Japan: Meer dan twintig graden verschil…

Osaka (Cote House) 203), donderdag 16 januari 2025

We waren gisterenavond helemaal stuk. Na het eten ging om half negen het licht uit en de oogjes dicht. Met de airconditioning, die in Japan in de winter als verwarming werkt, op 21 graden. We waren snel vertrokken naar dromenland onder het dikke dekbed.
Om drie uur was ik al een keer wakker geweest en het kostte me enige moeite om weer in slaap te komen maar daarna ging het in een ruk door tot zeven uur. Het moment dat mijn wekker in de iPhone afloopt. Onwennig kijk ik rond in de kleine schemerige ruimte die waarschijnlijk ons thuis is voor de komende tijd. Ken was gisteren meer dan vriendelijk om het ons naar ons zin te maken maar we hebben geen warm water op de kamer en dat is met deze temperaturen een absolute must.
Ik begin vanochtend meteen aan mijn belangrijkste hobby en zorg dat er een verhaal klaar is en dat het is gepubliceerd. Er is nu acht uur tijdverschil met Nederland en dat betekend dat ik vanaf vandaag vaak nog voor middernacht een verhaal publiceer. Dan hebben jullie wat te lezen tijdens de ochtendpauze. Daarna wordt er een lijst gemaakt van de zaken die we de komende tijd nodig hebben voor ons verblijf in Japan. Er zijn enkele zaken bij die we later ook nog kunnen gebruiken maar ook zaken die we afschrijven en achterlaten in Japan voor andere bezoekers van “Cote House”.
Op deze eerste ochtend in Japan gaan we naar het ontbijt bij McDonald’s, het is zeker niet de eerste keer van dit verblijf in Japan en zeker ook niet de laatste keer. Het ontbijt is heerlijk en precies voldoende om de dag te beginnen, en de koffie is ook nog steeds een winnaar. Voor 1.160 yen (€ 7,24) hebben we samen ontbeten!
Na McDonald’s lopen we op mijn verzoek nog even bij de “Life-Supermarket” binnen en daar krijg ik wel een schok te verwerken. De prijzen in de supermarkt in Japan zijn ook astronomisch gestegen! Prijsstijgingen van meer dan 20% op het eerste gezicht mag ik toch wel schokkend noemen. De prijsstijgingen hebben vanzelfsprekend ook invloed op ons budget en de financiële verwachtingen die ik heb gebruikt in de planning van deze reis.
Daarna duiken we de warme ondergrondse “Namba Walk” in voor een sjaal voor Lyka. Het donsjasje dat ze heeft meegebracht is wel warm maar haar nek is onbeschermd door de ronde kraag. Een half uur later verlaten we de “Namba Walk” met een mooie sjaal en twee nieuwe fleece sweaters van “Uniqlo”. Alles drie zijn een (uitver)koopje en gaan ons goed van pas komen, en veel plezier, geven de komende tijd in Osaka.

Af en toe kijk ik op de platte grond van het ondergrondse winkelcentrum die hier en daar op een pilaar in de Namba Walk zijn opgeplakt. Ik vertrouw volledig op mijn gevoel en wanneer ik denk dat het tijd is om weer bovengronds te gaan nemen we de trap naar de frisse buitenwereld. Mijn gevoel heeft me niet in de steek gelaten. We staan naast “Bic Camera” waar we een simkaart voor de komende dertig dagen gaan kopen. “We weten de weg”, de titel van het verhaal van gisteren, en lopen rechtstreeks naar de display waar we de simkaarten verwachten. En ze zijn er nog, 30 Gb voor 4.300 yen is minder dan een euro per dag voor supersnel internet waar ik ook ben in Japan.
Op de 4e verdieping wordt ik ook tijdens dit verzoek gratis geholpen door de klantenservice van Bic Camera. De oude simkaart gaat uit de iPhone en de nieuwe wordt geplaatst. De medewerker verbind de iPhone met de gratis Wifi in de winkel waarna ik de 3D streepjescode in de bijsluiter moet scannen. Niet veel later werkt alles naar behoren. We kunnen er tegen aan en weten zeker dat we tijdens onze wandelingen in de natuur altijd weten waar we zijn.
We wandelen terug met een kleine omweg door de “Winkelstraat Sennichimae Chuo-dori”. Dat maakt ons hongerig want we zien restaurants waar ze verse Bapao’s staan te maken en “Takoyaki”, Octopus balletjes, staan te bakken. Het ruikt hier heel erg lekker op straat! We kijken elkaar aan en weten meteen dat we in de toekomst hier wel een keer terecht komen voor de lunch of een snack! De onderste foto maakt jullie duidelijk waar we hier in Japan half januari mee te maken hebben. Het is zeven graden Celsius en we wandelen onder een stralende zon die ons verwarmd wanneer de op ons schijnt. In de schaduw en in de wind kan het erg fris zijn.
Op de heenweg naar Japan hebben we al besproken dat onze eerste lunch in Osaka Sushi zou zijn dus op de terugweg lopen we nog even bij de Life-Supermarkt binnen. De sushi kost nu 796 yen (€ 4,98) voor tien stuks, maar dan heb je wel kwalitatief zeer goede verse vis op je rijstballetje liggen. Ze smaken fantastisch met een vers kopje groene Japanse thee.
We hebben in ons hotel/hostel, € 31,18 per nacht, een kleine keuken tot onze beschikking. Dat geeft ons de ruimte tot een eenvoudig ontbijt. Een boterham met een gebakken eitje of omelet behoord tot te mogelijkheden. Ook een eenvoudige (supermarkt)lunch zoals een Japanse instant noedels of een opgebakken diepvries yakisoba met witte kool of taugé staat snel op tafel. Natuurlijk alleen in noodgevallen want het eten in een restaurant is hier lang niet zo duur als in Nederland
Daarom ga ik na de Sushi lunch boodschappen doen bij de “Life-Supermarkt”. Onderweg voelt alles bekend aan en dat doet me goed. Dan zie ik een nieuwe winkel onderweg naar de supermarkt. Het is een discount-supermarkt! Meteen naar binnen en eens zien wat ze zo te bieden hebben. Het ziet er allemaal prima uit en ook de prijzen lijken een stuk minder dan ik vanmorgen in de Life-Supermarkt heb gezien. Als richtpunt neem ik vier bananen voor 157 yen.
Mijn boodschappenlijst voor vandaag is erg uitgebreid:

