
Osaka (Cote House) 203), vrijdag 17 januari 2025
We hebben de afgelopen nacht prima geslapen en ik voel me ’s morgens alweer een stuk minder vermoeid en uitgeslapen. Een rustige start op de vrijdag, onze eerste “Osaka dag” zoals we een dag uit in Osaka noemen, is geen probleem omdat we binnen een uur op onze bestemming zijn. Op een “Osaka dag” bezoeken we de toeristische, maar ook vooral minder toeristische, beziens waardigheden binnen de stadsgrenzen van Osaka.
Ik ben al bijna een jaar geabonneerd “Kanpai-Japan”, als abonnee ontvangt ik dagelijkse een email met daarin interessante dingen om te doen en zien in Japan. Er zitten af toe berichten tussen over Osaka en de omgeving van Osaka. Die berichten heb ik bewaard zodat we genoeg inspiratie hebben over wat we de komende weken kunnen gaan zien en doen.
Vandaag is de dag dat we de “Daisen-ryo Kofun” het “Graf van de keizer Nintoku” gaan bezoeken. Eigenlijk klopt dat niet want we mogen er alleen van een afstandje over een dubbele gracht naar kijken. De “Daisen-ryo Kofun (Graf van de keizer Nintoku)” is een heiligdom en strikt verboden om te worden bezocht door buitenstaanders! Alles wat met de overleden keizers van Japan te maken heeft is heilig verklaard!
De Daisenryo Kofun (大仙陵古墳),de grootste kofun in Japan, zou in een periode van 20 jaar zijn gebouwd in het midden van de 5e eeuw tijdens de Kofunperiode. Hoewel het niet nauwkeurig kan worden bevestigd, wordt algemeen aanvaard dat het graf is gebouwd voor de overleden keizer Nintoku. Het “Imperial Household Agency” of Japan behandelt het als zodanig.
De Mozu Kofun Cluster bevindt zich in de stad Sakai, die zich in de prefectuur Osaka bevindt. De grafheuvels zijn gebouwd op een plateau met uitzicht op de baai van Osaka, in de buurt van de oude kustlijn, en zijn verspreid over een bereik van ongeveer vier kilometer van oost naar west en van noord naar zuid. De Furuichi Kofun Cluster bevindt zich in de nabijgelegen steden Habikino en Fujiidera.
Het is vandaag het eerste ontbijt van een boterham met ham en een gebakken ei uit eigen keuken. En het is tobben. De bodem van eerste koekenpan staat bol en daardoor glijd het de olie en het ei naar de zijkant waar de pan niet erg warm wordt. In Japan is alles elektrisch dus sta ik aan een inductiekookplaat. Dan blijkt de pan ook nog verschrikkelijk aan te bakken. Zo erg zelfs dat een twee scheut olie niet helpt.
Van de tweede pan, een grote braadpan, is de bodem hol. Al een hele verbetering maar door de diepte en de omvang van de pan is het ook tobben met de spatel. Uiteindelijk heb ik twee eieren gebakken maar het was niet gemakkelijk. Het ontbijt smaakt overigens goed en we besluiten om vanmiddag maar eens te gaan kijken naar een kleine koekenpan bij de DCM, de Japanse HEMA.



Aan het plafond hangt een balk met daarop de gekleurde ballen die de verschillende metrolijnen aangeven, we zijn nog niet helemaal bekend met de namen van de metrolijnen. We weten dat de roze bal ons de juiste richting zal wijzen. Ja, tot aan het punt dat het naar het ondergrondse Roze metrostation wijst. Opnieuw zwemmen we in de ondergrondse drukke leegte van onbekende stations. Bij een kaartjesautomaat zoek ik op het enorme bord boven de kaartjes machine naar onze bestemming voor vandaag. “Sakaihigashi” staat er dus echt niet op terwijl op het bord de “Nankai Treinstations” staan!
‘Kan ik u misschien helpen?’ vraagt een vriendelijke mannenstem fluisterzacht.
‘Ik ben op zoek naar vervoersbewijzen voor “Sakaihigashi”, antwoord ik.
‘Dit is een andere Nankai lijn! Voor de lijn die u zoekt moet u in die richting en dan de trappen op.’
Ik bedank hem voor de hulp en buig mijn hoofd als teken van dank en respect. We volgen zijn aanwijzingen waarna we in een vicieuze cirkel terecht komen die ons geen enkele aanwijzing geeft waar we nu heen moeten! Alles om ons heen is in het Japans, Chinees en Koreaans! Dan zie ik plotseling een herkenningspunt. Vier erg lange roltrappen, die een verdieping overslaan, gaan omhoog naar de aankomst/vertrekhal van het “Namba Nankai Treinstation”.
Ik bestudeer het bord boven de kaartjesautomaten en gelukkig staat “Sakaihigashi” er nu wel op. Onder de naam staat de prijs voor een kaartje enkele reis, 290 yen (€ 1,80) zitten we straks een kwartier, 14 kilometer, in een schone trein. We hebben de nieuwe sleuven voor bankkaarten al eerder opgemerkt en deze keer probeer ik met mijn WISE kaart te betalen.
Tevergeefs, de WISE kaart wordt niet geaccepteerd. Er verschijnt een beeld op het beeldscherm van de kaartjesautomaat met de geaccepteerde kaarten. Het blijken allemaal lokale kaarten te zijn die ons verder helemaal niets zeggen. maar contant geld, een briefje van 10.000 yen,wordt door de automaat opgeslokt. Even later staan we met het wisselgeld, twee treinkaartjes en een kassabon klaar om verder te gaan.

