Japan: Een wandeling in het Hattori Ryokuchi Park

Osaka (Cote House) 203), zaterdag 25 januari 2025

We hebben in totaal 55 dagen in Osaka, we hebben ook al veel gezien in en rond Osaka, dat houd automatisch in dat we veel hele en gedeeltelijke rustdagen hebben. Na een luie ochtend is het pas om kwart voor elf tijd voor het ontbijt!
We hebben gisteren krentenbollen gekocht in de supermarkt en die willen we vandaag wel eens proberen. De boter ligt al klaar op tafel maar wanneer ik de krentenbol doorsnijd en open vouw springen mijn ogen bijna uit de oogkassen. Wat is dat nou? Er zit al een klont boter, of margarine, in de krentenbol! We moeten er allebei hard om lachen. Ze smaken in ieder geval prima met een plakje Hollandse oude kaas.
Ik heb op de website van “All Trails” een wandeling gevonden op “Inari Hill” die weer een onderdeel is van het “Hattori Ryokuchi Park”. Wat is er leuker op een luide zaterdag in Osaka dan een middagwandeling door de natuur?
Na een ritje in de metro, die zodra die boven de grond komt veranderd in een trein, stappen we uit op het station M10. Dat is ook zoiets dat je leven een stuk gemakkelijker kan maken! Hebben jullie je wel eens afgevraagd waarom de afritten langs de snelwegen nummers hebben en de treinstations niet?
Station M10 is het “Ryokuchi-kōen Station”, ik neem aan dat jullie het nummer M10 gemakkelijker vinden dan de volledige naam?
We verlaten het station aan de westzijde en staan meteen aan de rand van het park. Ik zie in de applicatie van “All Trails” meteen in welke richting we moeten en niet veel later zijn we omringt door een bos van dikke bamboe. De koude wind uit het noorden ruist door de smalle bladeren aan de toppen van de stengels. Af en toe schuift er een wolk voor de zon en dan voelt het plotseling erg fris aan. Winter in Japan kan aangenaam zijn maar dan moeten het wel wolkeloze zonnige dagen zijn.
Een zeer rustig geasfalteerd pad slingert zich door het verlaten bamboebos. Je moet goed je best doen om te verdwalen! We moeten stevig klimmen. Dat hadden we niet verwacht want we zijn in een park midden in de stad! De rust van het bos nestelt zich ook in mijn hoofd. Mijn gedachten worden geordend en voor de kleine en grote problemen in Nederland worden passende oplossingen gezocht.
Bij een van de vele enorme parkeerplaatsen aan de rand van het park maak ik gebruik van het schone openbare toilet. Wat is eigenlijk de reden dat er geen schone openbare toiletten in Nederland zijn? Een mosaic van een oorspronkelijke houten Japanse boerderij in het district Kansai valt meteen op.
Bankjes zijn erg dun gezaaid in dit park dus val ik neer in de zon, en uit de wind, op de stoeprand om snel te kijken wat er nog meer te zien is in onze directe omgeving. Helaas is dat niet al te veel. Het zijn de kleine, gewone, dingen waar we ons op deze middag in het park mee moeten vermaken. Zoals met deze meer dan vijftig jaar oude “Mini” die is uitgebouwd zodat een kleine Japanner er rechtop staand koffie uit kan verkopen!
Op een kleine snackfood markt in het park staan er lange rijen voor de verschillende marktkramen. Lyka is al gaan kijken of er wat naar onze gading ligt waar het de moeite voor is om achter in de rij aan te sluiten. Dat is er dus niet.
Tegen de oever aan van de “Yamaga Pond” is een wandeldek gebouwd die in de zomer ongetwijfeld een mooi uitzicht geeft over de honderden bloeiende lotusbloemen. In de winter is de cirkel van het aardse leven goed duidelijk op, en in het water. De rottende dorre bladeren en zaadkelken van de afgestorven lotusplanten zijn voedsel voor de nieuwe generatie planten die in het voorjaar uit het water van de vijver omhoog komen. In de natuur wordt niets verspild.
Ik vindt het in ieder geval een winterse schoonheid van de natuur. We vervolgen onze wandeling over het grindpad dat rond de vijver loopt.
Op een zonnig grasveld zien we een handvol waterzoogdieren grazen. Het zijn in ieder geval geen bevers want ze hebben geen platte staar. Ze lijken nog het meest op otters hoewel ze daar een beetje te dik voor lijken. Ik heb het geprobeerd op te zoeken op het internet maar ook daar ben ik niet veel wijzer geworden. De speelse grazende viervoeters trekken veel bekijks en jong en oud vinden het leuk om naar de speelse kleine dieren te kijken.
Op een parkeerplaats naast het park passeren we dit mooie stukje huisvlijt. Japan heeft een samenleving die gebaseerd is op strikte sociale regels en etiquette. Iedereen, zonder enige uitzondering, behoort tot hokjes mentaliteit. Je moet bij een nette sociale groep horen! Dit creëert een vacuüm waarin veel mensen zich juist extra opzichtig gaan onderscheiden. Het uniek willen zijn spreekt zich vooral uit in het uiterlijk vertoon zoals vreemde haarmode en de opzichtige verkleedpartijen. Bestaat er wel een Japanse mode? Ja, de mode van de Manga en stripfiguren!
