Japan: De reis naar Chogosonshi-ji

Osaka (Cote House) 203), donderdag 23 januari 2025

We zijn al een week in Japan en vandaag is onze eerste dag voor een excursie buiten Osaka. Alles wat ik vooraf had gepland staat alweer op de helling. Wegens verschillende oorzaken kunnen we onze plannen niet uitvoeren zoals we hebben gedacht. Vandaag gaan we met de trein naar de “Chōgosonshi-ji Tempel, in de volksmond Shigisan genoemd, is een boeddhistische tempel in Ikoma, prefectuur Nara, Japan. De tempel werd opgericht in 587. De eerste beelden van deze tempel heb ik vorig jaar ergens op een treinstation gezien. Ik weet alleen niet meer waar.
Van de plannen om vandaag vroeg te vertrekken komt weinig uit. Het is ’s nachts maar een graad of twee in Osaka en onder het dikke dekbed slapen we uitstekend. Het is al bijna negen uur wanneer we het “Cote House” verlaten op weg naar het Kintetsu Railway treinstation. Vanzelfsprekend gaan we naar de gouden bogen voor het ontbijt. Lyka heeft genoeg van de koffie en kiest deze keer voor de jus d’orange. Het is de lekkerste sinaasappelsap die ze ooit heeft gedronken zegt ze na het eerste slokje.
Ik ben een echte liefhebber van die broodjes met een ei en een plat worstje eronder! Dat gefrituurde schijfje van aardappel snippers neem ik op de koop toe. Ik knabbel het gewoon weg voor de koolhydraten die ik nodig heb om mijn oude lichaam te verwarmen. De vers gezette koffie is ook een winnaar en die verdwijnt meteen in mijn geïsoleerde koffiebeker zodat ik vandaag nog lang plezier kan hebben van een slokje warme koffie.
We gaan met een omtrekkende beweging langs de voet van de heuvelrug naar het “Shigisanshita Station” in de prefectuur van “Nara”. Het is opvallend rustig in de trein. Dat maakt me aan de ene kant een beetje nerveus maar aan de andere kant is het ook een opluchting.
Japan is in 2023 druk bezocht door toeristen omdat de Japanse Yen veel minder waard was geworden tegenover de Amerikaanse Dollar en de Europese Euro. Japan is een goedkoop vakantieland! Japan is bezorgt over de tsunami van buitenlandse toeristen die het dagelijkse leven, en de (spirituele) ervaring rond de toeristische attracties verstoren met hun barbaarse gewoonten en kleding.
Voor 680 yen (€ 4,25) staan we een klein uurtje later op het perron van het kleine station waar niemand instapt en wij samen als enige uitstappen.
De straten in de buitenwijk van Ōji zijn verlaten en er beweegt helemaal niets om ons heen. Zelfs de takken van de bomen hangen muisstil tegen de blauwe lucht. We kijken vanaf het stationsplein recht omhoog over een kaarsrechte asfaltweg die flink stijgt. Vandaag krijgen we genoeg lichaamsbeweging, daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. We klimmen en klimmen, drinken onderweg een klein flesje warme groene thee uit een verkoopautomaat, en bereiken het “Tree-lined trail with thousands of Japanese Cherry” aan het einde van de beklimming over de asfaltweg.
Het “Met bomen omzoomde pad met duizenden Japanse kersen” klinkt romantischer dan het is. Zeker in de winter. Het zal hier in de lente, wanneer de bomen bloesem dragen, ongelooflijk mooi zijn. Er liggen 1.600 dalende, maar veel meer stijgende, meters over een pad met wisselende ondergrond, en af en toe ook ongelijke traptreden, voor ons.
Gelukkig is het goed weer en er zijn maar weinig mensen op het pad. We passeren alleen een oudere Japanse man die respectvol naar ons knikt en ik knik terug. Wat altijd indrukwekkend is zijn de dikke gras stengels die ook wel bekend staan als bamboe.

Zoals bij de meeste grassen zijn de stengels hol en worden op geregelde afstanden onderbroken door knopen, waar de bladeren zijn aangehecht. De stengels hebben dicht opeen staande parallelle houtvezelbundels.
De stengel van de bamboesoorten kan in lengte variëren van enige centimeters tot meer dan dertig meter, en in diameter van enkele millimeters tot meer dan 25 centimeter. De grootste bamboesoort is de reuzen bamboe (Dendrocalamus giganteus) die tot 35 m hoog kan worden en tot 30 cm dikke stengels heeft. Bamboe wordt in uiteenlopende klimaten aangetroffen, van koude berggebieden tot hete, tropische streken. Hij verspreidt zich hoofdzakelijk met zijn wortels, die ondergronds ver kunnen uitgroeien, waarbij ze hier en daar nieuwe stengels boven de grond laten komen.
Bamboesoorten groeien vaak heel snel. De snelst groeiende hebben groeisnelheden van bijna een meter per dag.

