Osaka (Cote House) 203), vrijdag 17 januari 2025
Ik ben al bijna een jaar geabonneerd “Kanpai-Japan”, als abonnee ontvangt ik dagelijkse een email met daarin interessante dingen om te doen en zien in Japan. Er zitten af toe berichten tussen over Osaka en de omgeving van Osaka. Die berichten heb ik bewaard zodat we genoeg inspiratie hebben over wat we de komende weken kunnen gaan zien en doen.
Vandaag is de dag dat we de “Daisen-ryo Kofun” het “Graf van de keizer Nintoku” gaan bezoeken. Eigenlijk klopt dat niet want we mogen er alleen van een afstandje over een dubbele gracht naar kijken. De “Daisen-ryo Kofun (Graf van de keizer Nintoku)” is een heiligdom en strikt verboden om te worden bezocht door buitenstaanders! Alles wat met de overleden keizers van Japan te maken heeft is heilig verklaard!
De Daisenryo Kofun (大仙陵古墳),de grootste kofun in Japan, zou in een periode van 20 jaar zijn gebouwd in het midden van de 5e eeuw tijdens de Kofunperiode. Hoewel het niet nauwkeurig kan worden bevestigd, wordt algemeen aanvaard dat het graf is gebouwd voor de overleden keizer Nintoku. Het “Imperial Household Agency” of Japan behandelt het als zodanig.
De Mozu Kofun Cluster bevindt zich in de stad Sakai, die zich in de prefectuur Osaka bevindt. De grafheuvels zijn gebouwd op een plateau met uitzicht op de baai van Osaka, in de buurt van de oude kustlijn, en zijn verspreid over een bereik van ongeveer vier kilometer van oost naar west en van noord naar zuid. De Furuichi Kofun Cluster bevindt zich in de nabijgelegen steden Habikino en Fujiidera.
Het is vandaag het eerste ontbijt van een boterham met ham en een gebakken ei uit eigen keuken. En het is tobben. De bodem van eerste koekenpan staat bol en daardoor glijd het de olie en het ei naar de zijkant waar de pan niet erg warm wordt. In Japan is alles elektrisch dus sta ik aan een inductiekookplaat. Dan blijkt de pan ook nog verschrikkelijk aan te bakken. Zo erg zelfs dat een twee scheut olie niet helpt.
Van de tweede pan, een grote braadpan, is de bodem hol. Al een hele verbetering maar door de diepte en de omvang van de pan is het ook tobben met de spatel. Uiteindelijk heb ik twee eieren gebakken maar het was niet gemakkelijk. Het ontbijt smaakt overigens goed en we besluiten om vanmiddag maar eens te gaan kijken naar een kleine koekenpan bij de DCM, de Japanse HEMA.
Woensdag wisten we de blindelings de weg te vinden maar vandaag moeten we zoeken. Om elf uur gaan we op pad naar het “Namba Nankai Treinstation”. Dat zou geen probleem moeten zijn want we zijn daar ook aangekomen! Nou, het is wel een probleem. Eerst verdwalen we in het “Japan Rail Treinstation”, overal in Japan altijd aangeduid met “JR Station”. Zelfs de plattegrond op een pilaar geeft geen enkele richting naar het “Namba Nankai Treinstation” waar we heen moeten. Verbazing alom totdat ik me realiseer dat het dichtbij de metrostations moet zijn. En die liggen onder de “Namba Walk”.Aan het plafond hangt een balk met daarop de gekleurde ballen die de verschillende metrolijnen aangeven, we zijn nog niet helemaal bekend met de namen van de metrolijnen. We weten dat de roze bal ons de juiste richting zal wijzen. Ja, tot aan het punt dat het naar het ondergrondse Roze metrostation wijst. Opnieuw zwemmen we in de ondergrondse drukke leegte van onbekende stations. Bij een kaartjesautomaat zoek ik op het enorme bord boven de kaartjes machine naar onze bestemming voor vandaag. “Sakaihigashi” staat er dus echt niet op terwijl op het bord de “Nankai Treinstations” staan!
‘Kan ik u misschien helpen?’ vraagt een vriendelijke mannenstem fluisterzacht.
‘Ik ben op zoek naar vervoersbewijzen voor “Sakaihigashi”, antwoord ik.
‘Dit is een andere Nankai lijn! Voor de lijn die u zoekt moet u in die richting en dan de trappen op.’
Ik bedank hem voor de hulp en buig mijn hoofd als teken van dank en respect. We volgen zijn aanwijzingen waarna we in een vicieuze cirkel terecht komen die ons geen enkele aanwijzing geeft waar we nu heen moeten! Alles om ons heen is in het Japans, Chinees en Koreaans! Dan zie ik plotseling een herkenningspunt. Vier erg lange roltrappen, die een verdieping overslaan, gaan omhoog naar de aankomst/vertrekhal van het “Namba Nankai Treinstation”.
