moet opmaken om te gaan eten. Geen probleem, we synchroniseren onze tijdschema’s en op het moment dat Lyka voor me staat neem ik de laatste slok uit het aluminium blik.
Lyka kiest ook vanavond weer het restaurant voor het avondeten uit en drinkt alcoholvrij. Een mint-soda die er alleen al door de kleur, en de geur, er aantrekkelijk uitziet. Nadat we besteld hebben glijden mijn gedachten voor een moment af naar de groep mensen die toch wel veel te dik zijn, zeker voor Azië. Helaas zijn er culturen waar dik zijn wordt gezien als een teken van welvaart. Lichamen groeien alleen tot buitensporige proporties wanneer ze kunnen eten in overvloed. Of we dikke mensen moeten helpen of afstand van moeten nemen laat ik in het midden.
Een gebakken vis gerecht voor Lyka en voor mij de altijd aantrekkelijke gele noedels met kip en veel groente. Ik hou het zo vaak op noedels omdat dat het beste is voor mijn diabetes. Weer een dag aan haar einde en we kijken er nu al naar uit om morgen onze vriendin te begroeten.
Terug op de kamer moeten we allebei lachen om het grote gele monster. De koffer zal niet echt veel meer inhoud hebben als de oude zwarte koffer die ik voor € 10,- op marktplaats heb gekocht. Het gewicht is wel aanzienlijk lager! Toch lijkt het een enorm bakbeest als Lyka haar nieuwe reisgenoot omarmt.
Dit is het resultaat van enkele minuten slim werken met Lightroom Classic. De linkse foto is voor mijn gevoel volledig onbruikbaar maar ik kan goed leven de rechtse foto!