‘Alle begin is moeilijk en het is toch wel weer even wennen in deze vreemde wereld.’
Drie haltes verder stappen we uit op het “Sakaihigashi Station” en zien meteen dat we in de buitenwijken van Osaka zijn. Buitenwijken? We zijn in een nieuwe stad die naadloos tegen Osaka is aangegroeid, we zijn hier in Sakai.


De bebouwing is het spoor tot op twee meter genaderd en niemand klaagt over de geluid van de treinen, waarom? De trein was er eerder dan de bebouwing dus ze wisten dat er treinen langs hun woning rijden die geluid produceren. Denk nu maar aan Schiphol waar stedelijke immigranten in de landelijke “Haarlemmermeer polder” de luchthaven willen sluiten omdat zij 105 jaar na de opening van Schiphol geluidsoverlast menen te ervaren in hun nieuwe woning.


Bij aankomst bij de “Daisen-ryo Kofun (Tomb of Emperor Nintoku)” is er op het eerste oog niet veel te zien. Het is net alsof ik in Zaltbommel over de singel loop en over de buitenste stadsgracht naar de stadswallen kijk. Toch is het gezien de enorme afmetingen, een kleine 500 meter lang, een indrukwekkend gezicht. Deze tombe ligt hier al meer dan 1.500 jaar!










Duitsland en Japan herstelden zich sneller en beter dan de rest van de wereld na de tweede wereldoorlog. Japan heeft nooit de schuld op genomen voor de verschrikkingen die het heeft veroorzaakt. Ook excuses zijn nooit gemaakt.
Waarom maakt het westen wel overal excuses voor? Eenvoudig, voor de vorm en omdat ze toch niet gemeend zijn. Een Japanner wil niet liegen om zich beter voor te doen dan hij is. In Japan worden oorlogsmisdadigers nog steeds publiekelijk vereerd. Een doorn in het oog van het westerse overwinnaars. En daar is niets mis mee, geschiedenis wordt nu eenmaal herschreven door overwinnaars. De vrede heeft Japan geen windeieren gelegd. Geschiedenis is geschiedenis en gebeurtenissen moet je altijd zien vanuit het perspectief van de tijdsgeest ten tijde van die gebeurtenis.









Takeno Jō'ō (武野 紹鴎, 1502-1555) was een meester van de theeceremonie en een bekende koopman tijdens de Sengoku-periode van de 16e eeuw in Japan. Zijn naam is in de Japanse culturele geschiedenis gekomen omdat hij Murata Jukō volgde als een vroege voorstander van wabi-cha, en chanoyu-leraar was van Sen no Rikyū.



Hoewel het een van de belangrijkste keizerlijke monumenten in Japan is is er voor de bezoekers niet meer te zien dan een Japanse tuin met geharkt grind en een granieten afscheiding. Je moet wel respect hebben voor de eenvoud en het minimalisme waarmee dit diep gelovig volk hun dagelijks leven vult. Totaal respect voor de natuur en de omgeving straalt overal vanaf.









Het is grappig dat de kok, die zelf stevig in omvang is gegroeid, ons herkend. We gaan voor ons bekende recept van Yakisoba en Okonomiyaki, beiden met varkensvlees. Dat betekend dat je dunne plakjes rauwe bacon door het gerecht krijgt. Ze eten wel vlees in Japan maar geen bergen vlees zoals in Nederland. Voor 4.500 yen (€ 28,-) hebben we heerlijk zitten eten met vier grote pullen ijskoud bier erbij.
Om acht uur gaan we weer voldaan naar de kamer. Onze aankomst in Japan is nu voltooid. We gaan ons nu concentreren op nieuwe ontmoetingen en nieuwe avonturen in de weken die nog voor ons liggen.