Brood
Eieren
Worstjes
Ham
Boter
Bakolie
Fruit
Groene Thee (zakjes)
Coke Zero
Snack voor bij de koffie vanmiddag

Als extra grijp ik nog een fles sesam salade dressing en dan zijn voor 3.141 yen (€ 19,66) alle boodschappen compleet. De bananen heb ik echter in het schap laten liggen. Vijf bananen kosten hier 350 yen, dat is bijna het dubbele dan in de discount-supermarkt.
Ik vraag me voor de deur van de discount-supermarkt af of het verstandig is om met een volle boodschappentas naar binnen te gaan. Ik hou bij binnenkomst mijn gevulde boodschappentas demonstratief omhoog zodat de kassière kan zien wat er aan de hand is. Ze knikt met een vriendelijke glimlach dat het goed is en ik loop de winkel in. Niet alleen voor de bananen maar ook voor twee grote kommen Japanse instant noedels van 130 gr.
Op de terugweg geniet ik van het frisse weer. Kijk eens hoe mooi blauw alles om me heen is?
Het is nog geen drie uur en ik heb geen zin om de laatste twee uur daglicht op de kamer door te brengen. Lyka heeft vandaag ook wel zin in een korte wandeling om de eetlust voor vanavond aan te wakkeren. De wandeling door het dagelijkse leven in een Japanse wereldstad is altijd aantrekkelijk en interessant.
Een lagere school gaat uit. Alle leerlingen en onderwijzers dragen een geel hoedje als teken dat ze bij die school horen. Geen enkel kind draagt een mobiele telefoon. Wat nog meer bijzonder is is dat er geen enkele ouder hun kind komt ophalen. Alle kinderen, van ik schat een jaar of acht, kennen al op zeer jonge leeftijd hun verantwoording en gevaren van de wandeling naar huis of het openbaar vervoer. Dat is je kinderen opvoeden in Japan.
Tussen alle wolkenkrabbers zit een klein altaar verborgen. De “Samuhara Shrine”, een populair heiligdom voor veiligheid, goede gezondheid en het zeldzame ring amulet. Misschien loop ik er de komende weken een keer naar binnen voor een amulet.
‘Baad het niet dan schaad het niet!’, denk ik maar.
Ramen lappen van een wolkenkrabber op z’n Japans is ook een bijzondere balanceer opdracht. Een van de twee ramenlappers is een “abseiler”, die aan zijn touwen van de tientallen meters hoge wolkenkrabber zich naar beneden laat zakken terwijl hij raam voor raam lapt, terwijl de man op de grond ervoor zorgt dat er geen voorbijgangers nat worden of enig gevaar lopen. Samenwerking is een van de steunpilaren van de Japanse maatschappij.
Na de wandeling gaan we rusten van deze opwindende eerste “rustdag”. Ik moet op zoek naar bestemming voor onze eerste “Osaka-dag” morgen. Dat we geen warm water hebben op de kamer moet ook met spoed worden verholpen. Helaas hebben we Ken niet gezien vanmiddag. Op weg naar ons avondeten bij “Nakau” lopen we hem tegen het lijf. Hij bekijkt de situatie in onze kamer en belooft dat hij er morgen naar zal laten kijken. Hij vraagt ons nadrukkelijk of hij toestemming heeft om onze kamer te betreden als wij er niet zijn. Natuurlijk mag hij dat.
‘Wanneer we jou niet kunnen vertrouwen Ken wie kunnen we dan wel vertrouwen in het “Cote House”?’, hij moet er hartelijk om lachen.
Het avondeten is precies wat we hebben verwacht maar desondanks ben ik toch wat teleurgesteld. De gebakken oesters met ei op rijst zijn (nog) niet te verkrijgen. De verkoop van dat gerecht start pas op 29 januari. Dus kies ik maar een oude bekende, de “Varkens kotelet, rundvlees met ei op rijst”, met een koud Japans biertje erbij. Lyka houdt het bij de eenvoudigere maar net zo smakelijke “Varkens kotelet met ei op rijst”. Twee heerlijke en gezonde maaltijden voor 2,230 yen (€ 13,99).
Nog wat TV kijken op de kamer en om half elf wil ik graag naar bed. Lyka spartelt tegen en dat verbaasd me. Dan blijkt dat haar iWatch en iPhone nog op de Thaise tijd staan ingesteld, ze denkt dat het pas half negen is! We moeten er hard om lachen en niet veel later liggen we allebei diep onder het warme dekbed. Morgen onze eerste excursie in Osaka, we weten helaas nog steeds niet waarheen.