Maar ook voertuigen zijn een fantastisch instrument om je te onderscheiden! Dit is gewoon een klein Japans busje waar het voorpaneel van de neus is vervangen door een speelse replica van een Volkswagen Transporter. Met een fantastisch grappig resultaat!
In de jaren tachtig heb ik zelf ook nog in een gele Volkswagen Transporter T3 gereden. Een kleine veertig jaar later heb ik nog steeds warme herinneringen aan dat busje en “Kees Schutterhoef senior”, de monteur bij de “Van den Udenhout Volkswagen Garage” in Zaltbommel.
Zodra we de schuifdeuren van het “Ryokuchi-kōen Station” binnen stappen kijken we elkaar aan. We staan naast een enorme gele M, “de Gouden Bogen” zoals ik ze altijd liefkozend noemde in het verleden. We knikken elkaar toe en Lyka gaat op zoek naar twee zitplaatsen in het kleine restaurant.
We zijn net op tijd want op alle tafels staan papieren kaarthouders met meldingen waarvan ik alleen de 15:00 begrijp. Het restaurant zal vanmiddag wel zijn verhuurd voor een kinderfeestje. Ik bestel aan de counter een Big Mac menu voor 850 yen en verzonken in gedachten stap ik automatisch twee stappen naar achteren, weg van de counter, om op mijn bestelling wachten. Het is zeker een jaar geleden dat ik voor het laatst mijn tanden in een Big Mac heb gezet. Dat moet in de Filipijnen zijn geweest. In andere Aziatische landen vindt ik MacDonald’s veel te duur geworden. Deze keer is de set voor ons tweeën, dus allebei een half broodje en de helft van de Franse frietjes. Dan wordt je er ook niet dik van!
Een medewerker van de hamburgerketen wijst mij op de witte plastic bestelnummer standaard met het nummer 28 er op. Dat nummer staat ook op mijn bon. Ze verzoekt me vriendelijk om te gaan zitten omdat het eten door een medewerker zal worden geserveerd. Tijdens het wachten bereken ik wat deze “Big Mac set” in Euro’s kost. Ik moet er hard in mezelf om lachen wanneer ik de uitkomst op mijn telefoon zie staan. € 5,25 inclusief bediening en tomatenketchup. Begrijpen jullie nu ook weer hoe de mensen in Nederland kapot worden belast? En nu moet de BTW weer omhoog?
Het dubbele hamburger met Franse friet heeft ons prima gesmaakt alleen het papieren rietje in de cola was een drama. De smaak van het papier is sterker dan de smaak van de cola! Het zal zeker weer minimaal een jaar duren voordat we wat van de gouden bogen gaan eten. Op het rustige metrostation wachten we op de volgende trein. Het is geen spitsuur dus rijden er minder treinen. Het zijn er nu maar zes per uur! Tussen vijf uur en acht uur worden dat er tien per uur. Heb ik niet ergens gelezen dat het spoornet in Nederland overvol zit? Daar hebben ze in Japan geen last van.
Na een heerlijke rust op de kamer in het hotel besluiten we om vanavond niet meer de deur uit te gaan. In verband met onvoorziene weersinvloeden hebben we enkele eenvoudige diepvriesmaaltijden als noodoplosing in de vriezer op de kamer liggen. Deze plastic schaaltjes kosten minder dan drie euro per stuk en smaken uitstekend.
We zijn helaas ook min of meer verplicht om financieel een stapje terug te doen. Het loopt allemaal weer eens niet zoals ik heb gehoopt. Ik ben een geboren optimist en dan heb je dat probleem vaker dan een pessimist. Maar dat is ook reizen! Je snel aanpassen aan de nieuwe situatie en niet bij de pakken neer gaan zitten. Overleven zit in mijn bloed!
We zijn nu eenmaal in Japan en we moeten de rit uitzitten en roeien met de riemen de we hebben. We zullen niet omkomen van de honger maar enkele kostbare uitstapjes zijn voor nu op de lange baan geschoven. Het kan vanaf dit moment alleen nog maar beter worden.
En het duurt niet lang voordat het allemaal weer beter word. Ken, de eigenaar/manager van “Cote House” klopt op de deur van onze kamer. Ik ben verbaasd wanneer ik hem voor de deur zie staan. Verlegen vraagt hij me of ik interesse heb in een paar blikken bier. Natuurlijk heb ik interesse, ik ben een bierdrinker die elke dag geniet van zijn halve liter blik bier.
Enkele minuten later is hij weer terug met een plastic tasje vol met blikken bier. Hij drinkt zelf geen bier en hij ziet elke dag mijn lege blikken in de afvalbak. Vandaar. Ik bedank hem uitgebreid en zeg tegen hem dat wanneer hij een handje nodig heeft bij werk in het hotel om het weer gereed te maken voor de lente hij mij altijd kan vragen. Hoe een gewone zaterdag veranderd in een speciale zaterdag!