Thailand: Op weg naar Japan

In het vliegtuig naar Manilla, dinsdag 14 januari 2025

Gewoon fris om kwart voor zeven wakker na een gezellig afscheid van mijn vriend John in de “Montrose Bar” in “Soi Honey Inn”. De geplande laatste Thaise maaltijd bij de “Captain’s Bar” lieten we aan ons voorbij gaan omdat we nog liever een biertje met onze vrienden dronken. Uiteindelijk kwamen we tot overeenstemming voor pizza want wat er overbleef zou vanochtend ons ontbijt zijn.
De email vanochtend zette meteen onze wereld weer helemaal op zijn kop. Dan denk je dat je het ergste wel zal hebben gehad en dan komt tegenslag op tegenslag op deze ochtend van ons vertrek naar Japan. We hebben ons een heel ander vertrek voorgesteld.
Ik ontdek wat tegenstrijdigheden in het bericht van mijn (aspirant) notaris dus ga ik maar zelf onderzoeken of het wel allemaal klopt. Na anderhalf uur lezen op het internet van taaie advocaten taal lijkt het dat mijn onderbuik gevoel mij in de juiste richting heeft gestuurd. Het echte werk begint nu pas met de onderbouwing van mijn visie op de mogelijke problemen. Met de open pizzadoos naast de laptop, om af en toe een hapje te nemen, schrijf ik mijn stuk en stuur ik mijn zienswijze, inclusief de onderbouwing, naar Nederland. De gemachtigden kunnen er kennis van nemen voordat ze mij rond tien uur Nederlandse tijd kunnen bellen.
Het is al bijna elf uur en ik ga snel aan de slag met het inpakken van de koffer met onze spullen die we voor onze motortochten in Thailand gebruiken. Helmen, jassen elastieken spanners, reserve onderdelen en de Garmin Oregon 400t GPS. Dat zijn allemaal spullen die we absoluut niet nodig hebben in Japan!
Gelukkig kunnen we de zwarte koffer nu opslaan in het hotel waar we de laatste dagen in Pattaya gaan doorbrengen wanneer we weer terug zijn uit Japan. Het gezeur met de Schotse lilliputter is voorgoed voorbij. Dat hij blij mag zijn dat miserabele mannetje, Met koffers sjouwen in verleden tijd in Pattaya! Met de komst van de “Bolt” taxiservice is het goed, veilig en goedkoop verplaatsen in de steden van Thailand.
De rest van de middag is het piekeren afgewisseld met wat luieren. Ik heb even nergens geen zin meer in. Na al die jaren is het nog steeds een stressvolle ervaring voor mij wanneer ik een verre verplaatsing voor de boeg heb. Enkele minuten voordat we naar beneden willen gaan wordt ik gebeld door de chauffeur van de minibus die ons naar het busstation in Noord-Pattaya zal brengen.
Hij verontschuldigd zich want hij is twintig minuten te vroeg. Hij heeft er begrip voor dat hij even op ons moet wachten totdat alle formaliteiten aan de receptie van het “Nakorn Siam Boutique Hotel” zijn afgewikkeld. Onze kamer behoeft niet te worden gecontroleerd omdat de vrouw van de receptie weet dat wij goed op de spullen in de kamer passen en dat we altijd opgeruimd zijn.
We maken niet voor het eerst gebruik van de busdienst naar het “Suvarnabhumi International Airport” maar het is al wel lang geleden. We hebben gekozen voor de bus van zeven uur en dat geeft ons vier uur en een kwartier tot het geplande vertrek van ons vliegtuig naar Japan. Het is een luxe Chinese bus met extra veel ruimte voor de passagiers.
We zijn mooi op tijd op de luchthaven. Lyka en ik zijn het er meteen over eens. Over een paar maanden wanneer we weer naar Nederland gaan maken we opnieuw gebruik van de bus. Het is tenslotte bijna dertig euro goedkoper dan een taxi en net zo comfortabel.
Om acht voor negen rol ik de trolley met de volle bepakking de vertrekhal van de luchthaven binnen. Eerst naar het toilet nu we de mogelijkheid hebben. Het inchecken gaat snel en efficiënt. Twee grote koffers van elk twintig kilo en de kleine koffertjes zullen ook wel rond de zeven kilo wegen. Voor een moment denk ik aan meer dan tien jaar geleden toen ik met een rugzak van rond de tien kilo zes maanden op reis ging. En daar zat ook ook alles in!
Langs de, al lang niet meer, “Tax-Free” winkels gaan we meteen richting “Gate F6” vanwaar onze Airbus A321-200 naar Manilla zal vertrekken. Onderweg stoppen we nog even voor een Thaise Ice-Tea en een croissant ham/kaas. Het is maar voor de kleine trek want we hebben vanmiddag niet al teveel meer gegeten en het duurt nog wel even voordat we in het vliegtuig te eten krijgen.

Het grote wachten kan beginnen! Over anderhalf uur zou het vliegtuig volgens het schema moeten vertrekken. Het is ons al snel duidelijk dat dat niet gaat lukken. Ons vliegtuig verschijnt pas om vijf voor elf aan de Gate en dan moeten alle passagiers nog van boord en iedereen die om ons heen zit te wachten nog aan boord. Het maakt voor ons weinig uit of we hier in Bangkok of daar in Manilla zitten te wachten. De laatste etappe van Manilla naar Osaka-Kansai is voor ons bepalend voor het tijdstip dat we in het door ons zo geliefde Japan de voeten aan de grond zetten.
Met ruim drie kwartier vertraging rolt ons vliegtuig de startbaan op. Nog voordat we van de slurf los zijn heb ik gereld dat we naar twee andere stoelen mogen verhuizen. Het zijn een van de weinige stoelen die twee naast elkaar zijn. Het voordeel is dat ik mijn benen net een stukje verder kan strekken in deze configuratie van de Airbus A321-200. Het zal niet erg veel schelen maar elk beetje extra comfort dat je weet te bemachtigen is meegenomen op een lange reis. Tot ziens Thailand, tot over een paar maanden. De vermoeidheid begint zwaar te wegen en het duurt niet lang voordat we allebei zijn weggegleden in een lichte slaap.
De onderbreking voor het eten is niet echt welkom maar tegelijkertijd ook noodzakelijk en aangenaam. Onze magen beginnen te grommen. De rijst met kippengehakt en de noedels met rundvlees zijn smakelijk. De porties zijn niet al te groot maar dat heb je ook niet nodig om tien voor een ’s nachts.
De oordoppen gaan in en we proberen in ieder geval nog een uurtje slaap mee te pikken. We weten uit ervaring dat het wachten op een van de slechtste luchthavens van Zuidoost-Azië een taaie is. Het is een van die dingen die je moet doen. Met het zes uur wachten op een luchthaven besparen we meer geld dan dat we met werken kunnen verdienen. Dat verzacht het wachten.