Deze foto geeft een goed beeld van hoe dik de bamboe op deze helling in Japan is. Bamboe is de plant van het leven omdat alle afzonderlijke delen van de bamboe kunnen worden gebruikt voor uiteenlopende doeleinden. Van bouwmateriaal voor een woning, dakbedekking met de taaie bladeren, miljarden eetstokjes tot voedsel in de vorm van gekookte bamboescheuten. Zes en twintig jaar geleden heb ik hoog in de Himalaya in de Chinese provincie Yunnan een kilometers lange waterleiding gezien die uit halve bamboestengels bestond. Schoon en vers smeltwater van de top van de berg kwam naar de lager gelegen dorpen.
We lopen door de ongerepte natuur en Shinto is het aanbidden, en respect hebben, voor de natuur en de wereld om je heen. Het is dus niet meer vreemd voor ons dat we een altaar langs het pad passeren dat in Nederland door de afvaldienst zou worden verwijderd omdat ze denken dat het een sluikstorting is. Hier heeft de berg planken, het schilderij en een paar kleinere dingen een veel diepere betekenis. We rusten voor een moment bij het altaar en gaan weer verder.
Zodra we weer in de bewoonde wereld zijn worden we geconfronteerd met een enorme plattegrond van het gebied dat we vandaag gaan ontdekken. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit maar het kan toch niet zo zijn dat dit enorme bord hier alleen voor ons is geplaatst. We zijn nog steeds met zijn tweeën, met de uitzondering van een oudere vrouw die in een bushokje op de volgende bus naar het treinstation zit te wachten.
Alle indrukken die ik krijg zijn tegenstrijdig! Het zou hier oogverblindend mooi moeten zijn maar waarom zijn we dan nog steeds met zijn tweeën? Zijn er meerdere toegangswegen? Hebben wij een verkeerde route genomen?
We zijn van het Shinto territorium terecht gekomen in het Boeddhistische territorium. Een flink altaar met paarse vaandels versierd met hakenkruizen. Dat is niet iets om bezorgd over te worden. Deze swastika's zijn duizenden jaren ouder dan die Oostenrijker met dat smalle snorretje op zijn bovenlip. De Boeddha reliëfs zijn wel bijzonder. Geen complete driedimensionale beelden met een voor- en een achterkant maar een platte granieten plaat met de beeltenis van de heer Boeddha voorop.
In het eerste dorp dat we tegenkomen verdwijnen de onzekerheden als sneeuw voor de zon. Er zijn enkele drie en vier sterren hotels tussen de verschillende eethuizen. Dit typische Japanse huis is helemaal in hout opgetrokken omdat het aardbevingen moet kunnen weerstaan. De problemen in Groningen zouden met behulp van de Japanners die mooie houten huizen bouwen, in een klimaat dat op het Nederlandse klimaat lijkt, snel en goedkoop kunnen worden opgelost! En daarnaast heel Groningen meteen van het aardgas af. Maar dan zitten er honderden ambtenaren zonder werk dus kan de overheid beter nog twee decennia aan rotzooien!
De huizen worden in Japan gebouwd met een verwachte gebruiksduur van vijftig jaar in het achterhoofd. Daarom staat er in een advertentie van een huis te koop altijd het bouwjaar. De prijs van een huis neemt ook af naarmate het huis ouder wordt. In Japan heerst er geen woningnood. Ik heb mooie huizen gezien voor minder dan € 40.000,-! Ook bij de bouw van deze houten juweeltjes word geen enkel detail overgeslagen. Zelfs de dakpannen worden niet vergeten.
We passeren de “Sentai Jizo Tempel” waar niet veel meer van over is dan een paar honderd Boeddha reliëfs. De poort naar de “Rokujizoson Tempel” is de verblijfplaats voor de twee poortwachters die slechte en kwaden demonen en duivels buiten de poort van het tempelterrein moeten houden.
Direct na de poort moeten we rechtsaf en worden we ingehaald door twee Japanse voetgangers. Laten we het er maar op houden dat dit het laagseizoen is. Er is een klein altaar met een “schattig” reliëf zoals Lyka dat noemt. Een lange rij granieten lantaarns wijst ons de weg naar de belangrijkste gebouwen van dit tempelcomplex.
Voordat we bij de “Emado Tempel” en de granieten torii aankomen zijn we aan de linkerhand een brug gepasseerd die de officiële, en natuurlijk ook de drukste, toegang is tot het tempelcomplex. Het is plotsklaps veel drukker om ons heen en ik moet af en toe al enkele minuten wachten totdat ik een foto kan maken zonder een menigte in de foto.
De eeuwenoude “Emado Tempel” is een schitterend voorbeeld van een onbehandeld houten gebouw dat alle weersinvloeden heeft getrotseerd zonder ook maar een stukje houtrot. Het Japanse dennenhout is van een zeer hoge kwaliteit en de bomen worden al vroeg geselecteerd voor de nieuwe tempels en ook voor de restauratie van de oude tempels.

We staan op het punt om naar de belangrijkste tempels te lopen. Dat laat ik voor deel 2 over ons bezoek aan de “Chogosonshi-ji Tempel” vandaag! Wordt vervolgd.