Ik bestudeer het bord boven de kaartjesautomaten en gelukkig staat “Sakaihigashi” er nu wel op. Onder de naam staat de prijs voor een kaartje enkele reis, 290 yen (€ 1,80) zitten we straks een kwartier, 14 kilometer, in een schone trein. We hebben de nieuwe sleuven voor bankkaarten al eerder opgemerkt en deze keer probeer ik met mijn WISE kaart te betalen.
Tevergeefs, de WISE kaart wordt niet geaccepteerd. Er verschijnt een beeld op het beeldscherm van de kaartjesautomaat met de geaccepteerde kaarten. Het blijken allemaal lokale kaarten te zijn die ons verder helemaal niets zeggen. maar contant geld, een briefje van 10.000 yen,wordt door de automaat opgeslokt. Even later staan we met het wisselgeld, twee treinkaartjes en een kassabon klaar om verder te gaan.
Onze schone trein vertrekt van perron 2, ik heb het wel nog even nagevraagd aan een medewerker van de Nankai Spoorweg Maatschappij in een keurig pak.‘Alle begin is moeilijk en het is toch wel weer even wennen in deze vreemde wereld.’
Drie haltes verder stappen we uit op het “Sakaihigashi Station” en zien meteen dat we in de buitenwijken van Osaka zijn. Buitenwijken? We zijn in een nieuwe stad die naadloos tegen Osaka is aangegroeid, we zijn hier in Sakai.
We gaan richting de “Daisen-ryo Kofun (Tomb of Emperor Nintoku)” en ik zie een typisch plaatje voor stedelijke landschap in Japan. Gewoon midden in de stad is een spoorwegovergang! Spoorwegovergangen zijn in Nederland levensgevaarlijk! In Japan niet. Hoe zou dat toch komen?De bebouwing is het spoor tot op twee meter genaderd en niemand klaagt over de geluid van de treinen, waarom? De trein was er eerder dan de bebouwing dus ze wisten dat er treinen langs hun woning rijden die geluid produceren. Denk nu maar aan Schiphol waar stedelijke immigranten in de landelijke “Haarlemmermeer polder” de luchthaven willen sluiten omdat zij 105 jaar na de opening van Schiphol geluidsoverlast menen te ervaren in hun nieuwe woning.
We kopen eerst een flesje warme groene thee en ik zie een putdeksel van de “Sakai” gemeente. Deze putdeksels zijn een zwakte van mij geworden, het zijn gemeentelijke kunstwerken op zich.Bij aankomst bij de “Daisen-ryo Kofun (Tomb of Emperor Nintoku)” is er op het eerste oog niet veel te zien. Het is net alsof ik in Zaltbommel over de singel loop en over de buitenste stadsgracht naar de stadswallen kijk. Toch is het gezien de enorme afmetingen, een kleine 500 meter lang, een indrukwekkend gezicht. Deze tombe ligt hier al meer dan 1.500 jaar!
" alt="Keizer Nintoku Keizerin Iwanohime's gedicht monument"/>
Aan het pad dat langs de gracht loopt staan kleine monumenten en een altaar geweid aan de keizer. Het is heerlijk weer en het is hier heerlijk rustig.
Tegenover de hoek van de buitenste gracht staat een traditioneel Japans gebouw dat volgens mij niets anders dan een tempel kan zijn. Er is geen levende ziel te bekennen en er ligt een kleine begraafplaats achter het gebouw. Dat het nog in gebruik is is duidelijk te zien.
Het “Daisen Park” is een brug tussen de twee grootste tombes en is gewijd aan de vrede. Er zijn er nog onder ons die weten dat Japan ook een aanstichter was van de tweede wereldoorlog. Na het gebruik van de twee meest verschrikkelijke bommen die de mensheid ooit heeft voortgebracht gaf het keizerrijk zich onvoorwaardelijk over.Duitsland en Japan herstelden zich sneller en beter dan de rest van de wereld na de tweede wereldoorlog. Japan heeft nooit de schuld op genomen voor de verschrikkingen die het heeft veroorzaakt. Ook excuses zijn nooit gemaakt.
Waarom maakt het westen wel overal excuses voor? Eenvoudig, voor de vorm en omdat ze toch niet gemeend zijn. Een Japanner wil niet liegen om zich beter voor te doen dan hij is. In Japan worden oorlogsmisdadigers nog steeds publiekelijk vereerd. Een doorn in het oog van het westerse overwinnaars. En daar is niets mis mee, geschiedenis wordt nu eenmaal herschreven door overwinnaars. De vrede heeft Japan geen windeieren gelegd. Geschiedenis is geschiedenis en gebeurtenissen moet je altijd zien vanuit het perspectief van de tijdsgeest ten tijde van die gebeurtenis.
De overweldigende rust en het stralende winterweer maken het tot een mooie dag in het park. We wandelen wat wild door het park rond en slaan de betaalde bezienswaardigheden, zoals “de Japanse Tuin” en het “Sakai City Museum”, over. Mochten een dag slecht weer hebben kunnen we altijd nog een museum gaan bezoeken. Vandaag genieten we van het mooie winterweer.@@@@
De natuur ontwaakt langzaam en er zijn al heesters in bloei. De bamboe is nog zilvergrijs maar het zal ook niet lang meer duren voordat die weer frisgroen kleurt. Een beeld van “Takeno Jō’ō” valt ons op.Takeno Jō'ō (武野 紹鴎, 1502-1555) was een meester van de theeceremonie en een bekende koopman tijdens de Sengoku-periode van de 16e eeuw in Japan. Zijn naam is in de Japanse culturele geschiedenis gekomen omdat hij Murata Jukō volgde als een vroege voorstander van wabi-cha, en chanoyu-leraar was van Sen no Rikyū.
De vlag met de reizende zon, het wapen van de keizerlijke familie, wappert trots op alle monumenten en scholen in Japan. De Japanners schamen zich niet voor hun afkomst, hun verleden en hun toekomst!Hoewel het een van de belangrijkste keizerlijke monumenten in Japan is is er voor de bezoekers niet meer te zien dan een Japanse tuin met geharkt grind en een granieten afscheiding. Je moet wel respect hebben voor de eenvoud en het minimalisme waarmee dit diep gelovig volk hun dagelijks leven vult. Totaal respect voor de natuur en de omgeving straalt overal vanaf.
Om iets over half drie zitten we in een goedkope en brandschone trein terug naar Namba. Ik vraag mezelf hardop af hoe moeilijk het kan zijn om een trein schoon te maken en schoon te houden. Werknemers die niet functioneren krijgen toch gewoon gewoon ontslag. Of leef ik in een andere wereld? Wat is er verkeerd gegaan in Nederland?
Onderweg in de trein hebben we besproken dat we niet uitgebreid gaan eten wanneer we terug zijn in Osaka. We gaan voor een snack in de vorm van een broodje Bapao van “551 Horai Ebisubashi honten” die we de afgelopen dagen zijn gepasseerd. Twee heerlijke broodjes bapao met varkensvlees voor 480 yen (€ 3,00). De Japanse mosterd is ook een ervaring op zich. Deze is vele malen scherper dan de bekende Duitse mosterd “Löwensenf”! Er worden hier elke dag duizenden broodjes vers bereid, gestoomd en verkocht. Dan moeten ze toch wel lekker zijn!
Ik sta op het punt om aan mijn eerste biertje van de dag te beginnen wanneer Ken op de deur van onze kamer klopt omdat hij de kapotte boiler onder de wasbak wil vervangen. Vanzelfsprekend help ik hem daarbij een handje en hij is zichtbaar verbaasd dat ik kennis heb van elektriciteit en ook nog van waterleidingen. Binnen een half uur is de nieuwe boiler geplaatst en de schakelaar brand hoopgevend. Nog voordat we op pad gaan voor het avondeten is er al lauw water. Heet water is er zeker wanneer we terugkomen van het avondeten!
Een voordeel van je omgeving goed kennen is dat je niet meer hoeft te zoeken. Het is onze derde avond in Osaka en het is vrijdag. Laten we het er vanavond maar van nemen! Het “Sazare Restaurant” om de hoek was vorig jaar een winnaar en ik kan niet geloven dat het nu slecht zou zijn.Het is grappig dat de kok, die zelf stevig in omvang is gegroeid, ons herkend. We gaan voor ons bekende recept van Yakisoba en Okonomiyaki, beiden met varkensvlees. Dat betekend dat je dunne plakjes rauwe bacon door het gerecht krijgt. Ze eten wel vlees in Japan maar geen bergen vlees zoals in Nederland. Voor 4.500 yen (€ 28,-) hebben we heerlijk zitten eten met vier grote pullen ijskoud bier erbij.
Om acht uur gaan we weer voldaan naar de kamer. Onze aankomst in Japan is nu voltooid. We gaan ons nu concentreren op nieuwe ontmoetingen en nieuwe avonturen in de weken die nog voor ons liggen.
